Dagelijks:
AnnaAnneliekeLeinSoesja
Zaterdag 20 augustus

Het heeft een lange tijd geduurd (actief, maar behoorlijk wat aan het bijschaven), maar: nieuwe teksten. "Moederdag" en "Proces voorbij".

Liefs!



Donderdag 31 maart

(Na een enigzins lange tijd) een nieuwe tekst: "V-liefd".

Liefs



Maandag 24 januari

Nieuwe tekst: "Brief van hem".

Liefs.



Zaterdag 8 januari

Nieuw, bij tekst: "In tweeën".

(Nieuwe teksten, belangrijke dingen e.d zet ik nog in deze log neer.)



Maandag 3 januari

Mijn log is toch een tijdje hier te vinden.Ik kijk even hoe het bevalt, en als het niet bevalt, komt mijn blog voortaan gewoon weer hier. De blog op fleurs.web-log.nl blijven overigens gewoon een onderdeel van deze site, zie het maar als een pop-up. Fleurr.tk blijft absoluut bestaan, onder andere voor mijn teksten en (leuke) andere dingen.



Zondag 2 januari, nog een keer

Een vraag: ik heb naast deze site net even mijn web-log in werking gesteld, op web-log.nl. Ik vind dat persoonlijk makkelijker dan de log die ik hier bijhoud. Ik denk erover om deze site te behouden voor mijn teksten, en als er een nieuwe op komt, geef ik hiervan bericht op web-log.nl. Wat vinden jullie? Mijn log hier houden, en helemaal geen web-log (die wordt dan desnoods alleen voor mijzelf), hier een log zonder kleine dingen, zinvol (Onzin die ik wel zal vermelden op web-log), of gewoon, op web-log mijn hele log, en alleen deze site bewaren voor teksten? Kijk, en oordeel: Fleurs.web-log.nl



Zondag 2 januari, 2005

Gelukkig nieuwjaar! (Nogmaals)

Ik kan me niet concentreren. Al twee uur lang knippert de cursor in het tekstvak. Ik staar naar buiten, zie dat het langzaam donker wordt. Ik heb gesport, nadat ik tot een uur of drie in bed heb gelegen om Pimp my ride te kijken. Dat is léuk. Pimp my ride weekend op MTV. Yeah.

Oud & nieuw was trouwens wel leuk. We zouden uitgaan, maar uiteindelijk waren we te laat voor het kopen van kaartjes en aan de deur is alles stukken duurder. Dus zijn we gister uitgeweest. Dat verklaart waarschijnlijk een deel van mijn moeheid. Donderdag is er trouwens iets in Waterfront, highschool rock. Waarschijnlijk gaan Mark en ik daar ook heen. Lijkt me heel leuk.

Oja, Amsterdam en Rotterdam. Had ik nog niet verteld, maar nadat Mark en ik op een ochtend (Ik geloof dat het woensdag was) wakker werden, wakker genoeg waren en we er toch langs het station kwamen, besloten we naar Amsterdam te gaan. Natuurlijk heb ik daar foto's van. Niet heel veel, want we waren er laat, en gingen daarna nog naar Rotterdam, door naar de stad. Ik zal, als ik zin en tijd heb, posten. Het uploaden gaat vooralsnog erg sloom. In Amsterdam heb ik mijn (voor de kerst gekregen) h&m bonnen ingeleverd voor een nieuwe broek en een shirt. In Rotterdam aten Mark en ik bij de Pizzahut, heb ik alsnog een foto van de gele haan bij nacht gemaakt en bekeken we de drukte, de menigte en roulette in het casino. Niet lang daarna namen we de trein weer terug.

Gister was trouwens de postcodeloterij. Je had mensen die ontzettend ontroerd reageerden, maar ook die geen kick gaven. Alsof ze niet wist, wat ze ermee aan moesten. Zo was er ook een vervelende geldwolf bij een soort 1 tegen 100. Gadver, die man dacht alleen maar "GELD!" Ik zou wel weten, wat ik er mee zou doen. Een groot deel storten op 555. En hóe kun je, iets waar ik bijna van moet overgeven, zó laconiek denken over Azië? Er zijn serieus mensen die alsnog nu op vakantie naar Azië gaan, met de woorden: "Het is mijn zorg niet." 'Die liggen op het strand, in het rampgebied. Dan ben je écht, echt, écht niet goed snik. Ik heb er geen woorden voor en had de neiging de krant in tweeën te scheuren, hetgeen ik niet gedaan heb omdat het niet mijn krant was. Woedend, maakt dat mij.



Vrijdag 31 december
Acda en de Munnik - Het regent zonnestralen

2004. Cliché, natuurlijk (eigenlijk) om erop terug te kijken. Iedereen doet het. Maar omdat ik het eigenlijk nog nooit heb gedaan, deze keer een uitzondering.

In 2004:
Heb ik mijn vwo diploma gehaald. Een mooie lijst, alleen een onvoldoende voor wiskunde. Niets nieuws voor mij, maar het maakte niets uit. Het moment dat je de school uitloopt met zo'n papier op zak, voelt leeg, maar tegelijkertijd voldaan.

Heb ik alleen gevlogen, naar Venetië, deze zomer. Vanaf Amsterdam Schiphol, waar ik in het restaurant nog vlak voor ik naar de douane ging, een glas vlierbessensap over mij nieuwe (witte) trui en schoenen gooide.

Begon ik mijn studie Taal-en cultuurstudies, wisselde ik naar Frans en stopte ik ook daarmee. Moeilijk, maar gewoon veel beter zo.

Ben ik begonnen met autorijden. Nu ben ik bij les drieëntwintig en geloof mij: dat rijbewijs, dat komt er. (Al is het na een keer of zes. Ooit slaag je.)

Heb ik het grootste gedeelte van mijn teksten geschreven.

Heb ik ontdekt dat ik niet alleen ben zoals ik dacht dat ik was.

Besluit ik / heb ik besloten níet aan goede voornemens te doen (eigenlijk zoals altijd), maar wel het één en ander lichtelijk te veranderen. Ik wil meer aandacht besteden aan de dingen die ik leuk vind: Kunst, literatuur, muziek.

Er zijn nog wel details, maar dan komt er een hele waslijst. De volgende mensen wil ik trouwens nog iets zeggen; omdat zij voor mij een duidelijk rol hebben gespeeld in dit jaar. (Of misschien al langer, maar dan vooral dit jaar).

