Hoi Allemaal,


Omdat het alweer een tijd geleden is dat ik voor het laatst iets over deze mailinglist heb gegooid, hier een update van alle gebeurtenissen de laatste tijd. Om maar te beginnen bij het begin, al weten jullie dat waarschijnlijk al wel: ik heb gekozen om te werken in Iloilo, voor een NGO dat werkt voor de bescherming van de watershed van de rivier. Mijn taak is om de rescuers club, de jeugd, te helpen bij het organiseren van hun activiteiten. (ow klinkt wel ingewikkeld he? Maar dat valt wel mee hoor). Maar goed, daarover later meer.


Eerst maar iets over mijn nieuw woonplaats. Ik woon nu in Janiuay, een kleiner stadje (dorp (?)) een uur van Iloilo city, ook niet zo’n grote stad eigenlijk. Ik woon in een boarding house, samen met Lois, een ‘officemate’ en studenten. In totaal zijn er een stuk of 20 boarders, maar we delen een kamer met zn vieren. In het begin had ik gevraagd of ik niet in een gastgezin kon wonen. Maar ze konden geen gastgezin vinden hier, alleen in plaatsen meer dan 2 uur hier vandaan, dus dat was niet echt handig. Maar toen kwam Lois met de mededeling dat ze nog wel een plekje over had in haar boarding house. Dus gingen we daarheen. In het begin schrok ik me rot en wilde ik er ook eigenlijk niet wonen. De kamer was net zo groot als mijn kamer in Nederland, en er stonden 2 tweepersoonsbedden in. Koken op houtskooloventjes en voor de badkamer moet je je eigen water eerst pompen. Maar dat maakte me niet zoveel uit, Het was meer dat ik dacht dat ik gek zou worden als ik met zoveel mensen zo’n kleine kamer moest delen. Maar omdat het al duidlijk was dat ik geen gastgezin kon vinden en ik ook al moe was van het zoeken naar een kamer heb ik het toch maar geaccepteerd. En nu ben ik er wel heel blij mee! Mijn kamergenoten zijn heel aardig, en het is veel handiger om met zn vieren samen te koken. En het is ook wel heel makkelijk dat zij degenen zijn die vroeg opstaam om ontbijt te maken… En het niet erg vinden als ik niet help omdat ze er heel veel begrip voor hebben dat ik geen Filipijns eten kan koken. (maar ik leer het wel hoor). En nu is 1 van de bedden vervangen door een stapelbed, waar ik nu het obnderste bed van heb. Dat betekent iig dat ik een soort van eigen plek heb en ook hebben we nu tenminste ruimte voor een tafeltje om aan te eten. Een week later hadden ze alsnog een gastgezin gevonden, maar ik wou al niet meer verhuizen…


Mijn dag gaat ongeveer als volgt: Om 5.30 staat mijn kamergenootje op om rijst te koken. Ik word er meestal niet wakker van, en slaap lekker door tot 6.30. Dan opstaan, en ontbijten om 7 uur. Dan wachten tot de badkamer vrij is (2 badkamers voor 20 personen, dus dat kan soms wel ff duren. Maar gelukkig begint voor de meesten hun school al om half 8 dus na het ontbijt heb ik al alle ruimte voor mezelf J) Dan om 8 uur vertrekken naar mijn bestemming. Soms hier de office in Janiuay, soms Iloilo city, maar meestal naar de Rescuers in de verschillende plaatsen. ‘s avonds kom ik meestal weer terug (als ik niet in iloilo blijf slapen) om te helpen met koken (lees: leren te koken) of gewoon met de anderen te praten en te proberen de taal van ze te leren. En dan na het eten gaan we met zn allen naar de huiskamer van defamilie, om Marina te kijken (een soap over een zemeermin). Na Marina gaat iedereen weer terug naar zijn kamer en slaapt rond een uur of 10 ...


