แม้การถ่ายทำจะเหนื่อยยากลำบากเพียงใด ทีมงานและนักแสดง Lord of the Rings ก็ยังหาโอกาสสนุกสนานกันได้เสมอ ปาร์ตี้ฉลองวันเกิดใครบางคนในกองถ่ายที่ถูกจัดขึ้นอย่างง่ายๆโดยเหล่าสต๊าฟมีบรรยากาศเป็นกันเอง เสียงช้อนส้อมกระทบกัน เสียงน้ำแข็งกลิ้งในแก้วน้ำ เสียงคนคุยกันจ้อกแจ้กและเสียงดนตรีที่เปิดคลอเบาๆช่วยเพิ่มบรรยากาศงานให้ดูครื้นเครงยิ่งขึ้น

ทว่า ณ มุมสงบมุมหนึ่งห่างไกลจากบริเวณโต๊ะจัดเลี้ยง เงาร่างหนึ่งนอนแผ่อยู่บนผืนหญ้า สองมือประสานรองท้ายทอย ปอยผมหยักศกสีลูกสนปรกหน้าและเรี่ยระจากต้นคอลงมาถึงพื้น นัยน์ตาสีน้ำตาลหรี่ปรือ เหม่อมองลอดพุ่มไม้ใบบังขึ้นไปยังท้องฟ้าสีครามเบื้องบน เสียงรองเท้าแหวกพื้นหญ้าใกล้เข้ามา ทำให้ร่างนั้นผงกหัวขึ้นแล้วเหลียวไปยังทิศต้นเสียง

"ทำไมมานอนอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะวิกโก"

น้ำเสียงขี้เล่นลอยมากระทบโสตก่อนที่จะทันได้เห็นตัวผู้พูดซะอีก เมื่อร่างนั้นปรากฏขึ้นในคลองจักษุ หนุ่มใหญ่ผู้ใฝ่สันโดษก็ต้องถามขึ้นด้วยความฉงน

"ไหงนายแต่งตัวอย่างนั้นล่ะออร์ลี่" เจ้าชายพรายผู้ยังไม่ยอมสลัดคราบหัวเราะเบาๆ

"ก็ข้ายังอยากเป็นพลธนูคู่ใจของท่านน่ะสิ อารากอร์น"

'อารากอร์น'นิ่งคิด เหมือนจะค้นหาว่ามีสิ่งใดแอบแฝงอยู่ในประโยคนั้น

"ว่าแต่ ท่านยังไม่ได้ตอบคำถามข้าเลยว่าเหตุใดท่านจึงปลีกวิเวกอยู่เดียวดายเช่นนี้?"

ออร์แลนโดที่ดูเหมือนจะยังสนุกสนานกับบทบาทในหนังถามอีกครั้งด้วยเสียงทุ้มนุ่มของพรายงามผู้สุขุมเยือกเย็น

"เพราะข้าคือสไตรเดอร์คนพเนจร มนุษย์ผู้มีสายเลือดอ่อนแอไงล่ะ เลโกลาส"

ตอบพลางยันกายขึ้นนั่ง ตาสีเข้มจ้องประสานกับแววตาซุกซนสีฟ้าใส ปอยผมบลอนด์ที่ปลิวสยายยามต้องลมระแก้มพราย นิ้วกร้านที่ใช้เกาะกุมดาบบรรจงเขี่ยผมสลวยขึ้นทัดหูเจ้าของ ดวงใจนายพรานหวั่นไหวไปกับแววระยิบสีฟ้าที่น่าลุ่มหลง ใบหน้าของทั้งคู่ค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้กันปานประหนึ่งสายตามีพลังแม่เหล็ก.....

ปัง!!!

