|
Η κλωνοποίηση του Ιησού |
|
Η ιδέα προκαλεί αντιδράσεις. Σε πολλούς προκαλεί τρόμο και αποστροφή. Σε άλλους ανείπωτη χαρά και προσμονή. Σε όλους προκαλεί ανησυχία. Δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Η ερώτηση είναι απλή όσο και τρομερή: είναι δυνατή η δημιουργία ενός κλώνου, ενός όντος γενετικά ταυτόσημου με τον Ιησού Χριστό; Η ιδέα ξεκίνησε ως φάρσα στο Διαδίκτυο, συνάντησε σφοδρές αντιδράσεις από όσους την πήραν στα σοβαρά, επανήλθε στο προσκήνιο από καθόλα αξιόλογους επιστήμονες –που ισχυρίζονται ότι έχουν απομονώσει το DNA του Ιησού– και κάπου εκεί ήρθαν στο προσκήνιο η Σινδόνη του Τορίνο, ο τελευταίος Μέγας Διδάσκαλος των Ιπποτών του Ναού, ο Αντίχριστος…
«… τον δια κλωνοποιήσεως γεννηθέντα…» Άνοιξη του 2033 μ.Χ. Ολόκληρο το πλανητικό σύστημα είναι καθηλωμένο μπροστά στις ολογραφικές οθόνες παρακολουθώντας επί δύο εβδομάδες την υπερπαραγωγή της Asahi Broadcasting Corporation, «Τα Παιδιά από τη Γαλιλαία». Οι κάτοικοι της Γης, της Σελήνης, του Άρη και των διαστημικών σταθμών παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα, σε απευθείας συνδέσεις με τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας, τη σταύρωση δεκάδων ανθρώπων που, παρά τα διαφορετικά τους ονόματα –όπως Ιησούς, Χεσούς, Χριστός, Κρίστο, Σαλβαδόρ, Σαλβαντόρε ή Σωτήρ– μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Χριστιανικών Εκκλησιών, που συνεδριάζει μόνιμα τα τελευταία πέντε χρόνια στην Ιερουσαλήμ –την πρωτεύουσα της Ισραηλινο-Παλαιστινιακής Συνομοσπονδίας– για να συντονίσει σε διαπλανητικό επίπεδο τις εορταστικές εκδηλώσεις για το 2000 χρόνια από τη Σταύρωση και Ανάσταση του Χριστού, αντιδρά από την πρώτη στιγμή της μετάδοσης και κηρύσσει ιερό πόλεμο κατά της Asahi B.C. και της Clonos International, που επί 35 χρόνια προετοίμαζε μυστικά το σχέδιό της. Αιματηρές ταραχές ξεσπούν σε όλες τις περιοχές του πλανήτη με βομβιστικές επιθέσεις κατά των κτηρίων των δύο εταιρειών και δολοφονίες των στελεχών τους. Το Παγκόσμιο Ισλαμικό Συμβούλιο κηρύσσει και αυτό τζιχάντ κατά των δύο εταιρειών, όταν πληροφορείται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη σχέδιο κλωνοποίησης του Μωάμεθ. Από την άλλη πλευρά, η Διαρκής Γενική Γραμματεία της Πέμπτης Κομμουνιστικής Διεθνούς ανακοινώνει ότι «… οι προλετάριοι όλου του κόσμου αντιμετωπίζουν καταρχήν θετικά τα σχέδια κλωνοποίησης των Μαρξ και Λένιν…», ενώ η εξτρεμιστική οργάνωση «Το DNA κάνει τον Έλληνα» γνωστοποιεί, μέσω σχετικής προκήρυξης, ότι «έχει ήδη επιτευχθεί συμφωνία μετά της Clonos International δια την κλωνοποίησιν του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Υπενθυμίζεται ότι η οργάνωση είχε «απαλλοτριώσει» τα λείψανα του Μεγάλου Αλεξάνδρου τρεις μήνες μετά την ανακάλυψη του τάφου του στην όαση Σίουα τον Ιούλιο του 2029. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Παραχριστιανικών Οργανώσεων ανακοινώνει στο Σωλτ Λέικ Σίτυ ότι θα πάρει επίσημα θέση στη διαμάχη τρεις ημέρες μετά τη σταύρωση και του τελευταίου «παιδιού από τη Γαλιλαία». Ο πρόεδρος της Διαπλανητικής Ομοσπονδίας κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο σε ολόκληρη τη Γη, σε αρκετές βάσεις της Σελήνης και σε όλους τους διαπλανητικούς σταθμούς. Οι μόνοι που φαίνεται να το διασκεδάζουν είναι οι κάτοικοι του Άρη, καθώς από την πρώτη στιγμή, και για όλο το διάστημα μετάδοσης του προγράμματος, ο πλανήτης κηρύχτηκε σε κατάσταση Πολιτιστικών Διακοπών. «Είναι τρελοί αυτοί οι Γήινοι», φέρεται να δήλωσε ο πλανητάρχης του Κόκκινου Πλανήτη… Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Όχι και τόσο…
«Στις έσχατες ημέρες θάρθουν εμπαίκτες, που θα περπατούν σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες. Και λέγοντας: Πού είναι η υπόσχεση της παρουσίας του; … Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσή του, όπως μερικοί το θεωρούν αυτό βραδύτητα. Αλλά μακροθυμεί σε μας, μη θέλοντας μερικοί να απολεστούν, αλλά νάρθουν όλοι σε μετάνοια.» (Β΄ Επιστολή του Πέτρου, 3:3-4, 9) Οι «εμπαίκτες» που θεωρούν ότι «ο Κύριος βραδύνει την υπόσχεσή του» έχουν από καιρού κάνει την εμφάνισή τους –που αλλού;– στις σελίδες του Διαδικτύου. Στις ιστοσελίδες του Σχεδίου Δευτέρα Παρουσία, όπως και σε εκείνες των Χριστιανών για την Κλωνοποίηση του Ιησού, πληροφορούμαστε ότι το The Second Coming Project «είναι ένας μη κερδοσκοπικός (sic) οργανισμός που ανέλαβε να φέρει σε πέρας τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, όπως αυτή προφητεύτηκε στην Αγία Γραφή». Το σχέδιο μάλιστα έχει και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Αν όλα πάνε καλά, η γέννηση θα λάβει χώρα στις 25 Δεκεμβρίου 2001, δύο χιλιάδες ακριβώς χρόνια μετά την –πρώτη– γέννηση του Θεανθρώπου. Σύμφωνα με τους εμπαίκτες, χρειάζεται απλώς ένα κύτταρο του Ιησού, η απομόνωση του DNA του, η γονιμοποίηση ενός ωαρίου με αυτό και, τέλος, η εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου στη μήτρα μιας νεαρής παρθένου γυναίκας, που θα φέρει για δεύτερη φορά στον κόσμο τον Ιησού. Κατά πόσον, όμως, είναι εφικτή η κλωνοποίηση του Ιησού; Οι συντάκτες των ιστοσελίδων ισχυρίζονται ότι είναι ήδη επιστημονικά εφικτή η κλωνοποίηση θηλαστικών –ακόμα και ανθρώπων– αρκεί να υπάρχει έστω και ένα κύτταρό τους. Πού θα βρεθεί, ωστόσο, το κύτταρο του Ιησού; Μα είναι απλό, λένε οι υπεύθυνοι (;) του Σχεδίου Δευτέρα Παρουσία: σε πάμπολλες χριστιανικές εκκλησίες υπάρχουν μέρη του σώματος του Ιησού: το αίμα του, τα μαλλιά του, η ακροβυστία του. Δεν αναφέρουν, ωστόσο, τη Σινδόνη του Τορίνου… Οι «εμπαίκτες» δεν σταματούν εδώ τον εμπαιγμό, τη φάρσα –γιατί το Σχέδιο Δευτέρα Παρουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια καλοστημένη φάρσα. Συνεχίζουν παραθέτοντας εδάφια από την Καινή Διαθήκη που, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, προλέγουν ότι η Δευτέρα Παρουσία θα γίνει εφικτή μέσω της κλωνοποίησης του Ιησού!
