Μετάφραση: Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος

Σύγχρονοι Ορίζοντες, Κεραμεικού 93-95, Αθήνα, τηλ. 2103460224, e - mail: sa_ orizontes@ hellasnet. gr , Μοναστηρίου 139 & Χαλκίδος 3, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310543828, email : s_ orizontes@ hellasnet. gr

Αθήνα 2003

ISBN: 960-398-121-4 

379 σελ., 17x24 cm, 19,5 Ευρώ

Πόσο μπορεί να ενδιαφέρει τον Έλληνα αναγνώστη ένα βιβλίο, το εξώφυλλο του οποίου κοσμούν οι σημαίες των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας και φέρει τον υπότιτλο, «Το μοναδικό βιβλίο που δε θέλουν να διαβάσετε ο Τζορτζ Μπους και ο Τόνι Μπλερ»; Και μπορεί να χαρακτηριστεί περισσότερο κατατοπιστικός, όσον αφορά το περιεχόμενο του βιβλίου, ο «δεύτερος υπότιτλός» του, «Ένας δημοσιογράφος αποκαλύπτει την αλήθεια για την παγκοσμιοποίηση, τις επιχειρηματικές κομπίνες και τις μεγάλες οικονομικές απάτες»; Δύσκολο. Το πρώτο που θα σκεφθεί κάποιος είναι ότι πρόκειται για ένα ακόμα αγγλοσαξονικό «μπλα μπλα» και αφηρημένες καταγγελίες κατά της νέας τάξης πραγμάτων και της παγκοσμιοποίησης.

Και όμως…

Τον Γκρεγκ Παλάστ πιθανώς να μην τον γνωρίζετε, τουλάχιστον όσοι δεν παρακολουθείτε τακτικά τα «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» του Στέλιου Κούλογλου (ΝΕΤ), σε δύο εκπομπές του οποίου είχε εμφανιστεί ο Αμερικανός δημοσιογράφος το περασμένο φθινόπωρο. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, σίγουρα έχετε διαβάσει κάποια αποσπάσματα από δικά του ρεπορτάζ, αναδημοσιευμένα στον ελληνικό τύπο. Ο Γκ. Παλάστ είναι ο δημοσιογράφος που ερεύνησε, όσο κανένας άλλος, την καλπονοθεία που σημειώθηκε στη Φλόριντα των ΗΠΑ το 2000, κατά την ψηφοφορία για την εκλογή προέδρου, και που οδήγησε στην «εκλογή» του Τζωρτζ Μπους Β΄.

Το αξιοπερίεργο (;) είναι πως τα ρεπορτάζ του Γκ. Παλάστ δεν δημοσιεύθηκαν ούτε μεταδόθηκαν από αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, αλλά από βρετανικά, αφού από το 1998 ο δημοσιογράφος, «εξορισμένος» από τα αμερικανικά ΜΜΕ, συνεργάζεται με τις βρετανικές εφημερίδες Guardian , Observer και την τηλεόραση του BBC .

Πώς; Στη «χώρα της ελευθερίας» υπάρχουν δημοσιογράφοι τα ρεπορτάζ των οποίων βρίσκονται υπό διωγμόν; Έτσι ακριβώς!

Μεγαλωμένος σε μια φτωχογειτονιά του Λος Άντζελες, ο Γκρεγκ Παλάστ σπούδασε με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, εκεί όπου στα μέσα της δεκαετίας «μεγαλουργούσαν» τα Chicago Boys , η σχολή των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων υπό τον Μίλτον Φρίντμαν, που θα εφήρμοζαν για πρώτη φορά τα δόγματα της σχολής στη Χιλή του Πινοτσέτ, οδηγώντας στην εξαθλίωση μια ολόκληρη χώρα. Σήμερα οι μέθοδοι των Boys εφαρμόζονται σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο Παλάστ εργάστηκε για λογαριασμό διαφόρων αμερικανικών συνδικάτων «ξεψαχνίζοντας τα λογιστικά βιβλία μεγάλων αμερικανικών εταιρειών», όπως αναφέρει ο ίδιος, και μεταμορφώθηκε «με τον καιρό στον υπ’ αριθμόν ένα εμπειρογνώμονα της Αμερικής σε θέματα κυβερνητικών κανονισμών». Παραιτήθηκε από τη δουλειά του κατά τη διάρκεια της έρευνάς του, για λογαριασμό των Τσουγκάς, ιθαγενών της Αλάσκας, σχετικά με την υπόθεση του Exxon Valdez, του πετρελαιοφόρου που είχε ανοίξει στα δύο το1989, προκαλώντας μία πετρελαιοκηλίδα 2.000 χιλιομέτρων στις ακτές της Αλάσκας. Τότε συνειδητοποίησε πως, «και ποιος σ’ ακούει που φωνάζεις;», και αποφάσισε να στραφεί στη δημοσιογραφία εφαρμόζοντας στις έρευνές του τα όσα είχε μάθει τόσα χρόνια ερευνώντας τους φωριαμούς της κυβέρνησης και των εταιρειών.