จอมดาบและมือขมังธนูต่างสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เมื่อเหลียวไปดูยังที่มาของเสียงก็เห็นแก๊งค์ฮอบบิท(ที่แม้จะขาดหัวโจก แต่ยังเหลือสปิริตความซุกซน) กำลังดึงพลุสายรุ้งอย่างสนุกสนาน เสียงเฮโลของทีมงานดังขึ้นไม่ขาดระยะเมื่อสงครามพลุกระดาษเริ่มขึ้น ฮอบบิทนอกบทและสต๊าฟหลายคนวิ่งไล่กันอย่างเอะอะครื้นเครง

ปัง! ปัง ปัง!!

แม้จะอยู่ในมุมวิเวก แต่ด้วยอากาศที่โปร่งใสเป็นพิเศษ เสียงเฮฮาของงานจึงดังเหมือนอยู่ใกล้ๆ วิกโกถอนใจเฮือกอย่างขัดใจแล้วลุกขึ้นยืน คิ้วเข้มขมวดยุ่งกึ่งหงุดหงิดกึ่งครุ่นคิด

.....เมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขา...กับออร์แลนโด...ถึงได้.....

เพื่อดับความสับสนผสมงุ่นง่านที่รู้สึก ร่างสูงหยิบซิการ์ออกมา กัดปลายทิ้งแล้ว...

แชะ!

มือเรียวขาวเนียนของคนข้างกายประคองไฟแช็คยื่นมาตรงหน้า เจ้าของไฟแช็คกระพริบตาปริบๆ ก่อนที่จะจ่อปลายซิการ์เข้ากับเปลวไฟ

"คุณทำหล่นตอนลุกขึ้นเมื่อกี้น่ะ "

เสียงใสๆของใบหน้ามนตอบ ไขความสงสัยของวิกโก ขณะที่นายพรานนอกบทบาทรับกล่องโลหะบางๆนั้นคืนมา ร่างโปร่งก็เอ่ยถามขึ้นว่า

"ซิการ์มวนนี้....รสดีแค่ไหนนะ ผมก็อยากจะลองบ้าง"

"ได้สิ"

ปากที่คาบบุหรี่มวนโตยิ้มที่มุมข้างหนึ่ง ขณะที่ควานหาซิการ์อีกมวน แต่แล้วก็ชะงักเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก

"อ๊ะ ออร์ลี่ แต่นายไม่..."

ยังไม่ทันพูดจบ ซิการ์ก็ถูกมือผุดผ่องกระตุกไป และก่อนที่คำพูดใดๆจะหลุดออกจากปากของเหยื่อการปล้นซึ่งๆหน้านี้ ปากเนียนนุ่มก็เข้ามาปิดไว้ เขาถูกปล้น...อีกแล้ว คราวนี้ปล้นทั้งควันซิการ์และลมหายใจ

เจ้าของซิการ์อ้าปากค้างเมื่อใบหน้างามมนถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

"ก็ผมบอกแล้วว่าอยากลองมวนนี้" ดวงตาสีเดียวกับท้องฟ้าคู่นั้นเปล่งประกายซุกซน

"รสดี ใช้ได้"

วิกโกยืนทื่อด้วยความงุนงงและรับซิการ์ที่ถูกยัดคืนมาในมืออย่างเอ๋อๆ

.....ตะกี้นี้มัน.....ทำไมออร์แลนโด.....

"ผมไปเปลี่ยนชุดดีกว่า"

เสียงใสๆดังขึ้น ขัดจังหวะห้วงคำนึงของจอมพเนจรเชื้อสายกษัตริย์ เอลฟ์ขมังธนูผละออกห่าง แล้วพลิ้วกายออกวิ่ง ทิ้งวิกโกให้ยืนมึนอยู่ใต้ต้นไม้

.....เฮ้ย นี่มันอะไรกัน นายจะเล่นอะไรของนาย.....

