|
T h i s . i s . j u s t . a .
f i c . o r . i t . i s . n o t ?
|
||
| Author | เถ้าใบไม้ | |
| Disclaimer | This story is writen from the author's imaginary only.Nothings concern to the reality.If you don't like love between men please leave this page.Thank you. | |
| Rating | NC-17 | |
| Thanks | ขอบคุณคุณ Zerbirus ที่ช่วยขัดเกลาสำนวนให้ ขอบคุณมากๆ ค่ะ | |
|
K i d d i n g K i s s i n g
|
||
|
ณ ที่นั้นท่ามกลางผู้คนมากมายที่มารวมตัวกัน ชายคนนั้นกลับดูโดดเด่นออกมาจากคนอื่น เขากำลังตอบคำถามนักข่าว ผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวปรกต้นคอดูเรียบกว่าปกติ ผมอดไม่ได้ที่จะเดินเลี้ยวเข้าไปหาเขาจากด้านหลัง ใช้สองมือขยี้ผมของเขาก่อนจะ ล๊อคเขาเอาไว้ในวงแขน เขาก้มตัวลงหลุดออกการล๊อค และเหวี่ยงหมัดเบาๆใส่ผม...' โอ้ย ' หมัดหนักชะมัด เขาดูมีท่าทางพอใจหลังจากเขาจัดการแก้แค้นผมได้แล้วเขาก็หันกลับไปหานักข่าว เขายิ้มน้อยๆ และเอามือเสยผมให้เข้าที่ หน้าตาของเขาดูระอากับการล้อเล่นของผม อย่างที่เขามักจะเป็น แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะแหย่เขาทุกทีที่มีโอกาส ผมเอาแขนข้างหนึ่งคล้องคอเขาไว้ หันไปพูดกับตากล้องกับนักข่าว ตอนนั้นผมจำไม่ได้ว่าพูดอะไรออกไปเพราะในหัวผมกำลังคิดถึงเรื่องที่จะทำต่อไปนี่ต่างหาก "เอาล่ะ ผมว่าพวกคุณคุยกับเขาดีกว่านะ" เขาพูดยิ้มๆ ก็คงจะด้วยความรำคาญนั่นล่ะ แต่ก่อนที่เขาจะทันพูดต่อไป ผมก็รั้งเขาเข้ามาใกล้ๆและ ไวเท่าความคิด ผม จูบแก้มเขาเบาๆ รอดูปฏิกิริยาของเขา ฮ่าๆ เป็นอย่างที่ผมคาดไว้ เขาผลักผมออกและท่าทางเหมือนจะซัดผมเข้าให้อีกสักอั๊ก แต่อย่าหวังว่าจะได้ชกผมอีกเลย วิกโก... ผู้คนที่มารวมตัวกันในวันนี้ล้วนเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องกับภาพยนตร์ไตรภาค The Lord of The Rings ปีเตอร์ แจ๊คสันผู้กำกับ บรรดานักแสดง และเหล่าสต๊าฟ รวมทั้งบรรดาตากล้องและนักข่าว ที่นี่ หมู่บ้านฮอบบิตัน ในแคว้นไชร์ ซึ่งได้รับการสร้างสรรค์ขึ้นด้วยน้ำมือมนุษย์ที่เมืองคานน์ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ดูเหมือนจะมีบ้าน หรือโพรงของเหล่าฮอบบิตที่อยู่ใต้เนินเขาเล็กๆ ฮอบบิตหลายคนเดินไป มาเสริฟอาหาร เครื่องดื่มที่ตรงนั้น ตรงนี้ และยังมีวงดนตรีฮอบบิตที่บรรเลงเพลงเสริมให้บรรยากาศมีชีวิตชีวามากขึ้นอีก ห่างออกไปจากกลุ่มคนที่กำลังสนุกสนานกับงานเลี้ยง