«Και τι μας νοιάζει εμάς για τις πετρελαιοκηλίδες της Αλάσκας ή για το πώς στήθηκαν οι εκλογές στη Φλόριντα;» θα μπορούσε να ρωτήσει κυνικός τις εξ υμών. «Καθόλου», θα απαντούσα. Εξάλλου, για να συνεχίσουν οι άνθρωποι να είναι τα αιώνια θύματα, θα πρέπει οι θύτες να «ανανεώνονται» διαρκώς, θα πρέπει οι δολοφονικές μέθοδοί τους να μετονομάζονται διαρκώς, θα πρέπει όλοι εμείς να μην ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει στον πλανήτη και πώς ακριβώς συμβαίνει.

Γιατί να μας ενδιαφέρουν άραγε οι «νέες» εργασιακές και ασφαλιστικές συνθήκες στις επιχειρήσεις των ΗΠΑ ή της Αγγλίας; Το τι συμβαίνει με την «απελευθέρωση των αγορών»; Με τα μεταλλαγμένα τρόφιμα; Με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», όπου αποδεικνύεται ότι «τρομοκράτες» (Μπιν Λάντεν, για παράδειγμα) και «αντιτρομοκράτες» (Μπους) υπήρξαν πολύ καλοί επιχειρηματικοί εταίροι και πολιτικοί σύμμαχοι; Και τόσα άλλα…

Και τόσα άλλα, με τα οποία ασχολείται στο βιβλίο του ο Γκρεγκ Παλάστ, χρησιμοποιώντας μία εξαιρετική γλώσσα, γεμάτη νεολογισμούς, χιούμορ, ειρωνεία. Όταν γράφεις την αλήθεια, είχε πει κάποιος, δεν χρειάζεται να εξωραΐζεις τη γλώσσα που χρησιμοποιείς. Και μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο πορεύεται ο συγγραφέας στις σελίδες του βιβλίου του που, σε μεγάλο μέρος του, αποτελεί ένα συμπίλημα από άρθρα που έγραψε όλα αυτά τα χρόνια, σχετικά με τα πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα που καταδυναστεύουν όλον τον πλανήτη. Γιατί προφανώς –προφανέστατα!– η παγκοσμιοποίηση δεν έχει να κάνει με το αν θα αποκτήσει κάθε Ίνκα αγρότης πρόσβαση στο Διαδίκτυο ή κάθε Αφγανός το laptop του. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σκληρά και η ρίψη ευθυνών σε αφηρημένες οντότητες –άποψη που συμπυκνώνεται στο κλασικό «όλοι ίδιοι είναι!», τονίζοντας το «εμείς είμαστε διαφορετικοί!»– δεν οδηγεί πουθενά. Αν δεν μας αρέσει αυτός ο κόσμος –κάτι που κραυγάζει άλλωστε ο κάθε Μπους– και αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι –έστω και το παραμικρό– σ’ αυτόν τον κόσμο, θα πρέπει να γνωρίζουμε άριστα το πώς ακριβώς κινείται αυτός ο κόσμος. Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού. Οι προσευχές στα τζαμιά και η επίκληση του Πλάτωνα, από μόνα τους δεν πρόκειται να αλλάξουν τίποτα. Από μόνα τους… Γιατί ο κόσμος μας σήμερα δεν είναι αυτός που περιγράφεται ούτε στο Κοράνι ούτε στην Πολιτεία.

Αν σκοπεύετε να διαβάσετε ένα βιβλίο την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα, ξεφυλλίστε σε κάποιο βιβλιοπωλείο το έργο του Γκ. Παλάστ. Αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω.

Μετάφραση: Αγάθη Στάικου

Εκδόσεις: Γραφές, Ζωοδόχου Πηγής 43, Αθήνα, τηλ. 2103306904, e-mail: graphes@in.gr

Αθήνα 2003

ISBN: 960-8281-17-2 

246 σελ., 17 x 24 cm, 15 Ευρώ

«Τώρα καταλαβαίνω: ο Θεός είχε σχέδια για μένα.» Με αυτά τα λόγια ο πρόεδρος Τζωρτζ Μπους Α΄ έκλεινε την εξιστόρησή του, προς τον Μπρεντ Σκόουφορντ το 1990, για τα όσα συνέβησαν τον Σεπτέμβριο του 1944, όταν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το βομβαρδιστικό που κυβερνούσε χτυπήθηκε από τους Ιάπωνες. Ο Τζ. Μπους, καθώς επέπλεε στη μέση του Ειρηνικού, αναρωτιόταν γιατί βρισκόταν στη ζωή, καταλήγοντας στο συμπέρασμα που παραθέτει ο Ερίκ Λωράν.

Ο ιουδαιοχριστιανικός Θεός ίσως να είχε σχέδια για τον Γ. Μπους. Σχέδια ίσως να είχε και ο Αλλάχ για τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και τον Σαντάμ Χουσεΐν. Ο Πόλεμος των Μπους, ωστόσο, δεν είναι ένα θεολογικό βιβλίο. Αποκαλυπτικό, ναι! Όμως δεν ασχολείται με τα «θεία» σχέδια του Γιαχβέ-Αλλάχ, αλλά με τα γήινα σχέδια, τα συμφέροντα, τις επιχειρήσεις, την πολιτική πορεία των Μπους, των Λάντεν, του Σαντάμ.