เจ้าชายพรายรูปงามหายไปแล้ว ส่วนจอมพรานพเนจรยังยืนนิ่งอยู่ที่เก่า รอยยิ้มยั่วก่อนที่จะวิ่งไปนั้น มันเหมือนจะท้าทาย
หากจะให้แปลเป็นคำพูด วิกโกก็คงจะเดาว่ามันหมายถึง

'แน่จริงก็จับให้ได้สิ นายพรานจอมซื่อบื้อ'

ใช่สิ จูบแบบนั้น แต่วิ่งหนีไปแบบนี้ อย่างงี้มันยั่วกันชัดๆ ทั้งยั่วอารมณ์และยั่วโมโห มีหรือที่นายพรานแห่งดงเถื่อนจะยอมถูกหมิ่นเชิงชายอย่างง่ายดายเช่นนั้น แบบนี้ต้องตาม

จอมพรานคิด ก่อนจะสาวท้าวยาวๆไปยังตัวอาคารสีเทาหลังไกล

บนทางเดินยาวที่ทอดไปสู่ห้องต่างๆของ'กองบัญชาการ' Lord of the Rings เจ้าชายแห่งเอลฟ์เดินทอดน่องอย่างอ้อยอิ่ง ริมฝีปากเรียวงามได้รูปประดับด้วยรอยยิ้มซุกซน จนกระทั่ง...

"ฮึก..."

คิ้วงามขมวดด้วยความสงสัย ที่ใครคนหนึ่งกำลังนั่งก้มหน้าอยู่บนเก้าอี้ยาวริมทางเดิน "จูดี้?"

หญิงสาวสูงเพรียวคนนั้นเงยหน้าขึ้น ดวงตางามนองไปด้วยน้ำตา "อ้าว...ร้องไห้ทำไมจูดี้"

ถามยังไม่ทันขาดคำ เสียงสะอึกสะอื้นก็กลายเป็นเสียงปล่อยโฮ สุภาพบุรุษเอลฟ์ถลาเข้าไปด้วยความตกใจ มือขาวผ่องเป็นยองใยโอบไหล่สาวน้อยผู้มีใบหน้าชุ่มไปด้วยน้ำตา หลังจากถามไถ่ได้สักพัก ก็ได้ความว่า สาวสต๊าฟเบื้องหลังการถ่ายทำคนนี้ เพิ่งได้ข่าวจากแม่ ว่าหมาสุดรักสุดหวงของเธอได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับเสียแล้ว ออร์ลี่ผู้เปี่ยมด้วยน้ำใจของเรามีหรือจะนิ่งเฉยได้ เขาโอบไหล่เพื่อนร่วมงานด้วยลำแขนกระชับ มือหนึ่งลูบผมยาวสีบรูเน็ตต์ของหล่อนแบบปลอบประโลมใจ

ทางฝ่ายพรานหนุ่มที่กำลังไล่จับเจ้าชาย หลังจากแวะจิ๊กบรั่นดีหนึ่งแก้วมาจากปาร์ตี้ขณะเดินผ่านบริเวณโต๊ะแล้ว ก็เร่งฝีเท้าเข้ามาในตัวตึก เดินหาห้องแต่งตัวของออร์แลนโดไปพลางจิบเครื่องดื่มไปพลาง

แต่แล้วจอมพเนจรแห่งมิดเดิ้ลเอิร์ธก็ต้องตกตะลึงจนแทบปล่อยแก้วหล่นจากมือ เมื่อได้เห็นภาพอันบาดตาบาดใจ ออร์แลนโดกำลังประคองกอดหญิงสาวอย่างแนบชิด มือที่เมื่อครู่แย่งซิการ์ไปจากเขากำลังลูบหัวหล่อนอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากนุ่มที่ฉกชิงลมหายใจของเขาก็กำลังพร่ำรำพันอะไรบางอย่างที่เขาไม่ได้ยิน

นัยน์ตาสีเปลือกไม้ที่ลุกโชติช่วงด้วยความรู้สึกบางอย่าง เบิกกว้างยิ่งกว่าเดิมเมื่อออร์แลนโดจูบแผ่วๆบนหน้าผากของหญิงคนนั้นก่อนผละจาก หล่อนเดินเลี้ยวไปทางอื่น ส่วนหนุ่มร่างเพรียวกลับหลังหันมาเพื่อเปิดประตูห้องแต่งตัว

"อ้าววิกโก คุณตามผมมา?"

