Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού

Εκδόσεις Κάκτος

Αθήνα 2004

Τόμος Α΄: Πρώιμα Χρόνια

Μετάφραση: Ρουμπίνη Ζαρκάδη, Υποστήριξη Μετάφρασης: Δέσποινα Βλασσοπούλου

878 σελ. (άνευ ευρετηρίου, μετά σημειώσεων), 28 ευρώ

Τόμος Β΄: Το Τέλος του Αρχαίου Κόσμου

Μετάφραση: Μαίρη Αργυροηλιοπούλου, Υποστήριξη Μετάφρασης: Γεώργιος Προεστός

Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι η ιστορία των εγκλημάτων του χριστιανισμού. Είναι μία ιστορία της χριστιανικής εκκλησίας. Το γεγονός ότι η εκκλησιαστική ιστορία είναι γεμάτη εγκλήματα ελάχιστοι νομίζω θα βρεθούν να το αμφισβητήσουν μετά την ανάγνωση των δύο αυτών τόμων. Ο Γερμανός ιστορικός Κάρλχαϊντς Ντέσνερ ανέλαβε ένα κολοσσιαίο έργο και τα κατάφερε εξαιρετικά καλά. Στη Γερμανία κυκλοφόρησε την περασμένη άνοιξη ο όγδοος τόμος αυτού του έργου, που καλύπτει τον 15^ο και τον 16^ο αιώνα.

Ό,τι και να πει κάποιος γι’ αυτό το έργο θα είναι λίγο. Πρόκειται για ένα μνημειώδες έργο αναφοράς που δεν θα έπρεπε να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη όπου Γης. Ο Κ. Ντέσνερ έχει μελετήσει το σύνολο της υπάρχουσας βιβλιογραφίας, αρχαίας τε και νεώτερης, και κατάφερε να γράψει μία ιστορία ρέουσα, έγκυρη, τεκμηριωμένη, δοσμένη με χιούμορ ή και με οργή κατά περιστάσεις.

Στον πρώτο τόμο καλύπτεται η περίοδος μέχρι τον Αυγουστίνο, στις αρχές του 5^ου αιώνα. Κεφάλαια του βιβλίου είναι αφιερωμένα σε «γιγάντιες» μορφές του χριστιανισμού όπως ο «Μέγας» και «Άγιος» Κωνσταντίνος, οι γιοι του και οι διάδοχοί τους, ο «Μέγας» και «Άγιος» Αθανάσιος, ο Αμβρόσιος, ο Αυγουστίνος…

Ο δεύτερος τόμος καλύπτει την περίοδο από τις αρχές του 5^ου αιώνα μέχρι τα μέσα του 6^ου. Βίος και πολιτεία παπών, πατριαρχών, επισκόπων, αυτοκρατόρων μέχρι το θάνατο του Ιουστινιανού.

Η θρησκεία της «αγάπης και της ειρήνης» δοσμένη σε όλο το «μεγαλείο» της. Μερικά παραμύθια ήταν ψεύτικα πριν ακόμη αρχίσουν να γίνονται παραμύθια. Α! Υπάρχει και το επιχείρημα, «άλλα δίδαξε ο Ιησούς και άλλα έκαναν οι επί της Γης εκπρόσωποί του». Ναι! Σωστά! Το ότι οι Λένιν, Στάλιν, Τρότσκυ και Μάο διέπραξαν εγκλήματα στο όνομα του Μαρξ ή το ότι ο Χίτλερ διέπραξε εγκλήματα επικαλούμενος τον «υπεράνθρωπο» του Νίτσε καθιστά εγκληματίες τους Μαρξ και Νίτσε; Όχι, βέβαια. Αλλά η εξιδανίκευση του όποιου Ιησού, του όποιου Μαρξ ή του όποιου Νίτσε βοηθά στη συγκάλυψη των εγκλημάτων που διέπραξαν όσοι επικαλέστηκαν τις διδαχές τους. Και γνωρίζοντας τα εγκλήματα των επιγόνων μπορούμε να συλλάβουμε και τους περιορισμούς, τα λάθη, και τις ανεπάρκειες των δασκάλων. Όλα τα υπόλοιπα βοηθούν στη συγκάλυψη. Όταν μάλιστα τα τελευταία 1700 χρόνια όλοι –μα όλοι– οι πόλεμοι έχουν γίνει «για του Χριστού την πίστη την αγία». Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού…

Είναι κρίμα που σε κανέναν από τους δύο τόμους δεν υπάρχει Ευρετήριο. Στο δεύτερο μάλιστα τόμο δεν υπάρχουν καν σημειώσεις, που υποθέτω πως υπήρχαν στο γερμανικό πρωτότυπο. Καθείς με το ήθος του…

Σε κάθε περίπτωση, διαβάστε αυτά τα δύο βιβλία. Αξίζουν τον κόπο και με το παραπάνω. Σύντομα, άλλωστε, θα αρχίσουν διάφοροι να αντιγράφουν ασύστολα τον Κ. Ντέσνερ για να προωθήσουν τις δικές τους «ένθεες» βαρβαρότητες. Καθείς με το ήθος του…

Εκδόσεις Νίκας–Εκδόσεις Ελληνική Παιδεία Α.Ε.