Mark; en je weet waarom.
Soof; omdat je, als er iets was, altijd met een duidelijk interessant gezicht kon luisteren, en het leuk is om Triviant te spelen, gezien ik altijd win. Je bent simpelweg te klein om de groene kaart te pakken. Daarom houden we het bij jou altijd bij geel. Moge dat een tijd zo blijven.
Lein; omdat, als één van ons zich rot voelde, er meestal wel iets gebeurde waardoor er weer werd gelachen. Dat lachen trouwens, is er elke dag. Net zoals het logisch is, dat de GVR een meisjesstamper kent.

Tot slot nog voor een speciale geheime lezer: bedankt, voor het feit dat je, ook al zie ik je vrij weinig, altijd de juiste dingen zegt, op het juiste moment. (En me ook altijd doorhebt, zonder dat ik íets heb gezegd.)Sorry trouwens, dat ik geen kerstkaart terug heb gestuurd. Ik haalde de jouwe iets te laat op. Bij deze, en ook voor andere lezers (die niet altijd stiekem lezen), een HEEL GELUKKIG 2005!

Veel plezier vannacht!



Dinsdag 28 december
Ray Charles - Hit the road, Jack

Haaaahrrrh. Ik tikte net een heel stuk, ik open een muziek bestand dat ik net gedownload had, en opeens is mijn venster weg. Afin, ik ben dus gisteren naar de film geweest. The forgotten, in Pathé de Kuip. (Shit, ik ben trouwens vergeten foto's te maken, dat leek me nou leuk, zo'n gele haan bij nacht.)Ik weet niet wat ik kan zeggen van die film. In het begin leek het een goed punt, het leek wel sterk. Maar toen kwam er iets ongelooflijk bizars, waardoor het sterke ontkracht werd. Er zaten schrikeffecten in waardoor ik mijn stoel aanschoot, maar nee, het was geen goede film. Misschien leuk, voor een keer, maar niet voor herhaling vatbaar. We zaten ook met totaal vier personen in een zaal. Mark en ik en twee meisjes die voor ons zaten en die soms angstvallig naar elkaar toe leken te schuiven. Af en toe hing ik scheef van de slaap naar links of rechts, en werd ik bruut uit mijn afzakking geschud door een overduidelijk te horen zuigkracht. Dat was het, dat harde geluid.

Oja, voor ik het vergeet: mijn adventlot werkt nog niet mee. Die laatste muts ben ik nog steeds niet tegengekomen, maar: er is weer een bepaalde postcode (de cijfers dan, tot nu toe) getrokken voor de postcodeloterij en raad eens wie die postcode heeft?!

Kerst was trouwens leuk. Ik heb nog wel veel foto's gemaakt, maar ze hebben niet echt veel van kerst weg. Ik zal straks, of morgen nog wat uploaden naar photobucket. Weet er iemand trouwens een snellere service dan photobucket? De leukste post ik wel hier, of ik maak daar wel een gedeelte op mn site voor aan. Of ik geef de link naar photobucket. Anders wordt het misschien te groot en ik weet niet of dat invloed heeft op geocities. Die kan soms om het minste of geringste wegvallen, heel vervelend.

Limewire is sloom vandaag. Ik probeer al zeker zo'n twee uur The bloodhound gang - Take the long way home te downloaden, maar hij weigert zowaar. Nu downloadt hij heel langzaam. Maarja, beter laat dan nooit. Zelf word ik er ook loom van. Ik ben ontzettend moe, maar ik slaap toch goed. Ik wil vanalles en zit vol plannen, maar er komt niets uit. Af en toe scheuren mijn mondhoeken bijna voor een grote geeuw, vervolgens zakken mijn oogleden iets naar beneden en zie ik steeds minder aan licht. Ik ben lui, en lusteloos. Ik weet dat ik nu eens moet mailen, naar een docent en mijn eh, tutor. Ik heb om de één of andere reden een hekel aan dat woord. Het klinkt zo students. Ik hoor het soms zo kakkerig, "Mijn tjuutorrr." Ik heb geen zin meer om het erover te hebben. Ik zou misschien nog een presentatie houden, omdat, als ik weg zou gaan, dat meisje alleen zou moeten (waarmee ik het oorspronkelijk zou samen doen.) Maar nu zij niets van zich laat horen terwijl ik al een aantal keer heb gevraagd hoe ze dat wil doen; bekijkt ze het maar. Ze doet het gewoon lekker zelf. Ik ga trouwens, omdat ik geen OV meer mag hebben na 1 januari, echt niet betalen om naar Utrecht te gaan. Dus. Het is gewoon straks, als ik die twee mailtjes heb verstuurd, klaar. Afgesloten. En ik voel me daar, ondanks dat het wel zeer heeft gedaan en moeilijk kan zijn, absoluut gelukkig bij.
(Limewire is overigens nog steeds niet sneller dan een slak, maar goed.)

Ik ga actie ondernemen. Naast mijn opruimsessie van gisteren (ik heb écht alles uitgespit, weggegooid, heringericht)is het nu tijd om mijn vers gekregen boeken (verder) te gaan lezen, foto's online te zetten, mijn Postbank.nl te gaan bekijken, weer eens een snaar aan te raken op mijn gitaar en, nee, nóg beter: naar buiten. Bewegen. De zon schijnt weer. En het is geen kerst meer, dus hij mag schijnen. Vooruit.



Zaterdag 25 december
Kerst cd

Merry Christmas!

Vanaf heden kan ik foto's maken want ik heb voor kerst, tádáa, een digitale camera gekregen. Ik ben er ontzettend blij mee. Kerstfoto's komen er zo snel mogelijk op, ik heb -helaas- nu niet zoveel tijd. Woah, ik ga heel veel foto's maken deze dagen en de leukste zet ik hier neer.

Een hele fijne eerste kerstdag, eet, doe wat je leuk vindt, geniet!

Liefs



Vrijdag 24 december
Een stamper in de verte.

Het is best vroeg, ik zit hier tussen de teringzooi van gisteravond. Parelketting, steekpen die in mn haar zat, wat losgeld, sieradentas, en meer van dat soort, nu opeens lijkende onzin. Ja, ik ben toch gegaan. Ik weet niet of ik dat al eerder heb gezegd, maar goed. Kerstbal was niet leuk. Buiten het feit dat ik me er gewoon niet goed voor voelde, en de deels bevestigende opmerking van de jassen man hierbij "Je ziet zo wit, voel je je wel goed?", was het saai. De vierde klassers hebben iets nieuws gevonden. Maffia sigaren. Voor de rest viel het vast mee. Ik heb er niet op gelet. We zijn niet al te laat naar huis gegaan. Deels mijn schuld ook. Gewoon een shitdag gehad en dat duurde tot vannacht, geloof ik.

