มุมสงบในสายวันหนึ่ง หลังร้าน Xtasia…..
          "โอม…มามามีมูเมโม โมเมมูมีมามา จงเปิดดวงตาแห่งแก้วใสให้กับข้าฯ โมมีโอมมีมา ให้ตาที่สามของข้าสัมผัสอนาคตจากเจ้า ณ บัดนี้ !!!!"
          ท่ามกลางควันธูปและแสงเทียนสีเหลืองนวลที่ไหววูบอยู่กลางวงเด็กหนุ่มทั้งสามคน ความมืดที่คลอบคลุมอยู่รอบกายกดดันให้คาถาประหลาดที่ 1 ใน 3 หนุ่มกล่าวท่อง คล้ายจะมีอำนาจประหลาดดังเช่นถ้อยคำในคาถาแผ่กระจายออกมาจากลูกแก้วคริสตัลในมือผู้ท่องได้จริงๆ ดวงตาทั้ง สามคู่จับจ้องเพ่งมองยังใจกลางลูกแก้วใสที่ว่างเปล่าอย่างตั้งใจอยู่นานเป็นครู่ เพื่อหวังจะได้เห็นอะไรบางอย่างปรากฏขึ้นให้ตื่นเต้นบ้างแม้สักหน่อย แต่แล้ว…
           "ฮ้าว… ฉันเห็นแล้วล่ะ เคียว ชัดเป๊ะเลย หน้านายบวมอืดอยู่ในเนี๊ยชัดแจ๋ว หมายความว่าอนาคต ซึ่งก็คือพรุ่งนี้ฉันจะต้องเจอนายอีกแน่ๆ… แม่นสุดๆ! ไม่เคยพบเคยเห็น.. อะไรก็ไม่รู้ เสียเวลากินไอติมของฉันชมัด. ละลายหมดเลย " เจ้าหนุ่มแก้มตุ่ยชินยะเป็นคนแรกที่อ้าปากหาว ทำลายภวังค์ความขลังของเพื่อนอย่างสิ้นเชิง พลางก็ยกไอติมแท่งส่งเข้าปากดูดจนน้ำหวานซีดในพริบตา หลังจากอุตส่าห์สละเวลา นั่งดูเคียว เล่นเกมส์หมอดูกับอุปกรณ์ของเล่นใหม่ ที่คงซื้อเรื่อยเฉื่อยมาจากข้างทางอีกตามเคย ร่างเล็กขมวดคิ้วมุ่น พลางก้มลงมองดูโพยคาถาในมือใหม่
           "อย่างนายมันไอ้เด็กไร้เซ็นส์ สัมผัสที่ 6 บอดสนิท! เอ.. หรือฉันจะท่องคาถาผิดหว่า.. เอาอีกทีละกัน มันต้องได้สิวะ.."
           "พอเหอะ! ท่องมาหลายรอบจนฉันจำได้แล้ว อย่าสำคัญผิดคิดว่าตัวเองเป็นแฮรี่ พอตเตอร์ กะเขาเลย พ่อมดพ่อหมอที่ไหนคาถาตลกอย่างนี้ เนอะ คาโอ๊ะ.." ชินยะน่งชันเข่า มือข้างหนึ่ง ยันแก้มตุ่ยๆของตน พลางดูดไอติมแท่งในมืออย่างเอร็ดอร่อย ทั้งกับรสชาติหวานลิ้นและสะปากที่นานๆจะได้โอกาสกัดเคียวก่อนบ้างสักครั้ง แต่ครั้นมองมาทางอีกหนุ่งหนุ่มที่นั่งเงียบมาตั้งแต่ต้น ชินยะ ก็ต้องหันเหความสนใจมาทางอีกคนทันที คาโอรุ เจ้าหนุ่ม สุด hot อีกคนของ Xtasia ทั้งที่เพื่อนๆกำลังสนุกกับการกัดกันเอง แต่ชายหนุ่มกลับไม่โดดเข้าร่วมวงเช่นที่เคยทุกครั้ง ใบหน้าเรียวนิ่ง ตาลอยคว้าง เวิ้งว้าง ซ้ำร่างกายยังกลับดูโงนเงนแปลกๆ คล้ายจะทรงตัวไม่อยู่
          "หะ เห๋..? คาโอรุ.. คาโอรุ เป็นไรไป.. คา-โอ-รู๊!!!" "โครม!!!"
           " อ๊ากกกก… คาโอรุ!!" ทันทีที่นิ้วเรียวยาวเป็นลำละจากไม้ไอติมไปแตะไหล่ เพื่อนรุ่นพี่ข้างๆเท่านั้น ร่างของคาโอรุ ก็ล้มหงายไปทันทีต่อหน้าต่อตา ชินยะร้องลั่นไอติมแท่งโปรดที่เหลือแต่ไม้ร่วงหล่นจากปาก ในขณะที่เจ้าหนุ่ม เคียว ถึงกับขว้างลูกแก้วทิ้ง โดดเหยงไปเขย่าเพื่อนด้วยมั่นใจเต็มที่ ว่าทั้งหมดตนอาจต้องรับผิดชอบต่อตบะฌาณอันแก่กล้าของคาถาที่ตนท่องจนเป็นเหตุให้คาโอรุถึงกับล้มกลิ้งไปเช่นนี้                     "แย่แล้ว! คาโอรุ๊ ป๋า ! Die! ช่วยด้วยยยย เจ้าบ้าเคียวท่องคาถางี่เง่าอะไรก็ไม่รู้ คาโอรุ๊ (กรุณาออกเสียงแบบเจ๊หมู ฮี่ๆๆๆ) ทนไม่ไหวหลับในสลบไปแล้ว ป๋า ช่วยด้วย! " "เฮ๊ย! ไม่ใช่คาถางี่เง่าเฟ้ยเจ้าลูกครึ่งปลาทองนี่! นี่คาถาสักสิทธิ์ต่างหาก ตายล่ะนี่ฉันต้องท่องอะไรถึงจะแก้คาถาได้ล่ะเนี่ย โอม เพี้ยง! คู้รูหรี่..คู้ราหรี่.. หรือว่าฉันจะมีพลังพิเศษจริงๆฟะ คาโอรุ.. ตื่นเด้ "
           "ถ้าฉันเป็นลูกครึ่งปลาทอง นายมันก็ปลาเทศบาลแคระลืมกรอกสารเร่งโตนั่นล่ะ เจ้าบ้าๆๆๆ คาโอรุ! ป๋า.. Die ช่วยยด้วยยย…!!!!" ชินยะตาขวางหันมาตะโกนแว๊ดใส่เพื่อนคู่กัด ก่อนจะหันมาเขย่าคาโอรุที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นพลางตะโกนเรียกให้คนอื่นๆในร้านที่พึ่งพาได้มากกว่าเคียวมาดูเหตุการณ์                     "สรุปแล้ว พวกนายมันก็บ่อเดียวกันทั้งคู่ ตัวหนึ่งมัวแต่เร่งวุ้น อีกตัวซัดแต่รำจนอ้วนลืมเร่งโต.. คึๆๆ ฟาร์มไหนเลี้ยงมาวุ้ย..คึ…" ดูเหมือนคนที่สลบจะทนแกล้งสลบต่อไปไม่ไหว หลังจากฟังถ้อยวาจาระดับกรรไกรซูฮกของ 2 ปากมารแห่ง Xtasia อยู่เงียบๆได้นานทำลายสถิติถึง 5 นาที นิ้วยาวที่เต็มไปด้วยแหวนหน้าตาแปลกเต็มมือกุมท้องตนเองพลางกลั้นหัวเราะจนตัวงอ แต่ก่อนที่เหยื่อผู้ถูกต้มจนสุกทั้งคู่จะทันลุกขึ้นสกรัมเจ้าหนุ่มผมม่วงบนพื้นให้หายแค้น กรรมการ ตัดสินตัวจริงก็เดินอาดๆข้ามายืนจังก้าเท้าเอวอยู่เหนือทุกคน พลางกระแอมกระไอ ด่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบจากอารมณ์ที่ข่มไว้เต็มที่
           "ฟาร์มไหนงั้นเหรอ… ก็ฟาร์มนี้ไงล่ะเจ้าปลาอู้.. หน้าร้านคนยุ่บยั่บพวกนายมัวมาสุมหัวนั่งเล่นอยู่ที่นี่กันหมด ปล่อยฉันงงอยู่คนเดียวข้างหน้านั่น สนุกสดชื่นกันดีจริงนะ เคียว ชินยะ คา-โอ-รุ.."