Αθήνα 2003

Μετάφραση: Νίκη Ζερβού

358 σελίδες, 15 ευρώ

Δεν προσπερνάς αδιάφορα, στους πάγκους των βιβλιοπωλείων, ένα βιβλίο σχετικά με τη μεγαλύτερη πολυεθνική εταιρεία παραγωγής και εμπορίας τροφίμων στον πλανήτη. Και μάλιστα με το συγκεκριμένο υπότιτλο: «Εξουσία μέσα από τη διατροφή». Συγγραφέας του βιβλίου ο Γερμανός δημοσιογράφος Φρίντελμ Σβαρτς ειδικευμένος σε θέματα «εφαρμοσμένης οικονομίας και κοινωνικών επιστημών», που για περισσότερο από είκοσι χρόνια υπήρξε «εκπρόσωπος τύπου επιχειρήσεων και διευθυντής πρακτορείων δημοσίων σχέσεων». Ένα πρώτο μικρό μούδιασμα σχετικά με το επαγγελματικό παρελθόν του συγγραφέα…

Μία δεύτερη αμφιβολία, όσον αφορά το περιεχόμενο του βιβλίου, γεννάται από το σημείωμα του Γενικού Διευθυντή της Nestlé Πέτερ Μπράμπεκ για την ελληνική έκδοση, που υπάρχει στην αρχή του βιβλίου και στο οποίο αναφέρεται η αμέριστη συμπαράσταση της εταιρείας στο έργο του συγγραφέα, που είχε την πρωτοβουλία για την έκδοση του βιβλίου, το γεγονός ότι «η Nestlé δεν άσκησε κανενός είδους έλεγχο στο κείμενο του βιβλίου», η «χαρά» του Π. Μπράμπεκ που συμφωνεί με τα περισσότερα συμπεράσματα του Φ. Σβαρτς και η «θετική εικόνα για την οργάνωση και την κουλτούρα της εταιρείας» που προσφέρει το βιβλίο.

Τελικά, ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα «ισορροπημένο» και ενδιαφέρον βιβλίο. Κάποια κεφάλαια είναι περισσότερο αδιάφορα από άλλα, όπως το τέταρτο κεφάλαιο για την παρουσία και τη λειτουργία της εταιρείας στις Φιλιππίνες. Ή γέρνουν περισσότερο προς την πλευρά της εταιρείας, όπως το πρώτο κεφάλαιο όπου, πέραν κάποιων ιστορικών στοιχείων, γίνεται αναφορά στον «αγαθό γίγαντα» (τη Nestlé) και τη δημοφιλία των προϊόντων της σε όλο τον κόσμο. Από τα πλέον ενδιαφέροντα κεφάλαια του βιβλίου, το έκτο, σχετικά με «Το μέλλον της διατροφής» και το έβδομο, «Εξουσία μέσα από τη διατροφή;», όπου στελέχη της εταιρείας εκθέτουν τους στοχασμούς τους σχετικά με την ισχύ της εταιρείας.

Αλλά ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Από αυτό το βιβλίο περίμενα απαντήσεις σε δύο παλιότερα ερωτήματά μου σχετικά με τη Nestlé (τους κατόχους των μετοχών της και το θέμα των μποϋκοτάζ των προϊόντων της σε μια σειρά χωρών τα τελευταία είκοσι χρόνια, που ναι μεν συνεχίζονται, αλλά ποτέ δεν αποτέλεσαν είδηση πρώτου μεγέθους), καθώς και απαντήσεις σε κάποια σχετικά πρόσφατα ερωτήματά μου (παγκοσμιοποίηση, μεταλλαγμένα, ορμόνες και αντιβιοτικά στο αγελαδινό γάλα που χρησιμοποιούν όλες οι μεγάλες εταιρείες).