Lichtpunt van gisteren, overigens, toen ik bij Mark mijn advent-lot weer iets verder openkraste: ik heb nu 7 van de 8 mutsen opengekrast. Als ik 8 mutsen heb, dan word ik echt gek. (Advent lot; ik weet niet of je dat kent, maar er zijn dan, zoals gewoonlijk 31 vakjes, en elke dag trek je een vakje open, dan kras je daarna het zilver (?) eraf, en dan komt er een figuurtje, en als je een bepaald aantal van een bepaald figuurtje (een kerstmuts, sneeuwpop,rendier,klok,kerstman enz) hebt, dan win je iets. Dus, als ik 8 mutsen heb, dan komen jullie allemaal hier taart eten. Absoluut.

Ik moet straks nog even wat cadeautjes kopen. Iets afschrijven, wat opruimen. Vanavond naar de polar express, misschien. Kerstavond. Waar je familiekerstfilms op tv gepresenteerd krijgt. Waarop je met een kerstkransje je thee smerig maakt en om half tien gaapt dat je naar je nest wilt. De avond waarop je de kop van Kevin uit Home Alone niet meer kunt zien. Vijf jaar terug, denk ik zo. Ik ga iets doen. Iets leuks. Kijken alvast voor nieuwjaar, desnoods mijn haar weer eens verfen, mijn kast eens opruimen en bekijken wat er eventueel ontbreekt en ik kan aanvullen, nieuwe nummers downloaden, de spons gebruiken, ik heb een spóns, en misschien meer van dat. Wat jullie ook gaan doen: fijne kerstavond!

Tot slot nog de engelenkaart van vandaag: "Ik ben ik, en jij bent jij." Waard om hem even te vermelden.



Dinsdag 21 december

Lost prophets- Burn burn

Het is altijd geestig als je dénkt dat er een bepaald groepje mensen is dat dit leest, en dan blijken er altijd van die stiekeme lezers tussen te zitten, die nooit iets melden of blijk van aanwezigheid geven. Die zeggen alleen iets, als het juiste moment daarvoor is, en dan niet via een commentsysteem, maar gewoon, als ze je zien. Leuk vind ik dat, en soms heb ik dat zeker nodig.

Vanochtend werd ik wakker van het vrolijke deuntje van mijn mobiele wekker. Een té vrolijk, en dus irritant muziekje, vlakbij het bed. Mark die over mij heen sprong richting douche, ik die slaperig en smakkend het klepje van mijn telefoon optilde en weer liet vallen. Dan houdt die klotemuziek tenminste op. Ik werd niet fijn wakker, want ik wist wat me te doen stond. Aan de ene kant een opluchting, aan de andere kant toch ook moeilijk. Bij dringende vragen of kwesties, kan je naar het spreekuur van de studieadviseur. Vandaag van tien tot elf. Dus ik op naar Utrecht. Ik was er zo rond half 11. Er was niemand voor me, dus ik kon gaan zitten en vertelde hoe ik over mijn studiesituatie dacht. Ik legde uit dat ik me er niet goed bij voelde en er steeds tegenop zag om elke dag naar college te gaan, ik vond het niet de uitdaging die ik verwachtte, ik miste iets, voelde me simpelweg niet gelukkig. Ze begreep het en het was ook voor haar snel duidelijk. Ik besprak nog de mogelijkheid om het jaar af te maken, maar dat had geen zin. Propedeuses hebben ze niet meer in Utrecht, dus het was nutteloos, en mijn motivatie was weg, waardoor ik ook collegegeld zou verspillen, en waarschijnlijk niet meer goede resultaten zou halen. Ik ben dus gestopt met mijn studie. Voor mij zijn er genoeg redenen, die ik misschien zo niet goed onder woorden kan brengen, zoiets moet je zelf ervaren denk ik.
Toen ik naar buiten liep en mij had uitgeschreven, voelde ik me goed. Veel beter, ook al is zo'n keuze zwaar. Ik zette mijn muziek op, liep door de nauwe straten met mijn handen in mijn zakken, en voelde me gelukkig.

'S middags had ik rijles. Ik werd gebeld onder het rijden. Drie keer. Ik word daar altijd zenuwachtig van, straks is er iets gebeurd. Ik kan dan echt niet doorrijden, dus mocht ik de auto aan de kant zetten en keek ik even wie het was. Mark. Ik terugbellen. Vervolgens belandde ik in een wisselgesprek met Mark en mijn moeder. Ja, mijn moeder had mij gebeld, omdat ze wilde zeggen dat ze het goed vond dat ik zo'n keuze had weten te maken, maar kreeg me niet te pakken en dacht dat ik, omdat ik er de laatste weken niet al te blij uitzag, ergens in mijn eentje zat te snikken (?), dus belde ze Mark, want meestal ben ik daar en dan heeft ze me alsnog aan de telefoon als het dringend is. Dus Mark belde mij, om te kijken of ie mij te pakken kon krijgen, maar dat lukte maar niet, dus Mark werd wat ongerust. Toen belde ik en gaf hij weer door aan mijn moeder dat ik rijles had. Daarna reed ik weer door. Zonder gordel, ook weer zoiets.

Het wordt trouwens een "knalgroene" kerst, sprak de weerman. Ik weet het, dat dat hier normaal is, maar ergens denk ik "Daar heb je het al..." Nu die zon nog, en het oerhollandse kerstgevoel is vanaf de vijfentwintigste present.



Maandag 20 december
Stilte

Acda & de Munnik- Mis ik jou

Ik heb zolang gezongen
Van hoe droevig ik zou zijn
Met mijn angst te koop gelopen
En maar zoeken naar de pijn
Om de blues te kunnen zingen
Heb ik me slechter voor gedaan
En nu het echt dan niet zo goed gaat
Blijkt er niet zo gek veel aan
Ik droomde van die nachten
Eenzaam slenterend op straat
Een droeve glimlach van een filmster
Met mijn ziel wist ik geen raad
Maar nu ook mijn drie-na-beste vriend
Mij op straat laat staan
En ik echt geen flauw benul heb
Waar ik wat fout heb gedaan

Nu mis ik jou
Zoals ik eigenlijk jou altijd missen wou
Waar ik van die meesterlijke zinnen
Over schrijven zou
Nu mis ik jou

Een grap is leuk
Als je 'm helemaal niet verwacht

Ellende kun je hebben
Als je er eigenlijk om lacht
Verdriet is best te dragen
Als je 't eerst zelf hebt bedacht
De blues is echt te gek
Als er iemand op je wacht

Nu mis ik jou

Natuurlijk wist ik dat het
Ooit eens fout zou gaan
Maar dan zag ik me al zitten
Rode wijn en volle maan
In de ene hand een pen
En in de andere een glas
En dan heel mooi zitten dichten
Hoe droevig het wel was

Nu mis ik jou
Zoals ik eigenlijk jou altijd missen wou
Waar ik mineur melodieen over componeren zou

Nu mis ik jou

Mooi.



