กระจกเงาบานใหญ่แขวนไว้บนผนังสีขาวของหอคอยแห่งพระอาทิตย์ กระจกที่สะท้อนภาพของเลโกลัส เจ้าชายพรายแห่งเมิร์กวู้ดผู้ที่ยืนมองมันอย่างสงบนิ่งราวกับกำลังมองดูตัวตนของผู้ซึ่งเขาไม่รู้จัก

" เลโกลัส...." เจ้าชายเหลือบสายตาไปที่มุมซ้ายของกระจก อารากอร์นซึ่งบัดนี้เป็นเอเลสซาร์ กษัตริย์แห่งกอนดอร์ กำลังมองเขาอย่างสำนึกผิด

" ขอบคุณที่มาตามนัด ฝ่าพระบาท " เขาเอ่ยตอบอย่างเย็นชา " ข้ามีเรื่องต้องพูดกับท่าน "

" ถ้าเป็นเรื่องอาร์เวน...... "

" ใช่ มันเป็นเรื่องของอาร์เวน " เจ้าชายพรายเอ่ยแผ่วๆ " เราต้องจัดการเรื่องนี้กันเสียที ก่อนที่อาร์เวนจะมาถึง "

" จะให้ข้าทำอะไร เลโกลัส ตอนนี้....ตอนนี้ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร ข้ารักทั้งอาร์เวน ทั้งท่าน หรือท่านจะขอให้ข้า..... "

" เอเลสซาร์ ท่านต้องอภิเษกกับอาร์เวน นี่เป็นทางเลือกที่ท่านต้องเลือกและเป็นทางเลือกอันสมควรแล้ว นางทุ่มเทให้ท่านมากเหลือเกิน ใจนางจะแตกสลายถ้าท่านปฏิเสธ "

กษัตริย์เอเลสซาร์นิ่งเงียบ เขาตกใจที่พรายเจ้าตัดบทตรงไปตรงมาอย่างไม่ใยดี แต่อันที่จริง ผู้ที่อารากอร์นเห็นผ่านกระจกบานนั้นคือพรายที่รู้สึกผิด เลโกลัสกำลังโยนความผิดของทั้งคู่สู่ตัวเขาเองแต่ลำพัง พรายเจ้าเสียสละความสุขในใจเขาเพื่ออาร์เวนและอารากอร์น นั่นยิ่งทำให้กษัตริย์แห่งกอนดอร์เจ็บลึกขึ้นไปอีก พวกเขาสบตากันไม่ได้อีกแล้ว

" ข้าขอลา " กษัตริย์เอเลสซาร์ถอยห่างออกจากห้องและเดินหายไป

เลโกลัสถอนใจใหญ่ ลึกๆแล้วเขาโกรธที่เรื่องราวลงเอยเช่นนี้ แต่เขาเองก็ไม่อาจโทษอารากอร์นแต่ถ่ายเดียวได้ เขาเองก็ผิด ผิดที่ปล่อยใจตัวเองให้เผลอไผลไปกับผู้ที่เป็นคนรักของธิดาพรายของจ้าวแห่งริเวนเดล ทั้งๆที่รู้ว่านางผูกพันกับพรานหนุ่มมากเพียงใด ก่อนนั้นเลโกลัสได้สบดวงตาสีเทาอันเศร้าสร้อยผ่านกระจกเงา ทั้งเจ็บปวดและรู้สึกผิด ที่พรายเจ้าเห็นในกระจกคือชายผู้ซึ่งเจ็บปวดกับความสัมพันธ์ที่เป็นไปไม่ได้ของทั้งคู่ เขารู้สึกเศร้า แต่ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากพร่ำพูดกับตัวเองว่าเขาไม่น่ารู้จักกันเลย

