|
«Καλά, κι εμείς πότε θα ζήσουμε, δηλαδή;» με
ρωτούσε εναγωνίως και για χρόνια κάποιος
φίλος.
«Καλά, και τώρα τι κάνουμε;» του απαντούσα
μισοαστεία μισοσοβαρά.
Ο φίλος ισχυριζόταν πως –κι ίσως– ήταν
επαναστάτης («Το πιστεύω σου γι' αυτό δεν το
κάνει πραγματικότητα»). Όμως, κάθε φορά που
ξεκινούσε μια συζήτηση για το πώς θα ήθελε
να ζήσει, η αμηχανία του ήταν κάτι παραπάνω
από φανερή. Σίγουρα απέρριπτε αυτό που θα
μπορούσαμε να ορίσουμε σαν αστικό τρόπο
ζωής, ήταν όμως αυτός ο τρόπος ζωής που τον
γοήτευε, που τον μάγευε.
Στ' αλήθεια, είστε ευχαριστημένοι από τον
τρόπο ζωής σας; Κι αν όχι, γιατί; Πώς θα
θέλατε να ζείτε;
Επειδή –νοιώθω την ανάγκη να– πιστεύω ότι ο
τρόπος ζωής κάποιου και ο τρόπος που
αντιλαμβάνεται αυτόν τον κόσμο (την
κοινωνία ΚΑI την φύση) καθώς επίσης και ο
τρόπος που τοποθετείται κάποιος απέναντι σ'
αυτόν τον κόσμο είναι, απλά και μόνο, ζήτημα
ΠΡΟΣΩΠIΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ (ες αύριον τα νεώτερα)
του καθένα μας και λόγω του ότι διάφοροι
μας την πέσανε με αφορμή τον υπότιτλο του
περιοδικού (... για τα περάσματα που δε
βρέθηκαν ποτέ), αφιερώνω σ' όλους σας το
παρακάτω κείμενο. Δεχτείτε το μαζί με την
αγάπη μου και το ειρωνικό χαμόγελό μου...
Ω!
ΑΦΕΝΤΑΔΕΣ!
Ω!
ΔΟΥΛΟI!
τούτου
του πλανήτη.
Θα
σας μιλήσω για τα περάσματα που δε ΒΡΗΚΑΤΕ
ποτέ (κι ούτε πρόκειται να βρείτε...).
 Λόγω
του ότι, εξ ορισμού, οι καταπιεστές μας, δεν
έχουν την παραμικρή ελπίδα,
λόγω
του ότι οι αναρίθμητοι δρόμοι που
διασχίζει κανείς στην διάρκεια της ζωής του
είναι όλοι όμοιοι,
λόγω
του ότι καταπιεστές και καταπιεζόμενοι
συναντιούνται στο τέλος, και το μόνο πράγμα
που διαφέρει είναι πως και των δυο η ζωή
ήταν πολύ μικρή,
λόγω
του ότι οι σκλάβοι αυτού του πλανήτη ζουν
σαν Έλληνες ή Τούρκοι και πεθαίνουν σαν
Έλληνες ή Τούρκοι, ζουν σαν αριστεροί ή
δεξιοί και πεθαίνουν σαν αριστεροί ή
δεξιοί, ζουν σαν πλούσιοι ή φτωχοί και
πεθαίνουν σαν πλούσιοι ή φτωχοί και το μόνο
που δε μαθαίνουν ποτέ είναι πως, πριν από
οτιδήποτε άλλο, είναι άνθρωποι,
σ'
όλους αυτούς, λοιπόν, και σ' όλους εσάς
απευθύνουμε τον ψυχρό ανθρώπινο
αποχαιρετισμό μας και σας (τους) βγάζουμε
κοροϊδευτικά την γλώσσα.
Τα
περάσματα δεν ορίζονται γεωγραφικά. Δεν
εντάσσονται σ' αυτό που ονομάζεται «χώρος».
Είναι όψεις του φαινομενικά «πολύπλοκου
φαινομένου» γνωστού ως χρόνος. Όμως, μιας
και ο χρόνος είναι Η ΔΥΝΑΜΗ του σύμπαντος
και η συνείδηση ενός ανθρώπου καθώς και το
εύρος αντίληψής του είναι άμεσα συνδεμένες
με τον τρόπο που αυτός βιώνει και
αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του,
μπορούμε να πούμε ότι τα περάσματα είναι οι
αλλαγές συνείδησης (αντίληψης), τα σημεία
καμπής στην πορεία ενός ανθρώπου σ' αυτόν
τον πλανήτη, μετά τα οποία τίποτα δεν είναι
πια ίδιο αλλά και τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Γιατί
παρά τα όσα ισχυρίστηκε εκείνο το σκουλήκι
ο Freud και συνεχίζουν να ισχυρίζονται οι
επίγονοί του, η συνείδησή μας μπορεί να
αλλαχτεί μέχρι την πιο μικρή της
λεπτομέρεια.