น้ำเสียงแจ่มใสกล่าวถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่หน้าประตู นัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยยังคงมีประกายยิ้ม

.....ร้ายนักนะ เจ้าเด็กเพลย์บอย....

.คู่สนทนากล่าวหาอยู่ในใจ ความรู้สึกที่อัดอยู่ในอกไม่สามารถบรรยายได้ด้วยคำพูด

"อืม..."

คือคำเดียวที่ร่างสูงตอบได้ ขณะที่คนตรงหน้ากำลังไขกุญแจเข้าห้อง เขาก็พยายามข่มอารมณ์ให้เป็นปรกติ พอก้าวเข้าไปในห้อง พรายหนุ่มก็เริ่มเปลื้องผ้าโดยไม่เกรงใจคนที่เดินตามหลังมา สองขาเพรียวก้าวพาร่างไปยังตู้เสื้อผ้า มือหนึ่งปลดอาภรณ์ออก อีกมือความหาชุดในตู้

"ตะกี้นี้ .... ใคร"

เสียงแหบห้าวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเกือบเป็นปรกติหลังจากกระดกเครื่องดื่มสีอำพันหมดแก้ว ออร์แลนโดเหลือบมองใบหน้าของนายพรานนอกบท ดวงตาซุกซนเป็นประกายไหววูบก่อนจะตอบว่า

"จูดี้ น่ารักไหมล่ะ? คุณสนเหรอ งั้นเรามาแข่งกัน"

ดวงตากร้าวเปล่งประกายวูบหนึ่ง ก่อนที่เจ้าของจะเค้นคำถามออกมาอย่างยากลำบาก นิ้วแกร่งเกร็งลูบคลำขอบแก้วที่เพิ่งถูกวางลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน

"นาย....สนหล่อน?"

เอลฟ์โฉมงามกลั้นหัวเราะ เมื่อจับหางเสียงของผู้พูดได้ แล้วตัดสินใจตอบไปว่า

"ก็ทำนองนั้น"

สายตาคมกล้าจ้องมองหลังขาวเนียนด้วยความรู้สึกปั่นป่วน มือสองข้างกำแน่นอยู่ข้างลำตัว

….นี่เขาโดนหยอกเล่น งั้นหรือ....

"แต่นาย....จูบชั้น"

ร่างเพรียวที่เผยหลังนวลเนียนหัวเราะคิก แล้วตอบโดยไม่เหลียวกลับมา

"นั่นน่ะ ล้อเล่นเฉยๆ....ขอบคุณสำหรับซิการ์"

เงี่ยหูฟังเสียงอีกฝ่ายพลางปลดเข็มขัดออกจากเอว เมื่อเห็นว่าจอมพรานนิ่งเงียบไปนานหลายอึดใจ เจ้าชายผู้ซุกซนก็ตัดสินใจเลิกแกล้ง

"ล้อเล่นน่ะ ที่จริงผม....อึ๊"

ครึ่งหลังของประโยคถูกขัดจังหวะ ด้วยการคว้าที่ไหล่แล้วกระชากให้หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้า มือกร้านผลักจนร่างเพรียวเซถอยหลังไปชนตู้โครมใหญ่ ดวงตาวาวโรจน์จ้องมาจากระยะใกล้แค่ปลายจมูก

"ร้ายนักนะ ออร์แลนโด!"

เสียงคำรามของร่างที่สูงกว่าทำให้อีกฝ่ายสะท้านเฮือก และยิ่งสะท้านมากกว่าเดิมเมื่อริมฝีปากถูกบดขยี้อย่างรุนแรงและเร่าร้อน

I feel you inside me...

