Πλανήτης Γη Α.Ε.

Ο Ιστός της Εξουσίας στον Σύγχρονο Κόσμο

Ο Αδόλφος Χίτλερ έζησε για χρόνια σε σοφίτες της Βιέννης ζωγραφίζοντας καρτ ποστάλ και διαφημίσεις, εξασφαλίζοντας τα ελάχιστα εκείνα χρήματα που του επέτρεπαν απλώς να επιβιώνει, ενώ ονειρευόταν την εγκαθίδρυση του Τρίτου Ράιχ.

Ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν έζησε για χρόνια εξόριστος στη Ζυρίχη ζώντας μια φτωχική ζωή αφιερωμένη στη μελέτη της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Αμφότεροι, πέραν της πενίας τους, είχαν ακόμα ένα κοινό χαρακτηριστικό: ονειρεύονταν να κυριαρχήσουν –οι ίδιοι ή οι ιδέες τους, αδιάφορο– σε ολόκληρο τον κόσμο.

Όλα αυτά είναι ιστορικά εξακριβωμένα γεγονότα. Ουδείς τα αμφισβητεί.

Από την άλλη πλευρά, όμως, τις μας λέει η «ιστορία»;

Ότι οι γόνοι των πλουσιότερων οικογενειών του πλανήτη –ένας Ρότσιλντ ή ένας Ροκφέλλερ, για παράδειγμα– ζώντας στα πολυτελή ρετιρέ του Λονδίνου, του Παρισιού ή της Νέας Υόρκης αναλώνονται καθημερινά στην πεζή πραγματικότητα των οικογενειακών επιχειρήσεων και το μόνο που ονειρεύονται είναι να ξεκλέψουν λίγο χρόνο για να ασχοληθούν με τα αγαπημένα τους σπορ στις πλαγιές των Άλπεων ή του Βερμόντ.

Αν αυτό είναι ιστορία, τότε κάποιοι κερδίζουν άξια τον μισθό τους.

Προσεγγίζοντας το θέμα από μία άλλη σκοπιά, ας κάνουμε μία υπόθεση εργασίας. Μπορούμε, λοιπόν, να υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι των ανώτερων στρωμάτων της κοινωνίας (πολιτικοί, επιχειρηματίες κ.ά.) είναι, τουλάχιστον, εξίσου ιδιοτελείς και επιδιώκουν το προσωπικό τους όφελος όσο και ο μέσος, καθημερινός άνθρωπος. Δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να μην δεχθούμε αυτόν τον συλλογισμό, εκτός και αν θεωρήσουμε ότι στα ανώτερα κλιμάκια της κοινωνίας απαντώνται μόνον ανιδιοτελή άτομα, κάτι που, μάλλον, αφορά τη θεολογία παρά την ιστορία ή την πολιτική.

Εκκινώντας από αυτήν την παραδοχή μπορούμε στη συνέχεια να μελετήσουμε την ιστορία κάτω από ένα τελείως διαφορετικό, από το επισήμως αποδεκτό, πρίσμα και να ερευνήσουμε όλα εκείνα τα σημαντικά και αποκαλυπτικά στοιχεία που θα βρούμε μπροστά μας.

Η ιστορία αποκτά έτσι ένα τελείως διαφορετικό ενδιαφέρον. Στο εγχείρημά μας να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται ο κόσμος γύρω μας, αντί να καταφύγουμε σε αφηρημένες έννοιες –«παραγωγικές δυνάμεις», «θεός», «φυλή», «καπιταλισμός», «αγώνας για τη δημοκρατία ή το σοσιαλισμό», «παγκοσμιοποίηση» ή ό,τι άλλο– ή σε αφηρημένες οντότητες –«Ιλλουμινάτοι», «μασόνοι», «εβραίοι», «κομμουνιστές», «σατανιστές» ή ό,τι άλλο– ερευνούμε τον βίο και την πολιτεία των μελών της ελίτ της εξουσίας –πολιτικής, επιχειρηματικής, επιστημονικής– και αφήνουμε τα στοιχεία της έρευνας να μας οδηγήσουν αυτά. Τα αποτελέσματα είναι πολλές φορές συγκλονιστικά και τελείως διαφορετικά από εκείνα της κοινώς αποδεκτής «ιστορίας».

