Εναλλακτικές Εκδόσεις

Αθήνα 2004

Διάφοροι μεταφραστές

[238 σελ., 12,5Χ21 cm, 15 ευρώ]

Είκοσι συνολικά συγγραφείς –πλην του επιμελητή που υπογράφει τρία κείμενα, «Εισαγωγή», «Οι Ισραηλινοί Φονταμενταλιστές μετά την 11^η Σεπτεμβρίου», «Υπάρχει Σιωνιστική Συνωμοσία;»– συμμετέχουν με κείμενά τους (κάποιοι με περισσότερα του ενός) σ’ αυτόν τον τόμο. Τα κείμενα, συχνά αποσπάσματα άρθρων ή κεφαλαίων βιβλίων, σπανίως ξεπερνούν τις 15 σελίδες.

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τέσσερα μέρη: «Η Παρουσία των Εβραίων στις ΗΠΑ», «Ισραήλ και Παλαιστίνη», «ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκίας» και «Σιωνισμός και Ολοκαύτωμα».

Ο σιωνισμός είναι το εθνικιστικό κίνημα των εβραίων που είχε ως στόχο του τη δημιουργία και την υποστήριξη ενός εβραϊκού εθνικού κράτους στην Παλαιστίνη. Ιδρυτής του σιωνιστικού κινήματος θεωρείται ο Τέοντορ Χερτσλ, που είχε συγκαλέσει και το πρώτο σιωνιστικό συνέδριο στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1897. Το πρώτο σύγχρονο σιωνιστικό βιβλίο, ωστόσο, όπως αναφέρεται στην «Εισαγωγή», είχε εκδοθεί μερικές δεκαετίες πριν. Συγγραφέας του βιβλίου Ρώμη και Ιερουσαλήμ–Το Τελευταίο Εθνικό Ζήτημα ήταν ο Μόζες Χες, που υποστήριζε «πως, παράλληλα με τον σοσιαλισμό, θα πρέπει να λυθεί και το εθνικό ζήτημα των Εβραίων με την ίδρυση του σιωνιστικού κράτους στην Παλαιστίνη».

Ο Μόζες Χες (1812-1875), ο «κομμουνιστής ραββίνος» όπως τον χαρακτήριζαν στα μέσα του 19^ου αιώνα, αποτελεί μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Μέντορας των νεαρών Μαρξ και Ένγκελς, και συνεργάτης τους σε αρκετά από τα πρώτα σοσιαλιστικά έργα τους, ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που αυτοχαρακτηρίστηκαν «κομμουνιστές». Αργότερα διαφώνησε με τον Μαρξ, που είχε ανακαλύψει τη δική του Σιών στο προλεταριάτο.

Ο Γ. Καραμπελιάς, ήδη από τις πρώτες γραμμές της «Εισαγωγής», τονίζει την παρατεταμένη κρίση στην οποία έχει εισέλθει τις τελευταίες δεκαετίες η νεώτερη δυτική σκέψη, κρίση κατά την οποία «ακόμα και ένα μέρος της Αριστεράς –ίσως η πλειοψηφία των αριστερών και φιλελεύθερων διανοουμένων– θα μεταβληθεί στους κατ’ εξοχήν ιδεολογικούς εκπροσώπους και φορείς της νέας παγκοσμιοποιητικής και ισοπεδωτικής ιδεολογίας του ιμπεριαλισμού». Και συνεχίζει αμέσως μετά: «στην ίδια κατεύθυνση –εξέλιξη εξίσου σημαντική και βαρύνουσα για το μέλλον της Δύσεως– είναι η εξάντληση του ιουδαϊκού επαναστατικού μεσσιανισμού και η εκτεταμένη ταύτισή του με τον σιωνισμό…»