ร่างสองร่างเดินแยกออกไปอีกทางในเงาต้นไม้ใหญ่ที่ขนาบสองข้างทางเดิน ชายร่างสูงผมยาวสีเข้มเดินล้ำไปด้านหน้า ห่างจากชายหนุ่มอีกคนที่กำลังเดินตามเขาเล็กน้อย ใบหน้าคมที่ของร่างสูงดูยุ่งๆเหมือนกับกำลังอารมณ์เสียกับอะไรบางอย่าง ทั้งสองคนเดินกันไปอย่างเงียบๆครู่หนึ่งจนเสียงจากงานเลี้ยงแว่วมาเพียงเบาๆเท่านั้น ในที่สุดความเงียบระหว่างพวกเขาก็ถูกทำลายลงด้วยคำถามจากร่างสูง "ทำไมนายถึงทำแบบนั้น?" วิกโกถามด้วยเสียงต่ำ เขายังคงเดินต่อไปแต่ช้าลงจนชายหนุ่มที่เดินตามมาเบื้องหลังใกล้เข้ามา "ทำอะไร?...จูบคุณน่ะเหรอ?"ชายที่ดูอ่อนวัยกว่าถามกลับ ไม่มีคำตอบจากร่างสูง "อืม...ก็หน้ายุ่งๆของคุณเวลาคุณโดนแกล้ง มันดูน่ารักดี" ชายหนุ่มพูดต่อ รอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้า "แต่มันผิดกาละเทศะ นายไม่ควรทำแบบนั้นอีก โดยเฉพาะต่อหน้าพวกนักข่าว และในที่สาธารณะแบบนั้น ออร์แลนโด" ชายหนุ่มพูดเสียงเข้ม พลางหันกลับไปจ้องตาสีน้ำตาลที่มีแววซุกซน เป็นการย้ำคำพูด หรือคำสั่งกลายๆของเขา ภาพของชายหนุ่มตรงหน้าช่างเป็นภาพที่ตรงกันข้ามกับ เลโกลัส เจ้าชายแห่งพราย ในเรื่องยิ่งนัก ผมทรงสกินเฮด กับแววตาที่ดูซุกซน หาเรื่องยุ่งๆตลอดเวลา หากมองเผินๆใครเลยจะจำชายคนนี้ได้ เขาแปลกใจและชื่นชม ในการ 'เป็น' เจ้าชายพรายที่สมบูรณ์แบบคนหนึ่งในตลอดการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้ ออร์แลนโด นั้นเป็นหนึ่งในแก๊งค์ของพวกหนุ่มๆฮอบบิต ที่ร่าเริงและมักจะเล่นอะไรแผลงๆตลอดเวลา และชายหนุ่มคนนี้ก็ชอบสรรหาสารพัดวิธีมาแกล้งยั่วเขา "ถ้างั้น...ถ้าเราอยู่ในที่ส่วนตัวที่ๆไม่มีคนอื่น ผมก็ทำแบบนั้น หรือทำอย่างที่ผมต้องการได้งั้นสิ" เขาหลบสายตา วิกโก แล้วเดินห่างออกไป "จะเอาแบบนั้นก็ได้ แต่ถ้าจะให้ชั้นเลือก ชั้นจะดีใจมากถ้านายจะเลิกแกล้งชั้นซะที" "แบบนั้นมันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน" เสียงเบาๆลอยตอบมาขณะที่เขายังคงก้าวเดินต่อไปช้าๆ "นายต้องการอะไร?" ชายร่างสูงถามอย่างอ่อนใจ "จูบของคุณ" วิกโกหยุดชะงักจากคำตอบนั้น ในขณะที่คนตอบยังคงก้าวเดินต่อไปเล็กน้อย ก่อนจะหยุดแล้วหันกลับมามองร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่เบื้องหลัง ดวงตาคมในกรอบผมยาวสีน้ำตาลเข้มนั้นจ้องกลับมา 'เขาคงจะโกรธเราจริงๆแล้วครั้งนี้' ออร์แลนโด คิดในใจ "เอาล่ะผมล้อเล่..." ก่อนที่จะทันรู้ตัวว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น