Το βιβλίο ξεκινά με την εξιστόρηση του βίου και της πολιτείας του Πρέσκοτ Μπους, παππού του σημερινού προέδρου και πατέρα του Μπους Α΄, αποκορύφωμα της οποίας υπήρξε η κατάσχεση, από τις αμερικανικές αρχές το 1942, της τράπεζας Union Banking Corporation για «εμπόριο με τον εχθρό». Ο εχθρός ήταν, βέβαια, η ναζιστική Γερμανία. Φυσικά, ο Π.. Μπους δεν ήταν ο μόνος επιχειρηματίας που συναλλασσόταν με τον εχθρό…

Στο δεύτερο κεφάλαιο εξετάζονται τα βιογραφικά των δύο προέδρων Μπους. Από τη διεύθυνση της CIA από τον πατέρα, και τις επιχειρηματικές σχέσεις του με την οικογένεια των Λάντεν και την περιβόητη τράπεζα BCCI, που ξέπλενε χρήματα από το εμπόριο ναρκωτικών και χρησιμοποιούνταν για τη χρηματοδότηση τρομοκρατικών δικτύων –που τότε ακόμα αγωνίζονταν κατά του «άθεου κομμουνισμού»–, ως τις επιχειρήσεις του Μπους Β΄, που πάντα κατάφερνε, στο παραπέντε, λίγο πριν την χρεοκοπία τους, να τις πουλήσει έναντι αδρού τιμήματος.

Στα επόμενα τέσσερα κεφάλαια του Πρώτου Μέρους του βιβλίου, εξετάζεται όλο το πλέγμα σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ, Ιράκ, Σαουδικής Αραβίας, πολιτικών και επιχειρηματιών των ΗΠΑ και της Μέσης Ανατολής. Πρόκειται για το παρασκήνιο και το προσκήνιο των αυτών των σχέσεων για την εικοσαετία 1980-2000.

Το Δεύτερο Μέρος του βιβλίου (οι 90 από τις συνολικά 246 σελίδες) είναι κάπως ανούσιο. Αναφέρεται στην πορεία του Μπους Β΄ προς τον Β΄ Πόλεμο του Κόλπου. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στη Γαλλία στις αρχές του 2003, καθώς ο πόλεμος ήταν ήδη προ των πυλών, προφανώς για να προλάβει την αγορά του διογκούμενου κινήματος κατά του πολέμου. Οπότε μόνον η απλή δημοσιογραφική κάλυψη των γεγονότων, τη στιγμή μάλιστα που αυτά «τρέχουν», δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού δεν ήταν τότε γνωστά πολλά από τα παρασκήνια αυτού του προαποφασισθέντος πολέμου. Για παράδειγμα, όπως αποκάλυψε στα μέσα του περασμένου Ιανουαρίου ο Πωλ Ο’Νηλ, τέως υπουργός Οικονομικών του Μπους, ο πόλεμος ήταν στα σχέδια της κυβέρνησης Μπους πριν ακόμα από την 11^η Σεπτεμβρίου 2001…

Η μετάφραση με πολλά λάθη, και η επιμέλεια του κειμένου σχεδόν ανύπαρκτη. Αναφέρω, επί τροχάδην: «γραφεία πληροφοριών» αντί για «μυστικές υπηρεσίες» ή «υπηρεσίες πληροφοριών» (σελ. 26), ο «επικεφαλή» (σελ. 27), «ο ίδιος μεταμορφώνεται σε σημαίνων παράγοντα» (σελ. 126), «ομάδα τύπου» αντί για «εκδοτικό συγκρότημα» (σελ. 132), «Ο Περλ […] ένας από τους Thinktanks » (σελ. 132)…

Θα συνιστούσα την ανάγνωση του βιβλίου μόνον για το Πρώτο Μέρος του που αποτελεί μια καλή εισαγωγή στην δυναστεία των Μπους, αυτούς τους serial presidents, τους κατά συρροήν προέδρους, όπως τους χαρακτηρίζει ο Γκρεγκ Παλάστ.

Τίτλος Πρωτοτύπου: Impfen – Das Geschäft mit der Angst (1997)

Μετάφραση: Γεράσιμος Στουραΐτης

Εκδόσεις: Βιβλιοθήκη του Ρόδου, Κερκύρας 68, Αθήνα, τηλ. 2108252935

Αθήνα 2003

ISBN : 960-8419-20-4

379 σελ., 20,8 Ευρώ

Ο τομέας της υγείας δεν αποτελεί μόνον μία από τις μεγαλύτερες και προσοδοφόρες business στον πλανήτη αλλά και μία από τις καλύτερες. «Δεν παίζει κανείς με την υγεία του!» Ιδού ένα σύνθημα που επαναλαμβάνεται συχνότερα από ό,τι πρέπει και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τσέπη του καθενός μας αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, οδηγώντας σε κρίση το δημόσιο σύστημα υγείας και τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς. Ο τρόπος με τον οποίο το ιατροφαρμακευτικό κατεστημένο της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας κατάφερε να μετατρέψει την ιατρική σε business δεν είναι δα και κανένα τρομερό και φοβερό μυστικό. Παραπέμπω απλώς στο βιβλίο του E. Ρίτσαρντ Μπράουν [E. Richard Brown], Rockefeller Medicine Men – Medicine & Capitalism in America [Οι Γιατροί-Μάγοι των Ροκφέλλερ–Ιατρική και Καπιταλισμός στην Αμερική], που υπάρχει υπό μορφή σαρωμένων σελίδων στις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες του δρ. Ματίας Ρατ [ http://www4.dr-rath-foundation.org]. ].