ลิ้นต่อลิ้นสัมผัสกัน ลมหายใจร้อนผะผ่าวคุกรุ่นอยู่ภายใน ร่างบางเพรียวส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ สองมือที่บัดนี้ไร้สิ้นซึ่งเรี่ยวแรงพยายามผลักไสดิ้นรนให้พ้นจากอ้อมอกแข็งแกร่งนั้น

แต่ผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่าไม่ยินยอมปล่อย อุ้งมือแข็งปานคีมเหล็กรวบข้อมือทั้งสองของผู้เป็นรองไว้แน่น ลิ้นอันจาบจ้วงหยาบคายยังคงสำรวจอาณาเขตภายในอย่างไม่หยุดยั้ง จวบจนร่างบางในอ้อมแขนทรุดกายลงอย่างอ่อนแรง ผู้มีชัยจึงถอนปากออก ดวงตามีแววยิ้มย่องอย่างผู้ชนะ

"อย่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกของชั้นนะ!"

เพลิงพิโรธโชติช่วงในดวงตา พรายผู้จนตรอกสั่นสะท้านพลางกระถดหนี หัวใจเต้นระรัวยิ่งกว่าเสียงรัวกลองศึก

"วิก........อื้ออออออออ"

เสียงประท้วงยังไม่ทันลอดผ่านลำคอออกมา ร่างบางก็ถูกฉุดรั้งเข้าไปจูบอีก หากแต่คราวนี้ไม่ได้จูบเปล่า ฝ่ามือแกร่งกร้านยังพลอยรุกรานร่างกายด้วย สัมผัสที่เคล้นคลึงบนแผ่นหลัง ค่อยๆระต่ำลงมาถึงบั้นเอว ร่างบางครางแผ่วเมื่อริมฝีปากวิกโกถอนออกและย้ายมาแตะตอดบนยอดอก สัมผัสนุ่มที่ร้อมรุ่มและเปียกชื้นเรียกเสียงครางจากใบหน้ามนมากยิ่งขึ้น นิ้วสากที่ไต่ไล่ระต่ำลงและต่ำลงเกี่ยวขอบกางเกงและรั้งออก มือที่ยังว่างช่วยปลดอาภรณ์ชั้นนอกชิ้นสุดท้ายออกจากตัว เผยเรียวขานวลเนียนสู่สายตาของหนุ่มใหญ่เจ้าของมือ

ฝ่ามือใหญ่เกาะกุมส่วนบอบบางของร่างภายใต้ ผ้าฝ้ายเนื้อหนาอันเป็นปราการด่านสุดท้ายถูกดึงออก ร่างนั้นสั่นน้อยๆเมื่อวิกโกเคลื่อนมือด้วยสัมผัสร้อนแรง ฝ่ามือสากเร่งเร้าอารมณ์ให้ทะยานสูงขึ้น พายุภายในเริ่มก่อตัว เรียวขางามบิดเกร็งด้วยความเสียวกระสัน เสียงครางแผ่วรัญจวนลอดไรฟันออกมา

"อื๊มมมม......อา.............อ๊า"

ร่างบางครางออกมาอย่างสุดกลั้น เมื่อคลื่นความร้อนที่โหมกระหน่ำอยู่ภายในประทุออก สายธารแห่งความปรารถนาซัดสาดกายเปลือยเปล่าจนเปียกชุ่มโชก

ออร์แลนโดอ้าปากไขว่คว้าหาอากาศ อกสีนวลสะท้อนขึ้นลงอย่างเหนื่อยหอบ แต่แล้วเวลาพักก็หมดลงในทันใด เพราะจอมพรานกระชากไหล่จนหน้าคะมำ

ออร์แลนโดพยุงตัวขึ้นด้วยสองแขนที่สั่นระริก ภาพที่ปรากฏตรงเบื้องหน้าคือกระจกบานใหญ่ข้างตู้เสื้อผ้า เงาร่างของผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหลังมีแววทะมึนน่าพรั่นพรึง

"นายจะต้องเสียใจที่มายั่วชั้น!"