วิกโก ก้าวเข้ามาประชิดตัวเขาก่อนจะผลักเขาเข้าไปชิดต้นไม้ ดวงตาของวิกโกวาวโรจน์ ' โดนชกแน่แล้ว'ชายหนุ่มคิดพลางหลับตารอรับสิ่งที่คาดไว้ แต่เขากลับรู้สึกถึงริมฝีปากร้อนผ่าวที่แนบปิดริมฝีปากเขาปลายลิ้นอุ่นแทรกเข้าไปสัมผัสภายใน ออร์แลนโดเบิกตากว้าง พยายามจะผลักร่างที่แนบชิดนั้นออกแต่มือของเขาโดนรวบไว้เสียก่อนด้วยมือที่แข็งราวกับเหล็ก ชายหนุ่มรู้สึกถึงสัมผัสจากมืออีกข้างที่ไล้อยู่ด้านหลังของเขา รสสัมผัสบางอย่างทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังเมา เมาด้วยรสจูบจากชายคนนี้ ในที่สุด วิกโก ก็ถอนริมฝีปากออกอย่างไม่เต็มใจนัก เหมือนกับว่าเขาได้พบแหล่งน้ำหลังจากเดินทางท่ามกลางทะเลทรายมาเป็นเวลานาน ร่างที่อยู่ในวงแขนเขายืนนิ่งหายใจหอบเบาๆ หน้าเขาแดงระเรื่อ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะถูกคนๆนี้จูบ "ว่าไง...เจ้าหนุ่ม เป็นยังไงบ้าง?เรื่องที่เราตกลงกันเป็นอันเรียบร้อย?" วิกโกพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆ "คุณ...คุณ....ผมแค่ล้อเล่น!!!"ใบหน้าคมนั้นยุ่งด้วยความรู้สึกที่ทั้งโกรธ ทั้งอาย "อ้าว ชั้นนึกว่านายต้องการแบบนั้นจริงๆ เพราะงั้นชั้นถือว่าเป็นอันตกลงกันตามที่นายบอก" พูดพลางจ้องตาอีกฝ่าย "หรือว่า...นายต้องการมากกว่านั้น" "พอเลยครั้งเดียวก็เกินพอ ผมไม่อยากจะถูกผู้ชายจูบเป็นครั้งที่สองหรอก" "ชั้นก็เหมือนกัน" พูดพลางถอยห่างออกจากเพื่อนผู้อ่อนวัยกว่าของเขา "เราควรจะกลับไปที่งานได้แล้วนะ นี่มันยังเพิ่งจะเริ่มเท่านั้นเอง" วิกโกหันหลังเดินไปทางที่เสียงหัวเราะ และเสียงดนตรีดังแว่วมา แต่ออร์แลนโดไม่ได้เดินตามเขาไป วิกโกเหลียวมามองร่างที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้นั้นเป็นเชิงถาม "คุณไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมตามไปเอง" เสียงนั้นตอบกลับเบาๆ วิกโก โบกมือให้ครั้งหนึ่งพร้อมทั้งเดินจากไป ปล่อยให้ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกับพื้น พึมพำกับตัวเองเบาๆ "คนอะไรวะ จูบเก่งเป็นบ้า" ชายหนุ่มนั่งหลับตาอยู่เงียบๆหวังให้ความรู้สึกที่กำลังเกาะกุมเขาอยู่นั้นจางหายไป เขารู้สึกถึงความตึงเครียดภายในตัวเขาเอง " เป็นอะไรหรือเปล่า "ออร์แลนโดสะดุ้ง เมื่อเสียงเข้มนั้นดังขึ้นใกล้ๆ เขาหันไปมองวิกโกที่ยืนพิงต้นไม้ที่ห่างจากที่เขานั่งอยู่ออกไปเล็กน้อย " คุณกลับมาทำไม? " ออร์แลนโดถามเบาๆพลางขยับตัวอย่างอึดอัด