          เจ้าหนุ่มผมแดงที่เคยครองแชมป์อารมณ์ดี บัดนี้ดูท่าจะยิ้มลำบากเสียแล้ว ร่างสูงใหญ่ในชุดฟอร์มเอี๊ยมน่ารักของร้าน ดูขึงเครียดคลอบคลุมด้วยโหมดบรรยากาศทะมึนไปถนัดตา ทำเอาอีก 3 หนุ่มที่แอบหลบมาอู้งานรับรู้ได้ในฉับพลันว่าหากตนยังมัวนั่งเอ้อระเหยอยู่ต่อไป เห็นทีอาจมีระเบิดลง ร่างเล็กไม่รอช้ารีบส่งยิ้มพลางหลบหลีกสายตาเยียบเย็นใต้รอยยิ้มบนริมฝีปากที่นิ่งผิดปรกติของ Die ออกไปได้ก่อนใคร ตามด้วยชินยะที่เป่าแก้มค้อนขวับบ่นอะไรอุบอิบ
           "ก็วันนี้มันงานปาร์ตี้พวก Cosplay นี่นา มันก็ต้องมีแต่ผู้หญิง กรี๊ดกร๊าดยุ่บยั่บไปหมด ขืนเขาอยู่เดี๋ยวก็เผลอด่าให้ แล้วใครๆก็มารุมด่าเราหาว่าปากมาร ปากไม่ดี… ใครทนอยู่กลางหมู่ผู้หญิงเป็นกระจุกงั้นได้ก็ทนไปดิ่ ฉันไม่ชอบนี่ หนวกหู เหม็นน้ำหอม เหม็นเครื่องสำอางค์ เหม็นกลิ่นสเปรย์ แหวะๆๆๆ "
           "อ้าว พูดงี้ได้ไงล่ะ ฉันเองก็ใช่ว่าชอบนะ แต่อยู่ตรงนี้จะให้เลี่ยงของแบบนี้พ้นได้ยังไงกัน ไม่ต้องบ่นเลยชินจังไปช่วยดูหน้าร้าน เดี๋ยวฉันต้องขึ้นไปเช็ค Order คุณ Yoshiki พึ่งออกไปรับของที่ส่งมาจาก Nagoya ฉันต้อง list บัญชี stog เตรียมไว้ … ไป! คาโอรุ ช่วยฉันหน่อยสิ.. "
          Die ดันหลังเสือยิ้มยากประจำร้านให้ออกจากมุมอู้ของร้านเบาๆ ก่อนจะหันมาทางคาโอรุที่นั่งกอดเข่ามองเพื่อนๆ อยู่บนพื้นอย่างเพลินตา แต่ดูเหมือนชินยะ จะไม่ยอมออกไปง่ายๆ เสียแล้ว
           "อ๊ะ! อะไรล่ะแล้วทำไม Die กับ คาโอรุ จะหลบพวก Cosplay พวกนั้นขึ้นไปชั้นบนกัน 2 คน ไม่มีทางฉันไม่ยอมๆๆ ขี้โกงนี่หว่าคิดจะตัดช่อง หนีหามุมสงบกับแค่ 2 คนรึไง ทิ้งให้ฉันอยู่ข้างล่างกับผู้หญิงเป็นโขลง ไม่เอานะ"
           "ก็แล้วคุณหนูพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ขอแตะงานน่าปวดหัวข้างบนนั่น ถ้าต้องให้นั่งเช็คของทั้งชั้นชินจังขอเป่าแก้มให้แตกตายไปซะดีกว่า… ว่าไง.. จำไม่ได้เหรอ…" เจ้าหนุ่มผมแดงเอียงคอพลางเลิ่กคิ้วล้อ ก๊อดซิลล่าน้อยบู้ปากหันขวับ เหลือกตากลมๆเถียง Die ทันควัน
           "จำไม่ได้! ไม่ยอม ยังไงๆก็ไม่ยอมอยู่หน้าร้านเด็ดขาด ยิ่งวันนี้ด้วยแล้วล่ะก้อ… แหวะ! ไม่เอาฉันยอมอยู่กับตารางบัญชี Stog ดีกว่าถูกผีประหลาดๆหลอก ข้างล่างนี่ ไม่ - เอา - เด็ด - ขาด!"
           "ชินจัง! " "เอาน่าๆ… Die…" ก่อนจะมีการอาละวาดที่อาจถล่มร้านได้ถึงระดับ 10 ริกเตอร์ ( ayde comment: มาตรวัดแผ่นดินไหวเด้อ!) ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้นจะเหลือเพียงคุณ Yoshiki คนเดียวที่จะสยบเจ้าก๊อดซิลล่า น้อยได้ คาโอรุจึงต้องรีบหยุดเอาไว้ ก่อนจะต้องถึงขนาดเรียก อุลตร้าแมนอย่างป๊ะป๋าของตัวแสบมาจัดการ
           "ชินจังขึ้นไปข้างบนกับ Die ส่วนเค้าเตอร์นั่น เดี๋ยวปล่อยเป็นหน้าที่ฉันเอง ดีเหมือนกัน นานๆทีจะมีสาวๆรวมกลุ่มกันเยอะๆอย่างนี้ แถมฉันยังมีลางสังหรณ์ว่าจะเจอสาวน่ารักซะด้วยสิ.." ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอบอุ่นพลางขยิบตาให้ Die เป็นสัญญาณ เพื่อให้ Die ที่กำลังอ้าปากจะเถียงต้องชะงักหยุดทุกถ้อยคำเอาไว้ ร่างสูงถอนหายใจพลางคลี่ยิ้มรับเพื่อนอย่างอ่อนระอา แม้มองดูเหมือนจะเป็นตัวเขาที่รับผิดชอบ จัดการและหนุนนำเพื่อนๆตัวแสบคนอื่นๆใน Xtasia แห่งนี้ แต่ทั้งหมดก็เพราะตัวจริงคนนี้ไม่ยอมทำต่างหาก จนเมื่อเรื่องที่ส่อเค้ายุ่งเหยิงจริงๆเท่านั้น คาโอรุถึงจะเข้ามาไกล่เกลี่ยทุกๆอย่างให้ อย่างเป็นธรรมชาติจนใครๆแทบจะไม่รู้ตัว Die ถอนหายใจเหลือบมองมาทางชินยะ พลางเอื้อมมือคว้าหัวยุ่งๆของเจ้าหนูเขย่าเล่นอย่างหมั่นไส้
           "เอางั้นก็ได้… ไปเร็วคุณหนูงานกองเป็นตั้ง ถ้าขึ้นไปแล้วบ่นสักแอะ หรือทำให้ยุ่งไปกว่าเดิมล่ะก้อ… เปลี่ยนตัวทันทีเข้าใจ๋? อ้อ… คาโอรุ…" Die หลบกำปั้นที่เหวี่ยงมั่วมายังกับตุ๊กตาว่ายน้ำของชินยะอย่างคล่องแคล่ว พลางหันมาทางคาโอรุที่กำลังหยิบลูกแก้วที่ เคียว พึ่งทิ้งไปขึ้นมาดู
           "ฉันรู้ว่าลางสังหรณ์นายแม่น แต่ว่า..ไอ้ที่แต่ง Cos เดินเข้ามาน่ะ.. กรณียกเว้นนะเพื่อน พวกนั้นต่ำกว่า 18 เป็นส่วนใหญ่ถึงจะแต่งหน้ากันซะล้ำอายุแต่ยังไงก็พรากผู้เยาว์นะ…."