Ένας από τους πολλούς τομείς της ιατρικής­-business είναι και εκείνος των εμβολιασμών. Ο Γερμανός γιατρός δρ. Γκέρχαρντ Μπούχβαλντ [1920] ασχολείται με τις παρενέργειες που προκαλούν οι εμβολιασμοί για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες και δεν διστάζει να τονίσει στο βιβλίο του ότι «οι εμβολιασμοί αποτελούν μία μεγάλη κερδοσκοπική επιχείρηση που βασίζεται στον φόβο». Ο Γκ. Μπούχβαλντ που δραστηριοποιήθηκε για 35 χρόνια ως ιατρικός σύμβουλος στον «Σύλλογο Υποστήριξης Θυμάτων από τους Εμβολιασμούς», έχει γράψει περισσότερα από 200 διατριβές και άρθρα σχετικά με τους εμβολιασμούς και τις βλάβες που προκαλούν.

Πώς; Οι εμβολιασμοί προκαλούν βλάβες; Έτσι ακριβώς!

Ας παραθέσουμε μερικές μόνον από τις βλάβες που προκαλούν οι εμβολιασμοί: αυτισμός, βρεφική άνοια [νόσος του Heller ], σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου [SID], υπερκινητικό σύνδρομο [ HKS , που αντιμετωπίζεται με ψυχοφάρμακα (!). Το 1990 υπήρχαν μόνον στην πρώην Δυτική Γερμανία, 1,4 εκ. παιδιά που λάμβαναν ψυχοφαρμακευτική αγωγή λόγω αυτής της υπερκινητικότητας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τα περισσότερα, αν όχι όλα, από τα παιδιά στις ΗΠΑ, που τα τελευταία χρόνια ευθύνονται για σειρά σφαγών στα σχολεία της χώρας τους, έπασχαν από αυτό το σύνδρομο και λάμβαναν την «κατάλληλη» ψυχοφαρμακευτική «αγωγή»]. Συνεχίζουμε: σακχαροδιαβήτης [ Diabetes Mellitus ], αγκυλωτική σπονδυλοαρθρίτις [νόσος του Bechterew], σκλήρυνση κατά πλάκας, σύνδρομο Ντάουν [μογγολισμός]…

Ο δρ. Μπούχβαλντ αφιερώνει ολόκληρα κεφάλαια σ’ αυτές τις βλάβες, αλλά και σε άλλες που προκαλούνται από σχεδόν όλα τα γνωστά και ευρύτατα χρησιμοποιούμενα σε ολόκληρο τον κόσμο εμβόλια [της ευλογιάς, της πολιομυελίτιδος, της ιλαράς, της ηπατίτιδος, της γρίππης, μεταξύ άλλων].

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο ίσα μέρη. Στο δεύτερο εξετάζονται οι βλάβες, που προκαλούνται από τους εμβολιασμούς, και στις οποίες αναφερθήκαμε ήδη. Στο πρώτο, και εξίσου ενδιαφέρον, ήμισυ του βιβλίου ο συγγραφέας παραθέτει ιστορικά στοιχεία σχετικά με τους εμβολιασμούς και εξετάζει δεκάδες περιπτώσεις επιδημιών, που συνέβησαν κυρίως στη Δυτική Γερμανία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και προκλήθηκαν από εμβολιασμούς. Οι μεταδοτικές ασθένειες, σύμφωνα με τον Δρ. Μπούχβαλντ, είχαν υποχωρήσει ακόμα και 200 χρόνια πριν από την εισαγωγή των εμβολιασμών, και προφανώς δεν περιορίστηκαν ούτε εξαφανίστηκαν εξαιτίας των εμβολίων. «Οι επαγγελματίες του ιατρικού χώρου», σχολιάζει ο συγγραφέας, «που είναι υπέρμαχοι του εμβολιασμού καβάλησαν το βαγόνι της υπερταχείας αμαξοστοιχίας επωφελούμενοι από την ύφεση των μολυσματικών ασθενειών και διατεινόμενοι ότι ήταν δικό τους κατόρθωμα προσπαθούν να κοσμήσουν το κεφάλι τους με τις δάφνες μιας νίκης που δεν τους ανήκει». Και αυτές οι δάφνες είναι φτιαγμένες από χρυσάφι: τα κέρδη των φαρμακευτικών βιομηχανιών. Διότι αυτά τα κέρδη είναι η αιτία για τις κυβερνητικά υποστηριζόμενες εκστρατείες εμβολιασμού. Και επειδή οι εμβολιασμοί είναι πολύ επικερδείς, οι βλάβες που αυτοί προκαλούν αποσιωπούνται. Ως συνήθως.

