|

|

|
|
|
3 km na Roldal ten noorden verlaten te hebben,
kun je voor de Austmannalitunnelen de vallei van de Valldalselva inrijden. Na 2 km
kom je aan de dam van het stuwmeer en kun je via een verharde weg tot aan het einde van
het Valldalsvatnet rijden. Aan de watervallen is een parking die ruimschoots
enkele tientallen voertuigen kan herbergen. |
|
|
Middalsbu Litlos (Kaarten[M711] 1/50000 Blad 1314I Roldal,Blad 1414IV
Haukelisaeter,Blad 1415III Harteigen) Vertrek op 750
m
Hoogste punt 1265m
Aankomst 1200m
Afstand 23 km
Van de parking vertrekkend is het goed rechts van de
watervallen te blijven en de rivier op zijn linkeroever stroomopwaarts te volgen. Op
932 m hoogte kom je Vivassnatnet tegen. De wind waait er golfjes op het
wateroppervlak van het kilometer lange meer. De brede vallei naar boven volgend
komen we aan de col Holmavassreet die de verdeling van de waters markeert. Aan de
eerste oevers van het 5km lange Holmavatnet zetten we ons tentje neer. Indien we 's
mogens vertrokken waren, in plaats van juist na de middag, was deze halte niet nodig
geweest. Het is een eigenaardig plaats waar je eerder zou verwachten dat het
Holmavatnet zou overlopen naar Vivassdalen. Het water vindt echter zijn weg langs de
tegenovergestelde richting via de stroomversnellingen van de Kvenno naar Kvennsjoen.
Met enkel twee termarest matjes en behulp van de rugzakken om op te overnachten plus
slaapzakken liggen we knus met z'n vieren in de tent. De zuidwesten wind martelt de tent
ondanks het feit dat we ze rechtgezet hebben tussens de rotsblokken. Een
kleine regenvlaag doet enkel de gezelligheid van het nestgevoel in de tent vergroten.
De volgende morgen waait de wind uit het noordoosten. Het is droog en na een ontbijt voor
de tent en het opbergen ervan worden de rugzakken weer aangegespt. Daar waar de oevers van
de Holmavatnet steil zijn is het bloklopen en opletten geblazen. Her en der reiken
de steile sneeuwvelden tot in het water. Deze tweede dag van de tocht is het
afwisselend regenen en droog.
De Holmavatnet loopt over via een kleine kloof in de Kvenno. Twee km verder verlaten
we het water en gaan naar het noorden via een col naar Litlosvatnet. Vanuit deze col
zie je de hut van Litlos 4km verder. Het is dan wel nog een 4,5 km te stappen
alvorens je de deur van de refuge kunt openen.
Na een regenachtig einde van deze etappe is het avondmaal in de refuge een aangename
luxe. Lekker en veel maar duur.
De gemeenschappelijke kamer heeft ons butget met 3 x
80 Nok aangetast. |
|
|
|
|
|
Van Litlos naar Hellevasbu (Kaarten[M711] 1/50000 Blad 1414IV Haukelisaeter,Blad 1415III
Harteigen) Vertrek op 1200 m
Hoogste punt 1440m
Aankomst 1167m
Afstand 16 km
Na een verdiende nachtrust in een gemeenschappelijke kamer
en een uitgebreid ontbijt wacht de regen ons op. Je ziet de regenvlagen van ver op je
afkomen. De eerste drie kilometer naar het zuiden zijn vlak en leiden je rond het meer
Litlosvatnet. Hier is enkel goede goretex of soortgelijke regenkledij afdoende. Halverwege
de helling die naar de col oploopt moet je een kolkende rivier over via een brug. Iets
voor de col zie je nog steeds de hut van Litlos aan de rand van het meer liggen. Eens de
col over is het niet altijd even duidelijk waar het pad is dat naar de gammele brug leid
over de Kvenno. De rivier is er breed en de brug blijkt uit drie delen te bestaan.
Een kilometer verder naar het ZZO moeten we volgens de
stafkaart juist voor enkele hutten terug een brug vinden, die er echter niet meer is.
Ongeveer honderd meter stroomopwaarts kun je die watermassa dan wel over. Hogerop laten
een paar stijluitziende sneeuwvelden aan de einder je vermoeden langs waar het vervolg van
deze tocht loopt. Die steilheid is slechts gezichtsbedrog en je blijft gedurende een
zevental kilometer op ongeveer 1400 m hoogte vorderen. Een hoen is het enige levende wezen
dat we opgemerkt hebben tussen de veeltallig verspreide waterpartijen in het desolate
landschap. Tussen twee buien in eten we vlug onze klaargemaakte pick-nick van Litlos op.