เสียงแหบห้าวกล่าวมาอย่างกราดเกรี้ยว ยังไม่ทันได้ตอบก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อด้านหลังถูกรุกรานด้วยร่างแข็งแกร่ง ชายหนุ่มผู้สิ้นแรงกรีดร้องเสียงหลง หยาดน้ำใสร่วงพรูลงจากตาทั้งคู่คล้ายหยาดฟ้าที่หลั่งลงสู่ผืนปฐพี

"ไม่!!!! วิก....โก ผมเจ็บ เจ็บ!!!!!!!!"

เสียงอุทธรณ์ไม่เป็นผล ร่างเบื้องหลังยังคงดึงดันที่จะคืบคลานเข้ามาในกายบอบบาง อุ้งนิ้วที่แข็งดุจเหล็กรั้งที่ต้นขาให้ถอยไปประชิด ร่างนวลพยายามคลานหนีไปข้างหน้า แต่จนปัญญาเนื่องเพราะแรงดึงนั้น อีกทั้งหนทางหนีก็สิ้นสุดลงด้วยเบื้องหน้าคือกระจกที่สะท้อนเงาของตนในระยะประชิด

"โอ๊ยยยย! ได้....โปรด...อย่า....."

ริมฝีปากที่สั่นระริกแดงช้ำเพราะแรงขบเค้นเสียงร้องขอความเมตตา แต่ดูเหมือนผู้ที่อยู่เบื้องหลังนั้นถูกเพลิงปรารถนาแผดเผาจนไม่ได้ยินเสียงใดๆ

tearing me in pieces...

ร่างแกร่งถูกกระแทกกระทั้นให้ดิ่งลึกอย่างไม่ปราณีปราศรัย หน้างามมนซีดเซียวด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของตนที่ปรากฏบนกระจกช่างเหมือนเหยื่อทรมานของเหล่านักรบปีศาจ...เหยื่อที่ถูกกระทำทารุณจนลมหายใจขาดห้วง ผมสีทองอ่อนชื้นเหงื่อลู่แนบใบหน้า และสยายลงมาเรี่ยระอยู่กับพื้น หยดของเหลวสีแดงเข้มไหลปรี่ลงมาตามปลีขา นิ้วเรียวงามจิกเกร็งด้วยความรวดร้าว

pleasing me to death...

ในห้วงแห่งความทรมานที่เนิ่นนานนั้น ความสุขสันต์ค่อยๆก่อตัวขึ้นมา ไฟปรารถนาที่ลุกกระพือค่อยๆลามมาถึงร่างบอบบางผู้ตกเป็นเหยื่อ รสสวาทหวามวาบซาบซ่านไปถึงดวงใจอันปั่นป่วนระทึก เสียงครวญครางอันเร่าร้อนรัญจวนของทั้งคู่ค่อยๆดังขึ้น อารมณ์ที่เตลิดเปิดเปิงทวีความร้อนแรงกว่าเดิม จังหวะรักถูกบรรเลงเร็วและเร็วขึ้น

as you delve deeper inside...

เกลียวคลื่นก่อตัวอยู่ภายใน ทุกวินาทีที่อารมณ์ทะยานสูงขึ้นช่วยผลักดันให้กระแสคลื่นทั้งแรงและทบตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดสิ่งที่ซัดสาดอย่างคลุ้มคลั่งอยู่ภายในก็มากล้นจนเกินกว่าภาชนะจะกักเก็บไว้ได้ วิกโกโถมกายเข้าใส่ร่างบาง อย่างสุดแรงเกิด เป็นวินาทีเดียวกันกับที่กระแสธารแห่งความปรารถนาถูกปลดปล่อยออกมา หยาดชีวิตของทั้งคู่หลอมละลายกลายเป็นหนึ่งเดียว

อารมณ์ที่ถูกเติมเต็มจนท่วมท้นค่อยๆคลายความรุนแรงลงจนสงบราบคาบในที่สุด วิกโกทิ้งตัวลงบนหลังของร่างบางที่ทรุดฮวบลงนอนพังพาบ แต่แล้วก็ต้องยันตัวขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกได้ว่าร่างนั้นปวกเปียกกว่าที่ควรจะเป็น

"ออร์แลนโด!"

