Part: Sweet chocolate-cake

           “หิวจังเล้ย~~” เสียงหวานกังวานใสร้องโหวกเหวกขึ้นมาหลังจากที่ไขกุญแจเข้ามาในห้องที่คุ้นเคย… ร่างบางจับเป้และหมวกที่ปิดหน้าปิดตาอยู่เหวี่ยงลงบนโต๊ะเตี้ยกลางบ้านไม่รอช้า พร้อมก้าวกระโดดสคริปขาไปยังตู้เย็นในห้องครัวอย่างร่าเริง ไม่ใส่ใจกับเสียงน้ำที่เปิดไหลรินอยู่ในห้องอาบน้ำเลยแม้แต่น้อย
           “ลั้นลา~ ลั้นลา ลา~….มีอะไรกินมั่งน๊าาาาา……. นมสดที่เปิดกล่องแล้ว…..แหวะ! ชั้นไม่ชอบกินของเหลือของคนอื่น…อืมมมม…..อะไรอีกๆ…….ขนมปังกรอบ…หวายแห้งคอจะตาย…เห๋?…. นี่อะไรเนี่ย ไหนดูซิๆ…ว๊าววววว เค้กชอคโกเลต!!! หน้าสตอเบอร์รี่ด้วย…. รู้ใจชั้นจริงๆ เลย ริวจิจัง~~!” ไม่พูดพล่ามทำเพลง นักร้องหน้าหวานดาวรุ่งพุ่งแรงหรือที่เจ้าของห้องนี้มักเรียกว่า ‘เจ้าเปี๊ยกนรก’ ก็คว้าจานชอคโกเลตก้อนโตออกมาจากตู้เย็นพลางใช้มือหยิบก้อนเค้กกินอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่เจ้าของบ้านเพิ่งจะเดินเช็ดผมที่เปียกน้ำออกมาจากห้องน้ำหมาดๆ
           “….เข้าบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอีกแล้วนะเจ้าจ๋อ…เฮ้ย!!! เค้กชั้น….Keita !!! เอาคืนมานะเฟ้ย~!!” Ryuichi พูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจกับพฤติกรรมที่แก้ไม่หายของเจ้าผู้บุกรุกรายนี้ ก่อนจะทำตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเค้กชิ้นโตที่ตนไปยืนรอเข้าแถวต่อคิวซื้อมาเป็นชั่วโมงๆ กำลังจะหายวับลงไปอยู่ในท้องมารของเจ้าลิงจ๋อที่ถือวิสาสะปั้มกุญแจห้องตนไปแบบไม่บอกกล่าว แล้วไขเข้ามาก่อกวนได้แทบไม่เว้นแต่ละวัน
           “อะไรกันๆ งกไปได้สิ คนเค้าเหนื่อยนะกว่าจะหลบฝูงชนออกมาหาตัวเองได้เนี่ย หิวก็หิวไม่สงสารเค้ามั่งเลยหรือไงน่ะ” ร่างเล็กบอบบางวิ่งหัวเราะเริงร่าถือจานเค้กร่อนไปมารอบบ้าน พลางยังคงใช้มือหยิบเค้กกินอย่างไม่สนใจว่ามันจะหกหรือมันจะเลอะตัวเองแค่ไหน โดยมีร่างท้วมๆ วิ่งไล่ตามกวดจับทั้งที่ใส่ชุดคลุมอาบน้ำนั่นเอง
           “อย่ามาทำเป็นพูดเค้า-ตัวนะเฟ้ย!!! แสลงหู ดูสารรูปตัวเองซะมั่งสิ ก่อนจะพูดอะไรออกมาน่ะ ผู้ชายที่ไหนมาพูดเค้าๆ ตัวๆ แหวะ! ทุเรศ! ไม่ได้เข้ากันสักนิด ต่อให้นายน่ารักมาจากไหนมาใช้คำพูดแบบนี้ก็ไม่มีใครจิ้นได้ถูกหรอก! อย่ามาทำเป็นมารยากับชั้นหน่อยเลย ไม่ได้ผลหรอกนะเจ้าจ๋อ เอาเค้กชั้นคืนมา!! แล้วหยุดวิ่งสักที บ้านชั้นเลอะหมดแล้ว~~~” Ryuichi ร้องด่าไล่ หลังจากที่เพิ่งเหยียบเค้กที่ร่วงหล่นลงมาตามพื้น ตามที่เจ้าตัวร้ายทำหกไว้ หนอยรู้ว่าไม่ชอบคำพูดคำจาแบบนี้ มันยังไม่วายล้อเลียนเอาออกมาพูดอีก ได้ยินทีไรขนลุกทุกที…
           “งั่ม!…. อร่อยจังเล้ย!!!” เค้กชิ้นสุดท้ายถูกโยนเข้าปากไปด้วยรอยยิ้มระรื่นปนสะใจของเจ้านักร้องตัวจ้อย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้มีท่าทางบันเทิงเริงใจนักกับการกระทำแบบนี้เลยจริงๆ
           “เค้กช๊านนน~~~~ ….ไอ้เจ้าลิงจ๋อนี่! เอาคืนมาเลยนะ เอาคืนมา กว่าจะได้มายากลำบากแค่ไหนเคยรู้มั่งมั้ยเนี่ย!!”