Το 640 μ.Χ., όταν ο χαλίφης Ομάρ Α΄ διέταξε την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, λέγεται πως ρωτήθηκε για το ποια βιβλία έπρεπε να καούν. Εκείνος απάντησε: «Όσα αναφέρουν αυτά που αναφέρει το Κοράνι είναι περιττά. Όσα αναφέρουν πράγματα που δεν αναφέρονται στο Κοράνι είναι άχρηστα. Κάψτε τα όλα!» Αν δεχτούμε το θεόπνευστον των ιερών βιβλίων, τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι, ακόμα και χιλιάδες χρόνια μετά τη συγγραφή τους, διατηρούν την επικαιρότητά τους και ότι ανεξάρτητα από τις συνθήκες που έχουν σήμερα διαμορφωθεί μπορούμε, ανά πάσα στιγμή, να προχωρήσουμε σε μια ανάγνωσή τους που παραμένει πάντα σύγχρονη και μοντέρνα. Αν προχωρήσουμε σε μια τέτοια ανάγνωση της Αγίας Γραφής τότε δεν είναι καθόλου δύσκολο να ανακαλύψουμε στις σελίδες των βιβλίων της ιστορίες για την κλωνοποίηση. «Και είπεν ο Θεός. Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν» (Γένεση, 1:26). Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο («ποιήσωμεν») έχει προκαλέσει πάμπολλα σχόλια, σήμερα όμως πολύ δύσκολα θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο ορισμό για την κλωνοποίηση: «ποίησις ανθρώπου κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν άλλου ανθρώπου». Η εργαστηριακή «ποίησις ανθρώπου» αναφέρεται επίσης: «Και πήρε μία από τις πλευρές του… Και κατασκεύασε ο Κύριος ο Θεός την πλευρά, που πήρε από τον Αδάμ, σε γυναίκα, και την έφερε στον Αδάμ». (Γένεση, 2:21-22) Κάποιοι θα εκφράσουν σίγουρα τις αντιρρήσεις τους. Άλλο πράγμα η δημιουργία ανθρώπων από το Θεό και άλλο η δημιουργία –σήμερα– ανθρώπων από ανθρώπους. Ωστόσο, η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει και τέτοια παραδείγματα: «Έζησε δε Αδάμ τριάκοντα και διακόσια έτη, και εγέννησε κατά την ιδέαν αυτού και κατά την εικόνα αυτού και επωνόμασε το όνομα αυτού Σηθ» (Γένεση, 5:3). Ο Αδάμ ήταν ο μοναδικός που εγέννησε «κατά την ιδέαν και κατά την εικόνα αυτού». Όλοι οι απόγονοί του, μέχρι τον Νώε, απλώς «εγέννησαν». Και στην Καινή Διαθήκη μπορούμε να βρούμε σχετικά παραδείγματα. «Κι ενώ έτρωγαν, παίρνοντας ο Ιησούς το ψωμί, και αφού το ευλόγησε, έκοψε, και έδινε στους μαθητές, και είπε: Λάβετε, φάγετε. Αυτό είναι το σώμα μου. Και παίρνοντας το ποτήρι, και αφού ευχαρίστησε, τους έδωσε, λέγοντας: Πιείτε απ’ αυτό όλοι. Επειδή, αυτό είναι το αίμα μου, αυτό της καινής διαθήκης, αυτό που χύνεται χάρη των πολλών για άφεση αμαρτιών.» (Κατά Ματθαίον, 26:26-28). Πολλοί έχουν αναρωτηθεί για το νόημα της περίεργης συμπεριφοράς του Ιησού στον Μυστικό Δείπνο. «Εμιμείτο κάποια παγανιστική τελετή;» γράφουν οι εμπαίκτες του Σχεδίου Δευτέρα Παρουσία. «Ενεθάρρυνε τον κανιβαλισμό; Πιστεύουμε πως όχι. Έστελνε ένα μήνυμα στις επερχόμενες γενιές. Τιμήστε, προστατέψτε και διατηρήστε το σώμα και το αίμα μου, έλεγε, και κάποια μακρινή μέρα θα μπορέσετε να σώσετε τον κόσμο. Πώς; Μέσω κάποιων ακαθόριστων μαγικών ή υπερφυσικών μέσων; Προφανώς όχι. Μέσω της γνώσης που μας δόθηκε από το Θεό: της γνώσης της κλωνοποίησης!» Αλλά και ο Παύλος γνώριζε ότι το το αίμα του Ιησού είναι το κλειδί: «Με τον οποίο [Ιησού] έχουμε την απολύτρωση διαμέσου του αίματός του» (Προς Εφεσίους 1:7). Και ο απόστολος Ιωάννης προφήτευσε την δια κλωνοποιήσεως Δευτέρα Παρουσία: «Γνωρίζουμε ότι, όταν φανερωθεί, θα είμαστε όμοιοι μ’ αυτόν, επειδή θα τον δούμε καθώς είναι» (Α΄ Επιστολή, 3:2).
Οι «μύθοι» για την «κατασκευή» των ανθρώπων από τους θεούς ή από άλλους ανθρώπους δεν περιορίζονται, φυσικά, μόνον στην Παλαιά Διαθήκη. Η ελληνική «μυθολογία» έχει και αυτή τους δικούς της «δημιουργούς» «Προμηθεύς δε εξ ύδατος και γης ανθρώπους πλάσας έδωκεν αυτοίς και πυρ, λάθρα Διός εν νάρθηκι κρύψας.» (Ο δε Προμηθεύς, αφού έπλασεν ανθρώπους από χώμα και νερό, έδωκεν εις αυτούς και το πυρ, το οποίον (το έκλεψεν από τον ουρανόν) και το έφερε, κρυφά από τον Δία, κρυμμένο σε ένα κουτί.) Απολλόδωρος, Μυθολογία, Ι, 45. Όπως μας ιστορεί, λοιπόν, η Ελληνική Μυθολογία, ο Προμηθέας, μόνος ή με τη συνεργασία της Αθηνάς, ήταν ο πλάστης και ο δημιουργός του ανθρώπινου γένους και πως αυτός ή ο αδελφός του ο Επιμηθέας, ζευγαρώθηκε με την Πανδώρα, την πρώτη γυναίκα, που ήταν δημιούργημά τους, και που γέννησε τον Δευκαλίωνα ή την Πύρρα ή και τους δυο μαζί, γενάρχης των ανθρώπων γενικά και των Ελλήνων ειδικά. Και μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίων και η Πύρρα, κατ’ εντολήν του Δία, έπαιρναν πέτρες και τις έριχναν πίσω τους, χωρίς να γυρίσουν να κοιτάξουν: όπου έπεφταν οι πέτρες του Δευκαλίωνα, η γη έβγαζε άντρες και όπου έπεφταν οι πέτρες της Πύρρας, η γη έβγαζε γυναίκες. Έτσι γεννήθηκε ένας νέος λαός από τις πέτρες της γης. Και οι υπόλοιποι αρχαίοι λαοί έχουν τους δικούς τους μύθους για τη «δημιουργία» των ανθρώπων. Στους Αιγυπτίους, ο Χνουμ, ο πηλοπλάστης θεός, ο δημιουργός των μορφών «έπλασε τους ανθρώπους πάνω στον κεραμευτικό τροχό». Στους Βαβυλωνίους οι ανθρωποπλάστες θεοί Μαρδούκ και Έα σφάζουν κάποιον θεό, παίρνουν το αίμα του, το ανακατεύουν με χώμα και ζυμώνουν και πλάθουν τον άνθρωπο, που έτσι μετέχει «θείας μοίρας»…
Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, όλες οι ιστορίες για τη δημιουργία του ανθρώπου που βρίσκονται στις μυθολογίες πολλών λαών, στηρίζονται στο γεγονός ότι ο homo sapiens αποτελεί δημιούργημα κάποιων εξωγήινων όντων μέσω της γενετικής μηχανικής. O Zecharia Sitchin (TM 90) διατυπώνει τη θεωρία ότι οι κάτοικοι ενός μυστηριώδους πλανήτη (του Πλανήτη Χ ή Νιμπίρου), που ολοκληρώνει μια περιστροφή γύρω από τον ήλιο κάθε 3600 χρόνια, είναι οι «θεοί» που αναφέρονται στις ιερές γραφές. Οι ίδιοι εξωγήινοι είναι εκείνοι που δημιούργησαν τον homo sapiens τροποποιώντας γενετικά τον homo erectus και στη συνέχεια ζευγάρωσαν μαζί του. Στους Αννουνάκι (η σουμεριακή λέξη σημαίνει «εκείνοι που κατέβηκαν από επάνω») ή Νεφιλίμ (το εβραϊκό αντίστοιχο των «Αννουνάκι») οφείλεται και η ξαφνική και ραγδαία ανάπτυξη του πολιτισμού στη Μεσοποταμία αφού αυτοί δίδαξαν τη γεωργία και την κτηνοτροφία στα δημιουργήματά τους. Ένας από τους πολλούς ανθρώπους που επηρεάστηκαν από τη θεωρία του Sitchin ήταν και ο Κλωντ Βοριλλόν, γνωστότερος με το όνομα Rael. Ο Βοριλλόν, που μέχρι το Δεκέμβριο του 1973 ήταν ένας άγνωστος Γάλλος δημοσιογράφος, ισχυρίζεται ότι τότε επελέγη από κάποιους εξωγήινους για να μεταφέρει τα μηνύματά τους στους κατοίκους της Γης. Οι εν λόγω εξωγήινοι, που του έδωσαν και το όνομα Rael, του είπαν ότι η Γη και όλες οι μορφές ζωής επάνω της αποτελούν εργαστηριακό πείραμα που διευθύνεται από εξωγήινες δυνάμεις. Ο Rael χρίστηκε πρεσβευτής τους στη Γη και έκτοτε ηγείται του λεγόμενου Ραελιανού Κινήματος, μιας παραθρησκευτικής οργάνωσης που εργάζεται για τη διάδοση των μηνυμάτων των εξωγήινων στη Γη. Ο Ραέλ, που ισχυρίζεται ότι η οργάνωσή του αριθμεί 40.000 μέλη σε 85 χώρες του κόσμου, τάσσεται υπέρ της κλωνοποίησης των ανθρώπων και γι’ αυτόν τον σκοπό ίδρυσε, τον Φεβρουάριο του 1997, έχει ιδρύσει, με τη βοήθεια μιας ομάδας επενδυτών, την εταιρεία VALIANT VENTURE LTD, με έδρα τις Μπαχάμες, που μέσω της υπηρεσίας CLONAID αναλαμβάνει, έναντι 200.000 δολαρίων, την κλωνοποίηση οποιουδήποτε ανθρώπου ή τη φύλαξη του DNA του για κλωνοποίηση στο μέλλον, μέσω της υπηρεσίας INSURACLONE, έναντι 50.000 δολαρίων. Ο Ραέλ ισχυρίζεται ότι η ζωή στη Γη δημιουργήθηκε στο εργαστήριο από τους εξωγήινους Ελοχίμ (που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά το όνομά τους μεταφράστηκε λαθεμένα ως «θεός») και ότι η ανάσταση του Ιησού ήταν στην πραγματικότητα μια κλωνοποίηση που πραγματοποιήθηκε από τους Ελοχίμ!