De afgelopen maand was iedreen druk met de voorbereidingen van de Magapa-Suague river Day celebration. De celebration startte op Zondag 27 juni, met een mountainbike race, dan Maandag de opening van fototentoonstellingen die gemaakt zijn door de rescuers, Dinsdag ‘treeplanting’ en Woensdagochtend een tour, dezelfde route als demountainbikers gefietst hebben, maar dan met de auto. En dan ‘s middags een quiz. Mijn taak was om de rescuers te helpen bij het organiseren van hun tentoonstelling. De eerste week het archief (archief, archief, stel je er niet te veel bij voor, tis zoiets als 2 mappen vol negatieven die niet gesorteerd zijn) in duiken en zoveel mogelijk foto’s zoeken die de Rescuers zouden kunnen gebruiken. Dan een bijeenkomst organiseren om ze uit te leggen wat de bedoeling is en om foto’s uit te zoeken. En om samen met hen naar de gemeente te gaan om toestemming te vragen om het gemeentehuis te gebuiken voor de tentoonstelling. Dat alles in 3 weken, voor een tentoonstelling in 5 plaatsen, dus ik had het wel druk. En in het begin was het best moeilijk om te begrijpen wat ze nou eigenlijk van me verwachtten en hoe ik het aan moet pakken. (soms als ik iets vroeg”nou, dat vraag je toch aan je contactpersoon daar’. Wie is dat , waar moet ik dan zijn ?! En dan bleek dat ze me wel aan diegene voorgesteld had maar dat ik het vergeten was omdat ik al zoveel mensen ontmoet had en hier zoveel organisaties met veel bijna-dezelfde afkortingen zijn) Maar gelukkig had ik wel hulp van anderen en kwam het allemaal uiteindelijk wel goed.


Het leukste gedeelte vond ik om samen met de rescuers naar de gemeente te gaan. Naar de burgemeester en dan uitleggen wat je komt doen. In de meeste plaasten hadden we geen problemen (er is toch ook geen reden om geen fototentoonstelling te willen dacht ik zo). Alleen in Mina is de burgemeester meer geinteresseerd in geld dan in milieu en geode doelen. We kregen de toestemming wel, al was het met veel misverstanden. Want toen we dagen later terugkwamen om de laatset dingen te regelen kwamen ze er opens mee dat officiele toestemming wel geld kost. 100 pesos om precies te zijn (1,50 euro maar het gaat om het idée). En als we niet wilden betalen hadden we dat gelijk moeten zeggen toen we de toestemming vroegen. Maar gelukkig konden we ze overtuigen en uiteindelijk was het toch gratis J. Dat is maar 1 van de misverstanden. Ik zou ze jullie graag allemaal in detail uitleggen maar daar hebik geen tijd voor en ik denk ook dat het via email lang niet zo grappig is als in het echt..


Na alle voorbereidingen hadden we tenminste in alle 5 plaatsen een tentoonstelling.. Maar eerst was er nog de funride, een mountainbiketocht langs alle gemeentes in de watershed. De fietsers fietsten, ik zat met de anderen op het dak van de begeleidende jeep. Genieten van het uitzicht en met vlaggetjes zwaaien naar de mensen en blije liedjes zingen. En ook grappig om te zien waren de verbaasde gezichten van de mensen aan de kant van de weg als de doorkrijgen dat ik ook op de jeep zit..


De volgende dag was de treeplanting. Van elke school was er een groep leerlingen en dan nog wat mensen die gewoon graag meewilden. We gingen met zn allen in 3 grote trucks op weg naar de plaats waren de bomen geplant zouden worden. Ik dacht dat het misschien 15 minuten lopen was als we er eenmaal waren, omdat ze gezgd hadden ‘maar 1km’. Maar toen ik het aan iemand anders vroeg hoe ver het lopen was kreeg ik als antwoord ‘3 uur’. Tsja. Het bleek 2,5 uur te zijn, over een hele modderige kleiweg. Gelijk in het begin al deed iedereen zijn schoenen maar uit, ik dus ook maar, omdat de modder op sommige plaatsen echt te diep was. Hoeveel km het echt was weet ik nog steeds niet, maar dat we heel langzaam gingen was wel duidelijk, want het was verschrikkelijk glad. ‘De weg is van chocola’ was een veelgehoorde opmerking. Voor mij was het iig wel een avontuur, en het was het verre lopen over modderige kleiweggetjes met kleine steentjes die pijn doen aan je voeten echt wel waard. Maar om eerlijk te zijn heb ik niet eens een boom geplant omdat ik te druk was met foto’s maken…