Το θέμα των μποϋκοτάζ των προϊόντων της Nestlé, αφορά κυρίως τις μεθόδους μάρκετινγκ των προϊόντων της στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου η προετοιμασία έτοιμης παιδικής τροφής με βρώμικο και γεμάτο βακτηρίδια νερό εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τα παιδιά, όπου οι αγράμματοι γονείς δεν μπορούν να διαβάσουν τις οδηγίες χρήσης των προϊόντων και όπου η Nestlé, όπως την κατηγορούν, προωθεί εμμέσως πλην σαφώς τις παιδικές τροφές της σε βάρος του θηλασμού. Έχουν έτσι τα πράγματα; Και ναι και όχι. Σε μία μικρή έρευνα που έκανα στο Διαδίκτυο (ο Σβαρτς καλύπτει ικανοποιητικά το θέμα) οι θέσεις των οργανώσεων σχετικά με τα μποϋκοτάζ είναι μάλλον αμήχανες (άλλο το να αναφέρεις, για παράδειγμα, ότι κάθε χρόνο πεθαίνουν στον πλανήτη ενάμισι εκατομμύριο βρέφη επειδή δεν θηλάζονται, και άλλο να κατηγορείς γι’ αυτό τις εταιρείες τροφίμων που προωθούν γάλατά τους, αναφέροντας μάλιστα ότι οι εταιρείες είναι «εν μέρει μόνον υπεύθυνες γι’ αυτό»). Πάντως, το ζήτημα είναι υπαρκτό, αλλά ούτε μείζον –όπως το παρουσιάζουν οι οργανώσεις–, ούτε ανύπαρκτο –όπως το θέλει η Nestlé.

Ο αριθμός των μετοχών της εταιρείας ξεπερνά τα 400 εκατομμύρια κι αυτές διαπραγματεύονται σε διάφορα χρηματιστήρια του πλανήτη. Το ενδιαφέρον είναι ότι όλες οι μετοχές είναι ονομαστικές και η εταιρεία γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τόσο τους μετόχους της όσο και τον αριθμό των μετοχών που αυτοί κατέχουν. Σύμφωνα με τη Nestlé κανένα νομικό ή φυσικό πρόσωπο που κατέχει πάνω από το 3% των μετοχών της εταιρείας δεν έχει δικαίωμα ψήφου, κι έτσι η διεύθυνση της εταιρείας μπορεί «να παίρνει ανεξάρτητα τις αποφάσεις της».

Όπως ήταν αναμενόμενο η εταιρεία τάσσεται αναφανδόν υπέρ των μεταλλαγμένων… Για τις ορμόνες και τα αντιβιοτικά δεν γίνεται λόγος στο βιβλίο. Κρίμα… Η εταιρεία τάσσεται, φυσικά, και υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Στελέχη της, άλλωστε, συμμετέχουν στην Ευρωπαϊκή Στρογγυλή Τράπεζα Βιομηχάνων, στην οποία μετέχουν τα ανώτατα στελέχη 45 ευρωπαϊκών επιχειρηματικών ομίλων που προωθούν την παγκοσμιοποίηση, την ευρωπαϊκή ενοποίηση, την οικονομία της αγοράς στο ευρωπαϊκό έδαφος…

Το κύριο πρόβλημα σχετικά με τη Nestlé πιστεύω πως είναι το κύριο πρόβλημα σχετικά με όλες τις πολυεθνικές εταιρείες. Ο Νόαμ Τσόμσκυ είχε πει πριν από χρόνια ότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις εταιρείες ως φυσικά πρόσωπα. Και ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να επιβληθεί κάποιου είδους κοινωνικός έλεγχος πάνω τους. Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Ίσως… Πάντως ο ανεξέλεγκτος τρόπος με τον οποίο δρουν οι μεγάλες εταιρείες σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη αποτελεί ένα τεράστιο ζήτημα. Και δεν τίθεται καν σε συζήτηση.

«Από ποιον;» θα ρωτήσετε, και σωστά. Ας αφήσουμε την απάντηση στον πρώην Γενικό Διευθυντή της Nestlé Χέλμουτ Μάουχερ (σελ. 332-333):

«Από πολλές πλευρές μας καταλογίζεται ότι κυβερνάμε όλον τον κόσμο και κρατάμε στο χέρι τους πολιτικούς. Αυτό φυσικά δεν ισχύει καθόλου. Αν ήταν έτσι, ότι κυβερνάμε δηλαδή τον κόσμο, τότε ο κόσμος θα είχε άλλη όψη. […] Έχω φυσικά δυνατότητες τις οποίες δεν έχουν άλλοι άνθρωποι. Λίγοι είναι οι άνθρωποι στον κόσμο που θα μου αρνηθούν την παράκληση για μια συνομιλία. Όταν πηγαίνω σε μια χώρα και ο πρόεδρος ή ο πρωθυπουργός δεν τυχαίνει να λείπουν, έχω την πιθανότητα να με δεχτούν, αν τους το ζητήσω. Αυτό σημαίνει ότι έχω τη δυνατότητα να εξηγήσω στους κατάλληλους ανθρώπους αυτό που επιθυμώ, να παρουσιάσω την άποψή μου και ίσως να τους επηρεάσω…»