Είναι εφικτή η κλωνοποίηση του ανθρώπου; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι: ναι. Η επιστήμη μπορεί σήμερα να προχωρήσει στην κλωνοποίηση του ανθρώπου, αν δεν το έχει ήδη κάνει. Η κλωνοποίηση ενός ανώτερου θηλαστικού, με τη δημιουργία της προβατίνας Ντόλλυ, δείχνει ότι η κλωνοποίηση του ανθρώπου δεν είναι παρά ζήτημα χρόνου και επενδύσεων. Η τεχνική είναι ήδη γνωστή. Τα ηθικά ερωτήματα, ωστόσο, που τίθενται είναι αμείλικτα. Θα πρέπει να κλωνοποιηθούν άνθρωποι; Και αν ναι, θα πρέπει αυτό το έργο να αφεθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία; Σε 19 ευρωπαϊκές χώρες έχει ήδη απαγορευτεί δια νόμου η κλωνοποίηση ανθρώπων. Στις ΗΠΑ, ωστόσο, το ζήτημα προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις. Ο πρόεδρος Κλίντον έχει ήδη αποφασίσει ένα μορατόριουμ (συμφωνημένη αναστολή) για τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες και έχει ζητήσει από τις ιδιωτικές εταιρείες να τηρήσουν από την πλευρά τους το ίδιο μορατόριουμ. Παρ’ όλα αυτά αρκετές πολιτείες έχουν απαγορεύσει την κλωνοποίηση ανθρώπων. Σε ομοσπονδιακό επίπεδο τα πράγματα είναι κάπως θολά. Τόσο όμως οι πολιτικοί όσο και οι επιστήμονες φοβούνται ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, αν και κανείς τους να δείχνει να παίρνει στα σοβαρά τις εξαγγελίες του Ραέλ. Ο Βέρνον Έλερς, μέλος του Κογκρέσου, έχει καταθέσει ένα νομοσχέδιο με το οποίο προτείνεται να αντιμετωπίζεται η κλωνοποίηση ανθρώπων ως κακουργηματική πράξη. Δεν είναι καθόλου σίγουρο, όμως, ότι τελικά θα ψηφιστεί ένας τέτοιος νόμος. Όμως ακόμα και αν απαγορευθεί η κλωνοποίηση ανθρώπων στις ΗΠΑ, υπάρχουν δεκάδες χώρες του Τρίτου Κόσμου όπου θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο. Και κάτι τέτοιο φαίνεται ότι έχει ήδη συμβεί στο παρελθόν. Ο Ρίτσαρντ Σηντ (Seed στα αγγλικά σημαίνει σπόρος, γόνος!), φυσικός από το Σικάγο και απόφοιτος του Χάρβαρντ, που επισκέφθηκε προ διετίας και τη χώρα μας, έχει ήδη δηλώσει ότι συγκεντρώνει κεφάλαια (απαιτούνται, σύμφωνα με τον ίδιο, περί τα 2 εκ. δολ.) για τη δημιουργία μιας κλινικής όπου θα κλωνοποιούνται άνθρωποι, βοηθώντας ζευγάρια που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν με άλλες μεθόδους. Ο Σηντ λέει ότι αν τελικά απαγορευθεί η κλωνοποίηση ανθρώπων στις ΗΠΑ, θα μεταφέρει την κλινική του σε άλλη χώρα. Εκτιμά, επίσης, ότι οι ανάγκες για κλωνοποιημένα μωρά μπορεί να φτάσουν και τις 200.000 ετησίως. Μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, ωστόσο, η αμερικανική Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), προειδοποίησε όλους όσοι ετοιμάζονται να προχωρήσουν στην κλωνοποίηση ανθρώπων ότι προηγουμένως απαιτείται άδεια από την ίδια. Μια τέτοια άδεια είναι όμως μάλλον απίθανο να δοθεί.
«Εφόσον ο Θεός εποίησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του, αυτό που επιθυμούσε ήταν να μπορέσει κάποτε ο άνθρωπος να γίνει και ο ίδιος θεός. Η κλωνοποίηση είναι το πρώτο σοβαρό βήμα του ανθρώπου για να μεταμορφωθεί σε θεό». (Ρίτσαρντ Σηντ) Η ιδέα για την κλωνοποίηση ακόμα και ενός απλού ανθρώπου προκαλεί σε όλους μας αισθήματα φόβου και θαυμασμού. Πόσο μάλλον η ιδέα για την κλωνοποίηση του ίδιου του Ιησού Χριστού! Το μόνο που απαιτείται γι’ αυτόν το σκοπό –αν εξαιρέσουμε τα τεχνολογικά προβλήματα που προς το παρόν υπάρχουν (;)- είναι ένα και μόνον ένα άθικτο κύτταρο του Ιησού. Η Δευτέρα Παρουσία του κλωνοποιημένου Ιησού θα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Ιησού που αναφέρεται στις Γραφές; Η απάντηση των θεολόγων σ’ αυτό το ερώτημα είναι κατηγορηματικά αρνητική. Ο Θεάνθρωπος ενσαρκώθηκε μία φορά για να σώσει την ανθρωπότητα από τις αμαρτίες της. Πουθενά δεν αναφέρεται στις γραφές ότι η Δευτέρα Παρουσία θα σημάνει και την εκ νέου ενσάρκωσή του. Ο Ιησούς κλώνος δεν θα ήταν παρά ένας Ιησούς αντί του Ιησού. Ο κλώνος Ιησούς, ο κλώνος Χριστός δεν θα ήταν παρά ο Αντίχριστος, ο έσχατος των ψευδοπροφητών! Σε αντίθεση με τον Ιησού, ο κλώνος δεν θα είχε καμία θεϊκή ιδιότητα. Αυτές δεν μεταδίδονται με το DNA. Και όπως όλοι οι άνθρωποι θα σημαδεύεται από το προπατορικό αμάρτημα. Ο κλώνος Ιησούς δεν θα είναι, λοιπόν, αναμάρτητος. Και θα παρασυρθεί από τους πειρασμούς του Σατανά. Θα επιδιώξει την εξουσία επί της Γης, θα θελήσει να κυριαρχήσει σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτές, όμως, δεν είναι οι επιδιώξεις –όπως αναφέρεται στις Γραφές– του Αντίχριστου στις Έσχατες Ημέρες; Κάποιες ομοιότητες δεν θα πρέπει να διαφύγουν της προσοχής μας:
Το χειρότερο όλων θα ήταν το ότι ο κλώνος θα ισχυριστεί ότι είναι ο Ιησούς της Δευτέρας Παρουσίας. Ένας Αντίχριστος που θα έμοιαζε σαν δυο σταγόνες νερό με τον Ιησού δεν θα έβρισκε δυσκολία να πείσει τους πολλούς γι’ αυτό. Και όπως ο Ιησούς ανεστήθη εκ νεκρών, το ίδιο θα ισχυριστεί και ο κλώνος. Αφού θα «αναστηθεί» από τα «νεκρά» κύτταρα του Ιησού! Και εδώ τίθεται το ζήτημα της εξαπάτησης. Πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι το κύτταρο που θα χρησιμοποιηθεί για την κλωνοποίηση του Ιησού προέρχεται πράγματι από το σώμα Του; Ο «τάφος του Ιησού» που φημολογείται πως ανακαλύφθηκε πρόσφατα στην Ιερουσαλήμ ανήκε πράγματι στον ίδιο; Και αν εκεί βρεθεί κάποια τρίχα από τα μαλλιά του ή μια σταγόνα αποξηραμένου αίματος πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ανήκαν σε Εκείνον; Η Σινδόνη του Τορίνο που φέρεται ότι κάλυψε το σώμα Του μετά τη σταύρωση, και φέρει ίχνη αποξηραμένου αίματος, είναι αυθεντική;