เลโกลัสยังคงมองดูตัวตนในกระจกโดยไม่ขยับ เขาเพิ่งพูดสิ่งที่ใจลึกๆไม่ได้รู้สึกเลยแม้แต่น้อย เขารักอารากอร์น รักมากเท่าที่พรายตนใดจะรักได้ แต่มันเป็นไปไม่ได้ทั้งกับเขาและอารากอร์น เขาจึงเลือกที่จะไป พรายเจ้าเชื่อว่าเขาสามารถปกปิดทุกอย่างไว้ใต้ใบหน้าที่เย็นชา แต่เปล่าเลย กระจกฟ้องทุกสิ่งออกมาอย่างไม่ปรานีปราศัย ราวกับกำลังยิ้มเยาะพรายผู้โง่เขลาอยู่ก็ไม่ปาน

" เจ้าทำดีแล้ว เลโกลัส " เสียงทุ่มกังวานดังมาจากอีกห้อง ซึ่งร่างเตี้ยตันคอยดูเหตุการณ์อยู่ตั้งแต่ต้น

" ขอบใจ กิมลี " พรายเจ้าถอนใจและส่งยิ้มที่เสแสร้งที่สุดตอบชายแคระผ่านกระจกโดยไม่สบตา " ข้าอาจไม่ชอบผลที่ออกมา แต่มันก็ต้องเป็นไป สิ่งใดจะเกิดก็ต้องเกิด "

" ข้าเคยได้ยินเรื่องของพรายมามาก ล้วนแต่บัดสีและไม่จริงทั้งสิ้นสำหรับท่าน " กิมลีเดินเข้ามาและยืดมือจนสุดเพื่อตบบ่าเจ้าชายพรายให้ถึง " ท่านเป็นพรายที่ประเสริฐสุดแล้ว เลโกลัส "

" ขอบคุณ แต่ข้าไม่แน่ใจนักว่าจะยังคงปั้นสีหน้าเช่นเดิมในงานอภิเษกได้หรือไม่ "

ชายแคระส่ายหัวและถอนใจอย่างหนักหน่วง

" ถ้าข้าเป็นท่าน ข้าคงทำอย่างที่ทำไปไม่ได้ ท่านทำได้แค่นี้ก็ดีมากแล้ว " กิมลีเดินเข้ามายืนด้านข้างของพรายเจ้าเพื่อดูสีหน้าของเขาโดยตรงและไม่ถูกบิดเบือน " การที่จะรักคือการปล่อยไป ข้าฟังตำนานมาร้อยแปดแต่ท่านเป็นคนแรกที่ปล่อยคนที่ท่านรักไปสู่ที่ที่ท่านคิดว่าดีกว่าได้ "

" รักคือการปล่อยไป " เลโกลัสทวนคำช้าๆขณะที่มองดูสหายสนิทที่สุดของเขา " ขอบคุณมากกิมลี "

" ด้วยความยินดี " ชายแคระโค้ง " ทีนี้ท่านต้องร่าเริงให้เหมือนเก่า แรกเริ่มอาจทรมานใจแต่ท่านจะต้องผ่านไปได้แน่ "

" กิมลี....." เจ้าชายพรายจ้องมองดูชายแคระอย่างฉงน " ท่านพูดราวกับท่านเข้าใจมันอย่างดีเชียว ท่านเคยมีความรักกระนั้นหรือ "

หากโกนหนวดรุงรังเหล่านั้นออกคงได้เห็นใบหน้าแดงปลั่งเหมือนผลแอปเปิ้ลสุกสดของกิมลี ขณะที่ดวงตาสีคล้ำหวนนึกถึงบ้านเกิดของตนขึ้นมา

" อ้า เรื่องนั้น..... " เขาแกล้งอุทานพร้อมรอยยิ้ม " ข้าจะเล่าให้ท่านฟัง ....อย่างละเอียด... ทีหลัง "

แล้วชายแคระและพรายเจ้าก็เดินออกไปด้วยกันสู่สวนอันร่มรื่นงดงาม ที่ซึ่งเสียงแห่งท้องทะเลยังคงเรียกขานทั้งคู่อยู่....