กลางดึกที่แสนเงียบสงัด ....ลอธลอริเอน

".......กรี๊ด!!!!!!!!....."

เสียงหวีดร้องอย่างตื่นตระหนกของเดลลาเว็น หัวหน้านางกำนัลและนางสนอง พระโอษฐ์คนสนิทของราชินีพรายกาลาเดรียล แม่นางแห่งป่าสีทอง ลอธลอริเอนดังขึ้นทำลายความเงียบงัน แห่งรัตติกาลเดือนมืดไปจนสิ้น เมื่อภาพที่เจ้าหล่อนเห็นเต็มตาอยู่เบื้องหน้าของตนในห้องบรรทมของ เจ้านางพรายนั้น คือ...

แม่นางพรายโฉมงามผู้เป็นใหญ่แห่งลอธลอริเอนทรุดกายลงนั่งนิ่งอยู่กลางห้องบรรทมที่สว่างไสวไปด้วย แสงเทียนนับร้อยๆดวงในอากัปกิริยาที่สงบนิ่ง เรือนผมสีทองทอประกายวับวาวยามต้องแสงเทียนยาวสยายแผ่ กระจายออกไปทุกทิศทุกทางเช่นเดียวกับอาภรณ์ลูกไม้สีขาวบริสุทธิ์บางเบาพริ้วที่นางสวมใส่ก็แผ่พาดคลุมพื้นห้อง ดูสว่างไสวประดุจรัศมีแห่งนางพราย ...มันคงจะเป็นภาพที่งดงามยิ่งนัก..ถ้าหากว่าในยามนี้ รอบๆตัวนางมิได้เต็ม ไปด้วยเศษกระจกที่แตกกระจัดกระจายเกลื่อนกลาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยรายล้อมร่างงดงามนั้นจนทั่วไปหมด และ เศษกระจกเหล่านั้นล้วนแล้วแต่มีสีแดงก่ำราวกับโลหิตของสิ่งมีชีวิต ..แต่ที่น่าตกตะลึงไปมากกว่านั้น คงไม่พ้นภาพ ที่เจ้านางพรายยังคงลูบไล้ชิ้นกระจกที่แตกหักออกเป็นเสี้ยวคมๆบนพื้นห้องอย่างเลื่อนลอย มิไยว่าคมกระจกแหลม ยาวนั้นจะบาดเรียวนิ้วบอบบางขาวผ่องของนางจนต้องหลั่งโลหิตสีแดงดั่งชาดให้เปรอะเปื้อนชิ้นกระจกหลายชิ้น หากแต่ดูราวกับว่า..นางพรายมิได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้นเลยแม้แต่น้อย..

"เลดี้กาลาเดรียลเพคะ!!!"

เดลลาเว็นร้องเรียกเสียงหลงพร้อมกับเตรียมจะถลันเข้าไปหา หากแต่เจ้านางพราย ยกมือขึ้นห้าม

"อย่าเข้ามา..เดล ข้าไม่เป็นไร..ออกไปเถิด..." น้ำเสียงของนายสาวกังวานไพเราะเยือกเย็นจับใจ

"แต่ว่า.." นางกำนัลสาวเอ่ยค้างไว้เพราะได้ยินเสียงไพเราะนั้นกล่าวต่อไปว่า

"กระจกมายา Labyrinth ใช่ไหม ..มันแตกหมดแล้วล่ะ ไม่เป็นไรหรอก..ข้าจัดการเองได้"

เลดี้คนงามกล่าวทั้งที่ยัง คงนั่งนิ่งอยู่ในท่วงท่าสง่างามดังเดิม "ไปสิ.."

"ก็ได้เพคะ..แต่ว่า ถ้าทรงมีอะไรต้องการก็ทรงเรียกหม่อมฉันได้ตลอดเวลาเลยนะเพคะ"

นางกำนัลคนโปรดกล่าวด้วยความ เป็นห่วงเป็นใยนายสาวยิ่งนัก ก่อนจะค่อยๆหลบฉากออกไปนอกห้องอย่างระมัดระวัง

เลดี้กาลาเดรียลยังคงนั่งนิ่งอยู่เช่นนั้น..สองมือเรียวยาวบอบบางที่แม้บัดนี้จะเปื้อนโลหิตจนแดงฉานอย่างน่ากลัว กลับหยิบเอาเศษกระจกมายาชิ้นหนึ่งบนพื้นขึ้นมาลูบคลำอย่างครุ่นคิดพร้อมกับแววตาของนางที่ล่องลอยออกไปสู่ห้วง แห่งมโนนึก...