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Ντέιβιντ Ρόρβικ κάλυπτε ήδη για αρκετά χρόνια το ιατρικό ρεπορτάζ σε περιοδικά, όπως το Time, το Esquire και το Look, όταν το Σεπτέβριου του 1973 δέχτηκε ένα παράξενο τηλεφώνημα, από έναν άνδρα που αρνήθηκε, στην αρχή, να αποκαλύψει την ταυτότητά του. Ο άγνωστος ζήτησε –ούτε λίγο ούτε πολύ- τη βοήθειά του Ρόρβικ για να καταφέρει να αποκτήσει διάδοχο μέσω κλωνοποίησης. Ο Ρόρβικ, που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έγραφε για θέματα όπως η εξωσωματική γονιμοποίηση, τα παιδιά του δοκιμαστικού σωλήνα και η κλωνοποίηση, αρνήθηκε κάθε περαιτέρω συζήτηση με τον άγνωστο, αλλά, τελικά, μετά από κάποιες τηλεφωνικές συζητήσεις οι αντιρρήσεις του κάμφθηκαν και δέχτηκε να συναντηθεί μαζί του. Ο άγνωστος φαινόταν να ξέρει πάρα πολλά για μια σειρά πειραμάτων, που δεν είχαν γίνει γνωστά έξω από ορισμένους επιστημονικούς κύκλους, και στα οποία γονίδια από διαφορετικά είδη συνενώνονταν στο εργασήριο για να δημιουργηθούν νέες μορφές ζωής. Ο άγνωστος, τον οποίο ο Ρόρβικ αποκαλεί με το ψευδώνυμο «Μαξ», προσέφερε ένα εκατομμύριο δολάρια –τεράστιο ποσό για εκείνη την εποχή- για την πραγματοποίηση του σχεδίου του. Ο Μαξ ήταν ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας, ηλικίας 67 ετών και ζητούσε από τον Ρόρβικ –που διέθετε τις κατάλληλες προσβάσεις στους επιστημονικούς κύκλους- να βρει τους κατάλληλους επιστήμονες και τον απαραίτητο εργαστηριακό εξοπλισμό για την υλοποίηση του στόχου του. Του είπε επίσης πως μπορούσε να εξασφαλίσεις ιατρικές εγκαταστάσεις και εργαστήρια σε αρκετές χώρες, όπου είχε επενδυμένα επιχειρησιακά συμφέροντα. Ανέφερε πολλές εναλλακτικές λύσεις, αρκετές από αυτές σε χώρες της Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής. Ο Ρόρβικ τελικά δέχτηκε. Ο Ρόρβικ συντόνισε ολόκληρο το σχέδιο, βρίσκοντας τους κατάλληλους επιστήμονες, και όπως αναφέρει στο βιβλίο του Κατ’ εικόνα και ομοίωση, το 1976, η «Σπάρροου» μια νεαρή κοπέλα που είχε αποδεχτεί τη σχετική πρόταση, έφερε στον κόσμο τον κλώνο του Μαξ… Τελικά, το Κατ’ εικόνα και ομοίωση, είναι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας; Μάλλον απίθανο. Και σήμερα ελάχιστη σημασία –πέραν της ιστορικής- έχει. Και επειδή οι μεγιστάνες του πλούτου αποφεύγουν τη δημοσιότητα και τις φωτογραφήσεις, είναι μάλλον απίθανο να διαπιστώσουμε σε μερικές δεκαετίες ότι οι γόνοι κάποιων επιφανών οικογενειών μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό με τους γονείς τους…
Η δεύτερη κλωνοποίηση ανθρώπου; Η εταιρεία Advanced Cell Technologies (ACT) έχει ανακοινώσει ότι τον Νοέμβριου του 1998 οι επιστήμονές της πραγματοποίησαν την πρώτη (;) επιτυχημένη κλωνοποίηση ενός ανθρώπινου εμβρύου, αποσπώντας DNA από την επιδερμίδα του ποδιού ενός άνδρα και εμφυτεύοντάς το στο ωάριο μιας αγελάδας (!), από το οποίο προηγουμένως είχε αφαιρεθεί ο πυρήνας. Οι επιστήμονες άφησαν το κλωνοποιημένο έμβρυο να αναπτυχθεί για δώδεκα ημέρες πριν τερματίσουν το πείραμα. Φυσικά, εκφράζονται σοβαρές αμφιβολίες για το αν αυτό έγινε τον Νοέμβριου του 1998 για πρώτη φορά… Το Νοέμβριο του 2000, νοτιοκορεάτες επιστήμονες ισχυρίστηκαν ότι κλωνοποίησαν για πρώτη φορά ένα ανθρώπινο έμβρυο, εμφυτεύοντας γενετικό υλικό μιας τριαντάχρονης γυναίκας σε ένα ωάριο, αλλά σταματώντας το πείραμα μετά τη δεύτερη διαίρεση (μίτωση) του κυττάρου, αφού στην Κορέα απαγορεύονται τα πειράματα με περισσότερο ανεπτυγμένα έμβρυα. Πολλοί επιστήμονες στη Δύση αμφισβητούν τα λεγόμενα των κορεατών αφού το κρίσιμο σημείο βρίσκεται στη διαίρεση του κυττάρου μετά τις 16 φορές. Οι κορεάτες χρησιμοποίησαν τη μέθοδο που είχε εφαρμοστεί για πρώτη φορά στη Χαβάη για την κλωνοποίηση ποντικών. Η τεχνική που χρησιμοποιήθηκε στα εργαστήρια της ACT είναι γνωστή ως «μεταφορά του πυρήνα», και είναι αυτή που –κυρίως- χρησιμοποιείται σήμερα, με διάφορες παραλλαγές, για την κλωνοποίηση των ενήλικων θηλαστικών. Η τεχνική αυτή, που μελετήθηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1920 (!) από τον Hans Spemann, απαιτεί την ύπαρξη δύο κυττάρων: ενός κυττάρου-δότη και ενός ωαρίου. Κατ’ αρχάς, αφαιρείται ο πυρήνας του ωαρίου –όπου βρίσκεται σχεδόν όλο το DNA του κυττάρου- και στη συνέχεια εμφυτεύεται στη θέση του το κύτταρο-δότης. Με διάφορες τεχνικές επιτυγχάνεται η γονιμοποίηση του ωαρίου και στη συνέχεια το γονιμοποιημένο ωάριο μεταφυτεύεται στη «μητέρα». Αν όλα πάνε καλά, θα γεννηθεί ένα σχεδόν ακριβές αντίγραφο του ζώου-δότη. Η τεχνική αυτή χρησιμοποιήθηκε για την κλωνοποίηση της προβατίνας Ντόλυ το 1996, από τον Ίαν Γουίλμοτ και τους συνεργάτες του. Το κύτταρο-δότης προερχόταν από το μαστό και προς τιμήν της Ντόλλυ Πάρτον η προβατίνα κλώνος ονομάστηκε Ντόλλυ.
