Dynamiczne tarcie jest to termin uzywany w astrofizyce oznaczajacy zjawisko polegajace na traceniu predkosci przez objekty poruszajace sie w poblizu innych, naogol stacjonarnych, objektow w przestrzeni kosmicznej, tak jak by te poruszajace sie objekty tracily swoja predkosc z powodu jakiegos tarcia.

Zjawisko odwrotne do dynamicznego tarcia to t.zw. efect procy (angielski sling effect czytaj sli'ngefe'kt) kiedy to powolnie poruszajacy sie objekt zostaje przyspieszony przez n.p. poruszajaca sie w jego poblizu planete. Ten mechanizm jest wykorzystywany do przyspieszania sond kosmicznych ktore wedrujac od planety do planety i wykorzystujac kazde spotkanie do zwiekszenia swojej energii kinetycznej w koncu nabieraja takiej predkosci ze moga opuscic uklad sloneczny.

Stanem koncowym bezkolizyjnago spotkania sie dwoch objektow w przestrzeni kosmicznej jest naogol przekazanie energii kinetycznej z jednego do drugiego. Jezeli objekt zainteresowania traci energie kinetyczna nazywamy to dynamicznym tarciem, jezeli zyskuje wtedy nazywamy to sling effect.