Μετάφραση: Βασίλης Καπετανγιάννης – Βαγγέλης Κούταλης

Εκδόσεις Ισνάφι, Σουλίου 18, Ιωάννινα, 45332, τηλ./ Fax . 2651070703

Ιωάννινα 2003

ΙSBN: 960-87738-1-4 

110 σελ., 9 Ευρώ

Διαδικτυακός Τόπος (το βιβλίο στα αγγλικά): http://www.spunk.org/library/places/germany/sp001630/ecofasc.html

Η άποψη ότι οι πολιτικές ρίζες του οικολογικού κινήματος βρίσκονται στην αριστερά, είναι ευρύτατα διαδεδομένη. Και, εν μέρει τουλάχιστον, εσφαλμένη. Αυτή η «παρεξήγηση» ανάγεται στην προ 25ετίας περίοδο στην, τότε, Δυτική Γερμανία, όταν 250 οικολογικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις συνίδρυσαν το κόμμα των Πρασίνων. Οι Πράσινοι στράφηκαν από την πρώτη στιγμή κατά της χρήσης πυρηνικής ενέργειας, κατά της μόλυνσης του περιβάλλοντος, υπέρ της διάλυσης του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας και υπέρ της αποστρατιωτικοποίησης της Ευρώπης. Οι Πράσινοι, που το 1983 εξέλεξαν για πρώτη φορά εκπροσώπους τους στην Μπούντεσταγκ, το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο, αποτελούν έκτοτε μία από τις πολιτικές σταθερές της γερμανικής πολιτικής σκηνής, ενώ τα τελευταία χρόνια συγκυβερνούν με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Οι αποφάσεις για τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία και στο Αφγανιστάν καθώς και η αποστολή, για πρώτη φορά μετά τον B ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Γερμανών στρατιωτών εκτός γερμανικού εδάφους, φέρουν και τη δική τους υπογραφή.

Μια άγνωστη, και από πολλούς ξεχασμένη, λεπτομέρεια της πορείας των Πρασίνων, υπήρξε και η εκλογή, το 1983, ενός 80χρονου μέλους τους στην Μπούντεσταγκ. Και καθώς σύμφωνα με την παράδοση, το γηραιότερο μέλος του Κοινοβουλίου εκφωνούσε τον εναρκτήριο λόγο στην πρώτη συνεδρίασή του, ο 80χρονος βουλευτής των Πρασίνων κλήθηκε να παίξει αυτόν τον ρόλο. Οποία έκπληξις όμως! Αποκαλύφθηκε ότι ο βουλευτής των Πρασίνων είχε υπάρξει στα νιάτα του αξιωματικός των SS ! Από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα στο Κόμμα των Πρασίνων…

Οι Σταουντενμάγιερ και Μπηλ δεν αναφέρουν αυτό το περιστατικό στα κείμενά τους που συναποτελούν αυτό το βιβλίο (Staudenmaier : «Η φασιστική οικολογία: η “πράσινη πτέρυγα” του ναζιστικού κόμματος και οι ιστορικοί προπάτορές της», Biehl: «“Οικολογία” και ο εκσυγχρονισμός του φασισμού στη γερμανική ακροδεξιά»), αλλά εξετάζουν την ιστορική πορεία των «οικολογικών» ιδεών στον γερμανικό χώρο, καθώς και τη σημερινή διαστροφή (;) αυτών των ιδεών από τον ακροδεξιό χώρο. Θεωρώ πως το ερωτηματικό μετά τον όρο «διαστροφή» μάλλον είναι περιττό. Κι αυτό γιατί μετά την ανάγνωση του βιβλίου, κάποιος αποκομίζει την εντύπωση, αν όχι τη βεβαιότητα, ότι τόσο ο όρος «οικολογία» όσο και τα όσα εξ αυτού απορρέουν, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να τα «πιστώσει» καθ’ οιονδήποτε τρόπο στο χώρο των αριστερών πολιτικών ιδεών, αφού ευθύς εξαρχής –και επί έναν ολόκληρο αιώνα– η οικολογία δεν υπήρξε παρά μόνον μία από τις ιδεολογικές συνιστώσες αυτού που, σήμερα, θα ονομάζαμε ακροδεξιός πολιτικός χώρος. Ο λόγος για τον οποίο η Τζ. Μπηλ νιώθει την ανάγκη να υπερασπιστεί, στο από κάθε άποψη ενδιαφέρον κείμενό της, τον χώρο της «αριστερής οικολογίας», απέναντι σε εκείνον της «ακροδεξιάς οικολογίας», μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στη στενή συνεργασία της με τον ιδρυτή του μετα-αναρχικού μορφώματος της «κοινωνικής οικολογίας» στις ΗΠΑ, Μάρραιυ Μπούκτσιν.

Ωστόσο, και για την ίδια τα πράγματα είναι σαφή (σελ. 92-3): «Ο [σ.σ. ζωολόγος και εξελικτιστής] Ernst Haeckel πρώτος έπλασε το νέο όρο οικολογία στην δεκαετία του 1860. Είναι όμως λιγότερο γνωστό ότι ο ίδιος ο Haeckel υπήρξε ο κυριότερος εκπρόσωπος του κοινωνικού Δαρβινισμού [σ.σ. η αντίληψη κατά την οποία ο ισχυρότερος είναι προορισμένος να υπερισχύσει εις βάρος του ασθενέστερου κατά τον νόμο της φυσικής επιλογής] στη Γερμανία […] Κατά συνέπεια, ο γερμανικός κοινωνικός Δαρβινισμός συζεύχτηκε σχεδόν αμέσως με την έννοια της οικολογίας. Ο Haeckel πίστευε επίσης στο μυστικιστικό ρατσισμό και τον εθνικισμό».