การกลับมาของชายอีกคนหนึ่งทำให้เขาไม่สบายใจนัก " เห็นตั้งนานแล้วนายยังไม่ไปซะที ก็เลยมาตาม " วิกโกโกหก เขาเดินเกือบจะถึงสถานที่จัดงานอยู่แล้วแต่บางสิ่งในใจเขาทำให้เขาต้องเดินกลับมา เงาสลัวจากแสงจันทร์ที่ส่องลอดใบไม้ลงมาที่ชายหนุ่มที่นั่งหลับตาพิงต้นไม้อยู่นั้น ทำให้เขาเปลี่ยนใจที่จะเรียก กลับยืนมองภาพของใบหน้าอ่อนวัยนั้น นานเท่าไรแล้วแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ " บอกแล้วไง ผมไม่เป็นไรเดี๋ยวตามไปเอง " ออร์แลนโดบอกเบาๆพยายามคุมไม่ให้เสียงของเขาสั่น ดวงตาสีเทาที่จ้องตรงมาทำให้เขารู้สึกเกร็ง วิกโกรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในน้ำเสียงของอีกฝ่าย " นายไม่เป็นไรแน่นะ? " เขาถามอย่างเป็นห่วง พลางขยับเข้าไปใกล้ จ้องมองชายหนุ่มอย่างสำรวจ ออร์แลนโดขยับตัวอย่างอึดอัด " ผมไม่เป็นไร " เขาตอบเสียงแปร่ง หลบสายตาเข้มที่จ้องเขาอยู่ " งั้นไปกันเถอะ ชั้นไม่อยากเดินกลับไปคนเดียว " วิกโกพูดยิ้มๆ พลางเอื้อมมือไปแตะต้นแขนของชายหนุ่ม ออร์แลนโดขยับตัวหลบสัมผัสนั้นอย่างไม่ตั้งใจ คิ้วเข้มของร่างสูงขมวด เขาพูดอย่างเหลืออด " อะไรอีกล่ะทีนี้? เอาล่ะชั้นขอโทษที่จูบนาย ถ้านั่นทำให้นายโกรธ " " ผมไม่ได้โกรธคุณ!!
แต่จูบนั่นแหละที่เป็นปัญหา
" ชายหนุ่มจ้องหน้าของเพื่อนต่างวัยของเขาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจกึ่งฉิว
" ใช่สิผมไม่ใช่เด็กแล้ว ถึงได้รู้สึกแบบนี้ไงล่ะ!? คุณน่ะมันเก่งเกินไป
ผม
ผมถึงได้ตื่นแบบนี้
!!!! " " ผมถึงบอกให้คุณไปก่อนไงล่ะ ไม่ต้องมาสนใจผม .. " คิ้วเข้มบนใบหน้าคมนั้นขมวดมุ่นอย่างยุ่งยากใจ " แค่ จูบของชั้น? " วิกโกถามเสียงเบา " ใช่ แค่นั้นแหละ คุณ คุณมันเก่งเกินไป .อยากรู้นัก ลิฟ จะรู้สึกยังไงเวลาที่ถูกคุณจูบ " ประโยคหลังเขาพูดเหมือนพึมพำกับตัวเอง " ไม่รู้สิ นั่นมันเป็นแค่บทในหนัง
.แล้วก็ชั้นไม่ได้จูบเขาแบบที่จูบนาย
.เขาไม่ได้ขอให้ชั้นจูบ
." วิกโกตอบเสียงเบา กับคำถามนั้น เวลาดูเหมือนจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า ความเงียบอันน่าอึดอัดเข้ามาครอบคลุมระหว่างทั้งสองอีกครั้ง " รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม? " คำพูดของร่างสูงทำลายความเงียบขึ้น ชายหนุ่มขยับตัวอย่างอึดอัด " มันจะดีได้ไง ในเมื่อคนที่ทำให้ผมปั่นป่วนแบบนี้ ยังอยู่ใกล้ๆแบบนี้น่ะ!" " นายยัง
