TeamB ไม่มีจริง..
..
จริงหรือครับ..
....อือ..นั่นสินะ..ไม่มีหรอก ไม่เคยมี...และจะไม่มีตลอดไป..
ผมน่าจะบอกตัวเองแบบนี้มานานแล้ว..

"ไอ้สัตว์นี่..หมั่นไส้แม่งว่ะ...ยึดโลโก้แม่งซะเลย"
"เป็นไง
คิดว่าแน่เหรอ...อ๋อออกมาโพสด่าเหรอ..โดนยึดแล้วยังซ่า..บล็อกแม่งเลย"
"เปลี่ยน porxy มาป่วนเหรอ..กระจอก..block แม่งทั้งเซิฟร์เลย.."
"บอร์ดนี้
มีไว้สำหรับกูกับพวกเท่านั้น..พวกไพร่อย่างมึงจะเล่นก็ควรจะเจียมตัวกันหน่อย"

ผมยังหวังให้ฝันร้ายนั้นหายไป..
แต่มันจะหายไปได้ยังไง..
ในเมื่อผม และทุก ๆ คนยังคงเล่นไอ้เกมส์ห่วย ๆ นี้อยู่

"เลิกไม่ได้.... นายไม่ได้รับอนุญาติให้เลิก"
ผม...
ผม..
ผมไม่ได้ต้องการแบบนี้..


"บำบัด รักษา..อาการเจ็บปวดทางจิตใจ แบบถาวร"
ผมมองตัวหนังสือที่หัวข้อลิงค์..
มันใกล้กันมากกับหัวข้อ
"ชื่อเสียง มันมาพร้อมกับอำนาจ และการยอมรับ หรือการเคารพนับถือจากคนอื่น ๆ "
"เธอป่วย" เขาบอกผมอย่างนั้น ทันทีที่ผมคลิกเข้าไป
เธอต้องการ การรักษาอย่างเป็นขั้นตอน
ต่อจากนี้ไป เธอจะอยู่ในความดูแลของเรา และทำตามที่เราบอกเท่านั้น
และเธอ..ไม่มีสิทธิ ออกความเห็นใด ๆ ทั้งสิ้น
ผมเซ็นชื่อตัวเอง ในช่องไอดี..
เอาละ เอาประวัติเธอวางไว้ตรงนั้น..
ประวัติเธอ ชื่อของเธอ ..ความเป็นมาของเธอ..อดีตของเธอ..วางไว้ตรงนั้น
เมื่อเธอหายดี..เธออาจจะได้กลับออกมาใช้มันอีก..
แต่เราก็ไม่รู้นะ ว่ามันจะนานแค่ไหน
ผมหันไปมองอดีตของตัวเอง..เหมือนกับจะเห็นมันเป็นครั้งสุดท้าย
ผมเห็นความเจ็บปวดแวววาวอยู่ในนั้น ความทุกข์ระทมโบกมืออำลาผม
ความสุขสมหวัง เมินหน้าหนี คงยังโกรธที่ผมไม่เคยให้ความสำคัญพวกเขา
ผมใจหายเล็ก ๆ ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาหรือเปล่า
ความทรงจำที่มีกับเธอ กับเพื่อน พ่อแม่ น้องชายตัวเล็ก
และความทรงจำในวัยเด็ก ถูกพับวางไว้อย่างเป็นระเบียบ

ผมเดินสวนกับคนดัง ๆ หลายคน..เครื่องไม้เครื่องมือดูทันสมัยไปหมด
ผมกำลังจะได้พบกับชีวิตใหม่ ที่รุ่งโรจน์..
และนี่คือสิ่งที่ต้องต้องการจะได้รับจากที่นี่..
ผมเดินเข้าประตูไป ช่องทางเดินแคบ ๆ ชนิดที่เดินสวนกันไม่ได้
เจ้าหน้าที่ในชุดคลุมสีขาวเดินนำผมไปตามช่องทาง ที่เลี้ยวซ้ายขวาไปไม่หยุด
ผนังเหล็กเย็นเจี๊ยบบบ...เวลาเอามือไปโดน ผมเห็นเงาตัวเองลาง ๆ
เดินตามไปด้วย
แต่อย่างน้อยผมก็ยังจำตัวเองได้..
"อีกเดี๋ยวก็จำไม่ได้แล้ว" อยู่เจ้าหน้าที่ก็พูดขึ้นมาสกัดความเงียบ..
อะไรนะครับ...
ไม่มีเสียงตอบ..
เขาพาผมเลี้ยวเข้าประตู
มีลูกกรง 2 ข้าง ..นี่มันห้องขังนี่หว่า..ผมเห็นคนอยู่ในนั้น
"รีบเดิน อย่าสนใจ" เจ้าหน้าที่บอกผมอีก พร้อมเร่งฝีเท้าขึ้น
ผมรีบเดินตามไป..
พวกที่อยู่ในห้องขัง พุ่งมาใส่ผมยื่นแขนออกมาจากลูกกรง
กระชากคอเสื้อผม!!
"ทีมบีเป็นตัวแทนของคนเจ็บปวด" เขาตะคอกใส่ผม..
" พวกแก มันจอมปลอม จอมเสแสร้ง" ผมสะบัดตัวหนีแล้วรีบเดินตามเจ้าหน้าที่ไป
ทุก ๆ ห้อง ยังตะโกนกันออกมาไม่หยุด ..เสียงอื้ออึงไปหมด..
"แกมันก็แค่คนป่วย ที่หลงกับชื่อเสียงโง่ ๆ เท่านั้นแหละ"
"เขาไม่ได้รักษาแก..แต่เขาทำให้แกเป็นมากขึ้น"
"ชื่อเสียง มันมาแล้วก็ไป..อย่าไปหลงกับมัน"
"แกไม่มีทางหนี จากความจริงได้ "
"หลุดโลกบอร์ด ไม่ใช่โรงพยาบาลนะเว้ย..มันแค่ห้องโสโครก ๆ
ของคนไม่มีที่ไปเท่านั้น"