           “ไม่รู้ รู้แต่ว่าอร่อยไง อร่อย… ก็ชั้นเคยได้มีโอกาสไปต่อคิวซื้ออะไรแบบนี้กะเค้าซะที่ไหนกันล่ะ ขืนไปต่อคิวพอดีชั้นคงแบนอยู่ตรงหน้าร้านนั่นแหละ ขนมก็ไม่ได้กินตัวยังจะไปตายนอกหน้าที่อีก ของหมดแล้วริวจิจังก็ไปซื้อเอาใหม่ได้นี่นา แค่นี้ทำงกไปได้…. นานๆ ชั้นจะมาสักทีนะ เลี้ยงกันแค่นี้นิดๆ หน่อยๆ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย แล้วมันก็ลงท้องชั้นไปหมดแล้วด้วย ให้เอาคืนก็คืนไม่ได้หรอก คิกๆๆ งั่มๆๆๆ” พูดไปพลางเคี้ยวก้อนเค้กและสตอเบอร์รี่ในปากไปอย่างเอร็ดอร่อย อวดมันซะเลย
           “หนอยยย! ไอ้เจ้านี่นี่! ชั้นไม่ยอมหรอกนะ อย่างน้อยก็ต้องได้คืนมามั่งหละวะ” ไม่ทันได้พูดจบ เจ้าของบ้านก็โดดกระชากคอเสื้อลิงจ๋อขี้ขโมยเข้าหาตัว ส่งผลให้อีกฝ่ายหลับตาปี๋ โดยอัตโนมัติเพราะคิดว่าตนจะถูกทำร้ายร่างกายเอาแล้วแน่ๆ แต่ดูเหมือนมันจะผิดไปจากที่คิดไว้หน้ามือเป็นหลังมือ…. ริมฝีปากชื้นๆ กับปลายลิ้นอุ่นที่แทรกผ่านเข้ามาในปากอิ่มช่างฉอเลาะนี้ กำลังยื้อแย่งเอาเค้กกลับคืนอย่างมุ่งมั่นและตั้งใจ ….แต่เมื่อครั้นได้มาจนหมด เรียวลิ้นที่แตะสัมผัสกันก็กลับหวานหอมเกินกว่าชิ้นเค้กที่เคยคิดจะแย่งคืน ลมหายใจอุ่นๆ ที่ปะทะกับแก้มเนียลใสและรินรดอยู่เป็นระยะๆ ….ผิวกายที่ร้อนผ่าวและแนบชิดเบียดกระชับ กลับทำให้การทวงคืนไม่จบลงง่ายๆ อย่างที่คิด
           ปากที่บ่นว่ารำคาญยามเมื่อเห็นหน้า หนวกหูเมื่อได้ยินเสียง แต่ก็กลับไปยืนต่อคิวรอเข้าแถวเพื่อซื้อของที่ชอบมาเก็บรอเอาไว้ให้… รอจนอีกฝ่ายจะมา… รอจนหงุดหงิด…. รอจนไม่อยากจะรอ… เมื่อเห็นคนที่ตนรอหยิบชิ้นเค้กกินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้เห็นถึงความยากลำบากที่ตนทำก็ยิ่งให้หงุดหงิด อารมณ์เสียเข้าไปอีก จนกลายเป็นพาลไปซะเฉยๆ อย่างนั้นเอง แต่เมื่ออารมณ์โกรธเจือจางลงไป ความคิดถึงและโหยหาก็กลับเข้ามาเช่นเดิม… มือที่คว้าจับกระชากคอเสื้ออยู่นั้นคลายลงอย่างอ่อนโยนและลดลงมาโอบรอบเอวกระชับกายของอีกฝ่ายเข้าหาตัวอย่างช้าๆ… เสียงหายใจขาดห้วงของร่างบางในวงแขนยังคงดังกระชั้นอยู่อย่างหวานหู
           “………..” “……………” Ryuichi คว้าจับมือที่เปื้อนเค้กของ Keita ขึ้นมาไล้ด้วยเรียวลิ้นอย่างแผ่วผิว ทำเอาร่างเล็กนิ่วหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยถ้อยความออกมาอย่างแหบพร่า
           “ว….พรุ่งนี้มีถ่ายปกหนังสือตอนบ่าย….อึ๊…คืนนี้….. ชั้นขอค้างที่นี่ได้มั้ย?…….” Keita กล่าวอ้อมแอ้มในลำคอโดยไม่ได้มองหน้าคนที่ตนกำลังพูดด้วยเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับสร้างรอยยิ้มให้อีกฝ่ายและทำให้วงแขนนั้นกดกระชับเข้ามาอีกจนลำตัวทั้งสองแนบชิดเข้าหากัน
           “ต่อให้นายต้องถ่ายปกตอนนี้ หรือว่าพรุ่งนี้เช้า ชั้นก็ไม่ปล่อยให้นายกลับไปแล้วหละ Keita ….” Ryuichi ยิ้มจางๆ พลางจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง และอีกครั้ง……