? " " บ้าชมัด " ชายหนุ่มอุทานเบาๆ ดูเหมือนทุกการเคลื่อนไหวจะทำให้ร่างของเขาเกร็งมากยิ่งขึ้นจากการสัมผัสเสียดสีกับเนื้อผ้า วิกโกหัวเราะในลำคอ เขารู้ดีว่าอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนผู้อ่อนวัยกว่าของเขา " ชั้นจะช่วยนายเอง " ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตนใดมาดลใจให้เขาพูดออกไปแบบนั้น ชายหนุ่มจ้องมาที่เขาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง " อะไรนะ?" " ถือเป็นการขอโทษของชั้น ชั้นจะช่วยนาย" วิกโกย้ำคำพูดก่อนจะเดินเข้าไปรั้งตัวชายหนุ่มเข้ามาชิดกับร่างของเขา สัมผัสจากร่างกายที่แข็งขืนนั้นบอกให้เขารู้ดีกว่าปัญหาของชายหนุ่มนั้นหนักหนาเพียงไหน " ลืมที่ชั้นพูดไปซะที่ว่า จะไม่มีจูบครั้งที่สองนั่น " วิกโกกระซิบแผ่วๆก่อนที่จะแนบริมฝีปากลงไปกับริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของชายหนุ่มในอ้อมแขนของเขา ร่างกายของชายหนุ่มเกร็งมากขึ้นและดูเหมือนมันจะรุนแรงขึ้นในทุกขณะที่วิกโกสัมผัส มือแกร่งโอบสะโพกของอีกฝ่ายให้แนบชิดเข้ามา " บ้าที่สุด มัน ทำไมมันถึงเป็นแบบ ." ร่างสูงไม่รอให้เขาจบประโยค ปลายลิ้นอุ่นซอกซอนไปทั่วแตะหยอกล้อ ปลุกให้ออร์แลนโดตื่นตัวมากขึ้นกับรสสัมผัสนั้น ดังที่วิกโกรู้สึกถึงร่างที่แข็งขืนของชายหนุ่มที่แนบชิดกับเขาอยู่ ร่างในอ้อมแขนของวิกโกสั่นเล็กน้อยกับสัมผัสของมือใหญ่ที่ลูบไล้อยู่บนหลังของเขา และมือนั้นกำลังเลื่อนต่ำลงไป ออร์แลนโดเอนตัวเข้าพิงกับต้นไม่ใหญ่เพื่อพยุงตัว ร่างสูงถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง " ดีขึ้นบ้างรึยัง? " เขากระซิบแผ่วที่ข้างหูของร่างในอ้อมแขน " ไม่ " คำตอบแผ่วเบาเหมือนกับการถอนหายใจ " ตัวนาย เกร็งมากนะ" มือแข็งรั้งสะโพกของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ปลายนิ้วไล้ไปตามส่วนโค้งทางด้านหลังของชายหนุ่ม สอดเข้าไปสัมผัสกับผิวเนื้อภายใต้กางเกงผ้านั้นจากเบื้องหลัง ออร์แลนโดคว้าข้อมือของร่างสูงไว้แน่น เขากลั้นหายใจ เสียงพูดของเขาขาดเป็นห้วงๆ " อย่า ทำแบบ นั้น ..คุณทำ ตามที่คุณบอก..ผม แค่นั้น !! " " ชั้นบอกว่าชั้นจะช่วยนาย " คำตอบเป็นเพียงเสียงพึมพำเบาๆข้างๆหูของเขา " งั้น ก็ทำซะ อย่า..