Zondag 19 december
Acda & de Munnik - Mis ik jou

Nieuwe layout, alleen de achtergrond moet nog komen, zodat hij doorloopt tot aan de van het computerscherm. Dan klopt mijn frame ook meer.

Ik zou morgen mijn theorie examen hebben. Ik had alles: pasfoto, paspoort, geld voor mn theorie kaart die je daar moet halen, behalve een kopie van mijn geboorteregister. Kwam ik gister laat in de middag achter. Verdomme. "Wat moet ik doen? Ik ben nogal dom geweest en vergeten die kopie te halen." Ik zag mijn dertig euro al gaan, dacht dat je die sowieso kwijt was als je niet kwam opdagen. Geen nood, bleek later. Ik kan zelfs zonder afspraak naar het CBR om theorie examen te doen. Dus ga ik morgen het register halen, en doe ik woensdag wel examen. Morgen weer naar school. Godver, ik wil helemaal niet. Ik heb het ontzettend gehad, met dat hele systeem. Ik word schijtziek als ik er al aandenk, dat ik morgen weer moet. Ik heb ook het idee dat ik het serieus voor lul doe, ik heb er niet zoveel te zoeken. Hoe ik er verder over dacht is hier beneden nog te lezen. Ik maak morgen direct een afspraak met de studie adviseur. Vanmiddag had ik het er met Mark nog over. Ik wil er goed over nadenken, stoppen of niet. Een studie kan zo af en toe niet meevallen. Dat is logisch. Overal is het zwaar, overal krijg je niets voor niets. Je moet je inzetten. Maar dat moet je ook willen, en dat komt mede voort uit motivatie. Die is er niet. Ergens baal ik ervan, ergens schaam ik me. Maar ik moet eerlijk zijn; en ik denk te weten wat ik ga doen.

Ik heb dit venster nu (18:53) al zo'n twee uur openstaan. Tussendoor heb ik gegeten en even tv gekeken. Ik smak op kauwgom en ik loer in de lijst van de Veronica top 1000. Ik ga m'n muziek aanvullen.

Fijne avond!



Donderdag 16 december

Verkeerde liedjes op een verkeerd tijdstip. 's Ochtends om half tien het lied van Do en Marco Borsato, wat mij nog minder moed gaf om naar het station te racen en naar Utrecht te gaan. Vier uur lang heb ik daar uitgezeten, luisterend naar vijf referaten. Een soort lesgevend presenteren. Nog nooit heeft een docent me zó geïrriteerd. Maar goed. Drie uur weer naar huis. In de trein naar Rotterdam blijven zitten. Boek bij Donner gehaald, weer terug. Concluderend voor de voordeur, dat ik mijn sleutels was vergeten. Wachten op Sophie, die ik tegemoet liep, en bij wie ik achterop gesprongen ben om die vijftig meter terug naar huis te gaan. Bijna had ik mezelf gebombardeerd tot sleutelkind. Zo iemand van wie de ouders niet vaak thuis zijn, en de sleutel onder een keramisch potje ligt, in de voor -of achtertuin. En als-ie er niet ligt, dan wacht je op de stoep tot er iemand voorbij of thuis komt, die hem wel heeft. Maar die kwam niet, dus liep ik er zelf maar op af.

Vanavond alleen thuis met Soof. We eten dus brood. Mijn kamer is een teringzooi, voor de honderdste keer. Het maakt niet uit wat er gebeurt, of ik het nu eens goed opruim of niet, de volgende dag ligt het er weer. Op mijn bureau: een doos met riemen, sjaaltjes en andere onzinnigheid, brief van de kpn (Bij voorbaat pijnlijk. Of een rekening, of een actie die dan weer niet voor mij blijkt te gelden.), een boek, een afgekauwd potlood, een schijfje van mijn minidisc, een leeg zakje van een scheermessen fabriek, een elastiekje, een deostick, een snoer, een telefoon. Naast mijn foto's met lijst, een award en een lamp. Misschien niet de moeite waard te vermelden, maar ik kan er niet omheen.

Volgende week is het kerstbal. Ik haat dat. Ook de vragen. "Ga jij?" En dan de redenen, waarom je wel moet gaan. Als oud leerling. Ik vind het een gezeik, altijd al gevonden. Je jurk kopen, hem aantrekken, hem ergens toch iets te groot of te klein verklaren, de irritante boa, de zuipende derdeklassers, de vierdeklassers die trots met hun "Ik mag drinken!" polsbandje showen, de vijfdeklassers die er soms een prettig seksfestijn van kunnen maken door rigoureus op een barkruk te gaan zitten en doen alsof ze op de maan en dus praktisch gezien alleen zijn, de plassen wijn en bier, seven up en (door de brugklassers gekochte)chips op de grond, de meestal kloterige muziek, het "Oh, wat ben je móói!" gedoe terwijl die suikerspin-rose jurk als een verband om iemand heen "valt", en dit jaar het "Héé, hoe is het met jóu, lang niet gezíen, bevalt je opleiding?" komt er dan bij. Ik zeg nee. Op dit gedoe, en op de laatste vraag.

Ik kreeg een kerstkaart, een zekere. Ik las hem en moest me goed vasthouden aan de trapleuning, om niet te vallen. Ik zou blij zijn als ik hem zou lezen, en het was zoals het altijd was. Maar nu dat anders is, kreeg ik een tik. Een prop in mijn keel, een kreet en traan van machteloosheid en een diepe zucht, mijn zusje die het zag, en ik die de trap op liep, achter mijn bureau neerstreek en het tijd besloot om maar even wat te schrijven. Bij deze.

Fijne avond!



Woensdag 15 december

Ik trok vandaag een engelenkaartje. Het schijnt dat het geen toeval is, maar een kaartje dat echt bij je past. "Iedereen kan gelukkig zijn, dus ik ook." Vrolijke, wellicht wijze woorden. Maar nu even niet. "Niks gebeurt zomaar," kreeg ik het kaartje erna. Dat zette me meer aan het denken. "Alles gebeurt met een reden," denk ik vaak. Maar waarom heb ik iets zo vaak aanvaard, als ik de reden er, door er op zestig verschillende manier naar te kijken, niet van inzag? Misschien zocht ik teveel naar het moeilijke, terwijl het antwoord er bovenop lag. In ieder geval; de kaartjes treffen degelijk. Toeval? Geen idee. Waarheid? Dit keer wel.