           "พรากยังไง ก็คงไม่พรากได้น้ำตาร่วงทั้งย่านเหมือนนายล่ะมั้ง ยังคิดถึงวันที่ความแตกไม่ออกเลยว่าสาวๆ แถวนี้มันนี้จะชุลมุนกันขนาดไหนจริงมั๊ยเพื่อน ? " เจ้าหนุ่มผมสวยเลิ่กคิ้วพลางส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ล้อเลียนที่ทำเอา Die สะอึก ก่อนจะส่ายหน้ายกมือยอมแพ้ ลากเอาคุณหนูประจำร้านขึ้นไป เก็บป้องกันความวุ่นวายบนชั้น 2 แม้ขนาดนั้นก็ยังได้ยินเสียงบ่นงึมงำจนตัวหายลับพ้นชั้นลอยไป
           "อย่านะ อย่าพูดถึงนะ เดี๋ยวก็มาหรอก แค่นี้ก็วุ่นจะตายอยู่แล้ว ขืนหมอนั่นโผล่มาอีกคน ที่นี่ต้องกลายเป็นชุมนุม Monster Inc. แน่เลย.. หนวกหู รำคาญปวดหัว แหวะๆๆ… "
           "ไม่มาหรอกน่า ขานั้น เมื่อเช้าสิวขึ้นมาเม็ดหนึ่งเลยไม่ยอมออกจากบ้าน ยังโวยวายว่าจะไปผ่าตัดเอาสิวออกเสียด้วยซ้ำ แม้แต่ฉันยังไม่ยอมพบ เพราะงั้น สบายใจเถอะชินจัง เลิกบ่นได้แล้ว!"
          คาโอรุส่ายหน้า แม้จะระอาแต่ก็อดขำกับความตรงจนป่วนของชินยะไม่ได้ ดวงตาคู่หวานดูลุ่มลึกเหลือบกลับมามองลูกแก้วในมืออย่างไม่ตั้งใจ คำบอกเล่าของเคียวพลันก็ย้อนเข้ามาก้องในหู
           "ก็คนสวยคนเดิมล่ะ เข้าไปขายในซอกอีกแล้ว แต่งตัวแขกๆ เท่ห์ดี ก็เลยซื้อมา ถูกดีด้วย พูดพิลึกๆ ด้วยว่ะ.. เอ ว่าไงนะ.. 'คุณอยากให้เท่าไหร่คุณก็นึกเอาเถอะ เพราะมันดูเหมือนจะสัมผัสคนที่สื่อสารกับมันได้จากคุณ.. มันเลือกจะไปกับคุณค่ะ' แล้วก็ส่งยิ้มหวานให้ ฉันเลยใจอ่อนซื้อมาอีกแล้ว ลองเล่นกันดีกว่า ลูกแก้วพยากรณ์เชียวนะเนี่ย.."
          ลูกแก้วพยากรณ์…นี่คือของอีกชิ้นที่ Kyo ซื้อมาเพราะเห็นว่าแปลกและติดใจคนขาย แต่หลังจากที่ ซื้อมาเล่นแล้วก็ไม่ได้เป็นตามที่คนขายโฆษณาเลยสักอย่าง คาโอรุส่ายหน้า หัวเราะกับตัวเองเบาๆ แต่แล้ว ชายหนุ่มก็ต้องชะงักนิ่งเมื่ออยู่ๆ ลูกแก้วใสที่ดูว่างเปล่ากลับแปรเปลี่ยนคล้ายมีกลุ่มควันสีม่วงก่อตัวอยู่ภายใน และกำลังค่อยๆหมุนวนราวกับสีที่ถูกหยดลงในแก้วและกำลังถูกคนจนหมุนวนลงสู่ก้นแก้ว…
          'อย่าถามว่าสิ่งนี้พิเศษจริงตามคำฉันหรือไม่ มันจะบอกเองหากเมื่อมันได้อยู่ในมือของคนที่สื่อสัมผัสกับมันได้ ซึ่งฉันคิดว่ามันคงอยู่ไม่ไกลจากตัวคุณ ข้าวของทุกชิ้นถึงได้ร่ำร้องบอกฉันว่าจะขอไปกับคุณ… เพื่อพบคนๆนั้น คุณถึงพบฉันได้ยังไงล่ะคะ….'
          คำบอกเล่าของเคียวย้อนกลับเข้ามาก้องอยู่ในหูของเขาอีกครั้ง ควันสีม่วงค่อยๆ จางลงแล้ว แต่สิ่งที่ผุดขึ้นแทนที่คือเงาภาพลางๆ ของอะไรบางอย่าง เงา… คน!.. คน…งั้นเหรอ ? แล้ว… ใครกัน?