ผมวิ่งออกมาจากห้องนั้น..ปิดประตู!!
ความก้าวร้าวยังอัดแน่นอยู่ในหัว..
ใจเต้นแรง ผมหอบ เหนื่อย..
"ยังไม่เริ่มเลยนะ" เจ้าหน้าที่พูดเสียงเรียบ..
"เอาหละเข้าไปสิ.."
เขาเปิดตู้กระจกใส ขนาดเข้าได้พอดีคน..ผมลุกแล้วเข้าไปอย่างว่าง่าย..
ประตูปิด
เจ้าหน้าที่เดินหายไปในความมืด ผมเอามือทาบกระจก..ในห้องค่อย ๆ มืดลง ๆ
...
แต่อะไรบางอย่างค่อย ๆ สว่างขึ้น ๆ..
พื้นที่ผมยืน..ค่อย ๆ จางหายไป.
พื้นสีเหลืองที่คุ้นเคย ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นมา..ผมยืนอยู่เหนือทุกคน
ผมมองเห็นความเป็นไปทุกอย่าง รู้ว่าใครเป็นใคร ใครปลอมใครป่วน ใครปั่น
และผมสามารถจะทำอะไรกับพวกข้างล่างก็ได้
ผมจะเอาความเป็นทีมบีหลอกล่อ สาวน้อยสาวใหญ่ไปฟัน กี่คนก็ได้
เหมือนที่รุ่นพี่ทีมบีคนอื่น ๆ เคยทำ..
ผมรู้สึกถึงพลัง อำนาจ และความยิ่งใหญ่...
และตอนนี้ ..
ผมคือทีมบี ..และผมคือขาใหญ่..
และถ้าผมหมั่นไส้ใคร..
และสิ่งที่ผมทำลงไป..ไม่จำเป็นต้องสนใจใครทั้งนั้น
ไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง ไม่มีคนรัก
และผมอยู่เพียงคนเดียว เพราะผมอยู่เหนือกว่าทุกคน..
แต่ในสังคมจำลองนี้... คงไม่ต่างจากที่อื่น ย่อมมียุคสมัยของมัน
เมื่อมีเวลาที่ผมผ่านมา และวันนึง เวลาของผมก็หมดลง
มันเร็วชนิดที่ผมตั้งตัวไม่ทัน พื้นสีเหลืองค่อย ๆ โหลดช้าขึ้น..
โลโก้ที่เคยมีมากมาย กลับหายไปทีละตัว..จนหมดสิ้นไม่เหลือ
และบางครั้งผมก็ไม่สามารถเข้ามาในพื้นที่สีเหลืองนี้ได้
คนกลุ่มใหม่เข้ามามีอำนาจ ..
ตู้กระจกที่ผมใช้เป็นที่ควบคุมทุกอย่าง ถูกปล่อยน้ำเข้ามา..
และมันสูงขึ้น ๆ จนท่วมหัว ผมสำลักอำนาจและชื่อเสียงที่ตัวเองเคยมี
และบัดนี้มันหมดไปไม่เหลือ...

ชื่อผมตกอยู่ที่พื้นเปียกแฉะ ถูกคนมากหน้าหลายตาเดินเหยียบย่ำไปมา
ไม่มีความหมายอีกต่อไป..

"ชื่อเสียง มันมาแล้วมันก็ไป"
ชายคนที่อยู่ห้องขังตรงข้ามผมตะโกน..
ผมลุกมาเกาะลูกกรง...และมองเด็กหนุ่มหน้าตาเกลี้ยงเกลาวิ่งตามหลังเจ้าหน้าที่ชุดขาวเข้าประตูไป..


...

i dont understand va

ตกลงทีมบีคืออะไรกันแน่ท่าน

คารวะ

ยังมีชีวิต อยู่หรือ ทั่น

อืมม กูเข้าใจ คมว่ะสัดหมา

โห เหลือเชื่อ

ในที่สุด ก็โผล่มาจนได้นะ หนมเน่า......


อือๆ ดี ๆ (แอบชื่นชม)

//วางตัวเป็นกลางสุดฤทธิ์

อืม

...ชอบตรงมันมาแล้วก็ไปจัง

อืมม์ มันเป็นวงจร
ลุ่มลึกอย่างเคย

ทีมบี

ความคิด

ที่ยึดติด

กลับกลาย

เป็นแบบเดิม

ขนมเน่า........... หายไปไหนมา.........คิดถึงจังไม่มีเรืองดีๆให้อ่านเลย.........

หนุกๆๆๆ

สุดยอดเหมือนเดิมครับพี่ขนมเน่า

ซูฮกๆ

เนอะ............มาแล้วก็ไป

แล้วตรงลงมันกี่รุ่นแล้ววะ

อ๊ะ นี่มันเรื่องจริงหนิ

ไม่ผิดหวังๆ ลึกซึ้งนะ องุ่นอ่านสองรอบแหนะ

เขียนดีเหมือนเคยเลย ขนมเน่า

อ่า .... เป็นกลางๆ ที่สุด

...
...
สุด..
..