Trek zelf ook een Engelenkaartje

Kwam trouwens via de web-log van Soesja (http://sjoewsjaa.web-log.nl)op die site.



Dinsdag 14 december

Moeilijke dag. Ik twijfel. Ik vind het moeilijk om het zelf toe te geven, omdat ik het zo graag wilde. "Ik sta er achter!" riep ik zovaak. Maar dat sta ik helemaal niet. Het is niet eens, dat ik het niet kan. Het is niet eens het Frans. Ik haal prima cijfers, vind het leuk om iets te doen. Ik ben het zelf. Ik twijfel, omdat mijn gevoel iets anders zegt. Ik voel me niet gelukkig. Niet omdat ik niet kan wennen, niet omdat ik het vervelend vind om me in te zetten, anders zat ik wel vreselijk verkeerd, het voelt gewoon niet goed. "Ik ga vertalen! Of lesgeven!" riep ik steevast. Maar, als ik er bij stil sta, dan wil ik dat helemaal niet. Ik ben verliefd op de taal, op het verwerven, de literatuur, absoluut. Maar mijn gevoel, het pure enthousiasme, mijn geluk, dat is weg. Het heeft niet alleen te doen met mijn opleiding, ook met mezelf. Ik zit vast. Ik heb het idee, alsof ik niet verder kan. Ik heb niet goed naar mezelf geluisterd. Ik twijfelde nog, of ik na school niet gewoon een jaar ertussen uit zou moeten. "Niet doen, dat is niet goed voor je motivatie." Ik besloot dat als waar, en ik ging door. Niet de overgang is te groot, theoretisch gezien. Ik heb er niet goed over nagedacht. Ik stond er veel te weinig bij stil, ik ging gewoon. En nu sleep ik mezelf naar de universiteit toe. Ik heb er geen plezier in. Ik voel, al geruime tijd, een enorme druk. Niet zozeer vanwege de hoeveelheid stof. Het leren van iets waarvoor ik me interesseer, vind ik geen ramp. Maar het alleen maar leren, dat is niets voor mij. Ik wil ook iets doen. Het is momenteel een chaos in mijn hoofd. Verschillende factoren spelen een grote rol, en het gaat niet goed zo. Ik wil, als ik een opleiding volg, er 100 % achter staan. Bij taal&cultuurstudies was het zo dat ik het te breed vond. "Waar word ik voor opgeleid?" Het was zo helder aan het begin, ik dacht te weten waar ik voor opgeleid werd. Maar het werd me toen duidelijker. Je rommelt er ongeveer wat aan, je richtlijnen zijn een jaar lang niet duidelijk. Ik wilde het gerichter. Ik sprak over Frans, alsof ik er sowieso, zonder twijfel mee doorging. Ik heb de studie adviseur enigzins moeten overtuigen, maar dat was geen punt. Het straalde, ik was ontzettend enthousiast. Ik haalde het vak, begon aan periode twee en vind het vak leuk. Goede cijfers gehaald al. Maar, mede door omstandigheden, voel ik me, ondanks mijn prestaties en het feit dat ik het meeste Frans leuk vind, niet gelukkig. Ik vraag me ook af, en niet omdat het makkelijker zou zijn, want dat is het niet: waarom heb ik altijd gedacht dat, omdat ik zes jaar vwo heb gedaan, dat ik dan maar beter geen hbo kon gaan doen? "Ik heb er niet voor niets zes jaar gezeten." Ik wilde altijd de medische wereld in, maar vond taal ook leuk. Omdat ik geen n&g of n&t deed, lag dat niet meer open. Ik ging naar voorlichtingen. Een daarvan was over verpleegkunde op het hoogste niveau. Ik vond het leuk, maar deed alsof ik dat niet vond, omdat ik geen twijfel wilde kweken. Omdat ik geen illusies wilde opwekken, ik deed alsof er absoluut geen kans was dat ik op het hbo, en daarna in het ziekenhuis zou belanden. Ik verdrong dat. Ik zou me schamen, omdat ik vond dat ik iets op universitair niveau moest doen. "Je wil mensen helpen, je wilt het ziekenhuis in; doe het dan goed."
Maar nu weet ik het helemaal niet meer. Ik schaam me, omdat ik er zó van overtuigd was dat ik erachter stond. Het Frans, waar ik dol op was en ben, waar zeker een deel van mijn gevoel ligt, en zal blijven, daar voel ik te onvoldoende voldoening. En ik háát het dat ik dit moet toegeven, omdat ik degene was die het zo graag wilde. Het ergste vind ik, dat het niet eens is dat iets in dit, of het vorige blok me is tegen gevallen. Ik voel me er niet goed, niet gelukkig bij, plus het feit dat het niet alleen de opleiding is. Ik zit vast. Ik dacht zekerheid te hebben, maar dat is niet zo. Ik heb hier al geruime tijd last van. Misschien klinkt het gehaast, en overdreven. Maar zo voelt het voor mij niet. Ik zit erover na te denken, of ik sowieso beter even kan stoppen, nadenk wat ik echt wil, en dan goed besluit, of dat ik dit jaar afmaak, en ik in ieder geval ten alle tijden verder kan. Mijn gevoel zegt duidelijk dat het zo niet gaat, en dit niet goed voor me is. Dat ik eens na moet denken wat ik écht wil, wat mij gelukkig maakt. En ik denk, dat ik dat maar eens moet doen. Nee, ik weet het wel zeker.



Maandag 13 december, nog een keer

Wat een communicatie hier in huis. Mijn moeder belt met haar mobiel vanuit de slaapkamer naar mijn zusjes mobiel, over een afstand van drie meter. Of Soof het licht uit wil doen, omdat ze wil slapen.



Maandag 13 december

Ik ben echt grijs van binnen. Ik voel me vandaag ontzettend saai. Ik wil iets leuks doen. Ik wil drop, twintig tijdschriften en een warm bad. Ik wil, als ik knipper, een nieuwe ov met pasfoto's en ook meteen een paar voor pasjes en examens. Madame Bovary wil ik, zonder op mijn fiets te stappen in die waterkou, en naar de stad te gaan. Ik wil mijn rijbewijs, warme chocolademelk en knakworst, ik wil doritos, eens wat aan mijn layout doen en bovenal: slapen.