เมื่อชั่วยามก่อน...

"ท่านหญิงเพคะ..สิ่งนี้คือ.."

นางกำนัลสาวคนสนิทเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจระคนหวาดหวั่นต่อสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า

"นี่น่ะหรือ..กระจกมายา Labyrinth อย่างไรล่ะ"

เจ้านางพรายแย้มยิ้มน้อยๆพลางเอื้อมมือเรียวระหงออกไปค่อยๆปลด ผืนผ้าคลุมกำมะหยี่สีดำสนิทดั่งรัตติกาลให้เลื่อนหลุดลงมา เผยให้เห็นวัตถุขนาดใหญ่สีทองอร่ามเรืองรองโชติช่วง ไปทั่วห้องบรรทม..

ช่างเป็นประดิษฐกรรมที่วิจิตรพิสดารพันลึกยิ่งนักสำหรับกระจกโบราณอายุร่วมสองสหัสวรรษ มรดกตกทอดเก่าแก่มาตั้งแต่ ครั้งยุคโบราณกาล ตัวกรอบกระจกเป็นทองคำแท้สุกปลั่งเหลืองอร่ามแวววาวเจิดจรัสราวแสงสุริยันต์ดุนนูนเป็นลวดลายเครือ ไม้และเถาวัลย์พันเกี่ยวกระหวัดกันไปมาเป็นวงโค้งรูปไข่อย่างอ่อนช้อยปราณีตดั่งเทพเนรมิต ตัวบานกระจกสูงตระหง่านเท่า ตัวคน เป็นรูปไข่เช่นเดียวกับกรอบทองคำ ผิวกระจกใสสะอาดปราศจากรอยฝุ่นคราบไคลที่ทำให้มัวหมองแม้เพียงเล็กน้อย ทั้งหมดนี้ วางเด่นเป็นสง่าอยู่บนฐานไม้แกะสลักเป็นลวดลายพรรณพฤกษาซึ่งรองรับกันได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ ลงตัวและงดงามหาที่ ติมิได้

"Labyrinth ของข้า.." นางพรายยิ้มอย่างพึงพอใจพร้อมกับหันไปกล่าวกับคนสนิทว่า

"เจ้ารู้ไหม..เดล ว่าสิ่งนี้แหละคือสุดยอดของเครื่องมือแห่งการหยั่งรู้จิตใจผู้คน"

"หยั่งรู้จิตใจ..งั้นหรือเพคะ.." เดลลาเว็นทวนคำ ให้รู้สึกประหลาดใจต่อคำอธิบายเป็นที่สุด

"ถูกต้อง..ผู้คนทุกผู้ทุกเหล่าบนผืนพิภพนี้ ไม่ว่าจะเป็นพวกเราชาวพราย ภูต คนแคระ มนุษย์ หรือแม้แต่อสูรกาย ก็ล้วนแล้วแต่ มีความต้องการที่แอบซ่อนเอาเอาไว้ในจิตใจทั้งสิ้น สิ่งนั้น เรียกว่าปรารถนาแห่งก้นบึ้งของจิตใจ ซึ่งบางครั้งมันก็ล้ำลึก เสียจนผู้เป็นเจ้าของอาจจะไม่มีวันหาพบตราบจนวันตายก็เป็นได้ Labyrinth ชื่อของกระจกบานนี้ หมายถึง เขาวงกต ซึ่งก็เหมือน กับวังวนแห่งจิตใจของผู้คนที่วกวนยากแท้หยั่งถึงเนื่องจากได้ซุกซ่อนความปรารถนาอันแสนล้ำลึกเอาไว้.. และก็อีกนั่นแหละ ที่บางครั้งแรงปรารถนานี้กลายเป็นแรงขับดันที่ยิ่งใหญ่ให้ผู้คนทำตามแรงปรารถนาของตัวโดยปราศจากความยับยั้งชั่งใจ.."

