Vandaag: 21 Oktober 2004

Zit de hele ochtend mijn net gekochte boek te lezen. Kijk 1 keer op en zie een kip naar binnen lopen. Dat krijg je ervan als je de deur niet achter je dichtdoet. Ik probeer om de kip, die nog op de trap staat (het kantoor is op de 1e verdieping) weer terug te jagen. Maar helaas, mijn poging mislukt en de kip rent bang de keuken in en vlioegt kakelend het aanrecht op. Ik dacht dat ik beter weg kon gaan en hopen dat de kip vanzelf weggaat dat het beest nog meer in paniek maken zodat ze de hele keuken ondershijt. Dus ik ga maar weer m’n boek lezen. Dan komt Remia, die iets te drinken ging halen, erachter datr er een kip in de keuken wandelt. Op zich niet echt iets bijzonders. De deur staat bijna altijd open. Ze is beter in het vangen van kippen dan ik, en ze gooit de kip het raam uit. (Op de eerste verdieping! Ik vond het zielig. Maar oja, zo’n beest kan vliegen..)


Rond lunchtime, ik heb ff genoeg van het lezen van mijn boek, zit wat voor me uit te staren. We zijn maar met z’n vieren, op kantoor, ik weet niet waar de rest heen is. De anderen zijn allemaal erg druk, ik heb bijna niets te doen. Dan komt Vicor eraan. Zegt “let’s go?” Ik vraag waarheen. “Naar Melba” Ik heb geen idee waar Melba is, maar ik had zo’n vermoeden dat ze ergens een training had en dat wij er gratis konden eten. Dus ik ga maar mee. Op de motor. Onderweg komen we langs de middelbare school. De leerlingen hebben ook hun middagpauze en gaan ergens eten. Een groep meisjes herkent me, zwaait, en roept “Hi Wilma!”. Ik herken ze niet maar ik zwaai toch terug. We gaan naar Bongol, ik herken de plaats: het huis van Nanay Thelma. We moeten nog een stuk door de rijstvelden lopen voor we aankomen bij het trainingscentrum. Dáár is iedereen dus. Ze hadden een vergadering met de bestuursleden van de cooperative, over het opzetten van een nieuw project in Vermi casting (weet niet de vertaling, composteren misschien?). Nanay Thelma had het eten al klaar: loempia’s, gebakken vis en een gerecht met Gabi (soort knol, weet de vertaling niet. Yam?), gedroogde vis en bonen. Lekker! We vallen aan op het eten en vertrekken weer, terwijl de rest van de staff een middagdutje doet tot hun vergadering weer begint. Op kantoor heb ik niets te doen behalve het wassen van 15 plastic lepels en 35 plastic vorken die bedoeld zijn voor het middageten na onze boomplantdag morgen. Nog wat text berichtjes vertsuurd om mensen eraan te herinneren dat ze écht verwacht worden morgen.. Weet niet of het echt helpt maar natuurlijk beloven ze allemaal- tenminste degenen die load hebben om te antwoorden- dat ze er zullen zijn.
Jammer dat ik morgen niet mee kan gaan, ik ga naar Mina en Pototan, de 2 buurgemeenten, om foto’s te maken van de opruimacties van de scholen. Is wel weer jammer voor sommige Rescuers, die volgens mij alleen komen omdat ik zei dat ze moesten en dat ik er ook zou zijn. Nu wacht ik nog op Syra, die beloofd had om nog langs te komen op kantoor. Ze gaat proberen om alle leden van de Rescuers club die al herfstvakantie hebben morgen mee te krijgen, maar we moeten nog vervoer regelen. We waren via textberichtjes al tot de conclusie gekomen dat het het makkelijkst zou zijn als ze met het openbaar vervoer zouden gaan en wij ze later hun reiskosten terugbetalen. Maar het is ook leuk om gewoon ff te kletsen, dus ik wacht hier nog maar een tijdje. En dan ga ik vroeg naar huis, want het weekend wordt nog druk genoeg. Morgenavond tot zondagochtend een ‘Rara-session’ met Melba, Loriel en de PS (praktikum Student oftewel stagaires). Rara betekent vlechten of weven en dat is wat we gaan doen. We hadden bedacht dat het leuk zou zijn om voor onze activity (die pas half November is, maar we hadden alleen maar tijd dit weekend) versieringen en tafelkleden te maken door het vlechten van bladeren van de kokospalm. Veel werk, maar ik heb er zin in! We zien het allemaal meer als een korte vakantie dan als werk… (Alhoewel, het is tot Zondag.Dus wel een reden om een rustdag te vragen op maandag)