เสียงแหบห้าวตะเบ็งด้วยความตระหนกเมื่อรับรู้ว่าร่างบางในอ้อมกอดนั้นสิ้นสติสมประดี

ร่างที่บอบบางกว่าลืมตาขึ้นเพราะสัมผัสเปียกอุ่นที่ไล้ไปมาอยู่บนกาย สิ่งที่ปรากฏเป็นสิ่งแรกคือภาพของร่างสูงที่บรรจงใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดทั่วร่างเนียนของตน ดวงตาล้ำลึกสีน้ำตาลแฝงไว้ด้วยความเป็นห่วง และเมื่อตาคู่นั้นพริ้มลงด้วยความร้าวรานใจ หยาดน้ำใสก็หยดลง...หยดลงมาบนหลังมือของผู้ที่เพิ่งฟื้นคืนสติ

I feel I'm being kissed,

"ร้องไห้ทำไมวิกโก"

ชายหนุ่มผู้กร้าวแกร่งแต่หัวใจอ่อนไหวสะดุ้งเฮือก หลังมือสีแทนปาดน้ำตาด้วยความรวดเร็วเหมือนจะรีบซุกซ่อนความในใจ

"ออร์ลี่....เป็นไงบ้าง?" เสียงห้าวที่อ้อมแอ้มถามทำให้ผู้ถูกถามหัวเราะเบาๆ

"ก็โอเค แล้วคุณล่ะ?"

สีหน้าลำบากใจของอีกฝ่ายทำให้เจ้าชายพรายคนงามรู้ว่าเขากำลังรู้สึกผิด...ในความโหดร้ายของตน

"ชั้น...ขอโทษ" น้ำเสียงที่กล้ำกลืนความเจ็บปวดในหัวใจกล่าวเสียงแผ่ว

"ชั้น...หึงจนลืมตัว" หน้าคมก้มนิ่งไม่กล้าสบตา แต่ฝ่ามือใหญ่เกาะกุมมือเรียวเอาไว้ เสมือนจะตอกย้ำความต้องการเป็นเจ้าของ ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว

เสียงทุ้มต่ำกล่าวต่ออย่างอ่อยๆ"รู้ไหมว่า ชั้นรักนายแค่ไหน ถึงได้หึงจนคลั่งได้ขนาดนั้น"

ผู้ฟังถอนหายใจยาว คำคำนี้แหละที่เขาต้องการ คำที่รอคอยมานานแสนนาน

fulfilled my emptiness...

"ก็ผมแกล้งให้คุณหึง"

พรานไพรผู้ต้องมนต์สะกดแห่งเอลฟ์เงยหน้าอย่างรวดเร็วจนผมสะบัด คิ้วเลิกสูง ตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึงพรึงเพริด

"นาย...!?"

"เพราะฉะนั้นไม่ต้องขอโทษหรอก ผมก็ผิดเหมือนกัน ขอโทษที่แกล้งให้ต้องเจ็บใจ"

หนุ่มน้อยผู้ซุกซนกลับมามีแววตาร่าเริงอีกครั้ง ริมฝีปากระบายไปด้วยรอยยิ้ม เจ็บกว่านี้อีกร้อยเท่าก็ยอมได้ หากเจ็บแล้วจะได้เห็นดวงตาสีเข้มที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใยคู่นั้นฉายมายังตน

I'm never regret...

"ออร์ลี่..."

นายพรานผิวเข้มพึมพำขณะที่คอถูกมือขาวเนียนโน้มดึงลงมา แล้วทั้งคู่ก็จุมพิตกันอย่างนุ่มนวลลึกซึ้ง

"ข้ารักท่าน สไตรเดอร์"

จอมพเนจรผู้เพิ่งพบแหล่งพักพิงยิ้มออกมาได้ และกระซิบอย่างอ่อนโยนตอบไป

"ข้าก็รักเจ้า เลโกลาส"

when you are deep inside me...