Άραγε ο ποιητής (Δάντης) με ποιανού την πλευρά ήταν όταν έγραφε, «σάπισε ο κόσμος από την κακιά κυβέρνια»;

Πάνε επτά χρόνια από τότε που, συζητώντας με κάποιους φίλους του «χώρου» για κάποιον νεοεμφανισθέντα –τότε– «ερευνητή και συγγραφέα» και ήδη –σήμερα– διάττοντα αστέρα, είχα διατυπώσει την άποψη ότι «ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα». Και πως η κατάσταση στο «χώρο της έρευνας» θα χειροτέρευε διαρκώς στη χώρα μας θυμίζοντας την κατάσταση που επικρατεί στην Αμερική εδώ και δεκαετίες. Θρασείς, ημιμαθείς, δοξαδιψείς και χρημαδιψείς «ερευνητές» εμφανίζονται πλέον στη χώρα μας με καταιγιστικούς ρυθμούς σαρώνοντας στο διάβα τους κάθε έννοια λογικής και κοινού νου.

Έλεγα τότε πως οτιδήποτε το αρχαιοελληνικό θα αποτελούσε στο μέλλον το «Ελ Ντοράντο» της «έρευνας», όπου οι επιτήδειοι θα ανακάλυπταν τα ψήγματα της «σοφίας» που θα τους οδηγούσαν στην κατάκτηση της δόξας και του χρυσίου. Ελάχιστα με ενδιαφέρει αν τελικά δικαιώθηκα ή όχι. Μερικές –πρώτες– σκέψεις, ωστόσο, είναι αναγκαίες.

Όσο κι αν φανεί περίεργο, το φαινόμενο των ΕΛ-Λήνων εΛ-Λαμόγιων έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες και ελάχιστα έχει να κάνει με την επιτηδειότητα διαφόρων. Και εξηγούμαι.

Θαυμαστά και τρομερά παιδιά οι αρχαίοι μας πρόγονοι, έθεσαν τις βάσεις γι’ αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως δυτικός πολιτισμός. Ένα το κρατούμενο.

Για όσο καιρό η σύγχρονη ελληνική κοινωνία παρέμενε στα επίπεδα της «ψωροκώσταινας» –στα επίπεδα, δηλαδή, μιας υπανάπτυκτης, αγροτικής και σχετικά απομονωμένης από τα τεκταινόμενα στη Δύση, κοινωνίας με τα μύρια όσα δεινά συσσώρευαν στον τόπο οι διαρκείς ενδογενείς συγκρούσεις και οι πόλεμοι– δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Το κλέος των αρχαίων Ελλήνων αποτελούσε σημείο αναφοράς για ελάχιστους νεοέλληνες: (τουριστική) ανάδειξη των ερειπίων, η αναβίωση των Ολυμπιακών Παιχνιδιών και μερικών «εορτών», κάποιες σκόρπιες θεατρικές παραστάσεις… (Ο Αριστοφάνης δεν κακοπαθαίνει μόνον στις ημέρες μας από τους εκκλησιαστικούς κύκλους –«δεν θα βάλουμε τον Αριστοφάνη στην Εκκλησία»– αλλά κακοπάθαινε και πριν από τέσσερις και πλέον δεκαετίες όταν ο, τότε υπουργός Προεδρίας και μετέπειτα πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κ. Τσάτσος αποχωρούσε, στο μέσον της παράστασης από το Ηρώδειο [Όρνιθες] «ενοχλημένος» από την ελευθεριότητα της γλώσσας του Αριστοφάνη). Δύο τα κρατούμενα.