Το Ρόσλιν (Roslin), ένα μικρό χωριό μερικά χιλιόμετρα νοτίως του Εδιμβούργου στη Σκωτία, είναι διάσημο για δύο λόγους: στο Ινστιτούτο Ρόσλιν, που βρίσκεται εκεί, επιτεύχθηκε για πρώτη φορά το 1996 από τον Ίαν Γουίλμοτ και τους συνεργάτες του η κλωνοποίηση ενός ενήλικου θηλαστικού, με τη δημιουργία της περίφημης προβατίνας Ντόλλυ. Στο χωριό βρίσκεται επίσης και το περιβόητο Παρεκκλήσι του Rosslyn (Τρίτο Μάτι, τ. 81, Οκτώβριος 1999 και τ. 76, Μάρτιος 1999), που αποτελεί το αρχαιότερο μνημείο που συνδέεται ξεκάθαρα με τον ελευθεροτεκτονισμό, τους Ναΐτες Ιππότες και τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού στην Παλαιστίνη. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός της διαφορετικής γραφής Ρόσλιν: το χωριό γράφεται ως Roslin, ενώ το παρεκκλήσι ως Rosslyn. Μια πρώτη έρευνα αποκάλυψε ότι η γραφή με το διπλό «s» και το «y» επινοήθηκε στη δεκαετία του 1950, σαν ένας τρόπος για να δείχνει η ονομασία περισσότερο κέλτικη. Ωστόσο, τα κέλτικα τοπωνύμια περιέγραφαν πάντα με ακρίβεια το συγκεκριμένο τόπο στον οποίο αναφέρονταν. Για παράδειγμα, το όνομα του ουαλικού χωριού Llanfairpwllgwyngethgogerwyllyndrobwllllantisiliogogogoch (!) σήμαινε «Η εκκλησία της [Παρθένου] Μαρίας δίπλα στο γρήγορο ρέμα κοντά κοντά στην κουφαλιασμένη φουντουκιά απέναντι από την κόκκινη σπηλιά του Αγίου Σίλιο». Το Roslin αναφέρεται ότι στα κέλτικα σημαίνει «καταρράκτης» ή «κάβος», όροι που εμφανώς δεν περιγράφουν τη συγκεκριμένη περιοχή, ούτε την περιέγραφαν στο παρελθόν. Αν θεωρηθεί όμως ότι η λέξη Roslin είναι σύνθετη τότε καταλήγουμε σε κάποια ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Το «Ros» στα κέλτικα είναι ουσιαστικό και σημαίνει «αρχαία γνώση» και το «Linn», επίσης ουσιαστικό, σημαίνει «γενιά». Άρα Roslinn σημαίνει «αρχαία γνώση που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά»! Το Παρεκκλήσι του Ρόσλιν χτίστηκε την περίοδο 1440-1490 από τον William St Clair. Το τοπωνύμιο, ωστόσο, είναι κατά μερικούς αιώνες παλιότερο. Δεν προκαλεί φυσικά έκπληξη το γεγονός ότι το όνομα Ρόσλιν χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από έναν πρόγονο του William St Clair, τον Henri St Clair, που ήταν ο πρώτος που πήρε τον τίτλο του Βαρόνου του Ρόσλιν, αμέσως μετά την επιστροφή του –περί το 1100– από την Πρώτη Σταυροφορία. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι το γεγονός ότι ο Henri St Clair είχε πολεμήσει στο πλευρό του Hugues de Payen κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σταυροφορίας και ήταν μαζί όταν οι σταυροφόροι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ στις 15 Ιουλίου 1099. Ποιος ήταν ο Hugues de Payen; Ο ιδρυτής του Τάγματος των Πτωχών Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα – του γνωστού τάγματος των Ναϊτών! Ο Hugues de Payen αργότερα παντρεύτηκε μια ανιψιά του Henri και ως προίκα πήρε κάποιες εκτάσεις στη Σκωτία!
Το Τάγμα των Ιπποτών του Ναού ιδρύθηκε από τον Hugues de Payen και επτά ή οκτώ άλλους Γάλλους ιππότες στην Ιερουσαλήμ, στα τέλη του 1119 ή στις αρχές του 1120. Ο Βαλδουΐνος Β΄, βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, τους παραχώρησε ως κατάλυμα μια πτέρυγα στο παλάτι που βρισκόταν εκεί όπου παλιότερα ήταν ο Ναός του Σολομώντα, και από εκεί προέρχεται και το όνομά τους. Ο Hugues de Payen έγινε ο πρώτος Μέγας Διδάσκαλος του Τάγματος. Μέσα στους επόμενους δύο αιώνες οι Ναΐτες είχαν αποκτήσει τεράστια δύναμη. Διέθεταν πολύ μεγάλες εκτάσεις και πλήθος κάστρων σε όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, της Μεσογείου και στους Άγιους Τόπους. Οι οικονομικές τους δυνατότητες επίσης ήταν τεράστιες και δεν είναι τυχαίο ότι έχουν χαρακτηριστεί ως οι πρώτοι διεθνείς τραπεζίτες. Στα πλαίσια αυτού του άρθρου δεν θα ασχοληθούμε με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις ή με τις γνώσεις που απέκτησαν στην Παλαιστίνη σχετικά με την καταγωγή του χριστιανισμού. Θα εστιάσουμε την προσοχή μας στη διάλυση του τάγματος και στο τραγικό τέλος του τελευταίου Μεγάλου Διδασκάλου, του Ζακ ντε Μολαί. Στις αρχές του 14ου αιώνα, στη Γαλλία βασίλευε ο Φίλιππος Δ΄, ο επιλεγόμενος Ωραίος. Ο Φίλιππος αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα εξαιτίας της κακής διαχείρισης και των πολέμων στους οποίους είχε εμπλακεί τόσο ο ίδιος όσο και ο πατέρας του και ο παπούς του που είχαν βασιλεύσει πριν από τον ίδιο. Τι πιο «φυσικό» για το βασιλιά, από το να «βάλει στο μάτι» τον τεράστιο πλούτο των Ναϊτών. Αρωγός του σ’ αυτή την προσπάθεια υπήρξε ο πάπας Κλήμης Ε΄. Ο Φίλιππος βρισκόταν σε διαρκή σύγκρουση με τους προηγούμενες πάπες Βονιφάτιο Η΄ (1294-1303) και Βενέδικτο (1303-1304). Μετά το θάνατο του Βενέδικτου, οι καρδινάλιοι που είχαν χωριστεί σε μια φιλογαλλική και μια αντιγαλλική παράταξη, δεν κατάφεραν να εκλέξουν νέο πάπα επί έντεκα μήνες. Τελικά, η αντιγαλλική πτέρυγα διασπάστηκε και νέος πάπας εξελέγη ο εκλεκτός του Φιλίππου, Μπερτράν ντε Γκοτ, αρχιεπίσκοπος του Μπορντώ από το 1299, με το όνομα Κλήμης Ε΄. Ο Φίλιππος είχε ζητήσει από τον Μπερτράν ντε Γκοτ έξι χάρες για να τον βοηθήσει στην εκλογή. Οι πέντε πρώτες αφορούσαν στις διαταραγμένες σχέσεις του Φιλίππου με την εκκλησία, ενώ ο Φίλιππος φέρεται ότι δήλωσε στον Μπερτράν για την έκτη χάρη: «Η έκτη χάρη είναι πολύ σημαντική και μυστική και διατηρώ το δικαίωμα να στη ζητήσω στον κατάλληλο χρόνο και τόπο». Αυτή η τελευταία και σημαντικότερη χάρη πιθανότατα αφορούσε τη συντριβή του Τάγματος των Ιπποτών του Ναού. Στις 13 Οκτωβρίου 1307, δεκαπέντε χιλιάδες Ναΐτες συνελήφθησαν στη Γαλλία από τους στρατιώτες του βασιλιά. Το εντυπωσιακό είναι ότι ακόμα και τα ανώτερα μέλη του Τάγματος δεν είχαν καμία πληροφορία για τον κλοιό που έσφιγγε γύρω τους. Στο λιμάνι της Λα Ροσέλ στον Ατλαντικό, ωστόσο, θα πρέπει να υπήρξε κάποια διαρροή πληροφοριών για την επιχείρηση, αφού δεκαπέντε πλοία του Τάγματος, στα οποία επέβαιναν αρκετοί Ιππότες, είχαν ήδη αποπλεύσει όταν έφτασαν στο λιμάνι οι στρατιώτες του βασιλιά. Τα