De kerstboom is er, maar het grote feest (;-)) van lampjes draaien was er niet. De lampjes waren oud en verrot, dus moesten ze weg en kwamen er nieuwe. Die gaan aan door simpel weg de stekker in de stekkerdoos te steken. Hij is wel mooi versierd. Ik hou van kerst. Ik vind het alleen vervelend als de zon schijnt, terwijl je binnen een kerststol eet, chocolademelk drinkt en je een kerstfilm op hebt staan waar het sneeuwt. Dat is net zoiets als op wintersport gaan, en groene plekken op de berg aantreffen. Slaat nergens op. Met kerst moet het koud zijn. Het is idioot, als je op kerstavond naar Piet of die ander luistert, en je hoort dat het een milde dag wordt, met hier en daar periodes zon. Dat je bij wijze van spreken je zonnescherm uit moet draaien omdat anders de kerstboom in het licht verdwijnt. Het liefst sneeuwt het natuurlijk; maar daar hoeven we nooit echt op te rekenen. Als in godsnaam die zon alleen maar wegblijft.

Ik ga in bad. Doen waar ik zelf zin in heb.

Fijne dag!

Celine is trouwens held van de dag, met redenen waarbij ik stiekem in mijn vuistje lach. Haar mooie, ik hoop realistische woorden maken vandaag mijn dag goed.



Zaterdag 11 december

Vandaag is echt een stinkdag. De sleutelhanger van mijn vader ligt toevallig op mijn bureau, en er zit een foto van mij in. Ik lijk wel een vent. Al is die foto van drie jaar terug, acceptabel is hij écht niet. Maandag laat ik nieuwe maken voor mijn OV en theorie examen. Krijgt-ie per direct een nieuwe.

Ik heb zo rijles, blokuur. Daarna moet ik leren, vijf hoofdstukken. Geen zin in, maar als ik het nu vanavond en morgenochtend-en middag doe, ben ik er morgenavond vanaf. Ik wil een film huren. Ik wil gewoon, met popcorn en een groot glas cola (of fanta, whatever) op m'n reet zitten. Er zit een irritant rood vlekje vlakbij mijn mondhoek. Mijn haar is duf, en heeft een rare, eigenlijk saaie kleur. Toen ik vanochtend thuis kwam nadat ik Mark plezier had gewenst bij zijn Blink-182 concert, zat ik doelloos achter mijn bureau. Te loeren naar een kale boom, kale stenen, en nog deprimerender; een kale kat. Afin, toen mijn vader zei dat hij even naar een winkelcentrum ging, besloot ik mee te gaan. Wat hem overigens zeer verbaasde, want ik ga nooit mee, mompel altijd een verveeld "nee, niet zo'n zin," als ik weer eens in mijn suffe pyjamabroek duf aan het tikken ben. Het was leuk. Kerstcadeautjes zoeken. (Maar nog niet echt voor mij, gezien ik het leuker vind als ik er niet bij ben.) Toen mijn vader nog vroeg bij Free Recordshop hoe duur de shoebox van Sex and The City was, kreeg hij zowat een hartverzakking. Na zo'n anderhalf uur weer naar huis. Straks gaan ze een kerstboom kopen. Gezellig vind ik dat, als je 's ochtends in een nog koud huis naar beneden komt, dan aan één van de lichtjes draait (die vervolgens aanzet is tot de hele verlichting), en hij dan schittert onder het genot van thee. Ik hou van kerst. Sjors uit goede tijden ook. Ik zag toevallig weer een aflevering laatst. Met haar spijkerpistool richtte ze op die idiote Nick, en toen zei ze iets van: "Vroeger, toen was ik gelukkig. Met kerst. Als we de lichtjes in de boom deden. De spanning, of ze het zouden doen." Op het moment zelf lachtte ik me lam. Nu niet meer zo. Je had het moeten zien. Spijkerpistool was eigenlijk meer een supersoaker 2006, en zij stond in het zand en met de zon op haar smoel de kerst erbij te betrekken.

Ik ga autorijden. Fijne dag!



Donderdag 9 december

Er zijn Spunk boeken. Ik zag ze in de chill-out. (Voor wie ze niet kent: die boeken van de website spunk.nl, een jongeren blad online.) Ook columnisten. Drie hebben een boek. Ik moet trouwens altijd lachen om die van Kelvin. Over Jampeter. Hahaha. Die ander is van iemand van wie ik de naam niet weet, en ééntje is van een naar ik vermoed, aankomend sex-talent. Of dat is ze al. Weet ik veel. Het schijnt dat ze zuipt, neukt, en dan schrijft. In die volgorde. Ik heb nog getwijfeld of ik 'm zou kopen, maar besloot geen zin te hebben in het naar mijn idee ietwat overdreven gezever en de stoerdoenerij over haar bed-en (in haar geval meteen ook maar) seksavonturen.

Vandaag was een bizarre dag. Niet veel zin om me erover uit te laten, ik laat het maar varen. Het was bovendien ook koud, en aangezien mijn ene wit-met-rose gestreepte handschoen weg is, heb ik nieuwe gekocht. Zwart met hier en daar ter decoratie kleine schijfjes. Ze schitteren een beetje. Niet erg interessant als je het over een handschoen hebt, maar goed. Ik heb nieuwe handwarmers, en dus geen rode klauwen meer als ik 's ochtends met mijn ook al bevroren hoofd en veel te laat naar het station fiets.

Iets waar ik nu, plotseling aan denk. Je hebt web-log.nl. Ik had er ook een web-log. Leuke logs lees ik daar. Maar er zijn ook logs van personen rond de dertig die denken dat ze werkelijk in een land genaamd web-log wonen. Wekken ze de realiteit op door een knuffelbeer rond te laten gaan. En wie de knuffelbeer op z'n web-log krijgt, mag hem één nacht te logeren. Dat was de actie vorig jaar. Virtueel cadeautjes uitdelen, knuffelberen die men uit logeren stuurt, en ik zag laatst nog zoiets dubieus. Ik ben al een tijdje gewoon via mijn eigen site online. Het was daar altijd wel leuk, reacties van wildvreemde mensen. Ik kwam ook op sites van mensen aan de andere kant van Nederland. Gek trouwens. Ik kwam altijd op een bepaalde site, met bepaalde kleuren en dan kreeg ik opeens trek in zuivelproducten. Melk enzo. Je had ook mensen die wel zes logs op één dag hadden. Waar ze de tijd vandaan haalden weet ik niet. Sommigen hadden hele journalen en kranten van hun site gemaakt, andere serieuze dagboeken. Als je je verveelt, moet je er maar eens kijken. Vaak kom je vanzelf een log tegen die je vaker zult bezoeken. Leuk.