Το πρόβλημα εμφανίζεται μόλις τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου, η ομαλοποίηση του πολιτικού βίου της χώρας, η δυνατότητα εκατομμυρίων Ελλήνων να ταξιδέψουν στις ανεπτυγμένες –τεχνολογικά– χώρες της Δύσης, η «επέλαση» των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης που αποτελούν «παράθυρο στον κόσμο» και, τελευταίο αλλά όχι έσχατο, η «εισβολή» εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικών μεταναστών από τις χώρες του τέως «υπαρκτού σοσιαλισμού», προκαλούν στη νεοελληνική κοινωνία μια σειρά μικρών σοκ οδηγώντας την σε ένα σταδιακό «μπούκωμα». Αναπόφευκτο αποτέλεσμα η επαναδιατύπωση, τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, μιας σειράς ερωτημάτων. «Ποιοι είμαστε;» «Ανήκουμε πράγματι στη Δύση;» «Ποία η σχέση μας με την –καθ’ ημάς– Ανατολή;» «Είμαστε Ευρωπαίοι;» «Είμαστε Βαλκάνιοι;» «Είμαστε Ανατολίτες;»… Η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα δίνεται, για μια ακόμη φορά στη σύντομη ιστορία του νεοελληνικού κράτους, με έναν εξαιρετικά απλουστευτικό τρόπο: «Είμαστε Έλληνες!»

Απλουστευτικός τρόπος; Ακριβώς! Για μια ακόμη φορά αρνούμαστε να κοιτάξουμε κάτω από το χαλάκι που γράφει «νεοελληνική ταυτότητα». Για μια ακόμα φορά, σαρώνουμε τα –ενοχλητικά– σκουπίδια και τα συσσωρεύουμε κάτω απ’ αυτό το χαλί.

Είμαστε απόγονοι του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα; Σαφώς! Και του Επίκουρου; Σαφέστατα! Απόγονοι του Περικλή αλλά και του Αριστοφάνη; Βεβαίως! Των Αθηναίων και των Σπαρτιατών; Του «Μεγάλου» Αλεξάνδρου και των Θηβαίων; Βεβαιότατα! Του «Μεγάλου» Κωνσταντίνου, του «Μεγάλου» Θεοδοσίου, αλλά και της Υπατίας; Του Γεννάδιου και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου; Του Λεωνίδα, του Εφιάλτη αλλά και των 700 Θεσπιέων; Ναι! Ναι! Ναι! Και πάλι ναι, ναι και ναι!

Συγκαιρινοί –σχεδόν– του αρβανίτη Μάρκου Μπότσαρη και του Γ. Καραϊσκάκη, του γιου της καλογριάς, που τον «έφαγαν» οι δικοί του κι έγινε γήπεδο του Ολυμπιακού; Του Οδυσσέα Ανδρούτσου που τον «έφαγε» το πρωτοπαλίκαρό του, ο Γκούρας, στην Ακρόπολη; Του Καποδίστρια και των Μαυρομιχαλαίων; Του Κολοκοτρώνη και του Κουντουριώτη; Του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη; Του Ελ. Βενιζέλου και των βασιλέων; Του καθηγητή Γ. Μιστριώτη που το 1903 ξεσήκωσε τους φοιτητές επειδή ο Γ. Σωτηριάδης είχε μεταφράσει την «Ορέστεια» για να ανεβεί στο Βασιλικό Θέατρο («Ορεστειακά»), αλλά και του Αλέξανδρου Πάλλη που, δύο χρόνια νωρίτερα, είχε μεταφράσει τα Ευαγγέλια στη δημοτική προκαλώντας την οργή των «εθνικώς σκεπτομένων» («Ευαγγελικά»); Ναι! Χμ! Ναι! Χμ! Ναι! Χμ!

Συγκαιρινοί του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου; Του Μακάριου και του Γρίβα; Των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Εθνικής Αντίστασης; Των Παπανδρέων και των Καραμανλήδων; Του Π. Κουναλάκη και του Γ. Καρατζαφέρη; Του Στέλιου Γιαννακόπουλου και του Γιώργου Καραγκούνη που ’γιναν γήπεδα στην Ηλεία; Του Κώστα Κεντέρη που ’γινε καράβι, της Α. Τσουμελέκα που ’γινε κι αυτή στάδιο στην Πρέβεζα και του Σπύρου Λούη που ’γινε στάδιο στο Μαρούσι; Του Βορίδη και του Καραμπελιά; Χμ! Χμ! Και πάλι χμ!

Χμ; Φυσικά! Πώς μπορείς να είσαι και με τον Βορίδη και με τον Καραμπελιά; Και με τους Παπανδρέου και με τους Καραμανλήδες; Και υπέρ των tableau vivant της τελετής έναρξης και ενάντια στο ντάτσουν με τα καρπούζια της τελετής λήξης; Μπορείς; Δεν μπορείς! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Διότι αυτή δεν είναι χώρα. Είναι ένα τεράστιο πρακτορείο Προπό όπου καθένας συμπληρώνει το δελτίο του ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής.