Βέβαια, από την εποχή του Χαίκελ μέχρι σήμερα πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι τόσο της ιστορίας όσο και της οικολογίας. Όμως η σύζευξη οικολογίας, κοινωνικού δαρβινισμού, μυστικισμού και εθνικισμού δεν υπήρξε ένα φαινόμενο που χαρακτήρισε μόνον την εποχή του Χαίκελ, που προς το τέλος της ζωής του υπήρξε και μέλος της «Εταιρείας της Θούλης» της ναζιστικής μυστικιστικής οργάνωσης, αλλά και όλες τις περιόδους της γερμανικής ιστορίας έκτοτε, γνωρίζοντας μία ιδιαίτερη άνθιση την περίοδο του μεσοπολέμου και της ναζιστικής εποχής. Ονόματα όπως εκείνα του Μάρτιν Χάιντεγκερ, του Ρούντολφ Στάινερ (Ανθρωποσοφία), του Ρούντολφ Ες, ου Χάινριχ Χίμλερ, του Βάλτερ Νταρρέ (οικολόγου υπουργού Γεωργίας του Χίτλερ), του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ, αλλά και πιο σύγχρονα όπως εκείνα του Ρούντολφ Μπάρο ή του Χέρμπερτ Γκρουλ (εκ των πρώτων ηγετών των Πρασίνων, μαζί με την αείμνηστη Πέτρα Κέλλυ, που αργότερα αποχώρησε κατηγορώντας το κόμμα για «αριστερή παρέκκλιση»), παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου, φωτίζοντας μία άγνωστη πτυχή της ιστορίας της «οικολογίας».

Και αν οι περισσότεροι οικολόγοι αποφεύγουν σήμερα, για ευνόητους λόγους, να συνεχίσουν τη συζήτηση σχετικά με τις απαρχές του οικολογικού κινήματος, ένα από τα πολλά και σημαντικά ερωτήματα που γυρεύουν απάντηση είναι και το εξής: γιατί από όλες τις χώρες της Ευρώπης μόνον στη Γερμανία γνώρισε τόσο ευρεία και τόσο μακρόχρονη ανάπτυξη το οικολογικό κίνημα;

Εκδόσεις: Αλφάδι, Τ.Κ. 27779, Έγκωμη 2433, Λευκωσία, τηλ. +35722819742, Fax. +35722819743

Λευκωσία 2002

ISBN : 9963-631-02-9 

464 σελ., 26 Ευρώ

Το Κυπριακό οδεύει «αισίως» –για μια ακόμη φορά– προς τη λύση του. Οι πιέσεις των υπερατλαντικών και των Ευρωπαίων συμμάχων προς τις κυβερνήσεις της Ελλάδος και της Κύπρου για εξεύρεση λύσης, βάσει του απαράδεκτου κατά τη γνώμη του γράφοντος σχεδίου Ανάν, πριν από την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση την 1^η Μαΐου, είναι «αφόρητες». Όπως πάντα, άλλωστε. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που, για μια ακόμη φορά, μιλούν για «χαμένη ευκαιρία». Όπως πάντα, άλλωστε.

Μπορεί ως Έλληνες να είμαστε ιστορικός λαός, αλλά οι ιστορικές γνώσεις μας περισσότερο ανήκουν στο χώρο των μυθευμάτων και των ιδεολογημάτων παρά σε εκείνον της επιστήμης. Μπορεί εδώ και χιλιάδες χρόνια να ζούμε μέσα στην ιστορία και να παράγουμε ιστορία, όμως ελάχιστα την καταλαβαίνουμε. Κι αυτό γιατί όταν την μελετούμε –κι αυτό γίνεται σπάνια– το κάνουμε μέσα από παραμορφωτικούς φακούς.

Το βιβλίο του Ελληνοκύπριου δημοσιογράφου Μ. Δρουσιώτη, ο οποίος ασχολείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια με την περίοδο 1944-1974 της κυπριακής ιστορίας και έχει συγγράψει σειρά βιβλίων, φωτίζει κάποιες παντελώς άγνωστες πτυχές του Κυπριακού: τις σχέσεις των ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών παρακρατικών οργανώσεων με τις κεντρικές υπηρεσίες πληροφοριών των δύο χωρών και τη CIA , όπως αυτές εξελίχτηκαν επί δεκαετίες στο μαρτυρικό νησί.

Το Κυπριακό, καταπώς λένε και οι Ελλαδίτες φωστήρες των ΜΜΕ, δεν «πουλάει». Για όσους εξ υμών, όμως, ενδιαφέρονται γι’ αυτή τη σημαντική περίοδο της ιστορίας μας, συστήνω ανεπιφύλακτα το τεκμηριωμένο βιβλίο του Μ. Δρουσιώτη, με τις εκατοντάδες σημειώσεων, τη βιβλιογραφία του, το ευρετήριο ονομάτων, την άψογη αισθητική του.