The Green Mile komt nu. Mooie film, altijd een paar tranen, ook al heb je hem weleens gezien. Ik ga kijken.



Dinsdag 7 december

Vandaag was saai. Twee uur literatuur. Een trein die weer eens slomer reed omdat er weer een kapotte bovenlijn was, het was koud, in de trein kwam een opa binnen en niemand stond op en ik vond het zielig, het raakte me omdat niemand z'n mond opentrok. Hij ging naar het toilet en toen -ie terugkwam ben ik gaan staan en kon hij zitten. Ik vind het idioot. Je laat zo iemand toch niet een half uur staan?
Ik ga trouwens vaker gewoon meteen iets doen als ik iets zie gebeuren wat ik voor mijn neus zie gebeuren, en/of waar ik zelf betrokken bij ben. Ik heb er een hekel aan om met het gevoel rond te lopen, een soort schuldgevoel als je iets had kunnen doen (gewoon iets heel simpels, normaals), en het niet hebt gedaan. Zo was er laatst een meisje dat, toen ik het toilet binnen kwam, haar veters stond te strikken. Ik keek welk toilet nog vrij was en hield mijn hand al op de klink, toen ik een luid "tt" hoorde. Het bekende tong-geluid. Ik keek haar aan, waardoor ze ongemakkelijk begon te lachen. Bleek dat zij stond te wachten op het toilet. Stom kutkind, dat kan ze toch gewoon zeggen? Hoe moet ik zien dat, als zij bezig is met haar schoenen, gebukt staat, wacht op een toilet? Het zag er absoluut niet naar uit. Ik heb trouwens een hekel aan dat geïrriteerde "tt" geluid. Dan krommen mijn tenen al. Ik wilde er iets van zeggen; maar was te laat. Dan had ik het meteen moeten doen. "Hoe bedoel je, "tt"?" Dat was waarschijnlijk al genoeg geweest. Zucht. En zo kom je een aantal gevallen tegen op een dag. Volgende keer ga ik er iets mee doen, als het nut heeft.

Ik heb binnenkort mijn theorie examen, en ik ben nu al wat aan het leren. Ik wil het in één keer halen, geen gezeik met weer 30 euro extra. Dat CBR verdient echt klauwen met geld aan kandidaten. Ik verdenk ze er echt van (en ik geloof dat ik zeker niet de enige ben) dat ze je soms expres en dus onnodig laten zakken. Je bent al een klein gevaar op de weg als je, in plaats van 100, 95 km/u rijdt. En natuurlijk, het is áltijd het kijken. Niet goed gekeken, teveel gekeken. Je kunt ook overdreven kijken. Het zijn van die situaties waar je soms gewoon geen grip op hebt. Vrachtwagen achter je, dan kan je in de stress zitten. Gelukkig kan ik eerst nog oefenen. Ik ben bij les vijftien, en nu gaan we examenroutes doen. Twee uur lang. Ik vind het wel fijn, want het gaat snel nu. Ik hoop dat ik mijn theorie examen in één keer haal, zodat dat in ieder geval niet in de weg staat.

Oké, ik ga nu iets aan Frans doen voor donderdag (gedicht analyseren, in de vorm van een presentatie), eten, in bad en dan het hectische van de dag uit mijn hoofd halen. Ik had vandaag nog iets willen opschrijven, maar ik ben het vergeten. Oja, hoengelen. Mark wilde hoengelen. De hele ochtend, "hoengelen." Wist ik veel wat hoengelen was. "Wat is hoengelen?" "Gewoon, hoengelen." Gezien het de hele ochtend doorging, werd ik er gek van. "Doe het eens?" "Als jij zegt waar de hoengel staat. Ik heb er wel één misschien in de garage." "Wát is hoengelen?" Pas later, toen ik geïrriteerd raakte omdat ik a) geen zin had in les en 2) ik al gewoon moe was gezien ik diezelfde nacht naar de andere kant van het bed schoof omdat we slapend ruzie kregen, zei hij wat het was. Hoepelen. Hoepelen.

Tot slot nog een prent van Mark en mij op de MoFa, getekend door Sophie, wellicht wat bibberig vanwege het klungelige potlood in paint:

Fijne avond!



Maandag 6 december

Dat is toch geestig: ben je 3 maanden dag in dag uit (plus nachten) bezig met het bouwen van een appartement, in landelijke stijl notabene, gepaard met ruzies waarbij de één in de auto slaapt, en dan koopt niemand je appartement. Elmer en Nanet. Hahaha.



Zaterdag 4 december

Die frames frustreren me. Ik heb nu alles wit gemaakt en ik ga het overnieuw doen. Gewoon, met kleuren.

The incredibles (film) was gaaf! Hij is grappig, dus de moeite waard. Ik stel trouwens niet echt hoge eisen aan films. Het plot moet redelijk zijn (natuurlijk), en ordinaire horrors vind ik vreselijk. Ik hou van buitenlandse films. Films van verschillende tijd-lagen. Terug in de geschiedenis. Maar nu is ook goed. Een goed einde is niet altijd mogelijk. Dat vind ik wel storend. Is de film goed, krijg je één of ander raar einde. Een film hoeft voor mij niet altijd goed te zijn wil ik hem leuk vinden.

Ik ben moe, maar ik heb geen zin om te slapen. Ik wil iets doen, vooruitgang boeken in wat dan ook. Maar ik heb er geen zin in. Mijn hoofd zit vol en mijn neus ook. Net in bad geweest met mijn favoriete lucht, als is deze zinstelling nogal bizar. Youp van 't Hek gelezen, met "iedereen is in de war." Flauw gelachen, gedoucht en wat warms aangetrokken. Zak Hamka's, nu al leeg, een opgemaakt bed dat wacht en geen reet op tv. Msn staat uit. Ik heb eigenlijk een hekel aan msn. Omdat je altijd vervelende miscommunicaties oploopt, omdat het na zo'n vijf zinnen wel ophoudt (Hoi, hoe gaat het? //Ja goed met jou?// Ja ook.//Mooi zo.// Hé, ik ga weer.//Oké, doei!/Daag!)en ik over de gave bezit allerlei kinderen uit de brugklas in mijn msn lijst te kunnen plaatsen. xxxfleurxxx@hotmail.com is een -ik weet het- nogal kinderachtig adres, en als je dan de een x vergeet, dan heb je zo de Fleur uit Limburg, of die uit Zierikzee, en er is er ook nog één uit Den Hoorn. En ik krijg ook altijd, omdat ik al zo'n drie jaar van de orthodontist verlost ben, nog steeds een mailtje met de waarschuwing dat ik binnenkort weer moet. Al zo'n zes maanden lang. Ik weet niet wie van drie er met een plaatjes/blok/buitenboord beugel rond loopt, maar ik ben het niet. Gepasseerd station.