ίχνη τους χάθηκαν για πάντα. Σήμερα, όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι περισσότεροι από τους φυγάδες βρήκαν άσυλο στη Σκωτία κοντά στον Robert the Bruce, που είχε ήδη αφοριστεί τον προηγούμενο χρόνο από τον πάπα. Περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα θα χτιστεί το Παρεκκλήσι του Ρόσλιν, με την ολοφάνερη επίδραση από τις ναΐτικες παραδόσεις, ενώ και ο ελευθεροτεκτονισμός –που θα εμφανιστεί επισήμως το 1717 στο Λονδίνο– είναι σίγουρο ότι έλκει την καταγωγή του από τις ναΐτικες παραδόσεις που άνθισαν κρυφά για αιώνες στη Σκωτία. Πολλά από τα μέλη του Τάγματος στη Γαλλία ομολόγησαν, κάτω από φρικτά βασανιστήρια, και καταδικάστηκαν σε θάνατο σαν αιρετικοί. Ο Μέγας Διδάσκαλος του Τάγματος κάηκε, τελικά, στην πυρά το 1314. Κατά τη διάρκεια της κράτησής του λέγεται πως έστειλε μια επιστολή «εξομολόγησης» προς όλους τους Ναΐτες στην οποία αναφέρει ότι «εξαπατηθήκαμε από μια αρχαία πλάνη». Η «αρχαία γνώση που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά» (Roslinn) ήταν τελικά «πλάνη»; Και οι επιστημονικές εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν από την κλωνοποίηση της Ντόλλυ στο Ινστιτούτο Ρόσλιν μήπως είναι, τελικά, μια αρχαία πλάνη;
Στις 13 Οκτωβρίου 1988 (τι σύμπτωση!), ακριβώς 681 χρόνια από τις 13 Οκτωβρίου 1307, όταν εξαπολύθηκε ο διωγμός κατά του Τάγματος των Ιπποτών του Ναού, το Βατικανό ανακοίνωσε τα αποτελέσματα των ερευνών σχετικά με τη χρονολόγηση της Σινδόνης του Τορίνο με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα. Η Σινδόνη του Τορίνο, γνωστή και ως Ιερά Σινδόνη, ένα τεμάχιο λινού υφάσματος, για αιώνες εθεωρείτο ότι είχε χρησιμοποιηθεί από τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία για να τυλίξει το σώμα του Ιησού (Κατά Ματθαίον, 27:59). Η Σινδόνη έχει μήκος 4,36 και πλάτος 1,10 μέτρων και πάνω της διακρίνονται δύο αχνές καστανόχρωμες εικόνες του μπροστινού και του οπισθίου μέρους του σώματος ενός ισχνού, με βαθουλωμένα μάτια άνδρα, ύψους περίπου 1,70 μ. Φαίνεται πως το σώμα είχε τοποθετηθεί κατά μήκος της μιας πλευράς της σινδόνης και στη συνέχεια τυλίχτηκε με το υπόλοιπο κομμάτι, καλύπτοντάς το πλήρως από το κεφάλι μέχρι τα πόδια. Στις εικόνες διακρίνονται σημάδια που υποτίθεται ότι αντιστοιχούν στα στίγματα του Ιησού, συμπεριλαμβανομένου ενός σημαδιού από αγκάθια στο κεφάλι, πληγές στην πλάτη που έχουν προκληθεί από μαστίγωμα, μώλωπες στους ώμους και διάφορες κηλίδες που φέρεται ότι έχουν δημιουργηθεί από αίμα. Παρά τους ισχυρισμούς διαφόρων χριστιανών ερευνητών, δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο που να μαρτυρά την ύπαρξη της σινδόνης πριν από το 1357, όταν και για πρώτη φορά εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα σε μια μικρή εκκλησία στο Lirey της Γαλλίας. Η σινδόνη ανήκε τότε στην Ζαν ντε Βερζύ, χήρα του ιππότη Γοδεφρείδου ντε Σαρναί, άρχοντα του Lirey, που είχε πεθάνει τον προηγούμενο χρόνο. Η Ζαν ντε Βερζύ, που μετά το θάνατο του συζύγου της αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, «έκοψε» μάλιστα και κάποια μετάλια τα οποία πουλούσε στους προσκυνητές. Καμία εξήγηση δεν είχε δοθεί τότε για τον τρόπο με τον οποίο είχε περιέλθει η σινδόνη στην κατοχή των Σαρναί. Λίγους μήνες αργότερα, ωστόσο, ο επίσκοπος της περιοχής του Τρουαγιέ, δήλωσε ότι η σινδόνη ήταν πλαστή και ότι «είχε φτιαχτεί από κάποιον ζωγράφο, που είχε ο ίδιος αποκαλύψει την αλήθεια». Ο επίσκοπος διέταξε την καταστροφή της σινδόνης. Παρ’ όλα αυτά, η Ζαν ντε Βερζύ δεν κατέστρεψε τη σινδόνη, που εκτέθηκε ξανά σε προσκύνημα το 1389, από ένα άλλο μέλος της οικογένειας που λεγόταν επίσης Γοδεφρείδος ντε Σαρναί. Αυτός ο Γοδεφρείδος ντε Σαρναί πέθανε το 1398 και η σινδόνη πέρασε στην κατοχή της κόρης του Margaret. Το 1453, η Margaret πούλησε τη σινδόνη στο Δούκα Λουδοβίκο της Σαβοΐας (γιο του πάπα Φήλιξ Ε΄), έναντι δύο κάστρων! Η σινδόνη παρέμεινε στην κατοχή του Οίκου της Σαβοΐας (που αργότερα έγινε ο βασιλικός οίκος της Ιταλίας) μέχρι το 1937 όταν και παραδόθηκε στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Από το 1578 φυλάσσεται στο Παρεκκλήσι της Ιεράς Σινδόνης στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στο Τορίνο της Ιταλίας. Το ζήτημα της αυθεντικότητας και της προέλευσης της Σινδόνης απασχόλησε τους ερευνητές για αιώνες. Το Βατικανό αρνείτο για χρόνια να επιτρέψει την εξέταση της Σινδόνης με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα αφού απαιτούντο πολύ μεγάλα δείγματα. Το 1986, ωστόσο, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αποφάσισε να επιτρέψει την έρευνα, αφού οι νέες τεχνικές επέτρεπαν την ανάλυση ενός δείγματος ακόμα και όταν αυτό είχε βάρος μόλις μερικών χιλιοστών του γραμμαρίου. Η έρευνα έγινε υπό την εποπτεία του Βρετανικού Μουσείου, ώστε να εξασφαλιστεί το αδιάβλητο της διαδικασίας. Τα δείγματα ελήφθησαν από τη Σινδόνη στις 21 Απριλίου 1988, παρουσία αρκετών αξιόπιστων μαρτύρων. Αυτά τα δείγματα εστάλησαν στη συνέχεια σε τρία από τα πληρέστερα εργαστήρια αυτού του είδους –Ζυρίχη, Οξφόρδη και Τούσον (Αριζόνα)- μαζί με τρία δείγματα ελέγχου. Τα τέσσερα δείγματα –η ταυτότητα των οποίων δεν γνωστοποιήθηκε στα εργαστήρια- ήταν τα εξής: το πρώτο δείγμα είχε ληφθεί από τη Σινδόνη του Τορίνο. Το δεύτερο δείγμα ήταν ένα κομμάτι λινού που είχε ληφθεί από έναν χριστιανικό τάφο στην Αίγυπτο και χρονολογείτο στον 11ο ή 12ο αιώνα. Το τρίτο δείγμα, πάλι ένα κομμάτι λινού υφάσματος, προερχόταν από έναν τάφο που είχε ανασκαφεί στις Θήβες της Αιγύπτου και χρονολογείτο περί το 75 μ.Χ. Το τέταρτο δείγμα ήταν κλωστές που είχαν αφαιρεθεί από τα άμφια του Αγίου Λουδοβίκου, που είχαν κατασκευαστεί στα μέσα του 13ου αιώνα. Τα αποτελέσματα των ερευνών των τεσσάρων δειγμάτων και από τα τρία εργαστήρια ήταν ταυτόσημα. Όσον αφορά τη Σινδόνη του Τορίνο τα αποτελέσματα έδειχναν ότι τα φυτά του λιναριού, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή της Σινδόνης, είχαν κοπεί την περίοδο μεταξύ 1260 και 1390 μ.Χ.