Το Κυπριακό δεν «πουλάει». Την Κύπρο την «ξεπουλάνε» συνέχεια. Ή όπως το είχε θέσει και ο Ρίτσαρντ Ουέλς, ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα που υπήρξε το πρώτο θύμα της «17^ης Νοέμβρη», και ο οποίος υπηρετούσε την περίοδο της κρίσης του 1963-64 στην Κύπρο: «Είδατε το ’64 τι έκανα στην Κύπρο;»

Τίτλος Πρωτοτύπου: Seven Experiments that Could Change the World (1995, 2002)

Μετάφραση: Τατιάνα Ραπακούλια

Έσοπτρον, Αρμοδίου 14, Αθήνα, τηλ. 2103236852, e-mail: esoptron@kapatel.gr

Αθήνα 2003

ISBN: 960-8317-16-9 

339 σελ., 17 x24 cm

Διαδικτυακός τόπος συγγραφέα: http://www.sheldrake.org/

Ω! Πόσο υπέροχη είναι η νέα τεχνολογία! Και δη η κινητή τηλεφωνία! Καλοκαίρι, χτυπάει το τηλέφωνο, ακούγεται φιλική –γυναικεία– φωνή: «Είμαι με τον μικρό στην παραλία. Μας έχουν ματιάσει. Αυτός κλαίει συνέχεια κι εμένα μου ’ρχεται να λιποθυμήσω. Μπορείς να κάνεις κάτι;» «Κλείσε!» Δέκα λεπτά αργότερα, και μετά τα απαραίτητα άγρια χασμουρητά, ξανά το τηλέφωνο: «Χίλια ευχαριστώ! Συνήλθαμε!»

«Κακό μάτι»; «Ξεμάτιασμα»; Στην τεχνολογική εποχή μας; «Ελάτε, τώρα! Πρόκειται για προλήψεις και κομπογιαννιτισμούς, των πιο αμόρφωτων κοινωνικών στρωμάτων!», θα απαντήσουν πλείστα όσα μέλη του επιστημονικού ιερατείου.

Δεύτερη σκηνή: εργαστήρια χημείας. Η παρατήρηση ανήκει στον υπεύθυνο επιμελητή: «Γιατί εσείς δεν το έχετε παρατηρήσει; Όταν κοιτάτε το νερό, δεν έχετε την αίσθηση ότι αυτό βράζει πιο γρήγορα;» Κανείς από τους φοιτητές δεν αντιλέγει. Πράγματι, όλοι έχουν κάνει την ίδια παρατήρηση, αλλά το έχουν αφήσει στο «πίσω μέρος του μυαλού τους». Τέτοιες παρατηρήσεις δεν συνάδουν προς τον «ιερό χώρο» των επιστημονικών εργαστηρίων. Κανείς τους, ωστόσο, δεν σκέφτηκε να κάνουν κάποια απλά πειράματα για να επιβεβαιώσουν την «αίσθησή» τους.

Κάποια τέτοια πειράματα προτείνει στο βιβλίο του ο Ρούπερτ Σελντρέικ, ο θεμελιωτής της θεωρίας των Μορφογενετικών Πεδίων.

Πώς καταλαβαίνουν τα ζώα πότε επιστρέφουν στο σπίτι οι ιδιοκτήτες τους; Πώς προσανατολίζονται τα περιστέρια και πώς καταφέρνουν να επιστρέψουν ακόμα και σε κινητούς περιστεριώνες; Πώς καταλαβαίνουμε ότι κάποιος μάς κοιτάζει; Τι είναι το «κακό» ή το «καλό» μάτι; Γιατί όταν κάποιος χάσει ένα μέλος του σώματός του δεν χάνει και την αίσθηση της παρουσίας του; Πώς συνδέονται αυτά τα φασματικά μέλη με τις εξωσωματικές εμπειρίες; Ποια η σχέση νου και σώματος; Μ’ αυτά τα ερωτήματα καταπιάνεται ο Ρ. Σελντρέικ στα δύο πρώτα μέρη του βιβλίου του, και επιχειρεί να δώσει απαντήσεις, προτείνοντας παράλληλα διάφορα απλά πειράματα, τα αποτελέσματα των οποίων μπορεί να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας.

Ο συγγραφέας το ξεκαθαρίζει από την αρχή: πρέπει να κάνουμε επιστήμη με έναν πιο ανοικτό τρόπο, πιο δημόσιο. «Επειδή η επιστήμη των ιδρυμάτων έχει γίνει τόσο συντηρητική, μερικά από τα βασικότερα προβλήματα είτε αγνοούνται, είτε αντιμετωπίζονται ως ταμπού, είτε μπαίνουν τελευταία στις προτεραιότητες της επιστήμης», γράφει. Ο Ρ. Σελντρέικ επιτίθεται κατά των επιστημονικών ιερατείων που θεωρούν ταμπού οποιαδήποτε αναφορά σε «ψυχικά» ή «παραφυσικά» φαινόμενα. Αυτά όμως συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας και ο καθένας μας μπορεί να πειραματιστεί δίνοντας άλλη έννοια στην επιστήμη, πέραν εκείνης που καθορίζεται στα συμβατικά πανεπιστήμια ή ερευνητικά κέντρα…