Δεν θα ήταν καθόλου παρακινδυνευμένο αν σημειώναμε ότι ο επαναστατικός μεσσιανισμός (του μαρξιστικού προλεταριακού κινήματος, κυρίως) και ο «αριστερός σιωνισμός» δεν αποτελούν παρά τις δύο όψεις του νομίσματος του «εβραϊκού κοσμικού μεσσιανισμού». Η Αριστερά δεν εισήλθε σε μία παρατεταμένη «κρίση» μετά τα γεγονότα του 1968, όπως ψελλίζουν κάποιοι, αλλά μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 μεταξύ Ισραήλ και Αράβων. Αυτός ο πόλεμος σηματοδοτεί τη στροφή μεγάλου αριθμού αριστερών διανοούμενων στην Ευρώπη (κυρίως στη Γαλλία) και στις ΗΠΑ, που στην πλειοψηφία τους ήταν εβραϊκής καταγωγής, από τις αρχές του επαναστατικού μεσσιανισμού σε εκείνες του σιωνισμού και της με κάθε τρόπο υπεράσπισης του κράτους του Ισραήλ. Αποτελεί εξάλλου κοινό μυστικό ότι σε πολλές περιπτώσεις μαρξιστικών-αριστερών κινημάτων και κομμάτων (Ρωσία, Πολωνία, Γερμανία, ΗΠΑ, Γαλλία, μεταξύ άλλων), η πλειοψηφία των μελών τους ήταν εβραϊκής καταγωγής, και σε κάθε περίπτωση οι εβραίοι πλειοψηφούσαν στο επίπεδο των καθοδηγητικών και των ιδεολογικών οργάνων.

Άλλωστε δεν αποτελεί ενδιαφέρουσα περίπτωση μόνον η μεταλλαγή των ιδεών του Μόζες Χες αλλά και η μεταλλαγή των ιδεών των Αμερικανών τροτσκιστών που από την εξαγωγή της διαρκούς και παγκόσμιας επανάστασης του Τρότσκυ, είναι σήμερα οι κύριοι εκφραστές «της παγκόσμιας εξαγωγής της δημοκρατίας», του δόγματος Μπους. Αλλά αυτά είναι ζητήματα τα οποία ελάχιστοι θίγουν σήμερα, οπότε, αναγκαστικά θα πρέπει να περιοριστούμε στα όσα ενδιαφέροντα έχουν να μας πουν οι συγγραφείς του βιβλίου Εβραίοι εναντίον του Σιωνισμού.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου μπορούμε να διαβάσουμε κείμενα με την κοινωνική και οικονομική ανέλιξη των αμερικανοεβραίων, για το φιλο-ισραηλινό λόμπυ στις ΗΠΑ, για την περίφημη Αντι-Δυσφημιστική Ένωση (ADL), για την εβραϊκή «αυλή» του Μπιλ Κλίντον, για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης οι «κακοί» Άραβες και οι «καλοί» Ισραηλινοί.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου αρκετοί αριστεροί και προοδευτικοί διανοούμενοι εβραϊκής καταγωγής ασκούν δριμύτατη κριτική στη ρατσιστική πολιτική του κράτους του Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων, και όσοι από εσάς κρυφογελάσετε διαβάζοντας το κείμενο του Ίσραελ Σαχάκ, «Το DNA των Εβραίων είναι Διαφορετικό», σκεφτείτε μόνον το διαφορετικό και ανώτερο (Βεβαίως! Βεβαίως!) DNA διαφόρων Ελληναράδων. Ο ρατσισμός και οι δυσλειτουργίες του γενετικού κώδικα πλήττουν αδιάκριτα – ακόμη και τους «περιούσιους λαούς».

Το τρίτο μέρος του βιβλίου ασχολείται με τις στρατηγικές σχέσεις ΗΠΑ και Ισραήλ αλλά και τον «καλύτερο γείτονα του Ισραήλ», την Τουρκία. Τα πράγματα μερικές φορές αλλάζουν…

Στο τέταρτο μέρος του βιβλίου, ο Γ. Καραμπελιάς αναφέρει ότι οι Εβραίοι αντισιωνιστές υποστηρίζουν ότι «οι σιωνιστές κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβεβαιώσουν την αντίληψη της σιωνιστικής συνωμοσίας», και πως δεν πρέπει να υιοθετήσουμε μία «αστυνομική αντίληψη της ιστορίας».