Αλλά πώς, από την άλλη, μπορείς να είσαι και με τους Αθηναίους και με τους Μηλιούς; Και με τους 300 του Λεωνίδα, που ήταν εκεί και έπεσαν μέχρι ενός –μαγκιά τους!– γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, αλλά και με τους 700 Θεσπιείς, που ήταν εκεί και έπεσαν μέχρι ενός –μαγκιά τους!– επειδή το επέλεξαν να είναι εκεί; Και με τους Μακεδόνες και με τους Θηβαίους που δεν κιότεψαν με τις απειλές και είδαν την πόλη τους ισοπεδωμένη πλην –φυσικά!– της οικίας του Πίνδαρου; Και με τον Πλάτωνα και με τον Επίκουρο; Και με την Υπατία «μας» και με τους χριστιανούς αυτοκράτορές «μας»;

Αλλά όλα αυτά δεν είναι «ταυτότητα»! Είναι patchwork! Κουρελού! Συνονθύλευμα! Έργο σύγχρονης αφηρημένης τέχνης, που το κοιτάς και αναρωτιέσαι: «Τι ακριβώς ήθελε να πει ο καλλιτέχνης;»

Τρία τα κρατούμενα.

Ας επανέλθω –κάπως απότομα, ειν’ αλήθεια– στο αρχικό θέμα.

Κοιτάζουμε –οι νεοέλληνες– το κλέος και την «ξεφτίλα» των αρχαίων μας προγόνων. Κοιτάζουμε, ταυτόχρονα, το κλέος (τι ήταν η Ελλάδα πριν από 30, 60, 100, διακόσια χρόνια;) και την ξεφτίλα της καθημερινότητάς μας (τον πολιτικό και πολιτισμικό μας «πολιτισμό», την ανύπαρκτη κουλτούρα μας, δηλαδή, την απουσία σεβασμού σε κάποιους κοινούς τρόπους συμβίωσης, [ο φοροδιαφεύγων μπορεί να βρίζει το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά τα «ακουμπάει κανονικά» στην παραπαιδεία, ο κτίζων παρανόμως στην εΛ-Λούτσα ονειρεύεται διακοπές στην εΛ-Λούντα, η κούρσα του γιωταχή ελ-λάμπει αλλά οι τουαλ-λέτες στην εθνική και στα καράβια ζέχνουν κ.ο.κ.]).

Και –αίφνης!– καθώς εμείς, οι νεοέλληνες, εκατόν πενήντα χρόνια μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, αρχίζουμε να στοχαζόμαστε –ελεύθεροι από το γιαταγάνι του Τούρκου, τη μπότα του Βαυαρού και το φόβο του χωροφύλακα– πάνω σ’ όλα αυτά τα «Βεβαιότατα!», τα «Ναι!» και τα «Χμ!», ανακρούωμεν πρύμναν και κλεινόμαστε ξανά στο καβούκι μας.

Οι αρχαίοι Έλληνες; Γαμώ τα παιδιά! Αλλά πώς έχτιζαν αυτοί Παρθενώνες κι εμείς δεν μπορούμε; Πώς αυτοί φιλοσοφούσαν κι εμείς αδυνατούμε; Και ούτω καθεξής…

Και οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα ήταν εξαιρετικά… αμερικανικές. Αφού ως νεοέλληνες «μάθαμε» την αρχαία Ελλάδα από τους Ευρωπαίους –κυρίως Γερμανούς και Γάλλους– που χρησιμοποίησαν τα σχετικά «αρχαιοελληνικά» ιδεολογήματά τους για τους δικούς τους σκοπούς («εθνική ολοκλήρωση», «ενοποίηση του κράτους» κ.λπ.) και αφού «μάθαμε» να θαυμάζουμε την αρχαία Ελλάδα και να λατρεύουμε, όπως κι εκείνοι, τη… Σπάρτη (κι αυτό για ευνόητους δικούς τους, αλλά και δικούς «μας», λόγους), και αφού «εμπεδώσαμε» όλη αυτή τη «μάθηση» αποφασίσαμε να βγάλουμε κι εμείς τα απαραίτητα διδάγματα από την αρχαία μας ιστορία. Κι αφού αυτό δεν το έκανε κανείς πια στον πλανήτη, αφού όλοι ασχολούνται με τους πλέον περίεργους πολιτισμούς αγνοώντας –επιδεικτικά ειν’ αλήθεια– την αρχαία Ελλάδα, «αποφασίσαμε» να δούμε τον πολιτισμό των προγόνων μας με τον ίδιο τρόπο που οι Αμερικανοί, και τα ανά τον κόσμο «αμερικανάκια», βλέπουν τον πολιτισμό των Αιγυπτίων, των Σουμερίων ή των Μάγια.