Slaap lekker.



Vrijdag 3 december

Onder het mom "zware week gehad", stapte ik vandaag niet uit bij het station waar ik dat normaal wel doe, maar reed ik door naar de stad. Daar ben ik op zoek gegaan neer een theorie boek voor het theorie-rij examen. Gevonden, bij Donner. Niet gehuurd dus bij de bibliotheek, omdat ik er vast nog wel wat aan heb. En mijn zusje ook, over drie, vier jaar. (Als er niet al te drastische maatregelen worden getroffen.)
Daarna naar de h&m, waar ik twee overhemden kocht in wit en zwart met een grijze streep, en toen met de trein weer terug. (Na de chill out, waar ik op zoek was naar een grijze sweeater met twee roze, schuine strepen, maar die hadden ze alleen in L). Thuis weer naar de h&m, om nog even verder te kijken.

En nu zit ik hier, overigens met een verbaasde blik. Hóe komt die ruimte er boven "top"?, en hoe krijg ik het weg? Nog meer verbaasd: je theorie examen aanvragen gaat met een soort ingesproken bandje. Gaat dat echt zo? Ik raakte in de war, dus hing ik maar op. Ik was bang dat ik straks mijn rij examen aan zou vragen, maar als ik even had nagedacht; dan doet je instructeur dat gewoon. Ik bel morgen wel terug. Ik ga zo douchen, mijn kamer op ruimen, aankleden en dan vanavond naar The Incredibles. Ik wil ook wel naar de grunge, maar die is er in januari pas. "Nog enger dan The Ring", hoor ik steeds. Maar ik vond The Ring niet eng. De Japanse niet, de Amerikaanse niet. Zal wel aan mij liggen.

Oja, de trein. Er gebeurde laatst iets vrreemds, echt idioot. Ik vond het eerlijk gezegd niet leuk, maar ergens is het ook wel komisch. Ik zit in de trein van Utrecht naar Rotterdam Centraal, moet nog even de stad in. Er komt een man van rond de vijfendertig de trein in lopen, met een rare kop en een vreemde trui. Ik moet moeite doen niet te lachen, dus ontstaat er toch een glimlach. Hij ziet dat en lacht ook. "Pretje?" Ik versta hem niet, want ik luister muziek. "Sorry, wat zei u?" "Pretje?" "Ja, haha." De trein begint te rijden, en vlakbij Rotterdam steekt hij zijn nek uit en kijkt over de stoelen heen. Het ziet er opnieuw grappig uit, en weer lach ik in mezelf. Weer ziet hij het. De trein stopt, ik wil de ene uitgang nemen, maar het is wel idoot als de andere uitgang 2 meter verderop is. Dus loop ik dezelfde kant als die meneer uit. Legt hij zijn hand op mijn schouder, mompelend: "Dat moet je nu toch even uitleggen, waarom je lacht." Ik word er kriegelig van. "Dat heb ik wel vaker, niets persoonlijks." Ik lieg, want ik heb geen zin in dit soort gedoe. Weg, ga weg, denk ik. "Dus je wil niet een keer een biertje gaan drinken?" "Nee," antwoord ik. "Maar je vond het niet bijzonder, van in de trein, dat ik binnenkom en we zien elkaar en lachen?" "Nee, en bovendien was het niet persoonlijk. Ik bedoelde er niets mee." "Dus geen biertje drinken? En je hebt niet het idee dat wij elkaar nog eens tegen zullen komen?" "Nee, ik heb bovendien een vriend." "O, ja, dat is prima, wees er zuinig op." "Ja." "Ik moest helemaal vanuit Leiden via Utrecht naar Rotterdam." "Vervelend. Maar ik ga die kant op. Dag." "Dag, en veel plezier!"

Ik hou hier niet van. Als ik de volgende keer ergens om moet lachen, kam ik mijn haar net als causin Itt naar voren.



Donderdag 2 december

Mijn kiest trekt wat van de Rodeo Energy drink, mijn presentatie (of Referaat) ging redelijk goed, in mij kamer ruikt het naar Hamka's en er ligt overal zand, ik ben gelukkig met mijn nieuwe douchegel (waaróm), heb mijn klerenkast opgeruimd, ontdekt dat ik morgen toch niets hoef in te leveren voor een cijfer, ga morgenavond naar The Incredibles en volgens mij is mijn salaris gestort, maar ik ben te lui om dat te bekijken. Ik heb nog geld over voor wat kleren na het inslaan vorige zondag, nog een heel zak kruidnoten over en mijn rijlessen gaan goed. Nieuwe belminuten, voldoende sms tegoed en een fiets die, na op de meest risicovolle plekken te hebben gestaan (het station) elke dag, nog steeds niet gestolen is.

Het maken van een lijst met de leuke dingen (hoe kinderachtig het ook mag klinken), schept vreugd.(In moeilijke tijden) En dat is niet een "gehoorde" van vandaag, maar een feit.

Liefs



Woensdag 1 december

Ik ben doodmoe. Ik heb mijn presentatie af. Morgen moet het gepresenteerd. Ik voel me rot, elke keer loop ik er tegen aan te hikken en voel ik een lichte adrenalinestoot in mijn benen. Ik ben bang dat ik niet de juiste informatie heb, hoewel het toch eigenlijk wel goed moet zijn. Gelukkig hoeft het niet alleen. Ik denk weleens: "Ik ben niet zo snel ergens bang voor." Maar nu gaat het niet op, ik ben gewoon wel bang. Hoelanger ik erover nadenk, hoe meer rare gevoelens ik krijg in mijn buik en benen. Ik slik opeens chaotisch, mijn hart doet raar. Zal wel gezonde spanning zijn.

Sex and the City is afgelopen en ik heb de laatste afleveringen niet eens gezien. Bezig met andere dingen. Ik hoop dat ik the shoebox van SATC krijg voor kerst. Ik hoop het. Kan iemand me trouwens vertellen wat er vandaag in Rotterdam aan de hand was? Dronken mensen over straat, massa bij het casino, overal politie en ME wagens. Zo rond de klok van vier. Was er een feest ofzo?

Vandaag overigens gehoord: "Leuke dingen moet je niet uitstellen."