Gister naar het spookhuis geweest. House of horrors heet dat hier. Éen van de basischolen hier organiseert dat elk jaar in de herfstvakantie om er extra geld mee in te zamelen. We (Rezaly, Edely, ik, nog wat huisgenoten, broertjes en zujes en nichtjes en neefjes) gingen er rond half 7 ‘s avonds heen, het was al donker. (ook al stond op het kaartje dat het maar tot 5 uur open zou zijn..) We moetsen eerst nog wel een tijdje wachten: de heksen en monsters hadden hun avondeten nog niet op. Ze hadden het echt mooi aangekleed, wat beschilderde dozen als grafstenen, een pompoen met een kaarsje erin en alle ramen verduisterd. Je moest naar binnen kruipen door een tunnel. Dat was wel zo ongeveer het engste stuk. Binnen was schemerig, en er stonden een heleboel mensen met halloweenmaskers, die enge geluiden maakten en eng uitziende maskers ophadden, maar niet eng waren. Daarvoor waren ze met teveel. Ze probeerden mensen aan het schrikken te maken door ze aan hun arm vast te pakken. Natuurlijk was ik, als buitelander, een gewild slachtoffer. Kwam er dus bijna niet doorheen, liet de ene me net los hield de ander me weer tegen.. Op de helft hadden ze wee een tunneltje gemaakt. Voor de tunnel stonden 2 kleine meisjes, verkleedt als mini-heksjes. Toen ze mij zagen vergaten ze even dat ze in het spookhuis waren en riepen “Wilma, Wilma!” … Ik schoot in de lach, maar waar kénnen die me van?!


Op de terugweg (het was al laat, we hadden honger) nog BBQ gekocht. Het was Nids beurt om te koken, maar nadat ze de ingredienten gekocht had besloot ze ergens anders te gaan eten en liet ons met ongekookt eten achter, Wij hadden ook geen zin om te koken en dus werd het BBQ. De meeste BBQ stalletjes waren al dicht. Gelukkig vonden we er eentje die nog open was, naast een soort van café. Terwijl we wachtten tot onze bestelling (3 spiesjes varkensvlees) klaar was kwam er een dronken man. Hij pakte een ander spiesje en begon ermee voor mijn gezicht te zwaaien. “You like pork, you like pork?” Ik probeerde uit te leggen dat ik al bestald had maar dat begreep hij niet en vervolgde zijn verhaal. “you like fish? You know, I like you!”. Ik negeerde hem verder dus begon hij tegen Rezaly te praten. Die hem probeerde uit te leggen dat ik geen Engels kon en ook geen geld had, omdat ik maar een vrijwilliger was en dat hij me dus beter met rust kon laten. Toen vroeg hij in het Ilonggo of ik dan Ilonggo verstond. Ik antwoordde al “INDI!’ (=nee). Melvin, die er ook bijstond maar geen zin had om zich ermee te bemoeien, schoot on de lach. De donken man had het gelukkig niet door. Waarschijnlijk vraagt hij zich nu af hoe ik met mensen kan praten als ik geen Engels en geen Tagalog of Ilongo versta… Gelukkig waren onze spiesjes daarna klaar, en konden we terug. De man probeerde ons nog te volgen., maar toen mijn huisgenootje zei dat hij ons niet moest proberen te volgen ‘want we zijn boarders van Edwin Aspa’ draaide hij zich snel om. (Die naam doet echt wonderen).


Vandaag 24 okt.

