|
Για το
πρόσωπο του Ιησού έχουν χυθεί
ποταμοί μελάνης επί παπύρων, περγαμηνών
και, κυρίως, επί χάρτου. Τίποτε το
αξιοπερίεργον, λοιπόν, να βρίθουν και οι
λεωφόροι της πληροφορίας από στοιχεία,
ενδείξεις, αποδείξεις ή απλώς υποψίες και
εικασίες που αφορούν στον Ιησού και
συνδέονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με
μία από τις τρεις κύριες σχολές
προσέγγισης του χριστολογικού ζητήματος.
Ήτοι:
Τη θεολογική
σχολή (της ορθοδόξου καθολικής
εκκλησίας) που αποδέχεται τη θεϊκότητα του
Ιησού, την ενσάρκωσή του «εκ Πνεύματος
Αγίου και Μαρίας της Παρθένου», τις
διδαχές του, τα πάθη, την ανάστασή του. Σ’
αυτήν εντάσσονται και οι διάφορες –χριστιανικές–
αιρέσεις.
Την ιστορική
σχολή, που δεν αποδέχεται μεν τη
θεϊκότητα του Ιησού αλλά θεωρεί πως υπήρξε
ιστορικό πρόσωπο, είτε κάποιος διδάσκαλος-μύστης,
είτε κάποιος κοινωνικός επαναστάτης (κάτι
που εκφράζει το αριστερό ρεύμα ανάλυσης
της υπάρχουσας κοινωνικής
πραγματικότητας).
Και, τέλος, τη μυθολογική
σχολή, σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς δεν
υπήρξε ποτέ σαν ιστορικό πρόσωπο και πολύ
περισσότερο σαν Υιός του Θεού. Σύμφωνα με
αυτή τη σχολή, ο χριστιανισμός αποτελεί
προϊόν των κοινωνικών συνθηκών όπως αυτές
είχαν διαμορφωθεί στο εσωτερικό της
ρωμαϊκής αυτοκρατορίας πριν από δύο
χιλιάδες χρόνια και, σε τελική, ανάλυση ο
χριστιανισμός δεν αποτελεί παρά μία
ιδιαίτερη μορφή παγανιστικής θρησκείας,
έχοντας αντλήσει πλείστα όσα στοιχεία του
από τις μυστηριακές θρησκείες της
αρχαιότητας – από την Ελλάδα και τη Ρώμη
ως την Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία και την
Ινδία.
Οι αντιφάσεις και
ο «θεϊκός» χαρακτήρας της Βίβλου έχουν
τονιστεί πλειστάκις στο παρελθόν. Στο
Διαδίκτυο θα βρείτε τα κλασικά έργα του Joseph
Wheless, Πλαστογραφία
στο Χριστιανισμό (1930) και Είναι
ο Λόγος του Θεού; [(1926).
Η αμφισβήτηση της
ιστορικότητας του Ιησού έχει ήδη ηλικία
τριών σχεδόν αιώνων. Το μεγαλύτερο και
πρώτο μέρος αυτής της αμφισβήτησης έχει
καταγραφεί από τον Αλβέρτο Σβάιτσερ
στο βιβλίο του Η
Αναζήτηση του Ιστορικού Ιησού (1906), που
είχε εκδοθεί παλαιότερα μεταφρασμένο στα
ελληνικά (εκδ. Άρτος Ζωής) και σήμερα είναι
εξαντλημένο. Ο Σβάιτσερ είχε επιχειρήσει
μία «τίμια» καταγραφή όλων των μέχρι τότε
ερευνών, και έχοντας διαβλέψει τις
αντιδράσεις είχε προετοιμάσει, πριν από
την έκδοση του βιβλίου του, την αναχώρησή
του στην Αφρική ως ιεραπόστολος-γιατρός. Ο
Σβάιτσερ (1875-1965) ήταν Γερμανο-αλσατός
θεολόγος και φιλόσοφος που αργότερα (1952)
τιμήθηκε για το έργο του με το βραβείο
Νόμπελ Ειρήνης. Μην εγκαταλείψετε τον
ιστότοπο για τα Κείμενα
του Αρχέγονου Χριστιανισμού αν δεν
περιηγηθείτε πρώτα και στις υπόλοιπες
σελίδες του, όπου θα βρείτε πλείστα όσα
στοιχεία για τους πρώτους αιώνες του
χριστιανισμού. Όπως, για παράδειγμα, τα
βιβλία Η Γέννηση της Χριστιανικής
Θρησκείας και Οι Απαρχές της Καινής
Διαθήκης του Γάλλου καθολικού ιερωμένου
Alfred Loisy (1857-1940), καθηγητού στο Κολέζ ντε
Φρανς, που αφορίστηκε από τον πάπα το 1908,
περιττό να αναφέρουμε γιατί…
Μία καλή εισαγωγή
για τις παγανιστικές ρίζες του
χριστιανισμού αποτελεί ο μικρός και
καλοστημένος ιστότοπος «Οι
Παγανιστικές Ρίζες του Μύθου του Χριστού».
