Πριν από έντεκα περίπου χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1991, κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος ενός περιοδικού με τον εύγλωττο τίτλο Τρίτο Μάτι και τον λιγότερο εύγλωττο υπότιτλο «Ρεύμα Συνειδητότητας» και τιμή 450 δραχμές. Κανείς νομίζω δεν μπορούσε να προβλέψει τότε ότι με την κυκλοφορία του 101^ου τεύχους η δραχμή θα έπαυε να υφίσταται ως νομισματική οντότητα. Ωστόσο, είτε με δραχμές είτε με ευρώ το Τρίτο Μάτι είναι ακόμα εδώ και συνεχίζει…

Λες και ήταν χτες… Ξεφυλλίζοντας κάποιος τις σελίδες του πρώτου τεύχους δεν μπορεί παρά να νιώσει μελαγχολία. Όχι! Όχι, για τα χρόνια που πέρασαν από πάνω μας, αλλά για τον κόσμο γύρω μας που τόσο πολύ άλλαξε, αυτά τα έντεκα χρόνια, και τόσο ίδιος έμεινε. Σε σημείωμα εκείνου του τεύχους για τον Πόλεμο στον Περσικό (την περιβόητη Καταιγίδα της Ερήμου) τονιζόταν ότι «η ουσία είναι πως η σύγκρουση του ισλαμικού φανατισμού με το δυτικό κυνισμό τίποτε καλό δεν μπορεί να φέρει… Να προτιμήσει κανείς τον τρελό μεσσιανισμό του Σαντάμ, που αδιαφορώντας σαδιστικά για εκατοντάδες χιλιάδες ζωές κηρύττει τον πόλεμο στους άπιστους ιμπεριαλιστές; Ή να προτιμήσει την παντοκρατορία των συμμάχων, που ευαισθητοποιούνται μόνο όταν πρόκειται για πετρέλαιο;» Τι θα μπορούσαμε άραγε να προσθέσουμε σήμερα σ’ αυτό το κείμενο;

Λες και ήταν χτες… Από τα περιεχόμενα του πρώτου τεύχους: Συνεντεύξεις με τον αείμνηστο Ανδρέα Λεντάκη και με τον –τότε- Μέγα Διδάσκαλο της Εθνικής Μεγάλης Στοάς της Ελλάδας Ευστάθιο Λιακόπουλο, άρθρο του Γιώργου Μπαλάνου περί αποκρυφισμού και πολιτικής και άρθρο του Β. Βογιατζόγλου για την «ιστορία και τη μοίρα του Ισλάμ» (με αποσπάσματα από το Κοράνι όπως, «Πολεμήστε ώσπου να θριαμβεύσει παγκόσμια η ιερή θρησκεία»).

Λες και ήταν χτες… «Φαίνεται ότι τόσο ο Σαντάμ, όσο και ο Μπους… πιστεύουν και οι δύο ότι κάνουν πόλεμο εκ μέρους του Θεού για να πατάξουν τον Σατανά!» Με αυτά λόγια ξεκινούσε το άρθρο της Μαρίας Πολενάκη για την υπ’ αριθμόν 666 απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ σχετικά με τον Πόλεμο του Κόλπου.

Λες και ήταν χτες… Από την υπόλοιπη αρθρογραφία ξεχώριζαν τα κείμενα: «μυστικιστικά μηνύματα του αρχαίου και σύγχρονου ελληνικού λόγου», «εσωτεριστικές επιρροές στον Σαίξπηρ», «μαγεία και ροκ», «θεότητες, δοξασίες και καταγωγή της Αποκριάς», «το πεντάκτινο αστέρι», «η τέχνη του πλούτου»… Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον τεύχος. Το περίεργο είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρεί τη φρεσκάδα του. Το διάβασα πάλι ολόκληρο και το ενδιαφέρον μου παρέμεινε αμείωτο. Φαίνεται ότι πολλοί αναγνώστες εκείνου του τεύχους ευχήθηκαν «να τα εκατοστήσει» και να που η ευχή τους (μας) έπιασε!

@ Τρίτο Μάτι # 100

Αναρωτιέμαι αν πρέπει να αρχίσω με το καλαθοσφαιρικόν «εκατό, εκατό, κατοστάρα, εκατό…» ή με το παροιμιώδες «τα πρώτα εκατό… τεύχη είναι δύσκολα». Σε κάθε περίπτωση, το τεύχος του Τρίτου Ματιού, που κρατάτε στα χέρια σας, είναι το εκατοστό. Εκατό τεύχη… Εκατό μικρά λιθαράκια ενημέρωσης και αναζήτησης σε έναν κόσμο όπου «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν».