เลดี้คนงามอธิบาย ยืดยาว

"ทรงหมายความว่า กระจกมายานี้จะสามารถสะท้อนสิ่งที่ซ่อนอยู่นั้นออกมาได้อย่างนั้นหรือเพคะ"

"ถูกแล้ว..และตอนนี้ ข้าก็ได้พบคนที่น่าสนใจเสียแล้วด้วยสิ" นางพรายเจ้าคลี่รอยยิ้มที่มุมปาก

"ทรงหมายถึง...คณะพันธมิตรแห่งแหวนที่เหลืออยู่ทั้ง 8 คนใช่ไหมเพคะ"

"รู้ใจข้าเสียจริงนะ..เดล ใช่แล้วล่ะ..ข้าอยากจะรู้นัก..ว่าสิ่งใดหนอเป็นยอดปรารถนาในจิตใจของพวกเขากัน...เดล ออกไปก่อนเถิด ขอให้ข้าได้อยู่ตามลำพังสักพัก.."

กาลาเดรียลออกคำสั่งแก่ผู้น้อยอย่างอ่อนโยน

"เพคะ.."

เดลลาเว็นย่อกายถวายคำนับอ่อนน้อมก่อนจะค่อยๆเดินเลี่ยงออกไปจากห้องบรรทมอย่างรู้งานพร้อมกับปิดประตูด้วยความ ระมัดระวัง

เมื่อเดลลาเว็นเดินลับตาไปแล้ว แม่นางพรายกาลาเดรียลก็หันเบนความสนใจของนางกลับมายังที่กระจกโบราณตรงหน้าอีกครั้ง

"Miroir de la vie, Miroir de la vie, Miroir de la vie, Miroir de la vie..............."

คาถาพรายแห่งกระจกมายาพรั่งพรูออก จากริมฝีปากบางรูปกระจับสีกลีบบัวของนางพญาพรายจากช้า..แล้วค่อยทวีความเร็วยิ่งขึ้น..ยิ่งขึ้น..ยิ่งขึ้นเรื่อยๆ.....

".................App'erance!!!!!!!!!!!!!!!!!!!....................."

สิ้นประโยคสุดท้ายของนางพราย กระจกมายาบานใหญ่ตรงหน้าก็ค่อยๆคละคลุ้งไปด้วยม่านหมอกควันสีขาวที่พวยพุ่งหมุนวนรวมกัน จนทึบทึมแล้วจึงค่อยๆจางหายไป....ปรากฏเป็นภาพของคณะพันธมิตรแห่งแหวนทั้งแปดที่เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสุขารมณ์ภายในเรือน รับรองพิเศษที่นางได้จัดหาไว้สำหรับเป็นที่รับรองแขกพิเศษสุดจริงๆเท่านั้น

"Labyrinth ของข้า..จงเปิดเผยความปรารถนาที่ซ่อนเร้นในใจของพวกเขาให้ข้ารับรู้ณ.บัดนี้!!..."

ขาดคำ..ภาพสะท้อนในกระจกเงาก็ค่อยๆเคลื่อนที่ไปหยุดตรงเตียงนอนของฮอบบิทน้อยๆทั้งสี่ที่นอนเรียงกันเป็นตับคล้ายกับลูกหมู เล็กๆที่ซุกตัวเข้าหาความอบอุ่นของกันและกันไม่ผิดเพี้ยน ม่านหมอกควันสีขาวคละคลุ้งในบานกระจกอีกครั้งก่อนจะค่อยๆเลือนหาย ไปกลายเป็นภาพของฮอบบิตัน หมู่บ้านฮอบบิทเล็กๆที่แสนจะสงบร่มรื่นของเหล่าฮอบบิทน้อยๆในแคว้นไชร์ บ้านเกิดเมืองนอนของ พวกเขาทั้งสี่คน

"อา...นี่น่ะหรือ ความปรารถนาในส่วนลึกของพวกเจ้า.."