De 22e was onze Mass Mobilization. Ik kon niet mee, ben naar Mina geweest en naar Pototan. Veel gestress op een vroege ochtend. Het plan was dat ik met Victor eerst de truck (het vervoer vpoor de deelnemers) op zouden halen bij het gemeentehuis, en dan naar Mina. Hij omdat hij de members van de PO’s kende, ik omdat ik de Rescuers ken en de leerlingen van de basisschool die ook mee zouden gaan. Anderen zouden hetzelfde doen met trucks en deelnemers van andere plaatsen. Daarna zou ik zelf naar de andere scholen gaan om foto’s te maken van de opruimactoies die ze zelf haddden. Dat was op zich al stressen, want er waren drie scholen die allemaal in dezelfde tijd gingen opruimen.. Maar de truck was laat. Ik heb dus Nong Noe gevraagd of hij me niet kon brengen met de motor en toen zijn we alvast vooruit gegaan, om de acties van de scholen (die om 7.30 begonnen…) niet te missen. Ondertussen met iedereen getext. “nog even wachten we komen er zo aan” “is jullie truck er al?” “als nong Noe me brengt kan hij zijn reiskosten dan declareren?” “waar blijf je!” Op zich wel heel handig zo’n ding, maar achteraf was alles volgens mij ook goed gegaan als ik géén berichtjes had gestuurd.


Daarna naar de clean-up van de middelbare school gegaan. Foto’s gemaakt, met wat Rescuers en leraren gekletst en weer door naar de volgende school in Pototan. Daar weer hetzelfde, alleen ruimden ze hier echt de rivier op. Ik heb ze nog even geholpen en toen zijn we weer terug gegaan. De anderen waren nog lang niet klaar met het planten van hun bomen, dus ben ik toen weer naar mijn boardinghouse gegaan.


Rond etenstijd weer naar kantoor gegaan, waar de anderen net terug kwamen. Gegeten en toen op weg naar Calansanan. Mijn landlady was erg bezorgd “kijk je wel uit, er zijn daar veel heksen” We hebben daar 2 dagen bladeren van kokospalm gevlochten, bezems gemaakt van de nerven van de bladeren, poppen gemaakt van oude kranten en ondertussen veel gelachen. Geen heks gezien (kwam vast door die gember die ze me gegeven had?)


In mijn boardinghouse ben ik nu zo ongeveer alleen. De anderen zijn naar huis omdat het hrfstvakantie is. Ik ben dus ook alleen in mijn kamer. En als ik alleen ben, vind ik het niet de moeite waard om te koken. Ik had dus wat fruit en brood gekocht en vond dat een prima maaltijd. Maar, daar was mijn landlady het niet mee eens. Als er geen rijst bij zit, is het een snack. Dus kwam ze met een bord rijst en twee visjes aan. “Hier, omdat je niet kunt koken en helemaal alleen bent” ‘s Ochtends bracht ze het ontbijt en voor die avond erop had ik zelf al eten gekocht.. Maar ze kwam nog vragen of ik wel gegeten had…Schattig toch!


*mijn typen wordt verstoord doordat Melba me roept om de Parade van de “miss daycare center” te bekijken. Of tewel, de Miss Peuterspeelzaal! Een lange stoet van kleine meisjes (3-4 jr oud) in popperige jurkjes in met bloemen versierde tricycles. Naast ze hun escort, en een moeder die ze een paraplu boven hun hoofd houdt tegen de zon. 1 is de dochter van nong Elmer, die hier werkt. Hij trots natuurlijk! Apart hoor… Ik was er al wel achter dat ze hier gek zijn op talentenjachten en miss verkiezingen. Maar dat het zó jong al begint..*