Οι αρχαίοι Έλληνες; Είχαν έρθει από το… Σείριο. Ο Αριστοτέλης; Εξωγήινος! Ήρθε κι έφυγε από τη Γη με διαστημόπλοιο! Η νίκη στη μάχη του Μαραθώνα; Κρίθηκε από υπερόπλα που είχαν στην κατοχή τους οι Αθηναίοι! Οι Αθηναίοι;! Ντενεκέδες ξεγάνωτοι! Υποχείρια της «Μαύρης Αδελφότητας» και των «τραπεζιτών» της Βαβυλώνας που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνεχίζουν να κυβερνούν μέχρι σήμερα τον πλανήτη. Οι Σπαρτιάτες; Οι πρώτοι και οι τελευταίοι που αντιστάθηκαν επί αιώνες, μέχρι να υποκύψουν στον «ανώτερο εχθρό», στα σχέδια της βαβυλωνιακής μαύρης αδελφότητας! (Δεν κάνω πλάκα! Τα περί Αθηναίων-Σπαρτιατών-Βαβυλώνας τα έχω διαβάσει σε «περισπούδαστο» βιβλίο –υπάρχει ολόκληρο στο Διαδίκτυο– και απορώ που δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμα οι «καθ’ ημάς ερευνητές». Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!)

Ο Παρθενώνας; Έργο εξωγήινης τεχνολογίας! Φυσικά;! Αυτό δεν έχει ειπωθεί ακόμα τόσο ξεκάθαρα, αλλά δεν είναι λίγοι εκείνοι που το «ψάχνουν». Πέρυσι το καλοκαίρι, μάλιστα, «έτυχε» να είμαι παρών σε μία συζήτηση ανάμεσα σε κάποιον../ άδηλο εκπρόσωπο αυτής της σχολής (περί… εξωγήινου Παρθενώνα) και ενός επιστήμονα που είχε εργαστεί στην Ακρόπολη για κάποιες δεκαετίες. Θυμάμαι την απάντηση του δεύτερου σε σχετική ερώτηση του «άδηλου»: «Ναι! Και σήμερα θα μπορούσαμε να χτίσουμε έναν Παρθενώνα! Είναι θέμα χρόνου και χρημάτων! Διότι, ας μην ξεχνάμε, ότι ο Παρθενώνας αποτελούσε για την εποχή του, ό,τι αποτελεί σήμερα, από πλευράς πόρων και ανθρώπινου δυναμικού, το διαστημικό πρόγραμμα των ΗΠΑ!».

Τόσο «απλά» για τους αρχαίους μας προγόνους. Αλλά και τόσο δύσκολα για τους επιγόνους τους…

Εθισμένοι επί αιώνες στο ρόλο του ραγιά και του καρπαζοεισπράκτορα, στα αγγλογαλλορωσικά κόμματα και στις επεμβάσεις των ξένων δυνάμεων που αυτά προκαλούσαν, και αφού πρώτα πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων το προποτζίδικο ιδεολόγημα περί φιλελληνισμού, ανακαλύψαμε ξαφνικά πίσω από κάθε γωνιά του πλανήτη κι έναν ανθέλληνα. Λες και ο κάθε Κίσσινγκερ θα έπρεπε να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της Ελλάδας καλύτερα και αποτελεσματικότερα από τους Έλληνες… Και όταν ο ανθελληνισμός εξεμέτρησε τον βίον ως προποτζίδικο ιδεολόγημα αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε παντού γύρω μας εχθρούς. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, επιλέξαμε εχθρούς του επιπέδου μας: «γυφτοσκοπιανούς», «τουρκαλβανούς» και «τουρανομογγόλους»…

Εκτός και αν επί τόσες χιλιετίες δεν επιβιώσαμε σεισμών, λιμών και καταποντισμών επειδή ξέρω-γω-τι, αλλά επειδή μας προστάτευαν οι Σείριοι, η Ομάδα Ε κι η Παναγιά – Μεγάλη η χάρη Της! Και μες στο «ανώτερο» DNA μας υπάρχει κάποιο «και-τι-θα-γίνει-αν» γονίδιο. Και τι θα γίνει αν οι Σείριοι σταματήσουν να χτίζουν Παρθενώνες και να φιλοσοφούν; Τι θα γίνει αν η Ομάδα Ε σταματήσει να κερδίζει Μαραθώνες και Σαλαμίνες; Και τι θα γίνει αν μας ξεχάσει η Παναγιά και πέσει ξανά η Πόλη; («Μόνον η Παναγιά μπορεί να μ’ απολύσει», δήλωσε πρόσφατα ο θρησκευόμενος προπονητής… δικέφαλης ποδοσφαιρικής ομάδας!)