นางพรายเจ้าครางออกมาเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือไปลูบคลำภาพที่กระจกมายา สะท้อนออกมาจากเบื้องลึกแห่งจิตใจของฮอบบิททั้งสี่..มิคาดคิดว่า ฉับพลันที่ปลายนิ้วเรียวยาวสัมผัสถูกผิวกระจก ความปรารถนาและความรู้สึกนึกคิด ทั้งหลายทั้งมวลของฮอบบิทน้อยก็ได้รับการถ่ายทอดเข้ามาในตัวนางโดยสื่อไปถึงใจ อันเป็นสัมผัสที่หกนอกเหนือไปจากประสาทสัมผัส ทั้งห้าทางกายอีกด้วย

ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะได้กลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนของตนอีกครั้ง ความรู้สึกหวาดกลัวต่อภยันตราย ความคิดถึงบ้าน และความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา ประเดประดังกันเข้ามาพร้อมๆกับความรู้สึกรักพวกพ้อง ความท่วมท้นแห่งมิตรภาพ ความรักความ ผูกพันและความซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อกันและกัน ช่างเป็นความรู้สึกที่ปะปนยิ่งนักระหว่างความสงสารและซาบซึ้งซึ่งผลลัพท์ที่ได้มาก็คือ หยาดน้ำตาที่รินไหลอาบสองแก้มอย่างไม่ได้ตั้งใจของนางพรายสาวคนงาม...

ความปรารถนาของกิมลีและโบโรเมียร์นั้น...ภาพที่นางพรายเจ้าเห็นในเงาสะท้อนแห่งกระจกมายาเป็นภาพของเหมืองใต้ดินและมินาสทิริธ สองสถานที่ที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอนของหนึ่งคนแคระและหนึ่งมนุษย์ตามลำดับ ทันทีที่ปลายนิ้วเรียวงามแตะต้องบานกระจกอีกครั้ง.. Labyrinth ก็ได้ถ่ายทอดความรู้สึกแห่งความปรารถนาของเจ้าของมันออกมาให้นางพรายเจ้าได้รับรู้อีกครา...

ปรารถนาแห่งกิมลีแทบไม่ได้ต่างอะไรไปจากเหล่าฮอบบิทน้อยเลย คนแคระร่างเตี้ยเองก็ปรารถนาจะกลับบ้านอันแสนอบอุ่นของตัวเอง เป็นที่สุดเช่นกัน หากแต่ของอีกหนึ่งสหายนามโบโรเมียร์กลับแตกต่างออกไป..ความต้องการการได้รับการยอมรับในฐานะผู้ปกครองอย่าง เต็มภาคภูมิของเมืองบ้านเกิดเป็นความปรารถนาซึ่งถูกเก็บกดมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจนหยั่งรากลึกกลายเป็นแรงขับดันมหาศาลและทำให้ชาย หนุ่มชาวมนุษย์ผู้มียศถาบรรดาศักดิ์อย่างเขายินยอมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งความสัมฤทธิ์ผลของปรารถนาแห่งหัวใจ...

เมื่อถึงคราวของอารากอร์น บุตรแห่งอาราธอร์น ทายาทสายตรงแห่งอิซิลดูร์ผู้เป็นว่าที่กษัตริย์กอร์นดอร์ ภาพที่ปรากฏให้แม่นางพราย เห็นกลับน่าพิศวงงงงวยนัก เพราะยามนี้บนบานกระจกมายามีเพียงรูปของทางแพร่งสองทางที่แยกห่างออกจากกันโดยมีร่างของชายคนหนึ่ง ยืนมองอยู่ตรงกลางขึ้นมาเท่านั้น ทางซ้ายมือของหล่อนมีภาพของปราสาทราชวังและมงกุฏอันเป็นสัญลักษณ์แห่งความเป็นขัตติยวงศ์ปรากฏ อยู่เลือนลางณ.เบื้องหลัง ส่วนอีกทาง..เป็นสถานที่แห่งความทรงจำซึ่งเจ้านางพรายคุ้นเคยและจดจำได้แม่นยำว่าที่นี้คือ... ป่าเมิร์กวู้ด!!??

นี่น่ะหรือ...ความปรารถนาของว่าที่กษัตริย์แห่งมนุษย์? นี่มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่??!!

เหตุใดจึงมีภาพของป่าเมิร์กวู้ดปรากฏขึ้นมา ในความปรารถนาเบื้องลึกแห่งจิตใจของชายผู้นี้ด้วยเล่า..

หรือว่า..เกี่ยวข้องอะไรกับเลโกลัส เจ้าชายพรายแห่งป่าเมิร์กวู้ดด้วยงั้นหรือ??