"คาโอรุ๊!… มากันอีกแล้ว.. ถ้านายไม่อยากให้ฉันไล่เปิดเสียลูกค้า 1 โขลงนี่ไปเลยล่ะก้อ.. ออกมาหน้าร้านเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย"
          ก่อนที่จะทันได้เห็นภาพภายในลูกแก้วชัดเจน เสียงตะโกนอย่างหวาดผวาของเคียวก็ดังขึ้นเสียก่อน ทำให้คาโอรุสะดุ้งเฮือกหันขวับไปมองเพื่อนที่กำลังหาที่หลบอยู่ข้างตู้ นอกกระจกหน้าร้าน เขาเห็นเหล่าสาวๆในชุด Cosplay กลุ่มใหญ่ กำลังจะเปิดประตูเข้ามาในร้านเพื่อทักทายตามประสา นี่สงสัย เขาคงต้องรับมือคนเดียวจริงๆสินะ ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ 1 เฮือก ก่อนจะเหลือบสายตากลับมามองลูกแก้วในมืออีกครั้ง ว่างเปล่า.. ลูกแก้วกลายกลับเป็นลูกแก้วใสดังเดิม คาโอรุขมวดคิ้ว กระพริบตาถี่ๆหลายครั้ง นี่มันอะไรอีกแล้วนี่.. ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาดูเหมือนจะเบลอๆ และวูบฝันชั่วขณะ เห็นอะไรเรื่อยเฉื่อยอย่างนี้ กับข้าวของแปลกๆที่เคียวขยันซื้อหาเข้ามาเล่น แทบทุกชิ้นที่เขาจับก็ต้องมีเรื่องแปลกๆเกิดตามมาเสียทุกครั้ง แต่เขาก็ไม่มีเวลาจะมัวมานั่งพินิจพิเคราะห์อะไรอย่างนี้อีกแล้ว เพราะดูเหมือนสิ่งแปลกกว่าที่เขาต้องรับมือ มาออกันเต็มเค้าเตอร์รอเขากลุ่มใหญ่ทีเดียว……

          //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

          พอเข้าช่วงบ่ายได้เวลาปาร์ตี้ คาโอรุและเคียว จึงมีโอกาสได้พักหูจากเสียงคุยกรี๊ดกร๊าดของสาวๆบ้าง แต่กว่าจะมาถึงป่านนี้ก็เล่นเอาแทบหมดแรง โดยเฉพาะคาโอรุที่ต้องรับศึกหนักเป็นสองเท่า เมื่อเพื่อนหุ่นนายแบบหนังสือโมเดลย่อส่วน ตาขวางใส่สาวๆจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ แต่ขนาดนั้น ทั้ง เคียวและคาโอรุ ต่างก็ยังถูกสาวๆรุมจับลองเครื่องสำอางค์ cosplay กันเมามันส์ ไม่กี่สิบนาทีหลังจากนั้นสภาพเขาและเคียวจึงกลายร่างเป็น เจ้าหนุ่ม Vishual Rock ในชั่วพริบตาแถมยังถูกขู่ห้ามลบออกจนกว่าร้านจะปิดเสียอีก..
           "หนอย… กรอด… ! นี่ถ้าไม่ใช่เพราะร้านนี้เป็นของคุณ Yoshiki ล่ะก้อ ฉันไม่มีวันยอมถึงขนาดนี้หรอกนะเฟ้ย!" เคียวกัดฟันกรอดพลางเดินไปส่องดูหน้าตัวเองในกระจกอย่างคับแค้น
           "เอาน่าๆ.. ก็สวยดีนี่นา… นานๆเอาสักที… สนุกดีเหมือนกันนะ "
           "ไม่หนุกโว้ย… เจ็บใจนัก นี่เดือนหน้ามีชุมนุมปาร์ตี้ใหญ่ที่สวน ๐๐๐๐ พวกเราก็โดนบังคับไปกันอีกแน่ๆ… อ๊าก… เบื่อแม่พวกนี้จริงๆ เบื่อ….!" เสียงเคียวบ่นอะไรมาอีกเป็นชุด ที่คาโอรุขี้เกียจจะสนใจฟัง เอื้อมมือหยิบหูฟังบนชั้น CD ขึ้นมาแนบหูฟังเพลง แก้รำคาญเสียงเพื่อน ลองอีแบบนี้สงสัยเคียวคงจะหัวเสียอีกนาน แต่ก็ไม่เป็นไร ยังไงๆ ช่วงเวลาแบบนี้ลูกค้าก็เบาบางลงเป็นปรกติ เปิดช่วงว่างให้เขาได้พักรบชั่วคราว กว่า meeting รอบเที่ยงของสาวๆจะเลิก พวกเขาก็คงหายบ้าออกมาต้อนรับกันได้พอดี
          เสื้อเชิร์ตสีขาวตัวใหญ่ สวมทับด้วยเสื้อฮูทแขนสั้นสีฟ้า กางเกงยีนส์อ่อน ทรงหลวมสีฟ้าเทา และรองเท้าผ้าใบคู่ใหญ่ เสื้อผ้าแบบนี้ แม้ไม่ได้แปลกอะไรเลยสำหรับเด็กสาวที่เดินอยู่พลุกพล่านข้างนอกนั่น แต่แปลกมากสำหรับร้านขายของอย่าง Xtasia แห่งนี้ ที่สำคัญ.. ไม่คุ้นหน้า เป็นลูกค้าขาจรที่แวะเข้ามาดูอะไรเล่นๆ หรือต้องการอะไรจากที่นี่จริงๆ กัน ?… ชายหนุ่มมุ่นคิ้ว ชั่งใจว่าจะเข้าไปทักทายหรือปล่อยให้เจ้าตัวอยู่เงียบๆไม่มีใครกวนดี… อืม… เอาเป็นว่ารออีกสักพักเถอะเรา ถ้ายังอยู่ต่อเกิน 5 นาทีก็จะเข้าไปถามก็แล้วกัน คงจะมีอะไรที่ต้องการอยู่จริงๆ ว่าแต่…เห็นหน้าไม่ชัดเลยแฮะ… มองไกลๆแบบนี้ ผมสีน้ำตาลอ่อนระต้นคอ ใช้ที่คาดผมคาดลวกๆเอาไว้ไม่ให้ผมตกมาปิดหน้า เอ… แต่ไม่เห็นหน้าเลย….
           "เอ่อ….หวัดดีครับ… หาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ…?"
          5 นาทีผ่านไป ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเดินเข้าไปถาม หลังจากแอบมองตามมาพักใหญ่ และคุณลูกค้าขาจรก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกไปจากร้าน พอเดินเข้ามาใกล้ๆถึงได้รู้ว่าคุณลูกค้าของร้านคนนี้ดูยังเป็นคุณหนูตัวน้อยเดาแล้วคงไม่มีทางเกิน ม. 2 คุณลูกค้าที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูอะไรอย่างอื่นบนชั้น ชะงักนิดหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาชัดๆ…
          แว่บแรกที่หนุ่มตาสวยอย่างเขามีโอกาสได้เห็นหน้าคุณลูกค้าชัดเจน คาโอรุก็ต้องยอมรับว่าแอบร้อง 'ว้าว' ในใจอยู่เหมือนกัน ใบหน้ามนสวย ขาวใส ดวงตา คิ้ว คาง ปาก จมูก จิ้มลิ้มน่ารักราวกับตุ๊กตา ขนตายาวหนาเป็นแพ บวกกับปากสีสดที่เผยอน้อยๆอย่างตกใจเมื่อเห็นเขา… เอ… เขามองผิดหรือเปล่า ดูเหมือนในแววตาของคุณลูกค้า 'ตุ๊กตาตัวน้อย' คนนี้จะไหววูบ และก้าวผงะถอยหลังจากเขานิดหนึ่งอย่างตกใจ และตามมาด้วยแววตากับเรียวคิ้วที่ขมวดกร้าว แข็งเขียวขึ้นมาทันควัน…เอ๋..? คุณหนูตุ๊กตาโกรธที่เราเข้ามารบกวนทักทายหรือเปล่าหว่า เอาเถอะ! ก็มันเป็นหน้าที่นี่นา ยังไงก็ยิ้มเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน
           "เอ่อ…ตกใจเหรอ…ขอโทษจ้ะ.. มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าจ๊ะ.."
เมื่อเห็นเป็นเด็ก คำพูดคำจาจึงเปลี่ยนไปโดยอัตโนมัติ แต่…
           "ออกไปห่างๆ…" "เห๋…? " เสียงพึมพำรอดไรฟัน กับดวงตาที่จ้องหน้าเขาเขม็ง มันทำเอาคาโอรุถึงกับเผลออุทานคล้ายถามซ้ำ
           "ออกไปห่างๆนะ ไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง…!"