Το 1999, προκλήθηκε σάλος τόσο στους επιστημονικούς όσο και στους θεολογικούς κύκλους, όταν δημοσιεύτηκε το βιβλίο Το DNA του Θεού; του δρ. Λεόνσιο Γκάρσα-Βαλντές. Ο Γκάρσα-Βαλντές, μικροβιολόγος και ερασιτέχνης αρχαιολόγος και πιστός καθολικός, ισχυρίζεται στο βιβλίο του ότι οι καφετιές κηλίδες στη Σινδόνη του Τορίνο έχουν δημιουργηθεί πράγματι από σταγόνες αίματος και ότι μια ομάδα επιστημόνων στο πανεπιστήμιο του Σαν Αντόνιο του Τέξας κατόρθωσε να απομονώσει το DNA από αυτές τις κηλίδες. Πρόκειται για το DNA του Ιησού; Στο αίμα που υπάρχει στη Σινδόνη εντοπίστηκαν χρωμοσώματα ΧΥ, που σημαίνει ότι το αίμα ανήκε σε άνθρωπο και μάλιστα αρσενικού φύλου. Αυτός ο άνδρας είχε ΑΒ ομάδα αίματος, κάτι σχετικά σπάνιο στον γενικό πληθυσμό, αλλά αρκετά συνηθισμένο μεταξύ των εβραίων. Ο Γκάρσα-Βαλντές λέει ότι έθεσε το ερωτηματικό στον τίτλο του βιβλίου του (Το DNA του Θεού;), επειδή δεν υπάρχει κάποιος τρόπος για να βεβαιωθούμε ότι ο εσταυρωμένος που διακρίνεται στη Σινδόνη είναι πράγματι ο Ιησούς. Ο ίδιος, ωστόσο, δηλώνει ότι πιθανότατα ο εσταυρωμένος είναι ο Ιησούς. Σύμφωνα με τον Γκάρσα-Βαλντές δεν υπάρχει φόβος ότι μπορεί να κλωνοποιηθεί ο Ιησούς. Τα δείγματα DNA που βρήκε στη Σινδόνη, είναι αρκετά αλλοιωμένα και κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εφικτό. Ο Γκάρσα-Βαλντές αναφέρει επίσης στο βιβλίο του ότι πάνω στη Σινδόνη εντοπίστηκαν μικροσκοπικές αγκίδες βελανιδιάς που ίσως προέρχονται από το Σταυρό του Μαρτυρίου.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της εξέτασης της Σινδόνης με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα 14, και παρά τους ισχυρισμούς του Λεόνσιο Γκάρσα-Βαλντές αλλά και άλλων που θεωρούν ότι η εξέταση ήταν «στημένη» από το Βατικανό, η Σινδόνη κατασκευάστηκε μεταξύ 1260 και 1390. Η Σινδόνη δεν αποτελεί επίσης έργο κάποιου ζωγράφου του Μεσαίωνα, αφού έχει εξακριβωθεί ότι οι καφετιές κηλίδες πάνω της δημιουργήθηκαν από σταγόνες αίματος. Ποιος ήταν λοιπόν ο εσταυρωμένος το σώμα του οποίου τυλίχτηκε με τη Σινδόνη; Αυτός ο άνδρας ήταν ο Ζακ ντε Μολαί, ο τελευταίος Μέγας Διδάσκαλος των Ιπποτών του Ναού! Αυτό ισχυρίζονται οι Κρίστοφερ Νάιτ και Ρόμπερτ Λόμας, στην πιο ενδιαφέρουσα και καλύτερα τεκμηριωμένη θεωρία που έχει διατυπωθεί μέχρι σήμερα. Στις 13 Οκτωβρίου 1307, ο Ναός του Παρισιού, όπου είχαν τη βάση τους οι Ναΐτες, έπεσε αμαχητί στα χέρια των στρατιωτών του Φιλίππου. Ο Γουλιέλμος Ιμπέρ, γνωστός και ως Γουλιέλμος των Παρισίων, που ήταν ο επικεφαλής της Ιεράς Εξέτασης της Γαλλίας και προσωπικός εξομολόγος του βασιλιά, ανέλαβε το έργο της ανάκρισης. Η χειρότερη από τις κατηγορίες που βάρυναν τους Ναΐτες ήταν «το γεγονός ότι υποχρέωναν κάθε νεόφυτο μέλος του Τάγματος να φτύσει και να ποδοπατήσει το Σταυρό του Χριστού». Ο Ιμπέρ, «εμπειρότατος γνώστης όλων των ανακριτικών μεθόδων και πρακτικών», άρχισε την «εξέταση» του Μολαί μέσα στο Ναό αμέσως μετά την κατάληψή του. Εξαιτίας της ύβρεως των «αιρετικών» Ναΐτών προς το ιερό σύμβολο του χριστιανισμού, ο Ιμπέρ δεν θα δίσταζε να υποβάλει τον Μολαί ακόμα και στο μαρτύριο της σταύρωσης για να αποσπάσει την ομολογία του. Φαίνεται πολύ πιθανό πως κάτι τέτοιο συνέβη πράγματι, στο «μυστικό» δωμάτιο του Ναού που χρησιμοποιούσαν οι Ναΐτες για τη μύηση των νέων μελών. Ελλείψει σταυρού, ο Ιμπέρ χρησιμοποίησε για τη σταύρωση του Μολαί το μόνο κατάλληλο μέσο που είχε στη διάθεσή του: μια μεγάλη ξύλινη πόρτα. Ήταν, όμως, αδύνατον τα χέρια του Μολαί να βρίσκονται και τα δύο σε οριζόντια θέση –δεν υπήρχε ο απαραίτητος χώρος πάνω στην πόρτα- και έτσι το δεξί του χέρι υψώθηκε σχεδόν κάθετα και καρφώθηκε ενώ το αριστερό του καρφώθηκε οριζόντια. Ένα καρφί χρησιμοποιήθηκε επίσης για να καρφωθούν μαζί και τα δύο του πόδια. Το ενδιαφέρον είναι ότι τα χέρια του Μολαί δεν καρφώθηκαν στις παλάμες –όπως αναφέρει η παράδοση για τον Ιησού– αλλά στους καρπούς, αφού κάτι τέτοιο είναι ευδιάκριτο στις εικόνες της Σινδόνης. Ο τρόπος σταύρωσης των χεριών του επιβεβαιώνεται επίσης από τη Σινδόνη, αφού το δεξί χέρι του άνδρα που τυλίχτηκε σ’ αυτήν έχει εμφανή ίχνη αίματος καθ’ όλο το μήκος του –καθώς το αίμα έρρεε προς τα κάτω- ενώ τα ίχνη αίματος στο αριστερό του χέρι περιορίζονται στην περιοχή του καρπού. Οι ιεροεξεταστές θα φρόντισαν φυσικά να μην πλήξουν με τα καρφιά κάποια αρτηρία. Η αιμορραγία θα ήταν πολύ μικρή, αλλά οι πόνοι αφόρητοι, αφού πέραν των άλλων θα πρέπει να εξαρθρώθηκε αμέσως ο δεξιός ώμος του. Τα τραύματα στο σώμα του 63χρονου Ναΐτη προκάλεσαν την παραγωγή μεγάλης ποσότητας λακτικού οξέος στο αίμα του, προκαλώντας «μεταβολική οξέωση», κάτι που συμβαίνει συχνά στους πολύ εξαντλημένους αθλητές. Αυτή η κατάσταση προκάλεσε σοβαρές κράμπες στον Μολαί και επιδεινώθηκε ακόμα περισσότερο από την «αναπνευστική οξέωση», που προκαλείται από την μεγάλη παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα όταν κάποιος δεν μπορεί να αναπνεύσει καλά. Η θερμοκρασία του σώματός του ανέβηκε, άρχισε να ιδρώνει ακατάπαυστα, οι μύες του πάγωσαν και βρίσκονταν σε μόνιμη κατάσταση κράμπας, η πίεση του αίματός του ανέβηκε και οι παλμοί της καρδιάς του αυξήθηκαν κατακόρυφα. Ο Ιμπέρ, ωστόσο, χρειαζόταν ζωντανό τον Μολαί. Μόλις αντιλήφθηκε ότι δεν θα άντεχε άλλο διέταξε να τον κατεβάσουν. Οι ιεροεξεταστές κατέβασαν τον Μολαί, τον τύλιξαν σε ένα λινό σεντόνι –πιθανότατα εκείνο που χρησιμοποιούσαν στις τελετές μύησης οι Ναΐτες και που βρισκόταν στο «μυστικό» δωμάτιο– και τον εναπόθεσαν σε ένα μαλακό κρεβάτι. Ο τρόπος με τον οποίο απεικονίζεται η οπίσθια πλευρά του σώματος του εσταυρωμένου στη Σινδόνη δείχνει ότι το σώμα –τυλιγμένο πια με τη σινδόνη- δεν εναποτέθηκε σε κάποια σκληρή επιφάνεια, αλλά σε κάποια μαλακή –πιθανότατα κρεβάτι. Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος για τον οποίο θεωρείται ότι ο εσταυρωμένος της Σινδόνης ήταν ζωντανός όταν τυλίχτηκε με αυτή. Αν ήταν νεκρός δεν υπήρχε κανένας λόγος να τον τοποθετήσουν σε κρεβάτι. Το ότι εναποτέθηκε σε μαλακή επιφάνεια επιβεβαιώνεται και από το μήκος των χεριών όπως αυτά απεικονίζονται στη Σινδόνη. Οι ιεροεξεταστές δεν είχαν προφανώς καμιά διάθεση να περιποιηθούν τον βαρύτατα τραυματισμένο Ζακ ντε Μολαί. Εικάζεται ότι αυτό το έργο το ανέλαβαν οι συγγενείς ενός άλλου υψηλόβαθμου μέλους του Τάγματος, που είχε βασανιστεί επίσης, και ζούσαν στο Παρίσι, αφού ο Μολαί δεν είχε συγγενείς στην πόλη. Πρόκειται για τον Προκαθήμενο του Τάγματος στη Νορμανδία Γοδεφρείδο ντε Σαρναί, ο αδελφός του οποίου Ζαν ντε Σαρναί ζούσε με την οικογένειά του στο Παρίσι. Η οικογένεια προφανώς διατήρησε ως κειμήλιο τη σινδόνη. Πενήντα χρόνια αργότερα, το 1357, όπως είδαμε, η Σινδόνη εκτέθηκε για πρώτη φορά σε λαϊκό προσκύνημα από την Ζαν ντε Βερζύ, χήρα του ιππότη Γοδεφρείδου ντε Σαρναί, που είχε σκοτωθεί την προηγούμενη χρονιά στη μάχη του Πουατιέ. Αυτός ο Γοδεφρείδος ντε Σαρναί ήταν εγγονός του Ζαν ντε Σαρναί. Λεπτομέρεια: ο πρώτος Γοδεφρείδος ντε Σαρναί, ο Προκαθήμενος του Τάγματος στη Νορμανδία, είχε μυηθεί στο Τάγμα από τον Αμωρύ ντε λα Ρος, φίλο και ευνοούμενο του Αγίου Λουδοβίκου, κλωστές από τα άμφια του οποίου χρησιμοποιήθηκαν ως δείγμα ελέγχου για τη χρονολόγηση της Σινδόνης… Στις 19 Μαρτίου 1314, ο Ζακ ντε Μολαί, Μέγας Διδάσκαλος του Τάγματος των Ιπποτών του Ναού, και ο Γοδεφρείδος ντε Σαρναί, Προκαθήμενος του Τάγματος στη Νορμανδία, κάηκαν σε σιγανή πυρά στη νησίδα Ιλ ντε λα Σιτέ του Σηκουάνα στο Παρίσι.