Never Ending Story

จากปากคนเขียน
          คิดถึงเลยเขียน เขียนให้มันหายคิดถึง กับฟิคเรื่องที่โคตะระ รักๆๆๆๆ มากกกกกกกก และจบได้อย่างใจตัวเอง (จบภาค) คิดถึงอีคู่ป่วนกวนหัวใจคู่นี้เหลือเกิน จริงๆ เพราะชอบให้เคตะมันลิงแบบนี้มากกว่า ฮ่าๆๆ ส่วนตอนพิเศษนี่ช่วงเขียนกำลัง in love กับ virus&vaccine อย่างรุนแรงนะคะ จู่ๆ พล็อทก็เข้ามาในหัวเขียน 10 นาทีจบเลย (โอ้พระเจ้าจอร์จ เป็นไปได้รือ.. อีนี่เขียนจบได้ ไม่น่าเชื่อ!!) ใช่สิ ตัวเองยังไม่เชื่อตัวเองเลยว่าจะเขียนได้สั้นขนาดนี้.. เรื่องสั้นขนาดนี้นี่ ถือเป็นเรื่องที่ 2 สินะเนี่ย เพิ่งนึกได้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนี่หว่า อีตอนนั้น ไฮด์โดนสำเร็จโทษไปก่อนแล้วใน Hard work เหอๆ แต่ขอบอก อีนี่ภาคพิเศษ ตอน 2 ค่ะ
           ส่วนภาคพิเศษ 1 นั้น เหอะๆ… --- ---‘’’ เขียนตั้งกะกันยายนปีที่แล้ว ยังค้างอยู่ที่หน้า 8 อยู่เลยอ่ะ ^^’’ ทั้งๆ ที่ในหัวมันจบ in love happy ending กันไปแล้วตั้งกะเริ่มจรดปากกา เวลาไม่มีค่ะ…. งานเยอะ (อย่ามาอ้างกรูเห็นฟิคแกจบไปเรื่องนึงแล้วนะ ไม่ยอมเขียนต่างหาก) พอแล้ว พล่ามมากเปลืองน้ำลาย in love in love in Virus&Vaccine จะขอยืนยัน นอนยัน… ว่าจะแต่งคู่นี้ต่อไป…. ให้ตายก็จิ้นอีกคนไม่ออก คิดไม่ออกว่ามันจะไปคู่กะใครได้ ไม่เหมาะเลยสักนิด เค้าว่ากันว่าคู่ Keita Ryohei กำลังมาแรงในช่วงนี้ แต่ข้าเจ้ายังคงมั่นใจว่า Virus Vaccine ของข้าพเจ้าจงเจริญ เย่ๆๆ มันต้องคู่กันไปเหมือน ฟุทลอง(Keita) กับ ชีทไบท์(Ryuichi) ถ้าจะหันมาแต่งคู่เรียวคงยากแฮะ นอกจากจะแต่งให้เพื่อนเลิฟ กำลังหาทางปั้นเรื่องอยู่ เพื่อเพื่อนเลยนะเนี่ยเพื่อเพื่อนเหอๆๆ
           ปล.ถึงคณะเมียดีว่ากรุ๊ป… อ่านแล้วโปรดพิจารณา… นี่ไม่ใช่เคะที่ท่านรู้จักในปัจจุบัน… หากท่านยังจำเรื่อง close to you ที่เคยอ่านมาเมื่ออดีตชาติได้… นี่คือเคะที่ท่านคุ้นเคยในอดูตชาติ สมัยที่ท่านยัง นันนิโยริโม กันอยู่ เพราะงั้นกรุณาจิ้นมันให้ออก จิ้นมันผมยาวนันนิโยริโม เข้าไว้ ส่วนริวก็อ้วนท้วนตุ้ยนุ้ยสมบูรณ์น่าหยิกเหมือนเดิมนะลูก อย่ามาเอาลุกเคะๆ ตอนนี้นะลูกนะ… อย่าลืมว่า Keita ไม่ได้กลัดมันอย่างใน Diva Night หรือถ่อยสถุลเหมือนใน Garbage ล่ะ เอิ๊กอ๊ากๆ เหอๆๆๆ
           see you ทุกท่าน เราจะมาเมื่อชาติวินส์ต้องการตัวอีกครั้ง ช่วงนี้งานเยอะจนฟุ้งซ่านแล้วเฟ้ยยยยยย

with love from mrs.Tachibana Virus&Vaccine Mode
Keita Ryuichi Fever Forever

©2002 by Feel To w-inds.All right reseved.