CARLOS: Hepsiyle iftihar ediyorum, ben de bundan büyük gurur duyuyorum. Lütfen siz de, en başta Kumandan Mirzabeyoğlu bulunmak üzere, oradaki tüm kardeşlerime kalbî selâmlarımı iletiniz.

CARLOS: Tamam, biliyorum. Konuyla ilgili malûmatı netleştirmek istiyorsunuz sanıyorum.

CARLOS: Evet, biliyorum. Sözkonusu haber muhtevâsının yüzde yüzünün de doğru olduğunu söyleyemeyeceğim elbette. Çünkü en başta telefonla gerçekleştirilmiş bir röportaj ve daha ziyade tesadüfen gerçekleşmiş bir görüşme.

CARLOS: Aslında hakikat payı da var. Çünkü burada benimle aynı cezaevinde yatan Nurettin Güven’i tanıyordu muhabir. Nurettin Güven rahatsızlanmış ve hastaneye sevkedilmişti. Bu gelişmeyi bildirmek için ben de adı geçen muhabiri aradım, o da Nurettin Güven’in ailesini arayarak onun hastaneye yatırıldığını iletti.

CARLOS: Evet, ben aradım. Bu zât, Londra’da mukim, Hürriyet gazetesinin bir muhabiri ve Nurettin Güven’i de tanıyor. Ben de işte bu yüzden Londra’yı aradım ve kendisiyle İngilizce konuşarak Güven’in ailesine durumu bildirmesini rica ettim. Ben Türkçe bilmediğim için, Nurettin’in ailesine direkt telefon açarak durumu bildirme imkânım yoktu tabiatıyla. Böyle dolaylı bir yoldan aileyi haberdar etmek ve devreye girip hastaneyle temas kurmalarını istemek icab etti.

CARLOS: Kuşkusuz haberin bu kısmı tamamen yanlış, elbette böyle bir şey söylemedim. Zaten haberin diğer kısmında belirtilenlerle ilgili pek bir teferruat da mevzubahis olmadı. Kaldı ki ne olup bittiğini ben de daha iki gün önce bir Fransız gazetesinden öğrendim. Ergenekon dâvâsıyla ilgili olarak Kanada’da saklanan bir Türk, daha doğrusu Yahudi asıllı bir hahamdan bahsediliyordu. Benim hakkımda bir şeyler söylemiş.

CARLOS: Şayet mümkünse, evet memnun olurum.

CARLOS: Televizyonda izleme şansı bulamadım ancak Şimon Peres’i protesto ettiğini biliyorum.

CARLOS: Tam anlamıyla takib edebildiğimi söylemem ancak, çıkan neticeye baktığımızda, elbette bunun iyi bir gelişme olduğunu söyleyebiliriz. Çünkü, en başta, Türkiye muhteşem mazisiyle büyük bir ülkedir. İsrail ise, geçmişi aslında Türk tarihinden ibaret olan nevzuhur, yeni yetme bir ülkedir. Ve şimdi kalkmışlar, herkesin üzerinde ne kadar fazla hak sahibi oldukları pozu takınıyorlar. Oysa, Türkiye şu ânda sadece konuşmakla iktifâ ettiği için ne kadar da şanslılar. Yani İsrail bahsinde sırf konuşmakla kalmama hakkına da sahibtir Türkiye. Evet, Türkiye’nin seçilmiş başbakanı halkından aldığı güçle konuşmaktadır ve söylediklerinde de haklıdır.

CARLOS: Bu tür barışçı gösteriler her zaman çok iyidir.

CARLOS: Gelecek, bizlerin zaferidir yalnızca.

CARLOS: Gazze’deki masumların şehadeti pahasına da olsa, gerçekte şimdi de kazanan biz olduk. Siyonistlerse kaybetti! Onlar, hepimiz gördük, yüzyüze savaştan kaçtı ve sadece uzaktan bombalamaya, uzaktan katliam yapmaya yetti güçleri. Ancak bugün konuşulması gereken asıl mesele bu değil bana sorarsanız. Bugün konuşulması gereken, Türkiye’nin ne yaptığı ve ne yapacağı, ne olacağıdır bence.

