ค่ำคืนนี้ดวงดาราแห่งเออาเรนดิลส่องแสงสว่างเป็นพิเศษกว่าคืนไหนๆด้วยเป็นคืนแห่งการเฉลิมฉลองของเหล่าพรายจากอิมลาดริส เสียงหัวร่อต่อกระซิกเบาๆดังมาเป็นระยะๆจากใจกลางอุทยานของมินาส ทิริธ นครสีขาวแห่งกอนดอร์

คืนนี้คงจะเป็นคืนที่สุขสันต์ของใครหลายคนแต่คงไม่ใช่เจ้าชายพรายแห่งป่าเมิร์กวูดเป็นแน่แท้ เขาพึ่งกลับมาจากการไปเยือนนอกเมืองมาเมื่อสักครู่นี้เอง

งานอภิเษกยังไม่เริ่มขึ้นหากนี่เป็นงานฉลองพิเศษจากเหล่าพรายให้กับอาร์เวน อีเวนสตาร์ ผู้เป็นธิดาแห่งเอลรอนด์
และกษัตริย์หนุ่มแห่งกอนดอร์ เอลเลสซาร์ เทลคอนทาร์ ก่อนที่พิธีอภิเษกตามโบราณราชประเพณีจะถูกจัดขึ้นรุ่งเช้าพรุ่งนี้

การเริงระบำแสนงดงามท่ามกลางแสงดาวสุกใสที่ไม่เคยมีมนุษย์ผู้ใดได้พบเห็นมาก่อน

เมื่อเจ้าชายพรายย่างเท้าเข้าไปในบริเวณลานนั้นก็เห็นคบไฟน้อยๆถูกจุดไว้ห่างอยู่รอบลานกว้าง เสียงขับลำนำแผ่วหวานคลอกับเสียงพิณจากมือของใครบางคนดังกังวานอยู่เบาๆ พรายหนุ่มเหลียวหาสหายคนอื่นๆแล้วก็พบว่าฮอบบิททั้งสี่คนมะรุมมะตุ้มอยู่ที่โต๊ะอาหารโดยมีคนแคระกิมลีร่วมวงอยู่ด้วย ท่าทางของกิมลีรื่นเริงและกำลังหันไปกล่าวอะไรบางอย่างกับโฟรโดที่กำลังตักอาหารเข้าปากอยู่หากเขาไม่เห็นเงาของพ่อมดแกนดาล์ฟในละแวกนั้นเลย

เอลรอนด์ผู้รอบรู้นั่งอยู่ตรงกลางเคียงข้างด้วยธิดาคนเดียวของเขาและองค์กษัตริย์ ดวงพักตร์งามหมดจดของอาร์เวนมีรอยยิ้มอย่างเป็นสุขแต่งแต้มอยู่ตลอดเวลา สายตาอ่อนหวานของนางมักแลเลยไปทางบุรุษที่นั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของบิดาอยู่บ่อยๆ

คงมีเพียงข้าเท่านั้นที่อยู่ในห้วงแห่งความเศร้าในยามที่ทุกคนเป็นสุขเช่นนี้

แต่ข้าก็ทำในสิ่งที่สมควรทำจนหมดสิ้นแล้ว….

เสียงเพลงพิณแปรเปลี่ยนเป็นรื่นเริงสนุกสนาน พรายหลายคนรอบๆตัวเขาละจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ในทันทีและตรงเข้าไปรวมกลุ่มอยู่ที่กลางลานนั้น

ณ ใจกลางพื้นหญ้าเขียวที่สว่างด้วยแสงจากคบไฟและแสงดาว กิ่งไม้ยาวตรงตั้งอยู่กลางลานประดับประดาด้วยดอกไม้เล็กๆสีขาวนวลสลับกับใบเขียวสดของสนป่าพาดพันตลอดความยาวของกิ่งนั้น บนปลายสุดของกิ่งสีน้ำตาลประกอบไปด้วยช่อดอกไม้ชนิดเดียวกันแซมด้วยใบสนและช่อไม้หอมช่อใหญ่ แถบผ้าไหมบางๆสีต่างๆกันทิ้งชายยาวพลิ้วลงมาจากช่อไม้จนจรดพื้น

งานเริงระบำกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

สายตาของกษัตริย์หนุ่มแห่งกอนดอร์กวาดมาทางที่เจ้าชายพรายยืนนิ่งอยู่ ฉับพลันที่สายตาทั้งคู่พบกันท่ามกลางเสียงสรวลเสเฮฮาของผู้คนรอบข้าง เมื่อดวงตาสีเทาเข้มลึกล้ำประสานกับดวงเนตรสีฟ้าใสแฝงแววเศร้าราวกับท้องฟ้ามีเมฆบดบัง สิ่งต่างๆรอบกายก็เลือนรางไปเหมือนอยู่ในม่านหมอกคลื่นความร้อนก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ณ จุดใดจุดหนึ่งในร่างของพรายหนุ่มรูปงาม สายตาของเอลเลสซาร์มีพลังหลอมละลายร่างของเขาอย่างประหลาดทุกครั้ง

สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าข้าปรารถนาเขาเพียงใด เจ้าชายพรายครางในอก

ข้าปรารถนาให้เขาโอบกอดข้าไปชั่วนิรันดร์

เสียงหัวเราะของเหล่าพรายคนอื่นๆดังอยู่ไกลๆราวกับอยู่ในห้วงความฝัน พรายสาวนางหนึ่งตรงเข้าไปฉุดมือของอาร์เวนให้ออกมาร่วมเต้นรำด้วยกัน รอยยิ้มของนางร่าเริงแจ่มใสนักในขณะที่เอลเลสซาร์ก็ถูกรุนหลังให้เข้ามาร่วมวงด้วย ใครบางคนฉวยมือของเลโกลัสแล้วลากเขาเข้าไปรวมอยู่ในกลุ่มคนเหล่านั้น

ภาพแห่งความเป็นจริงกลับคืนมาสู่สำนึกของเจ้าชายพรายแห่งเมิร์กวูดอีกครั้งหนึ่ง เลโกลัสเป็นส่วนหนึ่งของวงกลมชั้นนอกที่ล้อมรอบกิ่งไม้สูงกลางลานกว้าง มือของเขามีแถบผ้าไหมอยู่ในมือเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

เมย์โพล…การเริงระบำของเหล่าพรายเป็นวงกลมซ้อนกันสองวงรอบๆ ผู้ที่เฝ้ามองอยู่ภายนอกจะเห็นสีต่างๆของแถบผ้าไหมถูกส่งสอดสลับกันไป พร้อมกับร่างโปร่งบางของเหล่าพรายที่เริงระบำราวกับเท้าไม่สัมผัสพื้นโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยท่ามกลางแสงดาว

เท้าของเลโกลัสรู้งานดีว่าจะต้องทำอย่างไรในขณะที่สายตาของเขาสอดส่ายหาเจ้าของดวงตาสีเทาคู่นั้น
ไหล่ของเจ้าชายพรายกระทบกับไหล่กว้างแข็งแรงขณะที่เขาหมุนตัวออกมาทางซ้าย เสียงกระซิบแผ่วพร่าดังอยู่ใกล้ๆ

“ข้าคิดถึงเจ้านัก…เลโกลัส”

เจ้าของไหล่กว้างนั้นยังไม่ยอมหมุนตัวจากไปแต่กลับคล้องแขนของพรายหนุ่มให้ไปทางเดียวกันกับเขา สัมผัสนั้นกึ่งบังคับหากรุ่มร้อนพอที่จะฉุดให้สติของเลโกลัสกระเจิดกระเจิงลมหายใจอุ่นๆปะทะซอกหูยามที่ก้มลงกระซิบ ดวงตาสีเทาเข้มทอแววปรารถนาสะกดเขาไว้จนไม่อาจเบนสายตาหลบ

“เพียงแค่สบตาข้าก็รู้ว่าเจ้าคิดอะไร” เสียงนั้นกระซิบอีกครั้ง

“จะหนีข้าไปไหน”

เลโกลัสดึงแขนที่คล้องกันอยู่ออกก่อนจะส่งแถบผ้าสีสวยให้กับพรายสาวนางหนึ่งที่ผ่านมาแล้วหมุนตัวเข้าไปอยู่ในวงกลมชั้นใน

โอ…ไม่…ข้ากลัวที่จะต้องอยู่ใกล้ๆเขา…แต่ข้าต้องการเขาเหลือเกิน…

ดวงตาของเจ้าชายแห่งป่าเมิร์กวูดปิดลง หากเท้าทั้งสองยังคงรักษาจังหวะไว้ ผมสีทองสุกปลั่งกระทบแสงดาวเป็นประกายยามเคลื่อนตัวตามเสียงเพลง เอลเลสซาร์จ้องมองร่างที่หมุนห่างออกไปอย่างร้าวราน

