Voor woensdag en donderdag voorspelde de meteo echter een tijdelijke maar substantiële weersverbetering. Na een haastig ontbijt werden de rugzakken gepakt en vertrokken we richting La Palud. Vandaar ging het met de funnevia del Mt Bianco (heen en terug ongeveer 1000Bfr) naar de rifugio Torino. Als je op voorhand geen overnachting geboekt hebt kan je maar beter extra vroeg in dit "Alpenhotel" arriveren. Immers wie eerst komt heeft de meeste kans op een nog vrijstaand bed. Refugio is eigenlijk een slechte benaming voor deze gigantische constructie met hotelallures. Ja, zelfs het toilet is voorzien van stromend water. Pikant detail, in de refuge mag er eigenlijk door de klimmers niet zelf gekookt worden. Op een dag als vandaag stelde dit geen enkel probleem, op het zonnige terras was er volop kookgelegenheid. Bij slecht weer stel ik mij toch vragen ontrent de zin van deze reglementering. Wij, Chris, Patrick en ikzelf hebben de dag al luierend en genietend van de hoogtezon en de prachtige uitzichten doorgebracht. In zuidelijke richting heb je een schitterend uitzicht op Courmayeur, de Val Veny en de Val Ferret. Hogerop zie je de Gran Paradiso, Grivola, Rutor en dergelijke. Aan de zuidelijke horizon kan je bij goed weer tot aan het Parc national des Ecrins kijken. In het westen domineert de alles overheersende Monte Bianco het vergezicht. Van hieruit kan je trouwens de twee toppen van deze witte gigant duidelijk onderscheiden. Ten oosten van de hut verrijst de Grandes Jorasses met zijn kwalijke reputatie. Het eigenlijke doel van onze tocht, namelijk de Dent du Geant en de Aréte de Rochefort zijn ook te bewonderen. Met een verrekijker kan je de klimmers observeren die deze reusachtige granieten monoliet trachten te bedwingen. Reeds in de vroege namiddag beginnen klimmers van allerlei pluimage hun opwachting te maken bij de hut. Tegen de avond is gans de hut stampvol. De nacht is zoals meestal in dergelijke omstandigheden een verschrikking. Je ligt bij elkaar gestouwd, als sardienen in een blik, gans de nacht te luisteren naar menselijke slaapgeluiden…. Ondanks het geopende raam hangt er een muf geurtje afkomstig van ongewassen lijven, vies ondergoed en borrelende darmgassen. Over één ding waren we alle drie roerend eens. Het was er koud, ijskoud zelfs. Wij hebben alle drie, volledig gekleed, de nacht doorgebracht onder een vieze paardendeken. Omstreeks 3u30 wil plotseling 250 man gelijktijdig opstaan, zich gelijktijdig kleden, ontbijten en zo snel als mogelijk gelaarsd en gespoord op het ijs staan. Je kan je de chaos wel inbeelden.

Stijgijzers en touw heb je reeds nodig van in het begin want het sneeuwveld ligt vlak achter de hut. Aanvankelijk volg je een breed spoor dat makkelijk in het schijnsel van je hoofdlamp te onderscheiden is. Het terrein loopt nog wat af zodat je stramme spieren rustig opgewarmd geraken. Al heel vlug bereik je een splitsing, wij nemen het rechterspoor richting Aiguilles Marbrees. Op het linkerspoor zien we in de verte al enkele touwgroepen richting Vallee Blanche trekken. De sneeuwkwaliteit is bijzonder goed, de koude nacht heeft voor een mooie harde korst op de sneeuw gezorgd. Nieuw materiaal wordt hier grondig op de juiste instellingen getest. Iets te ruime stijgijzers vallen zo onder je schoenen vandaan. Aanvankelijk gaat het heel gemoedelijk bergop tot je de voet bereikt van een smal sneeuwcouloir dat leidt naar een enorm rotsblok (gendarme). Het couloir zelf meet ongeveer drie touwlengten en is behoorlijk steil. Aan het diepe daalspoor zie we dat de schitterende sneeuwcondities van de ochtend onder invloed van een hoog staande zon algauw zullen verslechteren. Boven gaan we rechtsaf en staan we voor een wand, route mixte, dus rots en ijs, van geringe moeilijkheidsgraad (niveau 2). Deze klim is niet moeilijk maar omwille van het gevaar voor steenslag zeker niet ongevaarlijk. Een helm is dus noodzakelijk. Een echt duidelijk spoor is er niet voorhanden. Alle rotsblokken liggen los. Het makkelijkst vorder je nog over achtergebleven ijsresten van het voorjaar. Aandacht en concentratie zijn hier op zijn plaats. Eens deze hindernis overwonnen bereik je de voet van de eigenlijke Dent du Geant. Tijdens de klim er naar toe verliest deze rotstand veel van zijn aantrekkingskracht. Van ver imponeert hij maar hoe dichter je hem nadert hoe meer hij gaat lijken op een rotswand die zelfs in onze contreien zou kunnen staan. Met de Aréte de Rochefort is het net het omgekeerde. Van veraf lijkt deze graat een fluitje van cent maar eens je erop staat vloeit de adrenaline rijkelijk door je lichaam. Langs rechts sta je boven een afgrond van ± 3000m ( je kijkt tot in de Val Ferret). De andere kant is nog steeds goed voor een slordige 2000m niveauverschil. De breedte van de graat varieert van aanvankelijk een ruime halve meter tot een voet breed wat verderop. Deze graat is van een verbluffende schoonheid. Hij is smal, ruw, op bepaalde plaatsen steil en voorzien van prachtige sneeuwluifels. Wij besluiten om de Dent du Geant nog wat links te laten liggen (het is 06u30 en de graniettand ligt nog volledig in de schaduw terwijl er een ijskoude wind doorheen de col giert) en eerst een tocht over de graat te maken. Goede afspraken over de handelwijze bij een eventuele valpartij zijn wel aan te raden. Wij hebben de graat gevolgd tot aan het steile stuk waar de rotsen terug beginnen. De terugweg is in het dalende stuk nog extra moeilijk en gevaarlijk. Terug aan de voet van de Dent du Geant gekomen was het daar een drukte van jewelste. Meerdere touwgroepen Amerikaanse militairen wilden de beklimming wagen onder leiding van een Italiaanse berggids. Na meer dan een uur wachten in de ijzige koude was het onze beurt. Mijn Amerikaanse voorganger had blijkbaar alleen nog maar een theoretische klimopleiding achter de rug. Dat de overstap van theorie naar praktijk gigantisch kan zijn heeft die jongen aan den lijve moge ervaren. Het lukte hem maar niet om zelfs relatief eenvoudige passages te overwinnen. Door al dat gepruts werd er zodanig veel tijd verloren dat wij besloten op onze passen weer te keren. Wij wilden immers nog met de laatste lift van de dag terug dalwaarts gaan. Beide doelen in één dag realiseren is zeker mogelijk maar dan moet het Amerikaanse leger wel thuis blijven. De terugtocht verliep zonder noemenswaardige moeilijkheden en rond 14u30 waren we terug in de refuge. Vandaar de trappengalerij af richting kabelbaan en een half uurtje later stonden we terug in een zonovergoten La Palud.