นางพรายผู้งดงามให้ติดใจสงสัยในเรื่องนี้เป็นกำลัง..ถ้าเช่นนั้น ไวเท่าความคิด..

"Labyrinth ของข้า ..จงเปิดเผยความปรารถนาของเจ้าชายพราย เลโกลัส กรีนลีฟแห่งเมิร์กวู้ดให้ข้ารับรู้......"

ยังไม่ทันจะขาดคำดีเลย พลันแสงสีแดงร้อนแรงก็พุ่งสว่างวาบขึ้นในกระจกตรงหน้าของนางพราย ความร้อนที่พวยพุ่งออกมานอกกระจกทำให้กาลาเดรียลถึงกับ ผงะถอยหลังห่างออกไปเล็กน้อยด้วยความตกใจ และความตกใจก็ยิ่งทวีขึ้นกลายเป็นความตกตะลึงพรึงเพริด..เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า อย่างชัดเจน...

เนื้อแนบเนื้อโอ้เนื้อถึงหนัง
หลังแนบหลังโอ้หลังเลี้ยวไล่
มือแนบมือโอ้มือประสานใจ
ไหล่แนบไหล่โอ้ไหล่เริงรมย์

ฤทธิ์รักเร่าร้อนล้วนเสน่หา
ซ่านเสียวสุดกายาเสพสม
ลูบไล้เรือนร่างโลมรุกจม
ดอมดมดูดดื่มด่ำกำจาย

รุกรับเริงรื่นล้ำชุ่มฉ่ำนัก
บ่มิพักบ่มิหยุดสักจุดหมาย
หลอมร่างเร่งรุดมนุษย์-พราย
หลอมวิญญาณผสานกายเป็นหนึ่งเดียว...

ภาพนั้น...แม้นแสนล้านถ้อยคำก็มิอาจใช้บรรยายได้หมด..สีแดงเพลิงแห่งอารมณ์ปรารถนาแรงกล้าสะท้อนตัดกับสีผิวขาวเนียน ละเอียดซึ่งบัดนี้เปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อเล็กๆผุดพราวจากกามกิจที่กำลังดำเนินไปอย่างเร่าร้อนถึงแก่น..เครื่องเคราแห่งความปรารถนา ถูกผนึกเข้าหากันจนผสานเป็นหนึ่งเดียว แรงกระแทกกระทั้นแห่งอารมณ์ดำกฤษณาสร้างความเจ็บปวดระคนสุขสันต์สุดยอดแก่ร่างบางที่ตก เป็นฝ่ายรับมาตลอดจนต้องบิดกายเร่าๆพร้อมกับร้องครวญครางออกมาด้วยความกระสันเสียว...ดวงตาสีแมกไม้คลอชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา ใสๆซึ่งค่อยๆไหลรินอาบใบหน้าเนียนขาวช้าๆ..แววตาที่จ้องมองมาที่เจ้านางพรายนั้นดูน่าประหลาดยิ่ง..ดูไม่ออกว่า เจ้าของสายตาสีมรกตคู่ งามนี้ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่...

กาลาเดรียลไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเองเลยแม้แต่น้อยถึงความสัมพันธ์ล้ำลึกเกินกว่าคำว่าสหายระหว่างมนุษย์กับพรายคู่นี้

นี่หรือ..คือสิ่งที่เจ้าต้องการ..เลโกลัส

นี่หรือ..ที่ทำให้ว่าที่กษัตริย์แห่งมนุษย์ถึงกับตัดสินใจไม่ได้

นี่หรือ..คือคำเฉลยแห่งปริศนาดำมืดของเจ้าชายพรายและเชื้อพระวงศ์สูงศักดิ์แห่งกอร์นดอร์

ความรักแบบนี้เองหรือ..ที่เจ้าต้องการ........

คำถามร้อยแปดพันเก้าถาโถมเข้ามาในความคิดคำนึงของเจ้านางพรายจนที่สุดแล้ว..นางได้ตัดสินใจสัมผัสบานกระจกตรงหน้าซึ่ง ยังคงลุกโชนโชติช่วงไปด้วยสีแดงร้อนแรงแห่งเพลิงตัณหาและภาพปริศนานั้นไว้อีกครั้งเพื่อรับการถ่ายทอดความรู้สึกแห่งปรารถนาอัน เร่าร้อนของพรายเจ้าเข้ามาสู่ใจตน...