Zondagmiddag 24 oktober

We hebben een team building en orienatie in Barangay Tambal, Janiuay. Ik ga er heen samen met Teray en Babes. We hebben teveel spullen bij ons: 3 dozen met pakjes sap, een zak met koekjes, een diaprojector en een grote plastic zak vol gordijnen (om de ramen te verduisteren mocht dat nodig zijn). Gelukkig past het allemaal wel in en op d etricycle. Terwijl we an het inladen zijn omt Syra eraan. Ze is een actief lid en het leek haar wel leuk om ook mee te gaan. Het is niet zo ver naar Tambal, wel stoffig over een superhobbelige weg. Als we in Tambal aankomen zijn er de meeste nieuwe leden er nog niet. We zetten alles alvast klaar en wachten nog maar… Na een uurtje zijn we met z’n 14en. Babes geeft de diapresentatie. Ze is iemand die lang kan praten en het lijkt wel alsof elke keer dat ze de presentatie geeft ze er langer over doet. Ik had vantevoren geklaagd dat ik me te nutteloos voelde, want zij is altijd degene die alles uitlegt, presentaties geeft en het enige wat ik deed is snacks uitdelen en spullen helpen sjouwen. Terwijl ik toch meestal het meeste voor bereidde. Volgens haar kon dat niet anders, omdat ik de taal nog niet genoeg sprak.maar ik denk dat dat wel meevalt. Ze verstaan allemaal best Engels en ze hoeven tegen mij geen Engels meer te spreken, ik versta ze wel... Dus besloten we dat ik de spelletjes uit zou leggen. Ons eerste spel was een kennismakingsspel: “schrijf je naam met je lichaam” (door alle letters uit te beelden). Ik gaf het voorbeeld, daarna Vinia (hun leider), en daarna waren ze allemaal te verlegen.. teray, ik en Babes probeerden ze nog aan te moedigen, en sommigen durfden daarna wel. Maar sommigen, die toch net zo oud waren als ik, durfden echt niet! Dus gaven we als altenratief dat ze dan zichzelf voorstelden, zeiden hoe oud ze waren en waar ze op school zaten. Maar sommige meisjes (die lerarenopleiding deden! Hoe kun je lesgeven als je je naam niet eens duft te zeggen??!) begonnen heel verlegen te lachen nadat ze hun naam gezegd hadden en gingen snel weer zitten. We hadden hetzlfde al in andere plaatsen gedaan maar nooit een problem. Omdat het al laat was hebben we ze daarna nog wat feitjes verteld (“wist je kauwgum als je dat weggooit nog 5 jaar blijf liggen”). Het was al laat dus we hadden geen tijd meer voor de andere spellen. Had ik dus toch niet echt veel gedaan. Maar dat geeft niet, volgende keer beter… We kunnen het nu tenminste beter verdelen. In het begin was het niet zo erg, maar de laatste tijd begon ik me er aan te ergeren dat ze me altijd overall 5x aan herinnerde terwijl ik er zelf ook al aan gedacht had. En soms kreeg ik daarna ook nog een txt van Cathy (de praktikumstudent) of ik het niet vergat.. En het leek of ik altijd allleen maar kon helpen bij de voorbereiding van dingen en niet bij de uitvoering, waardoor ik niet zoveel contact had met de leden als ik zou willen.(Een groot deel van de tijd ga ik trouwens ook alleen rond, dan is er geen probleem.) Maar nu komt dat wel weer goed.


En verder vind ik het jammer dat ik in het begin geen taalles heb genomen. Ik dacht toen dat ik het zo ook wel zou leren. En dat is ook wel zo: ik kan nu het meeste verstaan en een beetje spreken. Maar ik denk dat als ik iemand had gehad die me elke week een uur les gaf, ik het nu wel vloeiend zou spreken.


Donderdag ochtend 28 oktober


Morgen hebben we een leadershiptraining. Mijn eerste, dus ik weet niet precies wat het is. Maar het wordt vast ok. Ik heb deelnemers uitgenodigs en die hebben er iig zin in! om het eerlijk te houden hebben we van elke afdeling 2 leden uitgenodigd. In totaal verwachten we 30 leden. Ik was eerder al naar de IDSS, een school waarvan het hoofdgebouw in den haag zit, geweest. De administrator had dus ook 3 jaar in NL gestudeerd. Ik had duidelijk gezegd dat we maar plek hadden voor 2 leerlingen van zijn school, maar we hadden een gerucht gehoord dat hij er 10 wou sturen en dan zouden we dus een probleem hebben. Dus ik belde hem op om het en te vragen. Uitgelegd dat we er écht maar 2 konden hebben. Hi j begon nog ‘maar als we er dan 8 sturen?’ Ik wou al geergerd uit gaan leggen dat 2 geen 8 is toen hij opeens heel hard begon te lachen ‘hahaha je bent een Nederlander die kunnen daar niet tegen he?” Tis al goed, we sturen er maar 2…

terug