ยุ่งกับข้างหลัง ." คิ้วเข้มขมวดมุ่น ทุกสัมผัสของผู้ที่มีประสบการณ์มากกว่าทำให้ออร์แลนโดต้องกลั้นหายใจ เขารู้สึกถึงความตึงเครียดที่ต้องการการปลดปล่อย ซึ่งทวีความเข้มข้นมากขึ้นเรื่อยๆ " หึๆ งั้น ลองดูซิว่าชั้นจะทำอะไรได้บ้าง?" กระซิบแผ่วลอดริมฝีปากที่ถูกประทับปิดอีกครั้ง ปลายลิ้นอุ่นสัมผัสกับปลายลิ้นที่ร้อนผ่าวของอีกฝ่าย สองมือของออร์แลนโดเลื่อนขึ้นมาจับแน่นที่ไหล่ของร่างสูง กึ่งรั้ง กึ่งผลักไส อย่างที่เจ้าของมือนั้นก็ไม่เข้าใจการกระทำของตัวเอง ปลายนิ้วอุ่นค่อยๆปลดกระดุมกางเกงและสอดเข้าไปสัมผัสกับความแข็งขืนที่ร้อนผ่าวของชายหนุ่ม และกอบกุมเอาไว้ ออร์แลนโดสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสของฝ่ามือใหญ่ รู้สึกถึงความเขม็งเกลียวเครียดอย่างที่สุด " อ่ะ!!!" คิ้วเข้มนั้นขมวดมุ่น ภายใต้แสงจันทร์นั้น วิกโกมองเห็นใบหน้านั้นเป็นสีแดงระเรื่อ ร่างในอ้อมแขนของเขาส่งเสียงครางในลำคอเมื่อเขาเริ่มการทำงานของปลายนิ้วและฝ่ามือ วิกโกรู้สึกถึงมือที่เกร็งขยุ้มปกเสื้อของเขาเหมือนจะฉีกให้ขาด " อ..า .." เสียงครางเบาๆลอดริมฝีปาก นัยน์ตาหรี่ปรือกับความเสียวซ่านที่ได้รับจากสัมผัสที่กลางลำตัว ร่างสูงโอบร่างนั้นไว้แน่น มือค่อยๆขยับเร่งเร้าให้ร่างในอ้อมแขนนั้นเกร็งมากขึ้น " ไม่ ข้างหลัง อย่า " เสียงครางประท้วงลอดไรฟันจากออร์แลนโด เมื่อวิกโกเลื่อนมือหนึ่งไล้ปลายนิ้วไปทั่วสะโพกเกร็งของชายหนุ่ม " ชั้น ไม่ถนัด.." วิกโกกระซิบตอบ เสียงอุทานเบาๆอย่างขัดใจดังลอดริมฝีปากบาง เมื่อเขาปล่อยมือออกจากการสัมผัสเร่งเร้าที่ด้านหน้า วิกโกจับชายหนุ่มให้หมุนตัวหันหลังเข้าแนบชิดตัวเขา มือข้างหนึ่งลูบไล้กล้ามเนื้อเกร็งบนแผ่นอกของร่างที่อยู่ในอ้อมแขน ส่วนอีกมือเลื่อนลงไปสานต่องานที่เขากำลังทำค้างไว้ รั้งให้ร่างนั้นแนบชิดกับตัวเขา " วิกโก !!! " ออร์แลนโดอุทานเมื่อเขาสัมผัสถึงความแข็งเกร็งจากร่างที่โอบกอดเขาจากด้านหลัง " ชั้นไม่ทำอะไรนายแน่
ไม่ต้องห่วง " วิกโกกระซิบตอบเสียงพร่า
เสียงครางแผ่วลอดริมฝีปากบาง เมื่อได้รับสัมผัสหนักหน่วงจากฝ่ามือร้อนผ่าว
ดึงความสนใจของเขาไปอีกครั้ง ร่างสูงกดริมฝีปากเข้ากับต้นคอของอีกฝ่ายจากด้านหลัง
ละเรื่อยขึ้นมากัดเบาๆที่ใบหูของอีกฝ่าย ลมหายใจของร่างในอ้อมแขนเริ่มถี่กระชั้น
เสียงครางในลำคอค่อยๆดังลอดริมฝีปากออกมา ดวงตาหรี่ปรือของออร์แลนโด พร่ามัวด้วยความปรารถนาที่กำลังจะได้รับการปลดปล่อย
ลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ ร่างของเขาเกร็งกระตุกพร้อมๆ กับปลดปล่อยอารมณ์ที่ถูกกดเก็บไว้
ออกมาในที่สุด ดูเหมือนขาของเขาไม่มีแรงที่จะพยุงตัวอยู่ได้อีกต่อไป เขาทรุดลงพร้อมๆกับร่างที่โอบกอดเขาอยู่จากด้านหลังนั้นพลิกตัวมารองรับเขาเอาไว้