ทันทีที่ปลายนิ้วเรียวยาวขาวละมุนต้องผิวหน้ากระจกมายาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น...

เพล้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

กระจกมายาทั้งบานแตกกระจายเสียงดังเปรื่องปร่างแหลกละเอียดลงต่อหน้าต่อตาผู้สัมผัส สร้างความตกตะลึงให้แก่นางพรายเจ้าเป็นอย่างมาก เศษกระจกที่ปลิวอัดออกมาบางส่วนยังได้บาดเอานิ้วมือเรียวขาวบอบบางข้างที่สัมผัสกระจกนั้นเต็มแรงจนโลหิตสีแดงก่ำไหลโกรกเป็น ทางยาว..

ทว่า..หลังจากที่ได้เห็นโลหิตสีแดงฉานน่าสยดสยองของตนเองแล้ว กาลาเดรียลกลับคลายความตกตะลึงให้หายสิ้นไปอย่างน่า อัศจรรย์ใจ สิ่งที่นางทำต่อไป..คือทรุดกายลงนั่งท่ามกลางกองเศษกระจกสีแดงเพลิงโดยไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อยว่าเนื้อหนังมังสา ของร่างกายที่บอบบางงดงามเช่นนางอาจจะได้รับบาดเจ็บได้ สองมือเรียวระหงของนางพรายกวาดเอาชิ้นกระจกบางส่วนเข้ามา ใกล้ตัวพลางลูบคลำพินิจพิจารณาอย่างเพ่งพิเคราะห์ราวกับจะค้นหาสัจธรรมอะไรบางอย่างกลางกองเศษแก้วที่ดูไร้ค่านั่น...

แล้วนาง..ก็ได้พบกับสิ่งที่ต้องการ..

นี่หรือ..คือสิ่งที่เจ้าปรารถนาแท้จริง...เลโกลัส

แต่ละชิ้นของเศษแก้วกระจกมายาที่ถูกกวาดมากองรวมกันสะท้อนกับแสงเทียนระยิบระยับในห้องเกิดเป็นเหลี่ยมเป็นมุมต่างๆพร่างพราว นับไม่ถ้วน คล้ายกับจะช่วยอุทธรณ์ให้แทนเจ้าชายพรายว่า จงอย่าได้มองความปรารถนาในเรื่องความรักของข้าแต่เพียงด้านเดียว.... ทุกชิ้นส่วนที่สองมือนางพรายไล้ลูบลดเลี้ยวผ่าน จิตวิญญาณของกาลาเดรียลสามารถสัมผัสได้ถึงความปรารถนาล้ำลึกแห่งหัวใจพรายเจ้า...

สิ่งที่ข้าปรารถนา...คือความรัก ที่ไม่ใช่มีค่าเพียงแค่การปลดเปลื้องระบายความใคร่ยามกระหายอยาก

สิ่งที่ข้าปรารถนา...คือความรัก ที่ไม่ได้ต้องการแต่เพียงเรือนร่างและกามารมณ์

สิ่งที่ข้าปรารถนา...คือความรัก ที่มิใช่การครอบครองผู้เป็นที่รักหรือปรารถนาการถูกครอบครอง

สิ่งที่ข้าปรารถนา...คือความรัก ที่มิใช่เป็นไปเพียงเพราะความสงสารหรือความใกล้ชิด

สิ่งที่ข้าปรารถนา...คือความรัก ที่ไม่มีพรมแดน ไม่มีคำว่าแบ่งแยก

สิ่งที่ข้าปรารถนา...คือความรัก ที่ไม่แบ่งแยกเชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ เพศผิว

และสิ่งที่ข้าปรารถนา คือ การได้รักคนที่รักด้วยความรักทั้งหมดที่มีในหัวใจ..