Ο Ζακ ντε Μολαί τη στιγμή του θανάτου του καταράστηκε τον Φίλιππο και τον Κλήμη να πεθάνουν, ο μεν πρώτος σε ένα χρόνο ο δε δεύτερος σε σαράντα ημέρες. Ο Φίλιππος ο Ωραίος σκοτώθηκε σε ατύχημα, πέφτοντας από το άλογό του, στις 29 Νεμβρίου 1314. Ο πάπας Κλήμης Ε΄ πέθανε στις 20 Απριλίου 1314. Το εντυπωσιακό για τους προληπτικούς ανθρώπους του Μεσαίωνα ήταν το γεγονός ότι η εκκλησία στην οποία βρισκόταν το φέρετρο του Κλήμη χτυπήθηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας από κεραυνό. Τόσο η εκκλησία όσο και το πτώμα του Κλήμη αποτεφρώθηκαν σχεδόν τελείως… Η ιστορία του θανάτου των εχθρών του Μολαί που διαδόθηκε γρήγορα στη Γαλλία, ο μαρτυρικός θάνατός του, η βαθιά κρίση που περνούσε η Εκκλησία, ο Μαύρος Θάνατος (Βουβωνική Πανώλη) που έπληξε μερικά χρόνια αργότερα (1347-1351) την Ευρώπη αποδεκατίζοντας τον πληθυσμό της και φυσικά η φήμη για τη σταύρωση του Μολαί από την Ιερά Εξέταση, έκαναν τους προληπτικούς Ευρωπαίους του Μεσαίωνα να λατρέψουν τον Μολαί ως Δεύτερο Μεσσία. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο Δάντης στη Θεία Κωμωδία αναφέρεται στον Φίλιππο χαρακτηρίζοντάς τον «Πόντιο Πιλάτο», ενώ τον Κλήμη τον χαρακτηρίζει «άνομο ποιμένα αισχίστων έργων» και «νέο Ιάσονα». Ο αρχιερέας Ιάσων τον 2ο αιώνα π.Χ., επί βασιλείας του Αντίοχου Δ΄ του Επιφανή, είχε επιχειρήσει να εξαλείψει την παραδοσιακή μονοθεϊστική θρησκεία των εβραίων στην Ιουδαία και να την αντικαταστήσει με την θρησκεία των Ελλήνων… Και 479 χρόνια μετά το θάνατο του Μολαί, στις 21 Ιανουαρίου 1793, όταν ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ οδηγήθηκε από τους επαναστάτες στη λαιμητόμο, λέγεται πως κάποιος από το πλήθος που παρακολουθούσε την καρατόμηση του βασιλιά της Γαλλίας φώναξε: «Ζακ ντε Μολαί, πήρες την εκδίκησή σου!»
Η Δευτέρα Παρουσία του Δεύτερου Μεσσία Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αντιμετωπίζει το ζήτημα της αυθεντικότητας της Σινδόνης μάλλον αμήχανα. Ήδη το 1506 είχε εγκριθεί από τον πάπα Ιούλιο Β΄ η ακολουθία και η θεία λειτουργία της Ιεράς Σινδόνης («de Sancta Sindone») και ο πάπας αναφερόταν σε σχετική απόφασή του σ’ αυτή την «ξακουστή Σινδόνη (proeclarissima sindone) με την οποία καλύφθηκε ο Σωτήρας μας όσο βρισκόταν στον τάφο». Υπήρχαν βέβαια κάποιες δυσκολίες, αφού την ίδια περίοδο αρκετές σινδόνες, που έφεραν πάνω τους τη μορφή του Χριστού και ήταν επίσης «αυθεντικές», βρίσκονταν σε πολλές εκκλησίες της Ευρώπης, όπως στη Μπεζανσόν, στο Καντουίν, στη Σαμπιέν, στο Σαμπρεγάς και αλλού. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία γνώριζε την προέλευση της Σινδόνης από την πρώτη στιγμή που εκτέθηκε δημόσια, γι’ αυτό και ο Επίσκοπος του Τρουαγιέ διέταξε την καταστροφή της. Τελικά, κάτι τέτοιο δεν συνέβη αν και η Σινδόνη κινδύνευσε δύο φορές να καεί, το 1532 και το 1997, όταν ξέσπασαν πυρκαγιές στους χώρους που φυλασσόταν. Μετά από έκκληση του Επισκόπου του Τρουαγιέ, που όπως αναφέραμε θεωρούσε τη Σινδόνη έργο ζωγράφου, ο πάπας Κλήμης Ζ΄ «χωρίς να απαγορεύσει τελείως την έκθεση της Σινδόνης, αποφάσισε -μετά από διεξοδική διερεύνηση του θέματος- ότι στο μέλλον, όταν θα εκτίθεται στο κοινό, ο ιερέας θα πρέπει να αναγγέλλει με δυνατή φωνή ότι δεν πρόκειται για την αληθινή Σινδόνη του Χριστού, αλλά μόνον για μια εικόνα που την αναπαριστά» (Καθολική Εγκυκλοπαίδεια). Το σημαντικότερο ερώτημα στο οποίο αδυνατούν να απαντήσουν όσοι υποστηρίζουν την αυθεντικότητα της Σινδόνης είναι το πού βρισκόταν η Σινδόνη τα περισσότερα από 1300 χρόνια που μεσολάβησαν από τη σταύρωση του Ιησού μέχρι την πρώτη έκθεσή της σε λαϊκό προσκύνημα το 1357. Τα στοιχεία που δείχνουν ότι η Σινδόνη έχει ναΐτικη προέλευση είναι σχεδόν συντριπτικά. Ονόματα, τόποι, ημερομηνίες, η εξέταση με το ραδιενεργό άνθρακα, ταιριάζουν απολύτως. Και αν, όπως δείχνουν τα στοιχεία, η Σινδόνη χρησιμοποιήθηκε για να καλυφθεί το σώμα του Ζακ ντε Μολαί, τότε οποιαδήποτε απόπειρα για την κλωνοποίηση του εσταυρωμένου της Σινδόνης δεν θα είχε ως αποτέλεσμα όχι την κλωνοποίηση του Ιησού αλλά την κλωνοποίηση του Ζακ ντε Μολαί! Οπότε θα είχαμε τη Δευτέρα Παρουσία του Δεύτερου Μεσσία! Η κλωνοποίηση του Ιησού μπορεί να περιμένει, λοιπόν, μέχρι την ανακάλυψη κάποιου άθικτου κυττάρου του σώματός Του. Από την άλλη πλευρά, το DNA που βρέθηκε στο αίμα του εσταυρωμένου που απεικονίζεται στη Σινδόνη, που όπως είδαμε ήταν ο Ζακ ντε Μολαί, δεν είναι σε κατάσταση που να επιτρέπει κάποιου είδους κλωνοποίηση του κατόχου του. Οπότε, μπορούμε όλοι μας –πιστοί και μη χριστιανοί - να αναφωνήσουμε: Ο Ζακ ντε Μολαί είναι ΑΚΟΜΑ νεκρός!
Βασικές Πηγές
Σημείωση 1. Το άρθρο αυτό είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 91, Ιανουάριος 2001. Σημείωση 2. Σχετικά με την κλωνοποίηση και τον Κλωντ Βοριλλόν [Ραέλ] διαβάστε το σχετικό πόνημά μου "Ραέλ και Κλωνοποίηση", που δημοσιεύτηκε στο Τρίτο Μάτι, τεύχος 114, Ιούλιος 2003.
|
[Η διεύθυνση αυτής της σελίδας είναι: http://www.oocities.org/xmorfos/clonos.htm]