Na de treeplanting werd ons gevraagd of we asjeblieft naar de office in de Iloilo wilden gaan want er moest nog zoveel voorbereid worden. Omdat we pas na 4 uur thuis waren hadden we (ik, loriel en may shiel, de 2 andere vrijwilligers (maar wel filipina)) eerst een uur uitgerust en toen om 6 uur wouden we vertrekken n aar de city. Maar… Geen vervoer meer. Dus hebben we 4 uur gewacht en om 11 uur ‘s avonds kwamen we eindelijk aan. Heel erg hard hopend dat ze alles al af hadden zodat we konden gaan slapen. Maar dus niet. Er moest nog afval gesorteerd worden voor de recycling quiz voor de volgende dag (“wil je ajb 8 stapels maken van 122 bekers”) en scoreforms voor de quiz. Wat ons bezighield tot 3 uur ‘s nachts..


En dan, de volgende ochtend, om 6 uur opstaan voor de motorcade. Mijn humeur was niet echt goed meer, maar gelukkig konden we na het versieren van de jeeps en motoren proberen te slapen in de jeep. Dat de helft van de auo’s/jeeps die beloofd hadden niet kwamen opdagen hielp ook niet echt om mijn humeur te verbeteren. Sta je zo vroeg op en dan ben je nog maar met 5 jeeps in de optocht. Beetje zielig. Maar tegen de middag ging alles weer een stuk beter en heb ik me prima vermaakt bij de quiz. Ze hadden mij gevraagd of ik niet foto’s wilde maken en dat vond ik wel een goed idee. Dus kon ik lekker de hele middag rondlopen en met een geleende camera overal foto’s nemen en hoefde ik lekker nix anders meer te doen J


Na deze vier dagen had ik een paar dagen rust, en die tijd heb ik gebruikt om te slapen (2 dagen ) en deze mail te typen (vandaag). Ik heb jullie weer aardig geupdate dacht ik zo. Maar denk niet dat ik het leven in Nederland niet meer interessant vind ofzo. Ben nog steeds heel benieuwd, vooral naar iedereen die examens had: zijn jullie geslaagd??


Groetjes,


Willemijn


PS. Verkiezingen. GMA, de vorige president, heeft weer gewonnen. Het gevecht en de eindeloze discussies in de senaat zijn weer over. FPJ, de acteur, kan niet tegen zijn verlies en blijft volhouden dat de verkiezingen niet eerlijk gegaan zijn. Hij heeft zelfs samen met zn supporters een alternatieve ceremonie gehouden om hem president te maken. Maar aangezien hij nog geen enkel standpunt heeft, behalve dat hij alle poblemen op zal lossen en hij mensen redt in zijn actiefilms, ben ik zelf wel blij dat ie niet gewonnen heeft. En de meeste mensen zijn dat wel met me eens geloof ik. Dus voor zover ik kan zien klopt de einduitslag wel. Ook omdat GMA in de opiniepeilingen continue op de 1e plaats stond. (Alhoewel FPJ haar er natuurlijk van beschuldigd dat ze de peilingen omgekocht heeft.) Er zijn sinds December afgelopen jaar (toen de voorbereidingen van de verkiezingen begonnen) wel 145 (!!!) mensen vermoord om politieke redenen. (politici, leraren en andere mensen die zich met politiek bemoeien).


Leraren omdat leraren hier de personen zijn die op de stembussen moeten passen. En tijdens het transport van de stembussen van de school naar de plaats waar ze geteld worden, worden ze soms overvallen en bedreigd en, in ergere gevallen, vermoord. Alleen maar om de stemmen te kunnen vervalsen…


Ook waren er weer veel stroomstoringen tijdens de eerste tellingen. (In een stroomstoring gaat het licht uit en kun je makkelijk stembussen omwisselen. En als een een rijke politicus bent is het niet zo heel erg moeilijk om het electriciteitsbedrijf wat geld te geven om voor een stroomstoring te zorgen…). En laat ik het over het kopen van stemmen maar niet hebben… Maar van wat ik gehoord heb zijn het meer de locale kandidaten zoals burgemeesters die dat doen, en niet zo veel de presidentskandidaten. Maar goed, het blijft tcoh wel een groot raadsel wie er nou vals speelt en wie niet. Alle politici wijzen naar elkaar, maar zelf doen ze zoiets natuurlijk noooit… Ik hou het er maar op dat ze allemaal even erg zijn en dat het eindresultaat dus wel ongeveer klopt.