Η προσέγγισή μας δεν αποτελεί μία «συνωμοσιολογική θεώρηση» της ιστορίας, αν και ελάχιστα ενδιαφέρει το πώς αυτή θα χαρακτηριστεί. Διότι είτε δεχόμαστε ότι τα μέλη της ελίτ έχουν προσωπικά συμφέροντα και τα προωθούν με όποιον τρόπο μπορούν είτε, στην αντίθετη περίπτωση, καταλήγουμε να θεωρούμε την ανθρώπινη ιστορία ως μία σειρά «φυσικών φαινομένων» – ανεξήγητων σε μεγάλο βαθμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της δεύτερης περίπτωσης αποτελούν, στην Ελλάδα για παράδειγμα, οι όροι «διαπλοκή» και «διαπλεκόμενα συμφέροντα». Όλοι μας γνωρίζουμε ότι υπάρχει διαπλοκή και διαπλεκόμενα συμφέροντα και διαπλεκόμενοι, όταν όμως τίθεται το ζήτημα «Ονόματα, δρ. Γουώτσον, ονόματα!», όλοι υπεκφεύγουν, δηλώνοντας απλά ότι «τα ονόματα είναι γνωστά σε όλους, δεν χρειάζεται να τα αναφέρουμε». Σοφόν το σαφές…

Το παρόν σχεδιάγραμμα του «ιστού της παγκόσμιας εξουσίας» αποτελεί προϊόν της προαναφερθείσας υπόθεσης εργασίας. Δεν διαβάζεται από τα πάνω προς τα κάτω αλλά από τα μέσα προς τα έξω.

Την ίδια εποχή που στην Ευρώπη οι πάμπτωχοι Χίτλερ και Λένιν ονειρεύονταν να κυριαρχήσουν στον κόσμο, εκεί γύρω στις αρχές του 20^ου αιώνα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού οι πανίσχυροι επιχειρηματικά και οικονομικά όμιλοι των Ροκφέλλερ και των Τζ. Π. Μόργκαν συγκροτούσαν μία συμμαχία που θα άλλαζε για πάντα το πολιτικό, επιχειρηματικό, επιστημονικό και τραπεζικό τοπίο στον πλανήτη. Αντίθετα με ό,τι ισχυρίζεται η «θεωρία των φυσικών φαινομένων», η εμφάνιση των επιχειρηματικών και τραπεζικών κολοσσών, που στις μέρες μας είναι γνωστοί ως πολυεθνικές εταιρείες ή διεθνείς τράπεζες, δεν αποτελεί μία «φυσική» εξέλιξη του καπιταλισμού, αλλά είναι προϊόν των όσων σχεδίασαν και πραγματοποίησαν τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα, τα καρτέλ των Ροκφέλλερ, των Μόργκαν και των συμμάχων τους. Αυτά τα καρτέλ κατάφεραν να κυριαρχήσουν στην επιχειρηματική σκηνή αφενός με την «άλωση» του κρατικού-πολιτικού μηχανισμού των ΗΠΑ και αφετέρου με τη βοήθεια ενός τεράστιου προπαγανδιστικού μηχανισμού που έθεσαν σε κίνηση και με τον οποίο προέβαλαν συστηματικά απόψεις που ήταν τελείως διαφορετικές από αυτό που οι ίδιοι επεδίωκαν και, τελικά, δημιούργησαν. Αρωγοί τους σ’ αυτήν την προσπάθεια πολιτικοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, επαγγελματίες που έσπευσαν να στηρίξουν το εγχείρημα εξασφαλίζοντας το δικό τους κομμάτι από την πίτα.

Τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα θα δημιουργηθούν, μεταξύ άλλων, το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Ταμείο (Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ), το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων, που αποτέλεσε όλα αυτά τα χρόνια μία άτυπη σχολή κυβερνητικών στελεχών αλλά και ένα think tank παγκοσμίου εύρους και επιρροής, η Inquiry, η πρώτη μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ, καθώς και διάφορα ιδρύματα που δεν φορολογούνταν και στα οποία μεταβιβάστηκαν οι τεράστιες περιουσίες διαφόρων μεγιστάνων του πλούτου, και τα οποία στη συνέχεια τέθηκαν υπό τον έλεγχο του καρτέλ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ιδρύματος είναι το Φορντ που, όσον αφορά την Ελλάδα, χρηματοδοτεί αδρά «ανθρώπους του πνεύματος» για να ολοκληρώσουν το «πνευματικό έργο» τους. Αν και τα ονόματα δεν ανακοινώνονται πια, αυτά που είναι γνωστά μέχρι το 1973, πιστοποιούν με τον καλύτερο τρόπο στο πλευρό ποίων τάσσονται οι «ταγοί του πνεύματος».