ดวงตาเรียวรีที่ดูสวยเหมือนตุ๊กตากระเบื้องโบราณ บัดนี้มันจ้องเป๋งมาที่เขาด้วยแววเกลียดชังผสมกับความหวาดกลัว???..ทำเอาคาโอรุถึงกับใบ้กิน เอ๋อรับประทานกับทีท่าเช่นนี้ของ แม่สาวน้อยตุ๊กตากระเบื้อง อะไรกัน??? นี่ฉันเป็นที่รังเกียจถึงขนาดนี้เชียวหรือนี่!! แล้วฉันไปทำอะไรให้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันฟะ? อ๊ะ! เดี๋ยวก่อน เมื่อเห็นสายตาที่จ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ คาโอรุก็พอจะคาดการณ์ได้ลางๆ.. หรือว่า แม่หนูนี่จะกลัวใบหน้าเขาที่ถูกแต่งแต้มจากฝีมือของสาว cosplay !! ฉุกคิดได้ดังนั้น คาโอรุก็เหลือบขวับไปทางเงาสะท้อนของตนที่กระจกตู้เก็บตุ๊กตา figure ใกล้ๆ ทันทีโดยอัตโนมัติเพื่อสำรวจดวงหน้าตนเอง แม้กระจกจะไม่ใช่กระเงาที่ชัดเจนอะไรนัก แต่มันก็ชัดพอที่จะสะท้อนให้เขาเห็นว่า เขา….ไม่ได้แต่งหน้าเป็นผี ปีศาจจากนรกขุมไหนนี่หว่า ตรงกันข้ามมันก็ดูสวยดีเสียด้วยซ้ำ.. แล้วยัยเด็กนี่มันมาเกลียดกลัวอะไรเรากัน… ถ้าเป็นเด็กขวบ 2 ขวบล่ะก้อไม่แปลกถ้าจะร้องไห้หากมาเจอเขาสภาพแบบนี้ แต่นี่…มันไม่ใช่!
           "บอกให้ออกไปไงเล่า.. อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ เจ้าตัวประหลาด ฉันเกลียดไอ้ตัวประหลาดแบบนายที่สุด.. ออกไปนะ… ไม่งั้นฉันต่อยจริงๆด้วย!!!" โอ้โฮ.. นั่นวาจาที่ใช้พูดกับผู้ใหญ่หรือนี่…
           "ขอโทษทีเถอะครับคุณหนู ที่นี่มันก็ร้านขายของประหลาดโดยเฉพาะเสียด้วย บังเอิญนี่น่ะเครื่องแบบร้านครับผม ถ้าหากว่าคุณหนูไม่ชอบ เห็นที ผมคงต้องขอเชิญคุณหนูออกไป…." พอมาเจอแบบนี้สุภาพบุรุษอารมณ์ดีก็ฟิวส์ขาด จะไม่ให้ขาดยังไงไหว ก็เล่นทำท่าเหมือนฉันน่าเกลียดน่ากลัวซะนักหนาอย่างนี้ แถมพูดมาแต่ละคำ หาความน่ารักอย่างเด็กๆไม่ได้เอาเสียเลย เสียงด่าสั่น ดวงตาแข็ง นิ้วมือกำเกร็ง โอ้โฮเฮ้ย!… นี่ฉันไปทำอะไรไว้ให้แต่ชาติปางไหนรึไงกัน ความโมโหยังคงไม่จางหาย ใครจะยอมถูกเด็กตัวเท่าเมี่ยงด่าฟรี ยิ่งเห็นสั่นแบบนี้ คาโอรุจึงยิ่งกระแซะเข้าใกล้ พลางก้มลงกระซิบข้างหู ซึ่งดูเหมือนอีกฝ่ายจะแอบหยุดหายใจ ตัวสั่นหนักขึ้นอีก… ใครจะว่าแกล้งเด็กก็เอาล่ะวะ…!!
           "หรือว่ากลัวจนขยับไม่ได้… กระผมก็พร้อมบริการอุ้มไปส่งถึงบ้านนะครับ!.. คุณหนู…"
           "ผั่วะ!" "โอ๊ย!" ไม่ทันตั้งตัวกำปั้นน้อยๆของเด็กหญิงตัวแสบก็ชกเปรี้ยงเข้าครึ่งปากครึ่งจมูก แม้จะเพียงแค่มดกัดเพราะดูเหมือนเจ้าตัวคนต่อยยังแข็งทื่อไปทั้งตัว ด้วยความกลัวที่มาจากอะไรก็ไม่รู้ แต่หมัดนี้มันก็ทำให้ คาโอรุ หมดสิ้นความอดทนกับคุณลูกค้าแล้วอย่างสิ้นเชิง ถึงจะไม่ใช่คนใจร้อนเลยอย่างเคียวหรือชินยะ แต่ก็ไม่ได้มีความอดทนเป็นเลิศ ไม่ใช่เย็นราวพระแม่คงคา หรือ ปิง วัง ยม น่าน แต่ ฮวงโห บวกอเมซอนอย่าง คาโอรุ จึงเขื่อนระเบิด โดดเข้าคว้าเอวแม่เด็กตัวแสบที่แหกปากร้องลั่นทันควัน ลำแขนยาวเหนี่ยวยกอุ้มจนตัวลอยคว้าง เท้าทั้งคู่ที่ลอยพ้นพื้นพร้อมใจกันถีบจักรยานอากาศสุดฤทธิ์ หลับหูหลับตาเหวี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนเจ้าหนุ่มฟิวส์ระเบิด แม้ไม่อาจทำให้ตัวหลุดออกมาได้ แต่ก็ทำเอาคาโอรุหงายหลังเสียหลักล้มกลิ้งไปกับพื้น ลงแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เขาโมโห แทนที่จะปล่อยจึงยิ่งรัดแน่นขึ้นอีกจนแม่ตัวแสบร้องจ๊ากกก!!!
           "ปล่อยฉันนะ! ปล่อยเซ่.. แน่จริงลบหน้าออกแล้วมาสู้กันตัวๆ เลย ไอ้บ้า ฉันเกลียด cosplay เกลียดตัวประหลาด อย่ามาแตะตัวฉันนะ… ปล๊อย!… อ๊ากกกกก "
           "เอะอะอะไรกันวะ.. อะ เฮ๊ย! คาโอรุ!!! " เสียงโหวกเหวกเอ็ดตะโรทำให้เหล่าบรรดาหนุ่มๆอีก 3 คนที่เหลือ วิ่งหน้าตาตื่นมาดูเหตุการณ์กันจ้าละหวั่น
           "ไม่ปล่อย! ยัยเด็กบ้า พ่อจะจับฟาดก้นซะให้เข็ดเลย เอาสิวะ ดิ้นได้ดิ้นไป! ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ฟาดเธอ ฉันจะไม่ยอมปล่อยเธอไปไหนทั้งนั้น ดิ้นเลย ดิ้น! "
           "อ๊ากกก… ไอ้บ้า อย่าให้ฉันหลุดไปได้นะ ลบหน้าออกสิวะ ลบหน้าออกแล้วมาต่อยกันเลย ไอ้บ้า ไอ้ตัวประหลาด อ๊ากกกกก " "เฮ๊ย..คาโอรุ ถึงจะฟาดจะฟันกันเลยเรอะ ตัวแค่นี้เองนะเพื่อน มันจะไม่ใช่แค่พรากผู้เยาว์แล้ว… ถึงขั้นอาชญากรรมเชียวนะ กลางที่สาธาณะเสียด้วยสิ…" Die ตะโกนห้ามกลั้วเสียงหัวเราะ แม้จะรู้ว่ามันไม่ใช่สถาณการณ์ที่น่าจะมาล้อเล่น แต่สภาพของเพื่อนที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับ เด็กหน้าตาจิ้มลิ้มกลางร้านอย่างนี้มันก็อดไม่ได้จริงๆ
           "ไม่ต้องพูดนะ! ได้ยินมั๊ยยัยเด็กบ้า รู้ถึงอันตรายของผู้ใหญ่ไว้ซะแล้วหัดทำตัว พูดจาให้มันน่าเอ็นดูเข้าไว้ ถ้าปากดีอีกคำ พ่อปล้ำจริงๆด้วยเอ้า! ยัยเด็กไร้สัมมาคารวะ ขอโทษฉันมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นอย่าหวังเลยว่าวันนี้จะรอด.. ขอโทษมา… เร็ว! "
           "ไม่! ไม่ขอโทษ แน่จริงก็ทำสิวะ ฉันไม่กลัวหรอก ไอ้บ้า ไอ้บ้า…"
           "อ๋อ… ท้าเหรอ.. คิดว่าเป็นเด็กแล้วฉันจะไม่กล้าใช่มั๊ย อยากรู้นักเดี๋ยวจะสอนให้..ด๊าย.. ท้าใช่มั๊ย!!!"
