CİMRİ YAŞAM

     Yasam çok acımasız, bana hiç birsey vermiyor ve çok cimri mi diyorsunuz? Artık hayattan bıktığınızı ve bu mücadeleyi bırakmak gerektiğini mi  düşünüyorsunuz ? Zorluklar sarmış etrafınızı ve oldukça sıkıldınız her şeyden.Daralıyorsunuz ha ? Öyleyse herseyi bırakıp bir kenara, bu yazıyı okuyun. 

     Çünkü ben böyle düşünmüyorum. Yaşamın çok cömert olduğunu  düşünüyorum... Hatta düşünmüyor, biliyorum. Baksanıza yasam kendisinden  haz alabilmemiz, mutlu olabilmemiz için, tüm imkanlarını  sunmuş bize. Onun tek istediği insaninin gelişmesi.. Ve belki sonsuzluğun tadına  varılması. Delirircesine ve korkmadan aşk yaşanması? 

     Neler yok ki etrafımızda? Aslında içimizde neler yok ki demek lazım 
çünkü etrafımızda gördüğümüz herseyin bir illüzyon, sadece kendi   içimizdeki  değerlerin gerçek olduğunu düşünüyorum. Hatta düşünmüyor, biliyorum.  Çoğu kimse buna inanmaz ama ! Mutluluğu, hazzı hep kendi dışında arar.  Kendinden başka birseylerde, birilerinde. Maddede, parada? Fakat gerçek  mutluluk bizdedir. Bizden bize yansıyandır o?. Önce bunu bilmek, sonra  yaşamın bir mecburiyet olmadığını görmek gereklidir bence?

     Düşünsenize kim verebilir bize, asık olduğumuz bir çift gözün içindeki 
mutluluğu. Aldığımız nefesin hazzını, içtiğimiz bir bardak suyun tadını 
kim verebilir ? Hadi bir deney yapalım, 10 gün su içmeyelim ya da, 
fazla değil 1 dakika nefes almayalım. Belki o zaman yaşamın bize sunduğu 
cömertliği daha iyi anlayabiliriz. 

     Oysa biz bu cömertliği anlamak yerine, kendi dışımızdaki mutluluğu 
aramakla geçiririz ömrümüzü. İsyanlarla, mücadelelerle? Neden yaşamın  bize  sunduğu en büyük cömertliğini, görmezlikten geliriz bu cehennem 
saatlerinde! Görmezlikten geliriz, ağzımızın içine, kendi yüreğinin gözü gibi 
bakan insanları! Görmezlikten geliriz soğan ekmeğin lezzetini!  Görmezlikten geliriz, karanlık caddelerin ihtişamını! Israrla bizi sevenleri?  Bize uzanan elleri geri çeviririz ! Ulaşmak için yanılsama  hedeflerimize, aldığımız nefesi bile unuturuz ! Bilmek istemeyiz, bize herhangidir  cömertliği hatırlatan sevdaları ! Görmezlikten geliriz, gözümüzün  önündeki selvi ağaçlarını? Kuşların masumluğu barınmaz bir türlü içimizde !  Yaşamın bize cömertçe sunduğu anları, özgürlüğü ve hayati yadsımayı  yeğleriz.? Güneş kemiklerimize kadar islemek isterken biz kapanırız  betondan duvarlar arasına? Neden, neden, neden ? Sonra, sonra benliğimizi saran kötülük, hiç birseyden mecnun kalmadığını söyletir bize!

     Artık tüm doğallıklar, yerlerini garip bir hale bırakmışlardır ; Mevki,  güç? Oysa yasamak için bize öğretilenlerin aksine en büyük güç, yaşamın  bu cömertliğini görmektir sadece. Önce görmek, sonra onunla bir  olabilmek? Ama düşünmek lazım, yaşamın mi yoksa bizim mi cimri olduğumuzu?