Ο Ίλαν Γκράιλσαμερ στο κείμενό του «Οι Σιωνιστικές Ευθύνες» θίγει ένα θέμα ταμπού για την ισραηλινή κοινωνία, τη σιγή ιχθύος που τήρησαν οι ιουδαϊκές οργανώσεις και το σιωνιστικό κίνημα των ελεύθερων χωρών κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Ο Νόρμαν Φινκελστάιν είναι γνωστός στο ελληνικό κοινό από το βιβλίο του Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος (Εκδόσεις του Εικοστού πρώτου, 2001), και η αντιμετώπισή του από το εβραιοαμερικανικό ακαδημαϊκό και δημοσιογραφικό κατεστημένο, καθώς και κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του, αποτελούν τα δύο τελευταία κείμενα αυτού του μέρους.

Συνολικά, η εντύπωση που αφήνει το βιβλίο είναι θετική. Παρά τον αποσπασματικό χαρακτήρα του, τα κείμενα που δημοσιεύονται σ’ αυτό δίνουν στον μέσο Έλληνα αναγνώστη, που ενδιαφέρεται να κατανοήσει πολύ σημαντικές όψεις του σύγχρονου κόσμου, πλήθος σημαντικών πληροφοριών που θα τον βοηθήσουν να βάλει κάποια κομμάτια του ιστορικού παζλ της εποχής μας στη σωστή τους θέση.

Τις ημέρες που γράφονταν αυτές οι γραμμές γινόταν κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης η Γιορτή του Βιβλίου. Δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν να μεταφερθεί η Γιορτή του Βιβλίου από το Πεδίο του Άρεως (όπου την προτιμώ) ούτε γνωρίζω ποιανού ιδέα ήταν να ονομαστεί ο μεγαλύτερος κάτωθεν της Ακροπόλεως δρόμος (ήδη πεζόδρομος) σε οδό (Αγίου) Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ίσως επειδή πρόκειται για τον πολιούχο άγιο της Αθήνας κάποιοι να θέλησαν να ισορροπήσουν «πνευματικά» τον χώρο της Παλλάδος. Ο Άγιος, λοιπόν, είχε και μία κάποια μακρινή και ενδιαφέρουσα, θα έλεγα, σχέση με το βιβλίο.

Γεννήθηκε, λέει ο συναξαριστής του (δηλαδή ο άνθρωπος που ανέλαβε τις public relations του μάρτυρα μετά το θάνατό του), στην Αθήνα και βρισκόταν για σπουδές στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου όταν απόρησε με την έκλειψη του ηλίου που συνέβη, όπως έμαθε αργότερα, την ώρα που ο Ιησούς παρέδιδε το πνεύμα. Χρόνια αργότερα, ακούγοντας στην Αγορά τον Παύλο και λύνοντας την απορία τόσων χρόνων προσηλυτίστηκε αμέσως στο χριστιανισμό μαζί με την Δάμαρι (η Δαμάρεως είναι οδός στο Παγκράτι). Αρκετά χρόνια αργότερα, στα Ιεροσόλυμα γνώρισε τη Θεοτόκο και παραβρέθηκε, μάλιστα, και στην Κοίμησή της. Ήταν παρών και στο μαρτύριο του Παύλου έξω από τη Ρώμη, και τελικά εστάλη από τον πάπα της Ρώμης Κλήμεντα Α΄ στη Γαλλία για να κηρύξει το Ευαγγέλιο, όπου και αποκεφαλίστηκε κοντά στο Παρίσι.

Το κακό με τον βίο του Αγίου είναι ότι ο συναξαριστής του μπέρδεψε τη ζωή δύο διαφορετικών Διονυσίων (ενός που έζησε στην Αθήνα τον 1^ο αιώνα και ενός που έζησε στη Λουτέτσια-Παρίσι τον 3^ο αιώνα).