Σε διεθνές επίπεδο, το καρτέλ θα οδηγήσει τις ΗΠΑ στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα διαμορφώσει, με το αντίστοιχο καρτέλ της Μεγάλης Βρετανίας, τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (όπου συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, οι αδελφοί Ντάλλες και οι αδελφοί Βάρμπουργκ, ο ένας μάλιστα των οποίων εκπροσωπούσε τα γερμανικά συμφέροντα ενώ οι άλλοι τα αμερικανικά!), θα δημιουργήσει την Κοινωνία των Εθνών, θα χρηματοδοτήσει αδρά τους μπολσεβίκους των Λένιν-Τρότσκυ και τους εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ. Όχι, βέβαια, για ιδεολογικούς λόγους επειδή τάχα το καρτέλ προωθούσε τη διάλυση «της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας», αλλά για λόγους καθαρά επιχειρηματικούς. Καμία ηγεσία μιας χώρας δεν είναι περισσότερο υποταγμένη από εκείνη που έχει καταχρεώσει τη χώρα για να ανέλθει στην εξουσία. Κι αυτή η «αντιπαροχή» επιστρέφεται πάντα στους πιστωτές, με τη διαδικασία που είναι περισσότερο γνωστή ως «πλιάτσικο»…

Η Συνθήκη των Βερσαλλιών δεν χαρακτηρίστηκε άδικα από κάποιους ως «προσωρινή κατάπαυση των εχθροπραξιών στην Ευρώπη». Οι ίδιες τράπεζες, οι ίδιοι επιχειρηματικοί κολοσσοί θα ενισχύσουν και τα δύο «αντίπαλα» στρατόπεδα. Μετά τον πόλεμο, θα δημιουργήσουν τον ΟΗΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, διάφορες λέσχες, πάμπολλα think tank…

Το παρόν σχεδιάγραμμα σε καμία περίπτωση δεν εξαντλεί το πλέγμα των συμφερόντων και της επιρροής που άσκησαν αυτοί οι κύκλοι. Θα έπρεπε να σχεδιαστούν δεκάδες αφίσες σαν κι αυτή, και να γραφούν χιλιάδες σελίδες για να έχουμε μία πλήρη εικόνα του κόσμου γύρω μας και το πώς αυτός είναι αυτός που είναι. Γι’ αυτόν τον λόγο αφήσαμε απ’ έξω όλα τα μέσα ενημέρωσης, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, στη διοίκηση των οποίων –οποία έκπληξις!– εναλλάσσονται άτομα που έχουν άμεση σχέση με το καρτέλ. Οι δεσμοί όλων αυτών των ατόμων είναι εξαιρετικά στενοί και σφυρηλατήθηκαν με το πέρασμα των δεκαετιών σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσω των κοινών συμφερόντων τους, αλλά και των παλαιών και νέων επιγαμιών. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο κόσμος σήμερα είναι τόσο εξαμερικανισμένος.

Αν αυτός ο κόσμος χρήζει αλλαγής, τότε θα πρέπει να γνωρίζουμε πώς ακριβώς λειτουργεί αυτός, πώς ακριβώς διαμορφώθηκε αυτός ο κόσμος. Στην αντίθετη περίπτωση, θα έχουμε «επαναστάσεις», όπως εκείνη των Κομμουνάρων στο Παρίσι το 1871, όπου οι «επαναστάτες» θα φρουρούν με το όπλο παρά πόδα τις τράπεζες των Ρότσιλντ, ή όπως την «Οχτωβριανή» όπου η προπαγάνδα των μπολσεβίκων θα χρηματοδοτείται από τους όποιους Βάρμπουργκ ή Ροκφέλλερ. Για να μην μιλήσουμε για το εθνικοσοσιαλιστικό Τρίτο Ράιχ και τους διάφορους Σαντάμ και Μπιν Λάντεν…

Συνωμοσίες υπήρχαν, αλλά δεν υπάρχουν πια!