Türkiye, dediğim gibi, muhteşem bir tarihi olan büyük bir ülkedir. Bildiğiniz üzere, bir süredir bu tarih ve bu kimlik karartıldı ve İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana Amerikan emperyalizminin bir maşası, bir uydusu, bir hizmetçisi olarak kullanıldı, kullanılıyor. Üstelik bugün İsrail’in Ortadoğu’daki en büyük müttefikidir. Bu, ilk günden beri tatbikatta olan Sabetayist bir plandır.

CARLOS: Tüm bunlar, halkın bu hassasiyeti, hiç kuşkusuz çok önemli bir iradenin ifadesidir. Ne var ki, asıl değişmesi gereken unsur, Türk devletinin yapısıdır. Türkiye, o kahrolası emperyalizminin ve bölgedeki Siyonizmin en büyük müttefiki olageldi hep. O pilotlar, yani Gazze’yi bombalayan o uçakların pilotları, herkes biliyor ki Türkiye’de eğitiliyor ve gidip işte bugün Türkiye’de halkın sokaklarda protesto ettiği katliamları icra ediyor.

CARLOS: Türk Ordusu, mutlaka hakiki Türkler tarafından sevk ve idare edilmelidir. Bunu o şanlı tarihlerini savunarak ve Siyonist İsrail’le olan tüm ilişkilerini keserek göstermelidir.

CARLOS: Her şeyden önce şurası açık değil mi; şöyle ki, işte İsrail’le olan bütün bu askerî ve siyasî ilişkiler sebebiyle, Türk ordusu bugün Gazze’de işlenen tüm suçların bir ortağı, bir suç ortağı olmuyor mu?

CARLOS: Çünkü İsraillilere bu eğitim imkânını sağlayan işte bu ordu değil mi? Peki, Türkiye’nin doğusunda Amerikan üslerinin ne işi var? Bu kadarı bile vehameti anlamak için yeterli değil mi? Yunanistan’la olan meseleyi bir şekilde siyasî çözüme bağlamak kâfidir ve üstelik hiç geciktirmeden NATO’dan da çıkılmalıdır. Türkiye yeniden büyük bir güç hâline gelebilir. Bugün Rusya’yla geçmiştekine benzer herhangi bir ideolojik problem yoktur. Artık Rusya’da Sosyalizm yoktur, Sovyetler Birliği bitmiştir. Eğer stratejik bir ittifak yapılacaksa, bu niçin Rusya olmasın? Ve Türkiye’nin kültürel ve stratejik tesir ufkunu Türkçe konuşan Müslüman Türkî cumhuriyetler üzerinden Çin sınırlarına kadar genişletin. Buna mâni olan nedir? İranlılarla zaten herhangi bir problem yoktur. Ermenilerle olan problem de aslında sembolik bir meseledir ve geçmişte ölen Ermenilerle ilgili yapılacak jestlerle kolayca halledilebilecek bir mevzudur. Türkiye işte böylelikle bölgenin en büyük gücü olabilecektir. Budur Türkiye’nin artık hakkını vermesi gereken tarihî rolü. Bugüne dek olduğu gibi, Amerikan emperyalizmi ve Siyonizmin hizmetçisi olmak değildir bu rol yahut Avrupa’nın ikinci sınıf ayak işlerini yapmaya koşmak değildir.

CARLOS: Evet, isterim. Mesele, onun hatırasına saygı meselesi değildir yalnızca. Hadise, kesinlikle doğru olmayan bir şeyi, şimdi o hayatta değilken üzerine çamur olarak sıçratmaktır. Mesele, benim onunla olan arkadaşlığımın ötesinde, böyle bir çamur atmanın önünü kesmektir. Peki bunları o sağken niçin söylemediniz, değil mi? Amerikan ajanıymış! Doğru değil elbette.

CARLOS: Allaha ısmarladık. Lütfen en güzel dileklerimi Kumandan Mirzabeyoğlu’na iletiniz, olur mu?

CARLOS: İnşallah cezaevinden hemen çıkar. O, serbest bırakılmalıdır. Erdoğan, O’nu serbest bırakmalıdır! Bugün Türkiye’nin en başta konuşulması ve halledilmesi gereken meselesi, belki yalnızca Salih Mirzabeyoğlu’nun hemen nasıl serbest bırakılacağıdır.

Kaynak: Baran Dergisi, Sayı 108, 5 Şubat 2009