Το Τρίτο Μέρος του βιβλίου φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Επιστημονικές Ψευδαισθήσεις». Οι επιστήμονες όχι μόνον αυταπατώνται συχνά πιστεύονται ότι είναι φορείς της «αντικειμενικότητας», αλλά σχεδόν εξίσου συχνά εξαπατούν και τους άλλους. Τα παραδείγματα δεν λείπουν. Είναι δυνατόν οι διάφορες «θεμελιώδεις σταθερές» του κόσμου μας, όπως η παγκόσμια σταθερά της βαρύτητας, η ταχύτητα του φωτός ή η μάζα του ηλεκτρονίου να μεταβάλλονται με το χρόνο; Ναι, απαντά ο Σελντρέικ, και αναφέρει διάφορες περιπτώσεις, όπως τη μείωση της ταχύτητας του φωτός από το 1928 ως το 1945. Αυτή η μείωση αποδόθηκε σε πειραματικά σφάλματα, όμως όλοι οι υπολογισμοί εκείνης της περιόδου αποδείκνυαν ότι η ταχύτητα του φωτός είχε πράγματι μειωθεί. Τι έκαναν οι επιστήμονες; Πολύ απλά, αγνόησαν τα πειραματικά δεδομένα… Σήμερα αυτό το επεισόδιο αποδίδεται εν γένει στην ψυχολογία των πειραματιζομένων. Αυτός ο ψυχολογικός παράγοντας δεν μπορεί να είναι εξίσου σημαντικός και σήμερα; Ο Σελντρέικ θεωρεί πιθανό το ενδεχόμενο οι σταθερές να κυμαίνονται εντός ορίων, γύρω από μέσες τιμές που παραμένουν σχετικά σταθερές.

Τέλος, κατά πόσον οι πειραματιστές επηρρεάζουν τα αποτελέσματα των πειραμάτων τους; Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται όπως περιμένουμε; Τι είναι το φαινόμενο πλασέμπο; Πόσο παραφυσική είναι η φυσική επιστήμη; Ιδού μερικά ερωτήματα στα οποία προσπαθεί να απαντήσει ο συγγραφέας προτού προτείνει μια σειρά «πειραμάτων για το ενδεχόμενο παραφυσικών επιδράσεων του πειραματιστή».

Αν νομίζετε ότι οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι οι παρακάτω, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος λόγος να διαβάσετε αυτό το βιβλίο: 1) Τα κατοικίδια ζώα δεν μπορεί να έχουν παράδοξες δυνάμεις. 2) Η επιστροφή στην εστία και η μετανάστευση μπορούν να εξηγηθούν με βάση τις γνωστές αισθήσεις και τις φυσικές δυνάμεις. 3) Οι αποικίες των εντόμων δεν είναι υπεροργανισμοί με μυστηριώδη ψυχή και πεδίο. 4) Οι άνθρωποι δεν μπορούν στ’ αλήθεια να καταλάβουν πότε τους κοιτάζουν από πίσω. 5) Τα φασματικά μέλη δεν βρίσκονται στ’ αλήθεια στο χώρο όπου μοιάζουν να βρίσκονται. Βρίσκονται στον εγκέφαλο. 6) Οι θεμελιώδεις σταθερές της φύσης είναι σταθερές. 7) Οι ικανοί επαγγελματίες επιστήμονες δεν επιτρέπουν στις πεποιθήσεις τους να επηρεάσουν τα δεδομένα τους.

Αθήνα 2004 >

ISBN : 960-8317-24-Χ

364 σελ., 17 x 24 cm

Δέκα κείμενα, γραμμένα από εννέα από τους γνωστότερους Έλληνες ερευνητές [ο διευθυντής του ανά χείρας εντύπου είναι… πνευματικός αυτουργός δύο εξ αυτών], είναι συγκεντρωμένα σ’ αυτόν τον τόμο. Οι αθέατες όψεις της Νέας Παγκόσμιας Τάξης: από την επίδραση της παγκοσμιοποίησης στην καθημερινή μας ζωή και τις τεχνολογίες ελέγχου της συμπεριφοράς των ανθρώπων, ως τα συστήματα πίστης και ιδεολογίας της Νέας Εποχής, τα όνειρα για παγκόσμια ηγεμονία και την οικονομία της Νέας Τάξης, ως τα ιερατεία και τις μυστικές εταιρείες και το εμπόριο ναρκωτικών, μέχρι τα σχέδια της Βαβυλώνιας Αδελφότητας, τα UFO και την υπερκυβέρνηση.

Παρένθεση: «Νέα» Παγκόσμια Τάξη; Όχι και τόσο! Ήδη το 1793, έναν χρόνο πριν οδηγηθεί από τον Ροβεσπιέρο στη γκιλοτίνα, ο Ζαν-Μπατίστ ντυ Βαλ-ντε-Γκρας βαρόνος του Κλόοτς, γνωστότερος με το ψευδώνυμο Ανάχαρσις Κλόοτς, από τους ριζοσπάστες ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης, μιλούσε για τις… Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης και την… Παγκόσμια Δημοκρατία… Τέλος παρένθεσης.