Το κακό με τον βιογράφο του Αγίου είναι το γεγονός ότι έγραψε το συναξάρι του προς τα τέλη του 5^ου, αν όχι στις αρχές του 6^ου αιώνα. Η ανάγκη για το συναξάρι του Αγίου, δημιουργήθηκε όταν ένας Σύριος συνέγραψε γύρω στο 500 τέσσερις μεγάλες πραγματείες και δέκα επιστολές, τις οποίες υπέγραψε ως Διονύσιος Αρεοπαγίτης, το όνομα του οποίου αναφέρεται άπαξ στις Πράξεις των Αποστόλων. Το συναξάρι βασίστηκε στα όσα έλεγε ο ίδιος ο πλαστογράφος (έκλειψη ηλίου, θάνατος της Θεοτόκου κ.λπ.).

Το ακόμα χειρότερο με τον «Άγιο» είναι το γεγονός ότι το ένδοξο Corpus των Αρεοπαγιτικών, «ένα μίγμα αρχαίας φιλοσοφίας και χριστιανισμού, του οποίου η ακτινοβολία έπεφτε όμως και στην πολιτική […] επηρέασε σε ανυπολόγιστο βαθμό περισσότερο από μία χιλιετία τη Δύση. Ο απατεώνας έγινε “επί αιώνες ο αρχιδιδάσκαλος του Δυτικού Κόσμου”». Το έργο του απατεωνίσκου, που «ερμηνεύθηκε και θεωρήθηκε ως έργο του Αγίου Πνεύματος», επηρέασε τους επιφανέστερους θεολόγους (Μάξιμο τον ομολογητή, Θωμά Ακινάτη, Αλβέρτο τον Μέγα). Τον 13^ο αιώνα, «το Πανεπιστήμιο των Παρισίων ανακήρυξε πανηγυρικά τον πλαστογράφο σε Απόστολο της Γαλλίας και Μέγα Διδάσκαλο του χριστιανικού κόσμου – κατά περίεργο τρόπο ήταν ο μοναδικός συγγραφέας της Ανατολής που παρέμεινε ζωντανός στη Δύση».

Συγχύσεις, συγχύσεις και μπερδέματα. Έχουμε ένα πρόσωπο: ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης γεννήθηκε γύρω στο 8 μ.Χ. και έζησε στην Αθήνα τον 1^ο αιώνα. Στα μέσα του δεύτερου αιώνα υποτίθεται ότι ένας άλλος Διονύσιος, επίσκοπος Κορίνθου, αναφέρει πως ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης ήταν ο πρώτος χριστιανός επίσκοπος της Αθήνας και μαρτύρησε σ’ αυτή επί Δομιτιανού ή επί Αδριανού (δηλαδή την περίοδο από το 81 ως το 138!). Ένας άλλος Διονύσιος μαρτύρησε τον τρίτο αιώνα στο Παρίσι. Το 500 κάποιος πλαστογράφος (γνωστός ως Ψευδο-Διονύσιος) υπογράφει κάποια θεολογικά κείμενα με το όνομα του Διονυσίου Αρεοπαγίτη στα οποία αναφέρει και όλα τα «βιογραφικά στοιχεία» του, που κάποιες δεκαετίες αργότερα ένας ανώνυμος συναξαριστής θα συγκολλήσει με διάφορους άλλους θρύλους και ανακρίβειες για να δημιουργήσει τον «Βίο του Αγίου».

Τα «βιογραφικά» στοιχεία του Αγίου έχουν αντληθεί από το Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό της Εκδοτικής Αθηνών.

Τα περί του πλαστογράφου και «αρχιδιδασκάλου της Δύσης» από τον τρίτο τόμο (Αρχαία Χριστιανική Εκκλησία – Α΄ Πλαστογραφίες, Απάτες Θαυμάτων-Λειψάνων-Προσκυνημάτων) του έργου του Καρλχάιντς Ντέσνερ Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, εκδ. Κάκτος, μετ. Μαίρη Αργυροηλιοπούλου, Αθήνα, 2004, σελ. 206-210.