           "เฮ้ย ไปกันใหญ่แล้ว! คาโอรุอย่านะโว๊ย คุกนะ คุก!" เมื่อเห็นท่าว่าจะลุกลามใหญ่โต Die เคียว และ ชินยะ จึงพร้อมใจกันโดดเข้าแยกมวยคู่เอกออกจากกันทันที ซึ่งก็ยากเย็นชุลมุนชุลเกสุดบรรยาย เพราะต่างคนต่างก็ไม่ยอมแพ้ ชินยะ คว้าล็อกแยกเด็กหญิงออกมาได้ ส่วน Die กับ เคียว ลากขา คาโอรุออกมาอีกทาง เจ้าหนุ่มผมสวยของเพื่อนหอบฮั่ก หน้าตาเครื่องสำอางค์ถูกลบจางจนแทบไม่เหลือร่องรอย แต่ละคนต่างตะโกนสั่งให้ปล่อยตนแข่งกันเสียงลั่น แต่ก่อนที่กรรมการของฝ่ายหนึ่งฝ่ายใด จะรั้งตัวใครสักคนไว้ไม่ไหว เสียงกระดิ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น
          เด็กชายผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน หน้าตาน่ารัก ดูจากวัยแล้ว น่าจะไล่เลี่ยกับยัยแสบที่ถูกชินยะล็อกตัวเอาไว้ เปิดประตูยื่นหน้าเข้ามา เหลือบมองซ้าย ขวา แล้วก็สะดุดเข้ากับกลุ่มมวยทะเลกลางร้าน และทันทีที่ดวงตาใสแจ๋วเพ่งมองมาเห็น ยัยแสบในอ้อมแขนชินยะ เด็กชายก็ปราดดิ่งเข้ามาในร้าน พลางตะโกนลั่น
           "เคย์!… โอย! หาแทบตาย บ้าจริงเลย นี่มาทำอะไรที่นี่ แล้วนี่อะไรกัน มีเรื่องอะไรกันเนี่ย!! " เมื่อมีอีกคนหนึ่งเข้ามาและดูเหมือนว่าจะรู้จักยายแสบเป็นอย่างดี ชินยะจึงปล่อยแม่หนูตัวแสบเป็นอิสระซึ่งแม่คุณก็โดดปราดเข้าหาเด็กชายในทันที
           "มาทำอะไร? ก็รอนายน่ะสิ นายเองไม่ใช่หรือไงที่นัดฉันมาไอ้ที่บ้าๆแบบนี้ นายจะแกล้งฉันใช่มั้ย บอกมานะ นายรู้ใช่มั้ยว่าที่นี่มีไอ้ตัวประหลาดอย่างนั้นอยู่ นายจงใจแกล้งฉัน เจ้าเรียวเฮ!"
           " พูดให้สวยนะนังหนู! ใครตัวประหลาด ? ปล่อยฉัน Die! " คาโอรุ สะบัดแขนออกจากการจับล็อกของ Die ก่อนจะลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวยืนเท้าเอวจ้องเขม็งไปยัง 'เด็กเปรต' พร้อมรบรอบสอง
           " ก็พวกนายอ่ะเด่ะ ไอ้พวกตัวประหลาด cosplay ปีศาจ ลบหน้าแล้วคราวนี้ฉันสู้ตาย มาเลย ตัว/ตัว คราวนี้ล่ะฉันไม่มีทางแพ้แน่ " แม่หนูตัวเปี๊ยก ที่ดูเหมือนจะสูงกว่าเพื่อนชายที่ยืนตาโตอยู่ข้างๆขว้างที่คาดผมทิ้งกับพื้น ถกแขนเสื้อยาวๆ ยืนตั้งท่าพร้อมรบเช่นเดียวกัน ก่อนที่ 2 คู่เอกจะโดดเข้าใส่กันรอบ 2 เด็กชายอีกคนก็โดดเข้าคั่นกลาง เหยียดแขนกางสุดองศา ตะโกนห้ามทัพ
           "เดี๋ยว หยู๊ด! เจ้า เคย์ เอาอีกแล้วนะ ! " เมื่อหันไปตวาดเพื่อนเสร็จก็หันกลับมาโค้งขอโทษคาโอรุเป็นการใหญ่ "ขอโทษครับบังเอิญนี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันครับ มานี่เลย เคย์ มานี่.." แล้วเด็กชายหน้าตาน่ารักอีกคนก็คว้าแขนเพื่อนหญิงจอมห้าวไปหน้าประตู ซึ่งก็แน่นอน ยัยแสบสะบัดหลุดทันควัน
           " ไม่! ฉันไม่ไปจนกว่าจะได้เอาคืน ฉันจะเอาคืนไอ้บ้านั่นก่อน แล้วก็ตามด้วยนาย เรียวเฮ เตรียมตัวไว้เลย! " "ทำไมจะเอามาคืนอะไรฉัน ก็นายเองนั่นล่ะ ที่เดินโถล่โถ่ทิ่ม เข้ามาที่ร้านเขาเองน่ะ ฉันไม่ได้นัดนายที่นี่สักหน่อย ฉันนัดนายที่ร้านขนมในซอยฝั่งตรงข้ามโน่น.. เจ้ามั่วนิ่ม! " เสียงด่าเพื่อนของเรียวเฮ ดังพอจะทำให้ทุกคนในร้าน ได้ยินชัดไม่ยกเว้นคาโอรุถ้อยคำเพื่อนทำเอาเด็กหญิงเลิ่กคิ้วตาเบิกโต
           "อะ…ไรกัน ก็แผนที่เนี่ย ฉันก็มาตามนี้ ร้านบล็อกที่ 5 ทางขวา ปากซอยมีคอนวีเนียนสโตร์ ฉันก็มาถูกเป๊ะนี่ ถึงฉันจะพึ่งมาโตเกียวครั้งแรก แต่นี่ฉันไม่ได้มั่วมาเองนะ ฉันเอาแผนที่ให้พี่สาวชุดแขกร้านขายของแปลกๆแถวนี้ดูด้วยซ้ำ " เด็กหญิงที่เพื่อนเรียกชื่อสั้นๆว่า เคย์ เถียงพลางควักกระดาษแผนที่ยุ่ยๆจากกระเป๋ากางเกงส่งให้เพื่อนดู ทำเอาเรียวเฮ เขกกะโหลกแม่ตัวยุ่งดังป๊อก!