Είμαστε
δέσμιοι των επιρροών του περιβάλλοντος και
της κοινωνίας μόνο στον βαθμό που
επιλέγουμε να κυριαρχούν πάνω μας, δηλαδή,
μόνο στον βαθμό που επιλέγετε να είστε
σκλάβοι και να εναποθέτετε ότι σας αφορά
στα χέρια των αφεντικών σας.
Όταν,
όμως, αφήνεστε να σας ποδοπατούν αυτοί τους
οποίους θεωρείτε ανώτερούς σας, ταυτόχρονα
λαμβάνετε και το δικαίωμα να ποδοπατείτε
όσους θεωρείτε κατώτερούς σας. Η περιβόητη
αστική αρχή περί υποχρεώσεων και
δικαιωμάτων του πολίτη.
Η
εξουσία από την μεριά της χαρίζει απλόχερα
χιλιάδες ψευτο-περάσματα. Περάσματα που
κατόρθωσε να οικειοποιηθεί, λόγω της
μερικής αλήθειας τους, από τους αγώνες -
χιλιετηρίδων - του Κόμματός μας εναντίον
της.
Όσοι
από σας «έχουν βρει» τις απαντήσεις σε
ερωτήσεις που δεν έχουν καν θέσει οι ίδιοι
και που ισχυρίζονται ότι έχουν βρει τα
περάσματα (που οδηγούν πού;) θα πρέπει να
αποδείξουν την υλικότητα των λόγων τους,
κάτι που δε βλέπουμε να γίνεται, ειδάλλως,
με λύπη, θ' αναγκαστούμε να τους
χαρακτηρίσουμε απλούς μαλάκες.
ΚI
ΑΥΤΟ ΓIΑΤI:
ΑΠΑIΤΟΥΝΤΑI
ΧΡΟΝIΑ ΚΑI ΧΡΟΝIΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕIΑΣ ΓIΑ ΝΑ ΕΝΤΟΠIΣΕI
ΚΑΠΟIΟΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΗΜΑΝΤIΚΟ ΠΕΡΑΣΜΑ, ΠΟΥ ΕIΝΑI
ΤΟ ΒΟΡΕIΟΔΥΤIΚΟ ΠΕΡΑΣΜΑ.
ΚΑI ΑΠΑIΤΕIΤΑI ΑΓΩΝΑΣ
ΜIΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΖΩΗΣ ΓIΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕI ΚΑΠΟIΟΣ ΝΑ
ΠΕI, ΑΠΛΑ ΚΑI ΞΕΚΑΘΑΡΑ, ΠΟIΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔIΑΒΗΚΕ
ΚΑI ΠΟΥ ΠΗΓΑIΝΕI.
Πέρα
όμως από τα λόγια και τα γλωσσικά ξεράσματα
που, κατά καιρούς, υφίστανται τα ωτία και οι
οφθαλμοί μας από τους διάφορους «περασματολόγους»
(νεολογισμός που σημαίνει τους ειδικούς [διάβαζε
τα καθίκια] επί των τρανών απελευθερωτικών
αληθειών της ζωής) υπάρχουν και τα δώρα.
Ποια
δώρα;
Οι
ψυχές των αρχαίων Ελλήνων για να διαβούν
τον Αχέροντα, το πέρασμα για τον «άλλο»
κόσμο, έπρεπε να πληρώσουν στον βαρκάρη ένα
τίμημα ανάλογο της κοινωνικής τους θέσης
και του πλούτου τους σ' «αυτόν» τον κόσμο.
Εσείς,
ω δούλοι, τι τίμημα είστε διατεθειμένοι να
καταβάλλετε για να περάσετε σ' αυτόν τον «άλλο»
κόσμο της ελευθερίας και της ευτυχίας που
απεγνωσμένα και απελπισμένα γυρεύετε να
βρείτε;
Γιατί,
βλέπετε, η γνώση έχει κι ένα κάποιο τίμημα.
Όχι αδιανόητο, αλλά πάντως ακριβό. Τι είστε
διατεθειμένοι να πληρώσετε; Τι μπορείτε να
αφήσετε πίσω σας; Από ποιες καταστάσεις και
αντικείμενα μπορείτε να ξεκόψετε;
Τι έχετε να χάσετε αν εγκαταλείψετε «αυτόν»
τον κόσμο όπου, ναι μεν είστε σκλάβοι, αλλά
νοιώθετε βολικά και σχετικά άνετα;
Λυπόμαστε
γιατί, βλέπετε, η υπόθεση της ελευθερίας, ή
αν προτιμάτε η υπόθεση της γνώσης, αφορά
μόνο εκείνους που δεν έχουν να χάσουν
απολύτως τίποτα. Εκείνους που δε φοβούνται
μήπως στερηθούν την βόλεψή τους.