ข้าต้องการเขา…เอลเบอเรธ…แต่ทำไมเขาถึงหนีข้าไป

ดวงตาของพรายหนุ่มลืมกว้างขึ้นอีกครา เอลเลสซาร์อยู่อีกฝั่งหนึ่งของวงกลมแล้วในขณะนี้
หากสายตาของเขากลับตามติดอยู่ที่เลโกลัสราวกับเป็นเงา เพียงแค่สายตาเท่านั้น หากพรายหนุ่มรู้สึกราวกับว่ามือแข็งแรงของกษัตริย์ประคองใบหน้าของเขาไว้ และสัมผัสบางเบาของริมฝีปากก็ยังติดตรึงอยู่ในความรู้สึก

กอดข้า…อารากอร์น…กอดข้าอย่างที่ท่านเคยทำมานับพันๆครั้ง

ร่างสูงของเอลเลสซาร์ย้อนกลับมาอยู่ที่ด้านหลังของเลโกลัส มือหนึ่งของเขายังจับแถบไหมเส้นยาวไว้ในขณะที่อีกมือหนึ่งรั้งเอวของคนตรงหน้าให้เข้ามาชิด พรายหนุ่มรูปงามสะท้านไปทั้งร่างรู้สึกถึงความร้อนตลอดทุกส่วนที่ทาบติดกันอยู่

วงของเมย์โพลหดแคบลง

ริมฝีปากร้อนรุ่มฉวยโอกาสแตะที่ซอกคอขาวนวลอย่างรวดเร็วในขณะที่มือหยาบกร้านของอดีตพรานป่าลูบลงต่ำกว่าเอวเล็กน้อย ถึงแม้จะมีเนื้อผ้ากั้นกลางหากสัมผัสนั้นทำให้ร่างเพรียวของเจ้าชายพรายเกร็งขึ้นทันที

“อย่านะ…อารากอร์น” เสียงเบาหวิวห้ามหากในใจกลับตรงกันข้าม

วงกลมทั้งสองขยายขึ้นอีกครั้ง ร่างสองร่างแยกห่างออกจากกันและหมุนไปคนละทิศทาง
โลกของเลโกลัสสั่นไหวพร่าเลือนในขณะที่มีเสียงครางเบาๆหลุดจากริมฝีปากคู่งาม

ไม่…ข้าไม่อยากให้ท่านไปจากข้า

ในจิตใจของเลโกลัสโหยหาเพียงสัมผัสที่เขาคุ้นเคย มีเพียงแต่ความปรารถนาในตัวของอดีตพรานป่าชาวดูนาดาน บุรุษผู้เดียวที่กระตุ้นเพลิงปรารถนาของเขาได้มากถึงเพียงนี้ เพลิงที่ลุกโชนในชั่วพริบตาราวกับน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟ

ข้ายังรู้สึกถึงมือของเขาที่ลูบไล้บนร่างของข้า ริมฝีปากระอุเหมือนกองไฟที่เผาทุกอย่างไหม้เป็นธุลีเมื่อแตะผ่านทุกส่วนของร่างกายข้า คำกระซิบบอกรักแผ่วพร่ายามที่เราเคลื่อนไหวไปด้วยกันในห้วงเวลาที่มีเพียงเราสอง

ไม่มีหน้าที่ของทายาทแห่งอิซิลดูร์

ไม่มีเจ้าชายพรายแห่งเมิร์กวูด

เพียงเราสองคนเหนือกาลเวลาใดๆ

เอลเลสซาร์จ้องผ่านผู้คนที่กั้นกลางระหว่างเขาและเจ้าชายพราย มองลึกลงไปในดวงตาสีฟ้าที่เลื่อนลอย

เจ้ารู้สึกเช่นเดียวกับข้า…เลโกลัส เจ้าไม่มีวันหลอกตัวเองไปได้

เขาจำรสสัมผัสจากริมฝีปากนุ่มคู่นั้นได้ดี เรียวปากชุ่มชื้นและเรียกร้องเมื่อพบกับปากของเขา กลิ่นกายหอมกรุ่นติดจมูก เสียงครวญครางแผ่วเบาราวเสียงดนตรีในขณะที่เขาเคลื่อนมือไปบนร่างงดงามขาวนวล
และอ้อมแขนที่โอบรัดร่างทั้งสองเข้าไว้ด้วยกันอย่างแนบแน่น

ขณะนี้ทุกคนรอบข้างปล่อยชายผ้าหลากสีให้กลับไปอยู่ที่เดิมแล้วแต่ท่วงทำนองดนตรีสนุกสนานยังคงดังอยู่ต่อไป