" ดีขึ้นหรือยัง? " เสียงแหบพร่าถามเขาจากเบื้องหลัง ร่างสูงนั่งพิงกับต้นไม้ " อืม ขอบคุณ " เสียงระโหยตอบเบาๆจากร่างในอ้อมแขน เขาหลับตาอย่างเหนื่อยอ่อน " แค่นั้นเองหรือ?" ร่างสูงถามยิ้มๆ จ้องดวงตาสีน้ำตาลที่ตวัดมองเขา ร่างในอ้อมแขนนั้นเริ่มขยับตัวอย่างอึดอัดเมื่อรู้สึกถึง 'อะไร' บางอย่างที่แนบชิดอยู่ กับสะโพกของเขา " ผม " สีหน้ายุ่งนั้น ทำให้วิกโกหัวเราะออกมาเบาๆ " ชั้นไม่ทำอะไรนายหรอก ขอแค่ " วิกโกกระซิบ ดวงตาสีเทามีประกายระยับ เมื่อเขาค่อยๆก้มลงประทับริมฝีปากร้อนผ่าวเข้ากับริมฝีปากอุ่นนั้นอีกครั้ง เนิ่นนาน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง มองสำรวจร่างในอ้อมแขน " ครั้งนี้นายคงไม่ .ตื่น อีกนะ" เขากระซิบแผ่วที่ริมหู ออร์แลนโดรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้ากับคำพูดของอีกฝ่าย เขาขยับตัวอย่างอึดอัดพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่ติดอ้อมแขนของวิกโกที่โอบรั้งเขาอยู่ เขาก้มลงมองแล้วอุทานเบาๆ ร่องรอยของความปรารถนาของเขายังคงติดอยู่ที่ปลายนิ้วและฝ่ามือของเจ้าของอ้อมแขนนั้น วิกโกมองตามสายตาของผู้ที่อ่อนวัยกว่า พลางยิ้มน้อยๆ แล้วก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง ค่อยๆเช็ดที่รอยเปื้อนบนมือของเขา และบนร่างของอีกฝ่าย เสร็จแล้วก็ขยุ้มผ้าผืนนั้นแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม ออร์แลนโดค่อยๆจัดเสื้อผ้าของเขาให้เข้าที่แล้วขยับลุกขึ้นยืน ส่งมือไปให้อีกฝ่ายจับแล้วดึงตัวขึ้นมา " คุณไม่เป็นไรนะ " ออร์แลนโดถามอย่างลังเล วิกโกส่ายหน้า ยิ้มเนือยๆแทนคำตอบ " ชั้นจะไปห้องน้ำ นายเองก็ควรจะไปจัดการทำความสะอาดตัวเองให้เรียบร้อยกว่านี้ " พูดจบวิกโกก็ก้าวยาวๆนำหน้าไป ชายหนุ่มที่อ่อนวัยกว่าก้าวตามมาแต่ทิ้งระยะออกไปทางเบื้องหลัง สามวันต่อมา มีพัสดุส่งไปถึงที่บ้านของวิกโก เขามองดู ไม่มีชื่อผู้ส่ง วิกโกเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเล็กน้อย และค่อยๆเปิดกล่องนั้นออก ผ้าเช็ดหน้าสีขาวผืนใหม่เอี่ยมพับเรียบร้อยอยู่ในนั้น พร้อมกับกระดาษโน๊ต มีลายมือหวัดๆเขียนอยู่ว่า
วิกโกอมยิ้ม แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหม่นั้นวางไว้ข้างๆ กล่องพลาสติกใส ที่มีผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่ง บรรจุไว้ข้างใน
|
||
|
End " Kissing Kidding "
|
||
|
Thank you for reading
|
||