Στην
αίθουσα υποδοχής κάθε περάσματος, όποιος
καταφέρει να φτάσει ως εκεί, είναι έτοιμος
να ξεφορτωθεί ένα σωρό άχρηστες συνήθειες.
Είναι το τίμημα που πληρώνει.
Από
την άλλη, όμως, δέχεται χαρούμενα τα δώρα
που του προσφέρονται. Δώρα αδιανόητα για το
μέσο ανθρωπάκι του πλανήτη, πραγματικά
χαρίσματα.
Θεωρούμε
ότι ...αλλά, για μισό λεπτό. Σε παρατηρώ εδώ
και ώρα, δαιμόνιε αναγνώστη, να
υπογραμμίζεις με σχολαστική ακρίβεια τους
ρηματικούς τύπους του πρώτου πληθυντικού
προσώπου που συναντάς στο κείμενο και να
αναρωτιέσαι: «Ποιοι να 'ναι αυτοί; Ποιοι να 'ναι;»
Στ'
αλήθεια ποιοι να 'μαστε;
«Εσύ,
που αργότερα, θα φανερώσεις εδώ το πρόσωπό
σου!
Αν το μυαλό σου κόβει θα ρωτήσεις.
Ποιοι είμαστε εμείς; Ποιοι είμαστε εμείς;
Ρώτησε
την αυγή, το δάσος, το κύμα,
την
θύελλα,
ρώτησε την αγάπη, ρώτησε την γη,
την
γη του
μαρτυρίου,
την
γη την αγαπημένη.
Ποιοι
είμαστε εμείς;
Είμαστε
η γη!»
Είμαστε
τρελοί (ω! ναι!), ελαττωματικοί εκ γενετής (μη
διαβάζεις μετενσάρκωση, δαιμόνιε
μυστικιστή!), ζωντανοί (κουφάλα νεκροθάφτη,
δε θα πεθάνουμε ποτέ!), αλαζόνες (σαν ψόφια
παγώνια).
Είμαστε
χαρούμενοι (εν αρχή ήν το γέλιο).
Είμαστε
δυνατοί (W.R. στο ζετέ).
Είμαστε
Dangerοus.
Είμαστε
Deadly.
Είμαστε
Elite.
Είμαστε
αστείοι, διασκεδαστικοί, μελαγχολικοί,
καταθλιπτικοί. Αετοί ή κουρέλια στον άνεμο.
Εξαρτάται. Από το πώς σας βολεύει να μας
βλέπετε. Είμαστε πρίγκιπες, βασιλιάδες, διαγαλαξιακοί
αυτοκράτορες. Είμαστε οι αληθινοί
πρίγκηπες και οι αληθινές πριγκίπισσες
τούτου του σύμπαντος.
Φτύνουμε την δουλικότητα σας και την μίζερη αναζήτησή
σας της εξουσίας. Φτύνουμε
τα αφεντικά τούτου του πλανήτη.
Φτύνουμε
τα πραγματικά αφεντικά των αφεντικών
τούτου του πλανήτη.
Φτύνουμε,
ακόμα, τα πραγματικά αφεντικά των
πραγματικών αφεντικών των αφεντικών
τούτου του πλανήτη.
Δε
συζητάμε μαζί σας. Δε διαπραγματευόμαστε.
Όταν αποφασίσουμε θα σας σαρώσουμε. Δεν
υπακούουμε στις εξουσιαστικές επιταγές
της επικαιρότητας. Ξέρουμε να περιμένουμε.
Δε μπορούμε να συνυπάρξουμε. ΄Η εμείς ή
εσείς. Κι εμείς είμαστε που θα διαλέξουμε
το πότε και το πώς. Τα όπλα των αφεντάδων ας
τα χρησιμοποιούν οι καου-μπόυδες της «λαϊκής
δικαιοσύνης» και οι εμπρηστές του
μεσονυκτίου.
Προαιώνιες
παραδόσεις από όλο τον κόσμο σμίξαν μέσα
μας. Δουλεύουν για μας κι εργαζόμαστε γι'
αυτές. Παραδόσεις χιλιάδων χρόνων,
παραδόσεις κοινωνικής επανάστασης και
παραδόσεις ελευθερίας μας δίνουν την δύναμη
να συνεχίσουμε και να ξαναρχίσουμε τον
αγώνα που δε σταμάτησε ποτέ σ' αυτόν τον
πλανήτη.