           "โธ่เอ๊ย!ก็นายส่งแผนที่กลับหัวให้เขาดูน่ะสิ ร้านขนมที่ฉันนัดมันอยู่ซอยตรงข้ามโน่น หัวมุมโน้นมันก็มีคอนวีเนียนฯ เหมือนกัน เนี่ยน๊าเมื่อคืนไม่รู้จักฟังให้จบก็วางหู ถ้านายฟังจนฉันพูดคำว่า บล็อก 5 'ร้านขนม XXX' นายก็ไม่ก่อเรื่องแบบนี้หรอกจะบ้ารึไง ฉันก็รู้อยู่เต็มอก ว่านายเกลียดพวกแต่งตัว cosplay ยังกับกิ้งกือ ฉันจะนัดนายที่นี่ทำบ้าอะไร! "
          เมื่อเด็กชายเฉลย ทั้งร้านก็เงียบกริบไปเป็นครู่ก่อนที่ใครจะเอ่ยปากพูดอะไรต่อ คาโอรุก็ระเบิดหัวเราะลั่นพลางทรุดกายลงนั่งขำจนตัวงอ " คึๆ… ฮ่าๆมันไม่ใช่เกลียดหรอก.. กลัวต่างหาก กลัวจนสั่นเลยล่ะ เอาเถอะๆ ฉันจะถือว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดของเด็กๆ เธอรีบพาแฟนเธอออกไปเถอะ แล้วดูแลกันให้ดีๆ เป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาก็น่ารัก แต่ทำตัวแบบนี้ ระวังจะเดือดร้อน.. "
           "อ๊ะ.. คือ.. ไม่ใช่นะครับ คือ… " เหมือนสิ่งที่คาโอรุพูดจะไปเปิดสวิทช์อะไรสักอย่างให้ เด็กชายถึงกับหน้าถอดสี เด็กหญิงยกมือห้ามเพื่อนพลางเดินยิ้มเผล่เข้ามาหาคาโอรุ ท่ามกลางสายตาที่เฝ้ามองอย่างระวังของทุกคนในร้าน
          คาโอรุจ้องมองเด็กหญิงตัวแสบผู้น่ารักอย่างระวังไม่วางตา เอาไงเอากันสิวะ เด็กตัวกะเปี๊ยกแค่นี้กลัวก็บ้าแล้ว แต่ดูท่าทางเหมือนเด็กหญิงจะเป็นมิตรขึ้นหรือเปล่า ยิ้มเข้ามาแบบนี้?? ตัวแสบเดินมาหยุดยืนตรงหน้าคาโอรุ พลางโน้มตัวลงเอื้อมคว้ามือชายหนุ่มขึ้น ท่ามกลางสายตาฉงนของทุกคน แต่ไม่ทันที่จะมีใครได้ตั้งคำถามในใจ เด็กหญิงก็ดึงมือชายหนุ่มสัมผัสแปะลงบนหน้าอก เต็มๆมือ นั่นทำให้ชายหนุ่มอย่างคาโอรุถึงกับตาเหลือก
           "แล้วถ้าจะให้ชัดกว่านั้น เพราะเดี๋ยวจะมาหาว่าฉันยังเด็ก…. " ตุ๊กตากระเบื้องที่บัดนี้กลายเป็น 'ตุ๊กตาเสียกบาล' เสียแล้วในสายตาคาโอรุ จับข้อมือชายหนุ่มที่บัดนี้แข็งทื่อ ยัดผลั่วะลงไปในกางเกงด้วยหน้าตาเปื้อนยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งๆ ที่เหล่าผู้สมเหตุการณ์คนอื่นๆ อ้าปากค้างยกกำลังสอง
           "ฉัน - เป็น - ผู้ - ชาย…!" น้ำเสียงเล็กตามประสาเด็กสะกดคำทุกคำชัดถ้อยชัดคำ มีเพียงคาโอรุที่รู้สึกราวกับเวลารอบกายหยุดนิ่งสนิท แถมนาฬิกาเรื่อนยักษ์ของหอนาฬิกาบิ๊กเบน ยังร่วงโครมใส่หัวเขาจนมึนตึ๊บ ตื้อชาทั้งหัวทั้งหู
           "ถ้าแค่แตะยังไม่ชัด จะลองจับดูก็ไม่ถือนะ พี่ชาย… "
           "ไอ้ เคย์ตะ ! " "จะ.. เจ้าเด็กเปรต!!! " คาโอรุได้สติพร้อมกับที่เรียวเฮ เพื่อนของเจ้าตัวแสบตะโกนเสียงหลง แทบล้มทั้งยืน แต่กว่าคาโอรุจะทันได้ฟาดแข้งฟาดขา เตะก้นเด็กเปรตสักป้าบ เจ้าตุ๊กตาตัวแสบก็วิ่งจี๋ไปหน้าประตู พลางหัวเราะลั่น ไม่วายหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คาโอรุ แล้วก็หลิ่วตาหัวเราะคิกคักสะใจให้ แม้จะแค้นแสนแค้นแต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาคงไม่อาจลืมภาพใบหน้าที่แสนน่ารักตอนเจ้าแสบหัวเราะไปได้แน่ๆ แต่… น่ารักก็ส่วนน่ารัก แสบก็ส่วนแสบมันคนละประเด็นกัน!…
           "หยุดนะไอ้เด็กเวร มาให้พ่อฟาดสั่งสอนสักทีสองทีเถอะ! " แต่ดูเหมือนจะสายไป เจ้าเด็กตัวแสบยักไหล่ คว้าโอบไหล่เพื่อนคุยจ้อ "แล้วริวอิจิอยู่ไหนเนี่ย…? "
"ก็วิ่งตามนายอยู่แถวๆนี้นั่นล่ะ แต่นายก่อเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกัน พึ่งจะมาถึงแท้ๆ จะได้อยู่ที่โตเกียวนี่หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ถ้าพี่ชายนายไม่ให้นายอยู่ด้วย มีหวังพ่อแม่นายคงมาลากตัวนายกลับไปแน่ๆ ขืนก่อเรื่องเข้าไปอีก ฉันว่านายโดนเรียกตัวกลับชัวร์เลย "
           "ไม่ยอมหรอก… ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็จะอยู่คนเดียวให้ได้เลย เดินตามแบบฉบับลูกผู้ชายสายเลือด Hip-Hop ถึงยังไงก็ไม่มีวันยอมแพ้ ไม่ว่าด้วยวิธีไหนฉันก็จะอยู่ที่นี่ให้ได้ ไม่กลับไปเด็ดขาด"
           "จะว่าอย่างนั้นก็เถอะ แต่ไม่มีที่ไหนเขายอมให้เด็กป 6 เช่าบ้านอยู่คนเดียวหรอกนะ ถ้าไม่มีผู้ปกครองล่ะก้อ … "
           "ปัง! "           ประตูร้านปิดลงแล้วต่อหน้าต่อตาคาโอรุพร้อมกับที่ร่างสุดแสบที่คาโอรุคงจะจำไปอีกนาน..แสนนาน กับชื่อที่ลืมยากแน่ๆ สำหรับเขาก็กำลังค่อยๆ ลับหายจากสายตาไป "เจ้าเด็กเปรต เคย์ตะ!!!!!!! "

          ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
          ทุ่มกว่าที่คาโอรุเดินมาถึงหน้าแมนชั่นพอดี วันนี้ดูเหมือนจะหนักหนาเกินไปจาเขาแทบไม่เหลือแรงยิ้มแย้มทักทายคนละแวกบ้านดังที่ทำอยู่เป็นประจำ ชายหนุ่มเพียงแค่เดินสู่ตัวตึก ได้กลิ่นบรรยากาศในแมนชั่นก็เริ่มอ่อนเปลี้ยจนอยากนอนพักขึ้นมาทันควัน แม้จะเห็นว่าวันนี้ดูเหมือนแมนชั่นขนาด 5 ชั้นของเขาจะดูพลุกพล่านผิดปรกติ มีคนขนข้าวขนของวิ่งขึ้นวิ่งลงสวนเขาไปมา ถึงจะแปลกใจ ถึงจะสงสัย แต่ก็ไม่มีกะใจจะอยากรู้ ชายหนุ่มพาร่างที่ดูอ่อนล้าของตนเดินเรื่อยเปื่อยขึ้นมาจนถึงประตูห้อง เรียวนิ้วสวยล้วงคลำลงไปในกระเป๋าเสื้อโค๊ทเพื่อหากุญแจไขห้อง ตาก็เหลือบมองไปยังห้องข้างๆอย่างสงสัย กล่องและข้าวของบางอย่างถูกวางล้นมานอกห้อง ป้ายชื่อหน้าห้องก็ดูเหมือนจะมีคนนำมาติดใหม่… มีคนย้ายเข้ามางั้นสิ.. ข้างห้องเราเนี่ยนะ.. อืม ก็ว่างมานานแล้วนี่ จะเป็นคนแบบไหนกันก็ไม่รู้ ว่าแต่กุญแจเรามันอยู่ตรงไหนกันแน่ ขณะที่คาโอรุเริ่มก้มลงมองมอง พลางควานหากุญแจตนอย่างเป็นจริงเป็นจัง ในที่สุดก็ดูเหมือนจะประสพความสำเร็จ นิ้วสวยคว้าจับพวงกุญแจได้ก็ดึงออกจากกระเป๋า แต่ดูเหมือนจะมีอีกสิ่งหนึ่งถูกหยิบดึงตามขึ้นมา และร่วงหล่นจากกระเป๋าเสื้อโค๊ท กลิ้งหลุนๆไปหยุดอยู่หน้าประตูบ้านของเพื่อนบ้านคนใหม่…
           "ลูกแก้วพยากรณ์ของเคียวนี่… มาอยู่ในกระเป๋าตั้งแต่เมื่อไหร่ ? " คาโอรุเดินตามพลางก้มลงเก็บลูกแก้วใสนั้นขึ้นมาอย่างแปลกใจ บางที อาจจะเผลอหยิบเก็บใส่กระเป๋ามาล่ะมั้งเรา ขณะที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ สายตาคมสวยก็พลันต้องจ้องมาองลูกแก้วตาเป๋ง เมื่ออยู่เหตุการณ์ประหลาดที่เขานึกว่าฝันก็พลันเกิดขึ้นอีกครั้ง ควันสีม่วงที่หมุนวนอยู่ภายในและเงาลางๆที่เริ่มปรากฏชัดขึ้นช้าๆ เงานั่น… คน! คนจริงๆด้วย.. เมฆหมอกสีม่วงภายในกำลังค่อยๆเคลื่อนจางหายไป บังเกิดแสงสว่างวาบเกิดขึ้น 1 ครั้ง ดูคล้ายแสงที่ลอดออกมาจากรอยแง้มของประตู และแล้วเงาที่เคยจืดจางก็ชัดเจนสะท้อนให้เห็นในลูกแก้วใส.. นั่นมัน.. มัน…
           "จะไปไหนน่ะ เคย์ ! "
           "ไปซื้อข้าวกล่องแถวนี้น่ะ พี่อย่าเห็นฉันเป็นเด็กนักสิ ฉันโตแล้วนะ "
           "โตอะไรกัน พึ่งจะ 12 เนี่ยนะ อย่าซ่านักเลย ! "
           "ตั้ง 12 แล้วต่างหากเล่า อ๊ะ.. โทษครับ.. เอ๋… "
          คาโอรุอ้าปากค้าง เมื่อภาพที่สะท้อนในเงาลูกแก้ว คือภาพหน้าสวยๆ ของเจ้า ' ตุ๊กตาเสียกบาล ' ที่เขาพึ่งประมือมายังไม่ทันข้ามวัน และไม่รู้ว่าเงาที่สะท้อนบนลูกแก้วจะเพราะด้วยความวิเศษพิศดาร หรือเหตุบังเอิญแต่คาโอรุก็หันหลังขวับกลับไปทางเสียงนรกที่เขาได้ยินทันที โอ้! สวรรค์แกล้ง นรกบันดาล คนที่ออกมาจากประตูคือ… คือ…!!!!
           "เด็กเปรต…!!! " " ไอ้ตัวประหลาด…!!!! " ……

Trust me, you gonna be my love . Feel me,you gonna be my fate….
Feel The Fate.
Kaoru Dir~en~grey Vs Keita W-inds !!!! > ^O^ <

Atogaki from ayde
          มันส์..มันส์เฟ้ย! ยิ่งเขียนก็ยิ่งหยุดไม่ได้ ทั้งๆที่คิดเอาไว้แค่เขียนเล่นๆ แก้กลุ้ม แล้วก็ไม่คิดว่าจะกลายเป็นแบบนี้ด้วย แต่ยิ่งเขียนก็ยิ่งมันส์ plot กระฉูดหยุดปากกาไม่ได้ สงสัยว่าเราจะเป็นพวก โลลิค่อน ซาดิสก์จริงๆ อย่างที่ถูกประนามไว้แฮะ
           เอาล่ะ งานนี้ ป๊อบ กะร็อค มาเจอกัน แถมเป็น Dir โหดๆ กะ W-inds. แสนน่ารักซะด้วย ไม่สน ยำเละไม่เกรงใจใครแล้ว รับได้ก็รับ รับไม่ได้ก็นั่งด่าในใจไปแล้วกัน แต่ ข้าพเจ้าไม่ยอมหยุดเขียนแน่…ยิ้บปี้ มันส์มือแย้ว Ayde สู้ตาย !!!!!

Go To web Black Angel

Message From Feel To w-inds
          Thanx To Black Angel ขอบคุณนะคะทุกคนที่อนุญาตให้เอานิยายเรื่องนี้มาลงที่เว็บ Feel To w-inds แต่น่าเสียดายสำหรับเพื่อนๆ ที่ไม่ได้เป็นสมาชิกของ Elfin นะคะเลยไม่ได้อ่านตอนต่อ สำหรับเรา อิอิ เป็นสมาชิกแล้วหละ งานนี้อยากอ่านก็คงต้องตัวใครตัวมันหละน๊าาา บ้าย บาย

From meichan

<< Back To Feel To w-inds Fanfiction >>


© 2002 by Feel To w-inds. and Black Angel Team.