เลโกลัสพบตนเองอยู่ในกลุ่มคนมากมาย ทุกคนหัวเราะและเต้นรำผ่านเขาไป
ภาพตรงหน้าหมุนช้าๆราวกับโลกใกล้หยุดนิ่ง รู้สึกคล้ายกับว่าใครคนที่เขารักกลับคืนมาอยู่ข้างกาย
และร่างของเขาก็เอนซบลงกับอกกว้างที่เคยคุ้นนั้น มืออุ่นลูบไล้ผ่านอกเสื้อเข้าไปจนถึงผิวร้อน ลมหายใจของเลโกลัสสะดุดเป็นห้วงเมื่อรู้สึกเหมือนว่ามือกร้านๆรุกล้ำผ่านเข้าไปจนถึงส่วนล่างของเขา

ข้าต้องการเขาเดี๋ยวนี้…โอ…ข้าต้องการความแข็งแกร่งของเขายามที่เคลื่อนไหวเร่งเร้าอยู่ในกายของข้า…เดี๋ยวนี้...

ให้ทุกอย่างแก่ข้า อารากอร์น เสียงครางแหบโหยหลุดออกมาเบาๆ

ร่างเพรียวนั้นซวนเซไปเล็กน้อยในขณะที่มือใหญ่แข็งแรงเอื้อมมาประคองเขาไว้ วงแขนคู่นั้นโอบรอบบ่าของเจ้าชายพรายไว้มั่น
สติของพรายหนุ่มที่เลื่อนลอยไปกลับคืนมาทีละน้อย เขายังอยู่กลางกลุ่มคนที่เริงระบำไปรอบๆ

กษัตริย์เอลเลสซาร์อยู่เคียงข้างเขาและดวงตาสีเทาเข้มที่ก้มลงทอดมองยังมีแววปรารถนาอย่างที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี เมื่อเอลเลสซาร์รั้งให้เขาออกเดินมาพรายหนุ่มจึงเดินตามไปอย่างง่ายๆ

ในสายตาของทุกคนเห็นเพียงว่าเจ้าชายหนุ่มเสียหลักและสหายของเขาก็เข้ามาประคองแล้วพาไปนั่งพักเท่านั้น
หัตถ์ขององค์กษัตริย์ยังคงพาดที่ไหล่ของเลโกลัสเมื่อนั่งลงเคียงกัน ณ มุมหนึ่งของลานกว้าง กลิ่นหอมของดอกไม้กลางคืนโชยมาจางๆ
เหล่าพรายยังคงเริงระบำผสานกับเสียงหัวเราะและเสียงขับลำนำอยู่เช่นเดิมที่กลางลานหญ้าเขียว

พรายหนุ่มแห่งเมิร์กวูดเบี่ยงไหล่ออกจากการเกาะกุมของเอลเลสซาร์ สีหน้าของกษัตริย์เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นกิริยานั้น

“เป็นอะไรไปล่ะ”

“เปล่า…” เป็นคำตอบเบาๆจากปากของอีกฝ่าย

“ตอนที่เต้นรำ…ข้าดีใจมากที่รู้ว่าเจ้ารู้สึกเช่นเดียวกับข้า” เอลเลสซาร์กระซิบ
ปลายนิ้วไล้อยู่กับเส้นผมยาวสลวยสีทองที่ตกลงมาเคลียผิวผ่อง
ดวงตาสีฟ้าเงยขึ้นสบตากับมนุษย์แห่งนูเมนอร์ที่เขารักด้วยหัวใจทั้งหมด

“ความฝันมักงดงามกว่าความจริงเสมอ อารากอร์น และเมื่อครู่ก็เช่นกัน”

ร่างเพรียวของเจ้าชายพรายแห่งป่าเมิร์กวูดยืดขึ้นเต็มส่วนสูงและสบตากับกษัตริย์เอเลสซาร์อย่างเปิดเผย

ในดวงตาของพรายหนุ่มรูปงามมีทั้งความรักและความเข้าใจ

ความฝันและความเป็นจริงยืนอยู่คนละฟากฝั่งของทะเลใจเสมอ

เพียงแค่สายตานี้ก็แทนคำพูดทั้งปวงที่อยากบอกจนหมดสิ้น รอยยิ้มเศร้าๆของผู้ที่ยืนตรงหน้าทำให้หัวใจเอลเลสซาร์วาบหวิวลงทันทีเมื่อพรายหนุ่มหันหลังกลับแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ
เสียงขับลำนำดังประสานกันยังดังอยู่หากเวลานี้เอลเลสซาร์มิได้ยลยินเสียงใดเลย

ความโศกเศร้าและหัวใจรักในดวงตาของเจ้าชายพรายแห่งเมิร์กวูดสะกดเขาไว้โดยสิ้นเชิง