เศษกระจกมายา Labyrinth ในอีกมุมตกกระทบหนึ่งก็ยังพร้อมใจกันถ่ายทอดเรื่องราวความเศร้าโศกทุกข์ระทมในเบื้องลึกแห่งจิตใจเจ้า ชายพรายให้แก่แม่นางพรายเจ้าได้รับรู้ในฐานะของผู้ที่มีหัวอกเดียวกันว่า พราย คือสิ่งมีชีวิตที่งดงามราวเทพสวรรค์ซึ่งราวกับได้รวมเอา ทั้งคำพรและคำสาปไว้รวมกันเป็นรางวัลและโทษทัณฑ์ก็มิปาน คำพรอันแสนประเสริฐยิ่งนัก คือ การมีชีวิตนิรันดร์ ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย อัน เป็นสุดยอดปรารถนาแห่งชนทุกผู้ทุกเหล่า เพียงแต่ว่าชีวิตนิรันดร์จะมีคุณค่าอันใดเล่าถ้าปราศจากผู้เป็นที่รักอยู่เคียงข้าง นี่กระมังที่เรียก ว่าเป็นคำสาปแสนร้ายกาจ เพราะแม้แต่พรายด้วยกันยังยากนักที่จะได้ครองคู่กันอย่างสุขสมหวังสมดังใฝ่ฝัน ยิ่งหากเป็นการข้ามเผ่าพันธุ์อันเป็นสิ่งต้องห้ามแล้ว คำว่าเป็นไปได้แทบจะสิ้นสูญไปเลยทีเดียว เหมือนกับที่หัวใจของเจ้าชายพรายต้องประสบในยามนี้...ความรักต่างเผ่าพันธุ์กับเพศเดียวกัน กับมนุษย์ผู้ชายที่หัวใจมีพันธะสัญญากับธิดาพรายไปแล้วครึ่งใจ ความรักที่ต้องแอบซ่อนเร้นแม้จะผูกพันกันแล้วทั้งร่างกายและจิตวิญญาณ มันช่างทรมานเสียยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็น!!!

แต่ในขณะเดียวกัน อีกแง่มุมหนึ่งที่ Labyrinth สะท้อนออกมาพร้อมๆกันก็ได้ส่งผ่านความรู้สึกดีๆเข้ามาด้วยเช่นกัน...

ความรักของข้า..คือความไว้เนื้อเชื่อใจ

ความรักของข้า..ก่อกำเนิดมิตรภาพ ความเสียสละ กล้าหาญ อดทน

ความรักของข้า..เป็นแรงขับดันให้ฝ่าฟันสิ่งเลวร้ายให้ลุล่วงไปได้

ความรักของข้า..เป็นแรงใจ เป็นความหวัง เป็นพลังให้ก้าวต่อไปไม่ท้อถอย

ความรักของข้า..คือการให้ที่ไม่เคยปรารถนาสิ่งตอบแทน

และความรักของข้า คือ การยอมเจ็บปวดเองเพื่อให้ผู้เป็นที่รักได้มีความสุขอยู่กับคนที่เหมาะสมกว่าตน..

ใช่...เหมือนอย่างที่เจ้าชายพรายกำลังทำอยู่..เขาเลือกที่จะเป็นผู้เสียสละ เลือกที่จะเจ็บปวดเจียนตายเสียเองโดยยอมเป็นผู้หลีกทางให้ โดยดีเพื่อให้ราชันย์มนุษย์ได้ครองคู่เคียงธิดาพรายอาร์เว็นได้โดยไม่ลำบากใจ..โดยไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของตนเลย...

เป็นความรักแท้ที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน..

ความรักความเสียสละที่น่าประทับใจนี้แม้แต่กระจกมายาที่สามารถล้วงลึกถึงปรารถนาของจิตใจผู้คนก็ถึงกับยอมทำลายตัวเองเพียงเพื่อต้องการ จะสื่อผ่านให้นางพรายได้รับรู้และสัมผัสลึกถึงนิยามความรักแห่งใจพรายว่ามีฤทธานุภาพเปี่ยมล้นเพียงใด หยดน้ำตาใสๆร่วงพรูลงมาจาก ดวงตาคู่งามอย่างไม่ขาดสาย ทำไมนางพรายเจ้าจะไม่รู้ซึ้งและ จะไม่เข้าใจ ว่าความรู้สึกเหล่านี้เป็นอย่างไร......ในเมื่อเรื่องราวรันทดใจนี้เคยเกิดขึ้นกับตัวเองมาแล้ว...

"บุตรของท่าน..ช่างเหมือนกับข้า..เหมือนกับเรื่องของเราเมื่อก่อนเสียจริงนะ.....ธรันดูอิล..."