Περιστασιακός αναγνώστης του περιοδικού στα πρώτα πενήντα τεύχη του, τακτικός αναγνώστης του έκτοτε και τακτικός συνεργάτης του στα τελευταία 27 τεύχη, είχα πάντα μια απορία: Τι στο καλό μου αρέσει στο Τρίτο Μάτι;

Χμ! Να μια καλή ερώτηση… Δύο είναι τα πράγματα που μου αρέσουν στο Τρίτο Μάτι.

Το πρώτο χαρακτηριστικό που μου αρέσει στο περιοδικό. Οποιοδήποτε έντυπο μπορεί να διαβάζεται από ακροδεξιούς και αναρχικούς, εθνικιστές και διεθνιστές, άθεους, αγνωστικιστές και πιστούς, επιστήμονες και ερασιτέχνες, φανατικούς και σοβαροφανείς, ψώνια ή άπιστους Ιούδες – πάντα με την καλή έννοια των όρων. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Τρίτου Ματιού είναι ότι όχι μόνον διαβάζεται από όλους τους προηγούμενους αλλά γράφεται και από αυτούς. Αν πούμε ότι το Τρίτο Μάτι είναι ένα πολυφωνικό περιοδικό μάλλον αδικούμε και το περιοδικό και τους εαυτούς μας (ως αναγνώστες). Για παράδειγμα, διαβάζω πάντα με εξαιρετικό ενδιαφέρον τα άρθρα των Δ. Κιτσίκη, Β. Μπακούρου και Β. Ρασσιά (ας με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι…). Αυτό δεν σημαίνει –κάτι που συμβαίνει σχεδόν πάντα– ότι δεν διαφωνώ μαζί τους – σχεδόν μέχρι θανάτου. Τι βρίσκω λοιπόν ενδιαφέρον στα κείμενά τους; Το ότι, ανεξάρτητα από τις παραδόσεις τις οποίες επικαλείται καθένας τους, οι αναζητήσεις τους δεν υπαγορεύονται από κάποια αλλότρια ή άνωθεν κελεύσματα. Κι αυτό για μένα λέει πολλά…

Το δεύτερο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του ανά χείρας περιοδικού είναι τα μη εμφανώς ενδιαφέροντα άρθρα του. Καθένας μας έχει τα δικά του ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Πολύ λογικό λοιπόν να θέλει να διαβάζει σε ένα περιοδικό κείμενα σχετικά με αυτά. Η ιδιαιτερότητα του Τρίτου Ματιού έγκειται στο εξής: ξεφυλλίζεις ένα τεύχος, διαβάζεις αυτά που σε ενδιαφέρουν και το αφήνεις στην άκρη. Το ξαναπιάνεις, ωστόσο, και λες «ας διαβάσω κι αυτό το άρθρο». Και voila! Το «κι αυτό το άρθρο» αποδεικνύεται πολύ πιο ενδιαφέρον από τα εμφανώς ενδιαφέροντα άρθρα.

@ Τρίτο Μάτι # 200

Λες και… Είναι Αύριο! Το διακοσιοστό τεύχος του Τρίτου Ματιού θα κυκλοφορήσει σε δέκα χρόνια –περί το 2012- αποκλειστικά για τους συνδρομητές του μέσω του –τότε- Διαδικτύου. Οι Μπους, οι Σαντάμ, οι Μπιν Λάντεν της εποχής θα είναι –πολύ φοβάμαι- πάντα ίδιοι. Κάποιοι από εμάς, ωστόσο, θα βιώνουμε το αγαπημένο ποίημα του Δον Χουάν (Κ. Καστανέντα): «κι εγώ θα φύγω, αλλά θα μείνουν τα πουλιά να κελαηδούν, θα μείνει ο κήπος με τα πράσινα δέντρα του και το πηγάδι…» Και κάποιοι από εμάς θα έχουμε όλο το χρόνο του κόσμου για να αποφανθούμε αν η ιδέα που είχαν πριν από 12 χρόνια οι Π. Βουδούρης και Σ. Στίνης άξιζε τον κόπο.