28 april


Hallo allemaal,


Even een kort berichtje om ervoor te zorgen dat jullie niet bezorgd worden. ļ. Want alles gaat nog steeds goed hier. Op dit moment ben ik net 2 dagen terug van mijn eerste Filipijnse zomerkamp. in Naga, aan de voet van een berg. Met 90 eco-kids tussen de 8 en 21 jaar. Het was best moeilijk soms om met de kinderen te praten, aangezien mijn Tagalog nog steeds niet zo erg uitgebreid is. (Ik weet een heleboel woorden maar kan maar weinig zinnen maken.) En de kinderen zijn soms ook heel erg verlegen om antwoord te geven, alhoewel anderen meteen een heel verhaal in Tagalog houden... dus heb ik vooral met campstaff (die trouwens ook allemaal 18-24 jr zijn) en de jongeren gepraat. Er waren veel aktiviteiten op het kamp, zoals: zwemmen, bomen planten, een wandeling naar de waterval, scouting skills (heb ik eindelijk leren knopen maken :)),en een quiz. De kids vonden zwemmen toch wel het leukst, het hele kamp bleven ze maar vragen wanneer we weer gingen zwemmen. En het was ook leuk, al was het water wel heel koud.


De laatste avond hadden ze een speciale ceremonie, waar iedereen een kaarsje kreeg. Nadat iedereen zn kaarsje had stak 1 persoon zijn kaars aan, en ging naar een ander om de kaars van die ander aan te steken. het idee was dat je zo alles kon zeggen wat je de rest van het kamp wou zeggen, iemand bedanken, sorry zeggen of wat dan ook. Iedereen had ook brieven en kaarten gemaakt om te geven. Heel mooi en heel sentimenteel, sommige kinderen moesten huilen omdat het het eind van het kamp was.. wat ik me wel kon voorstellen trouwens, ik wou ook niet terug naar Manila...


Op de laatste ochtend was de awards uitreiking. Ik ben heel trots op mijn 'sliding queen 2004' award, die ik echt verdiend heb door op de eerste avond al keihard onderuit te gaan terwijl het hele kamp keek... En daarna nog een paar keer. Waar ze me natuurlijk steeds meer aan herinnerden :)


Filipino's zijn gek op zingen en dansen, dus elke avond tussendoor was er wel een persoon die een lied zong of een groep die danste tussen het avondprogramma door. En elke keer was de vraag of ik niet ook niet iets kon zingen. Dus dat deed ik dan maar... en het leek me wel grappig om dan een filipijns liedje te zingen. dus heb ik 'Bahay Kubo' geleerd. De tekst komt op het volgende neer: Het huisje is klein, maar toch heeft het een hleboel groenten. en dan een opsomming van alle groenten. Alle kids kenden het en gelukkig zongen ze allemaal mee :) en vroegen de rest van het kamp wanneer ik het weer ging zingen...


Na het kamp gingen we met alle campstaff en nog wat mensen naar mayon Vulcano, een nog actieve vulkaan met de meest perfecte Krater van de hele wereld. Volgens de Filippino's dan. En ik geloof ze wel.. Het uitzicht op de vulkaan is zo mooi! De dag daarna gingen we weer met de campstaff, maar dit keer een wat kleinere groep, naar het strand. Na 2 uur over kleine, stoffige bergweggetjes waren we dan eindelijk op het strand.. zonder resorts, zonder toeristen, maar daarom dus nog echt mooi! Ik heb gesnorkeld, en het is echt net als snorkelen in een aquqrium! Met koralen, zee-egels em vooral een heleboel blauwe en gele vissen.En dan op de terugweg op het dak van de Jeepny. Voor mij ook de eerste keer maar ik vroeg me al af waarom je in een jeep gaat zitten als je ook op het dak kunt ziten: de wind in je haren en genieten van het uitzicht.


Dus, een hele blije week! Maar op dit moment weer 'gewoon' in Manila. En het is hier echt heel erg warm. En ik moet nu kiezen waar ik de rest van het jaar wil blijven.. En dat is echt niet makkelijk. Dus op dit moment ben ik deze mail aan het typen om maar aan iets anders te denken. Hoop jullie snel te laten weten waar ik de rest van dit jaar ga doorbrengen.


De internetverbinding is uitgevallen. GRR. Wou niet lang achter de computer zitten maar moet nu wachten tot ze het weer hersteld hebben anders heb ik dit alles voor niets getypt. Maar jullie hebben geluk, het betekend dat ik hier nog een tijdje zit.. En ondertussen wel gewoon door kan typen. Dus zal ik iets meer vertellen over de aankomende tijd. May 1 is labour day, met rally's enzo. Dus daar ga ik ook aan meedoen. En dan 10 mei de verkiezingen. Vim vroeg me of ik een internationale observer wou worden. Dat leek me wel interessant. Om officieel aangemeld te worden moest ik een indorsement hebben van de ambassade. en dat is een probleem want de amhbassade wil dat niet agfeven. Volgens hen is het te gevaarlijk, en vooral de politieke kant: internationale observers kunnen 6 jr gevangenisstraf krijgen als ze de regels overtreden. Niet dat dat vaak gebeurd, maar toch... In het begin was ik wel teleurgesteld. maar meteen daarna ook wel opgelucht want ik was al tot de conclusie gekomen dat verkiezingen op zich wel interessant zijn, maar om er nou 10 dagen aan een stuk mee bezig te zijn leek me wel weer wat lang.


BTW filippijnse verkiezingen zijn interessanter dan Nederlandse. Alleen al de kandidaten: de meest populaire is Fernando Poe jr (FPJ), een actieheld die al veel films gemaakt heeft. 2e i her rijtje is Gloria Macapagal Arroyo (GMA), de huidige president, die ook erg populair is. En dan heb je Roco, een senator die vooral bezig is met onderwijs (hij is op dit moment in amerika, volgns hem wegens rugklachten, volgens anderen omdat hij betaald is door GMA om te stoppen met verkiezingen). En Ping Lacson, een voormalig politiechef waarvan gezegd wordt dat hij persoonlijk mensen gemarteld heeft. Tot slot Eddie Villenueva, een evangelist, leider van een populaire kerk. De perfecte kandidaat zit er dus (volgens mij en volgens veel filipino's) niet echt bij. Maar het is toch erg grappig om te volgen. Al een maand rijden overal busjes met grote luidsprekers op het dak rond en behangen met posters van een kandidaat, met keihard de muziek van de senator-, presidents- of burgemeesterskandidaat. Want, elke zichzelf respecterende kandidaat hier heeft een liedje. Het liefst een nieuwe tekst op een al bestaande hit. En met dansje. Die dansjes komen dan weer op TV als reclamespotje. Al vind ik nog steeds dat ze zichzelf voor schut zetten door dansjes te doen die ze niet eens kunnen... Maar het schijnt stemmen te trekken... en het is best grappig.


Dus wat ik nu de komende tijd ga doen weet ik niet. Ik zal het laten weten als ik meer weet. (= as maandag hopelijk)


Het beste en ik hoop ook eens wat van jullie te horen!


Liefs, Willemijn