Και τι θα γίνει αν ξυπνήσουμε ένα πρωί κι ανακαλύψουμε ότι Εκείνοι μας εγκατέλειψαν κι έχουμε απομείνει μόνοι κι έρμοι σε τούτο τον ντουνιά, σ’ αυτόν τον ψεύτη κόσμο; Πού θα γυρέψουμε φίλους, συμμάχους κι αδελφούς;

Ήρεμα. Υπάρχουν απαντήσεις για όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα. Όπως επιλέξαμε εχθρούς, έτσι κι οι φίλοι μας θα είναι του δικού μας… DNA-ικού επιπέδου: οι Μαπούτσε της Χιλής, οι Αϊνού της Ιαπωνίας, οι Καλάς του ΑφγανοΠακιστάν… (Να εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Δεν έχω τίποτα με όλους αυτούς τους λαούς. Με τα… γονίδια αυτών που τους «ανακάλυψαν» έχω.)

Δεν γνωρίζω αν στις σχολές διοίκησης επιχειρήσεων διδάσκεται το μάθημα «Διαχείριση Επιτυχιών». Ωστόσο, είναι το μοναδικό μάθημα στο οποίο οι Έλληνες θα έπρεπε να εκπαιδεύονται εφ’ όρου ζωής. Πώς το λέει η «οικονομία της αγοράς»; «Δια βίου επιμόρφωση»; Ε, κάπως έτσι.

Κατεβαίνει, λοιπόν, σύσσωμη η πολιτική, θρησκευτική και τηλεοπτική ηγεσία του τόπου μας στο Καλλιμάρμαρο για να υποδεχτεί τους «ήρωες» ποδοσφαιριστές που μας είχαν χαρίσει την «εθνική» επιτυχία της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Κι αρχίζουν να τους μοιράζουν… χάντρες και καθρεφτάκια, ξενερώνοντας έτσι έναν ολόκληρο λαό που πανηγύριζε στους δρόμους. Κορυφαία στιγμή; Η δήμαρχος Αθηναίων που έκανε τη… μεταφράστρια του Όθωνα. Ηθικό δίδαγμα; Το ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε «εθνικό» ζήτημα, ούτε «εκκλησιαστικό», ούτε «πολιτικό», ούτε «δημαρχιακό». Είναι απλώς ποδοσφαιρικό! Κι όποιος δεν πανηγυρίζει ως απλός ποδοσφαιρόφιλος αλλά ανακατεύεται με τις επιτυχίες των άλλων…

Οργανώνονται στην Ελλάδα οι Ολυμπιακοί Αγώνες και όλα πάνε μια χαρά. Και κάποιοι οδηγούν τη χώρα, πριν καν ξεκινήσουν οι Αγώνες, σε «εθνική» καταστροφή. Ήταν ή δεν ήταν ντοπαρισμένοι; Ήταν τροχαίο το «τροχαίο»; Μία απόφαση των τριών λεπτών (όλοι στα σπιτάκια τους!) έγινε «εθνικό» πρόβλημα και θα περάσουν μήνες μέχρι να το κουκουλώσουν. Για «εθνικούς» λόγους. Όπως το συγκάλυπταν μέχρι τώρα. Πάλι για «εθνικούς» λόγους. Κορυφαίες στιγμές; Η Νωρέν που, σε αντίθεση με τον… Ρωμαίο ομόλογό της, έχτισε πρώτα την Αθήνα και μετά βάλθηκε να την κάψει με πυροτεχνήματα. Επίσης: Κρίμα που δεν βοήθησε η Ομάδα Ε, κρίμα που δεν βοήθησαν ούτε οι… Σείριοι πρόγονοί μας, κρίμα που δεν βοήθησε ούτε ο «Έλληνας» Θεός για να πάρουμε ακόμα ένα χρυσό μετάλλιο… Η Καμερουνέζα βρέθηκε «καθαρή»…

Τέλος, η δήλωση της αθλήτριας, «εμείς οι Έλληνες γεννιόμαστε για να είμαστε πρώτοι». Ερώτηση: αν τα ελληνικά γονίδιά μας δεν αρκούν, το γενετικό ντόπινγκ επιτρέπεται;

Υπάρχει άραγε ελπίδα για τα γονίδια και το γένος των Ελλήνων;

Χώρα που δεν πλήττει, γελάει. Και χώρα που γελάει έχει ελπίδες κάποτε να τους θάψει όλους. Κι αυτούς κι εκείνους και τους άλλους. Με ένα γέλιο…