สวัสดีครับท่านผู้สนใจ ในเรื่องการทำคาราโอเกะ จากภาพดิจิทอล หรือจากภาพวิดีโออื่น ๆ เนื่องจากบทความตอนนี้เป็นตอนที่ 1 ตอนแรกจริง ๆ ผมขออนุญาตพูดคุยชี้แจงกับท่านผู้สนใจสักหน่อยนะครับ ท่านอาจสงสัยว่าผมเป็นใคร มาจากไหน จึงบังอาจมาเสี้ยมสอนคนอื่น เก่งนักหรือ
เอาเป็นว่าผมทราบดีและตระหนักเสมอ ขอเรียนท่านพอคร่าว ๆ ดังนี้ครับ
อดีตผมเป็นศึกษานิเทศก์ ก่อนนี้เคยศึกษาคอมพิวเตอร์อยู่พอประมาณ โดยเริ่มจากเครื่องซินแคร์เล็ก ๆ สมัยโน้น(สมัยมอนิเตอร์ออกสีเขียว)ราว พ.ศ. 2520 ครับ เขียนโปรแกรมเองในภาษาเบสิก......มองไม่เห็นเลยว่าคอมพิวเตอร์มันจะมีรูปร่างหน้าตา และความสำคัญอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน ผมอาศัยการฝึกด้วยตนเอง หาหนังสือต่าง ๆ มาอ่านโดยตลอดตามความสนใจของตนเอง ไม่มีใครมาบังคับ สมัครใจ ชอบจริงๆ นั่งหน้าคอมฯได้เป็นวันๆ
บังเอิญอีกว่าผมเรียนปริญญาตรีในด้านเทคโนโลยีทางการศึกษา เลยได้จับกล้องถ่ายภาพ (สมัยนั้นภาพสีต้องล้างและพริ้นท์ที่แล็ปใหญ่ของบริษัท)รอเป็นสัปดาห์จึงจะได้ ภาพถ่ายส่วนมากจึงเป็นขาวดำร้านต่างๆทำได้เอง(ผมนี้ทำได้ทะลุปรุโปร่ง เพราะอยู่แต่ในห้องมืด) การถ่ายวีดีโอก็เรียนที่มหาวิทยาลัย(มีแต่วีดีโอขาวดำ) สถานีโทรทัศน์สียังไม่เกิดนะครับ กล้องนี้ใหญ่เท่าปี๊ป เอาไปไหนไม่ได้ง่ายๆครับ แต่ความเจริญมันรวดเร็วมากครับ สี่-ห้าปีเท่านั้นเองผมก็ซื้อกล้องถ่ายวิดีโอสีเล็กๆของพานาโซนิคได้ ทั้งหมดนี้ก็ทำเพื่องานในหน้าที่นะครับ เพราะผมต้องนำไปสอนครู อบรมครูให้รู้ให้เก่งเพื่อพัฒนาการเรียนการสอนว่างั้นเถอะ
สำหรับโปรแกรมคอมพิวเตอร์ผมก็พอใช้ได้ สอนครูเขาได้ในระดับหนึ่งพอเป็นพื้นฐานให้ครูได้ไปค้นคว้าพัฒนาตนเองเพิ่มเติมเอา
การสอนคนไม่มีใครสอนได้หมดไส้หมดพุงหรอก เพียงแต่บอกวิธีการ หลักการที่จำเป็น ความเก่ง ชำนาญการ เชี่ยวชาญหรือไม่มันอยู่ที่เขา ต้องไปทำบ่อยๆจะเห็น จะได้ความรู้เพิ่มเอง ..... สิ่งที่ผมกล่าวมาก็คือ ผมไม่ได้เก่งมากมายอะไร แต่ชอบ เคยทำ เคยสอนคนเขามาแล้ว ที่สำคัญคือตอนนี้เอง ผมได้เออรี่(ออกจากราชการก่อนกำหนด)มาอยู่บ้าน เหงาๆชอบกล คนมันเคยทำอะไรมาอยู่เปล่าๆ รอวันลาโลก(จริงๆ) ก็เลยอยากทำประโยชน์เท่าที่จะทำได้ เฉพาะผู้ที่สนใจ ให้วิชาการมันแพร่หลายมากขึ้น อย่าคิดว่าผมแย่งอาชีพใครน่ะ
(ต่อ)