Το βιβλίο, Οι
Δύο Βαβυλώνες ή η Απόδειξη πως η Παπική
Λατρεία είναι η Λατρεία του Νεμρώδ και της
Συζύγου του, του
αιδεσιμότατου Alexander Hislop, δημοσιεύτηκε
για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1850. Η
σύζυγος του Νεμρώδ ήταν η Σεμίραμις και ο
ίδιος ήταν ο ιδρυτής της Βαβυλώνας ενώ το
βασίλειό του περιελάμβανε τη Βαβυλωνία, το
Ακκάδ αλλά και τη Σουμερία [περισσότερα
για τον Νεμρώδ στο τρίτο κεφάλαιο του
βιβλίου του David Icke, Το Μυστικό Όλων των
Εποχών, εκδ. Έσοπτρον]. Λεπτομέρεια: ο
θεός Νεμρώδ συμβολιζόταν με έναν ιχθύ, ενώ
η σύζυγός του ως ιχθύς και ως περιστερά…
Η S. Acharya είναι
συγγραφέας που ερευνά τις παγανιστικές
ρίζες του χριστιανισμού. Στον ιστότοπό
της υπάρχουν αρκετά κείμενά της και
αποσπάσματα από τα βιβλία της, Η
Συνωμοσία του Χριστού – Η Μεγαλύτερη
Ιστορία που Πουλήθηκε Ποτέ [χαρακτηριστικό
το λογοπαίγνιο με τη λέξη sold-πουλήθηκε και
της λέξης told- ειπώθηκε, που συνήθως
χρησιμοποιείται όταν πρόκειται για «μεγάλες
ιστορίες»]. Η Acharya ισχυρίζεται ότι ο
χριστιανισμός δεν αποτελεί παρά άλλη μία
μορφή της λατρείας του ήλιου, κάτι που την
απασχολεί και στο νέο –υπό έκδοση– βιβλίο
της Οι Ήλιοι του Θεού: Κρίσνα, Βούδας και
Χριστός Αποκαλύπτονται [λογοπαίγνιο
επίσης με τις λέξεις suns-ήλιοι και sons-υιοί].
Σύμφωνα με την S. Acharya μία υπερεθνική ελίτ
κατασκεύασε τον μύθο του Ιησού για να
ενοποιήσει τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία κάτω
από μία και μοναδική κρατική θρησκεία,
αντλώντας στοιχεία από πολλούς μύθους και
μυστήρια της προχριστιανικής εποχής
σχετικά με θεότητες όπως ο Μίθρας, ο
Ηρακλής, ο Διόνυσος, ο Ώρος και ο Κρίσνα. Η S.
Acharya με κλασικές σπουδές για τον ελληνικό
πολιτισμό είναι μέλος της Αμερικανικής
Σχολής Κλασικών Σπουδών της Αθήνας και
έχει συμμετάσχει σε ανασκαφές στην
Κόρινθο, ενώ έχει διδάξει και στην Κρήτη,
και φυσικά μιλάει και γράφει ελληνικά.
Αν νομίζετε ότι ο
Ιησούς υπήρξε [αν υπήρξε…] ο μοναδικός
εσταυρωμένος σωτήρας του κόσμου, ίσως
πλανάσθε πλάνην οικτράν. Όχι μόνον δεν
ήταν ο μοναδικός σωτήρας του κόσμου, αλλά
ούτε καν και ο μοναδικός εσταυρωμένος,
όπως μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο, Οι
16 Εσταυρωμένοι Σωτήρες του Κόσμου – Ή ο
Χριστιανισμός προ Χριστού, του Kersey
Graves (1813-1883). Στη βιβλιοθήκη
των «απίστων» μπορείτε να βρείτε και
πλήθος άλλων κειμένων (άρθρων και βιβλίων)
σύγχρονων και παλαιότερων.
Στα
προχριστιανικά χρόνια δεν υπήρχαν μόνον
εσταυρωμένοι σωτήρες, αλλά και αιρετικοί «χριστιανοί»,
που δεν ήταν άλλοι από τους γνωστικούς, για
τους οποίους μπορείτε να βρείτε τα πάντα
στο «Αρχείο της Γνώσης».
Οι συγγραφείς Timothy
Freke και Peter Gandy είναι γνωστοί στην
Ελλάδα από τη μετάφραση του βιβλίου τους, Τα
Μυστήρια του Ιησού [εκδ. Ενάλιος],
σχετικά με τις παγανιστικές ρίζες του
χριστιανισμού. Στον ιστότοπό
τους θα βρείτε, πέραν από τις
ενδιαφέρουσες συνδέσεις, πληροφορίες και
για το νέο τους έργο Ο Ιησούς και η Χαμένη
Θεά: Οι Μυστικές Διδασκαλίες των Πρώτων
Χριστιανών.
Το χριστολογικό –και
όχι μόνον όσον αφορά στην παρουσία του στο
Διαδίκτυο– δείχνει να αποτελεί έναν
ανεξάντλητο τομέα έρευνας – δια τους μη-πιστούς.
Θα επανέλθω… Στο μεταξύ, εύχομαι σε όλους
μας…
Καλό Πάσχα (εβραϊκή
εορτή), καλή Ανάσταση (χριστιανική εορτή)
και καλή Πρωτομαγιά (εορτή για τους…
κολασμένους, που δεν έχουν να χάσουν παρά
τις –πνευματικές, και όχι μόνον– αλυσίδες
τους). Καλή «Ανάσταση»!
|