Ο
στόχος μας της ελευθερίας
(χαρά, αποτελεσματικότητα και ξενοιασιά
κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες) ας
στοιχειώνει τους καθημερινούς σας
εφιάλτες, ενώ θα γυρεύετε κοινούς στόχους
και την πραγματοποίηση των «υψηλών
ιδανικών» σας.
Για
ξανασκεφτείτε το, ω! δούλοι! Ποιοι και πώς
σας έπεισαν πώς είστε οι κολασμένοι αυτής
της γης; Ποιοι και πώς σας καταδίκασαν να
αγωνίζεστε για την απόκτηση αντικειμένων
που δε μπορούν να προσθέσουν την παραμικρή
χαρά, την παραμικρή γλύκα στην ζωή σας; Ποιοι
και πώς σας έπεισαν ότι η ελευθερία και η
ευτυχία είναι υπόθεση των «παραγωγικών
δυνάμεων» και των «αντικειμενικών
συνθηκών»;
Τσακίστε
τους! Αν δεν είστε τόσο ξεζουμισμένοι ώστε
να κλαίτε στην γωνία επαιτώντας τα ψίχουλα
των αφεντάδων σας. Όποιος, όμως, έχει
παραιτηθεί από την ανάλωση της ζωής του δεν
πρέπει ποτέ να ομολογήσει τον θάνατό του. Το
μόνο που μπορεί να κάνει είναι να
κλαψουρίζει για το νέφος, την έλλειψη
επικοινωνίας, την μοναξιά, τους εξοπλισμούς
κλπ. κλπ.
Δεν
είμαστε οι κολασμένοι τούτου του κόσμου.
Είμαστε
το ζωντανό προϊόν ενός σάπιου κόσμου.
Δεν
είμαστε οι κολασμένοι τούτου του κόσμου.
Είμαστε
ζωντανοί και τον φτύνουμε αυτόν τον κόσμο.
Είμαστε
αόρατοι κι αυτή είναι η δύναμή μας.
Είμαστε
η γη κι αυτή είναι η δύναμή μας.
Είμαστε
ζωντανοί κι αυτή είναι η ομορφιά μας.
Αφανείς,
ανώνυμοι, χαμένοι μέσα στο πλήθος μας
βρίσκετε και δε μας συναντάτε. Εμείς
είμαστε που διαλέγουμε ακόμα και την
απόρριψή σας. Η μόνη σας δυνατότητα είναι
να δράτε σαν γαϊδούρια.
Αόρατοι
τρομοκράτες της ομορφιάς κρυμμένοι σ'
αυτήν την κόλαση παλεύουμε για τον
αφανισμό της.
Αόρατοι
τρομοκράτες της ομορφιάς, της ελευθερίας,
της χαράς, ετοιμάζουμε την μεγαλύτερη
έκπληξη στους νεκρούς αυτού του κόσμου.
Δεν
τρέφουμε συμπάθεια και οίκτο για κανένα
σας και για τίποτα από όλα όσα ανήκουν στην
κοινωνία σας.
Ανώνυμοι
επαναστάτες και πολεμιστές φέρνουμε μαζί
μας την αγάπη. Τρέμετε! Τρέμετε!
Δε
σας φοβόμαστε! Η
καλύτερη μας άμυνα είναι ο εγωισμός σας.
Είμαστε ήδη εκεί όπου θα πασχίζετε να
φτάσετε μια ζωή
και δε θα τα καταφέρνετε. Δε μπορείτε να
χωνέψετε ότι υπάρχουν κάποιοι που έχουν
πραγματοποιήσει τα πιο μύχια όνειρά σας. Τα
λόγια μας κι οι πράξεις μας είναι παραμύθια
και οράματα τρελών στα αυτιά και τα μάτια
σας. Είστε διασκεδαστικοί. Είστε οι
σαλτιμπάγκοι των βασιλέων. Είμαστε οι
βασιλιάδες.
Κυρίες
και κύριοι.
Σας
χαρίζουμε το χαμόγελό μας και την αγάπη μας.
Κι
αν, κάπου ανάμεσα στο εδώ και το τώρα,
βρεθούμε μαζί θα μοιραστούμε το κομμάτι
του ήλιου που γνωρίζουμε. Αν το θέλετε. Δε
θα σας παρακαλέσουμε.
Είμαστε
ήδη αυτοί που πάντα φανταζόμασταν ότι θα
γίνουμε.
Δεχτείτε
τους ασπασμούς μου.
Χρήστος
Μόρφος
Πόλη
των Αθηνών
Αύγουστος
1986
|