De regen ontneemt mij het genot om nog foto’s te nemen. De zuidwaartse afdaling naar
Hellevasbu ligt bezaaid met sneeuwveldjes. Hier en daar stroomt er water onderuit. De
luchttemperatuur is zacht en is dan ook medeverantwoordelijk met de regen voor het
invallen van een sneeuwbrugje. Gelukkig voor mij was het opengescheurde deel niet te diep
en kwam ik niet in het water terecht met mijn schoenen. Hellevasbu is een
zelfbedieningshut gehouden door DNT. Je kan er gebruik maken van een ganse ingerichte
keuken. Met de twee jonge Denen die hier als vakantiejob gerant speelden is er heel wat
gepraat. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Van Hellevasbu naar
Middalsbu (Kaarten[M711] 1/50000 Blad 1414IV
Haukelisaeter,Blad 1415III Harteigen) Vertrek op 1167
m
Hoogste punt 1520m
Aankomst 750m
Afstand 18 km
|
|
|
|
Na Hellevasbu verlaten te hebben naar het NNW
kom je na 950m terug aan de kabbelende beek die Ovre Hellevatnet voedt. Flessen met
drinkbaar water vullen is de boodschap Via enkele uitstekende blokken steken we de beek
over en vervolgen we onze weg. Het pad is hier goed te volgen ondanks de mist
veroorzaakt door de laaghangende wolken. Gedurende 890m gaan we gestaag naar boven in
zuidwestelijke richting. De weergoden zijn ons niet goed gezind; de wind gaat vlug
over van stijve bries naar rukwinden, het bloklopen wordt hierdoor niet makkelijker. Een
draai naar het noordwesten voert ons langs de oever van een langgerekt meer. Twee en
een halve kilometer en enkele beekjes verder, trekken de wolken op en een zwarte bergmassa
doemt voor ons op. Een knik in het landschap leidt ons naar de voet van een korte maar
steile sneeuwhelling. De wind in de rug is hier de enige geruststelling. Links van
de sneeuwhelling baant een watervalletje zich tevergeefs een weg naar beneden maar wordt
door de harde wind zo terug naar boven geblazen. De sneeuw van de 15 m hoge helling
is met onze bergschoenen al kappend met de tippen te bestijgen maar ijzige rukwinden maken
dat men het evenwicht nauwelijks kan bewaren. Boven gekomen word je onherroepelijk
over het vals plat van het sneeuwveld in schokken verder geblazen, maar je moet hier terug
naar het zuidwesten. Het is vechten tegen de zijwaartse winstoten. We naderen langs
de vele sneeuwvelden, die enkel onderbroken worden door enkele rotsruggen, de ijskap op
1500 m hoogte. De op de kaart vermelde ijskap is nog besneeuwd wat het
overschrijden ervan gemakkelijker maakt. De sneeuw is hier bezaaid met uitwerpselen
en sporen van rendieren maar waar zijn ze? We doorkruisen drie kilometer wit
desolaat landschap en dan, na een bocht pal west krijgen we de groene vallei in
zicht. Tot hier was het 400 m stijgen, nu volgen de 700m te dalen
hoogteverschil. De wind wil ons maar niet verlaten. Links van ons moet de
Sandfloegga liggen, 1721 m hoog, maar niet te zien door de loodgrijze bewolking. In
de afdaling naar Middalsbu is het pad goed te volgen . Maar de tientallen beken, die van
rechts komen en de rivier van de Middalen voeden, zijn niet altijd even gemakkelijk te
overbruggen zonder natte voeten. Enkele regenbuien maken de tocht minder aangenaam, maar
positief is toch dat de windkracht afneemt met het dalen. Over een afstand van acht
kilometer groeit de rivier aanhoudend en zijn watervallen worden er steeds mooier
door. Een kilometer van het stuwmeer van Middalsvatnet ligt Middalsbu tussen enkele
verspreide berken die volgens de stafkaart een bos moeten voorstellen. Aan het
stuwmeer gekomen is het goed in de wagen eten en drinken te vinden. |
|
|
|
|
|
Het was een mooie tocht over een van de
hoogste routes in de Hardanger Vidda. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|