ข้าจะเลือกทางไหน......

หัวใจข้าถามตัวเองมานับครั้งไม่ถ้วน กับความรู้สึกที่ข้ามีต่อชายผู้นั้
ทั้งๆ ที่ข้ารู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรา ไม่อาจเป็นไปได้ ข้าไม่มีสิทธิ์ในตัวเขา

แต่..... ข้าก็ไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ ข้ามีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ กับเขา ได้มองเห็นเขา แต่ก็เจ็บปวดกับการต้องรับรู้ว่า เขาต้องไปเป็นของผู้อื่น

ข้าจะทนได้อย่างไร.......

ข้าพยายามจะยุติความรู้สึกที่มีต่อเขา แต่ข้าอ่อนแอเกินไป ข้าไม่อาจห้ามใจตัวเองได้เลย ข้าไม่อาจละทิ้งหรือทำเป็นหลงลืมกับความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายในใจ ทั้งๆที่ข้าอยากจะเกลียดเขา

ข้าอยากจะเกลียดเขา เพื่อว่าจะไม่ต้องทนเจ็บปวด ข้าอยากจะมองเขาอย่างเช่นมองคนผู้หนึ่ง มากกว่ามองด้วยสายตาที่ข้าต้องพยายามหลบซ่อนไว้ เพราะกลัวผู้อื่นจะจับได้ เพราะข้าไม่อาจห้ามความในใจ ไม่ให้เล็ดลอดออกมาทางแววตาของข้าได้ แม้กระทั่งเวลาที่ข้ามองตัวเองในกระจก ดวงตาของข้าก็ฟ้องความในใจของข้าออกมาจนหมดสิ้น

โอ้... วาลาร์ ข้าจะทำเช่นไรดีหนอ...... ข้ารักเขา ปรารถนา และต้องการเขาเหลือเกิน....

"เลโกลัส"

เสียงเรียกนั้นทำให้ข้าตื่นจากภวังค์ที่ครุ่นคิดอยู่ ข้างหน้านั้น เขา ยืนรอข้าอยู่ ข้าพ่ายแพ้ต่อตัวเองเช่นเดิม พ่ายแพ้ต่อความต้องการ และปรารถนาในสัมผัสของเขา ข้าสลัดความคิดทั้งมวลออกไปจากใจ ก่อนจะเดินเข้าสู่อ้อมกอดที่รอข้าอยู่

ข้ากอดเขา และจูบเขา ข้ารู้ดีว่ามันเป็นเพียงความสัมพันธ์ทางกาย และเขาเองก็เช่นกัน เพราะข้าพร่ำบอกเขาอยู่เสมอ ข้าไม่อาจบอกเขาได้ว่า ข้ารักเขา ให้เขาเข้าใจว่าข้าเป็นเพียงพรายที่มักมากในกามารมณ์ ดีกว่าให้เขาต้องมาทุกข์ใจกับความรู้สึกของข้า ข้าไม่ต้องการผูกมัดเขา

ข้าไม่ต้องการ... เพราะเป็นไปไม่ได้.....

มือของเขาสัมผัสตัวข้า ริมฝีปากของเขาจุมพิตข้า ข้าปล่อยตัวไปตามความปรารถนา เพราะมีเพียงเวลานี้เท่านั้นที่เขาจะเป็นของข้า และเพียงเวลานี้เท่านั้น ที่ข้าได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขา

ข้าสัมผัสลมหายใจอันร้อนผ่าวของเขา ที่เป่ารดบนแผ่นหลังของข้า ข้าได้ยินเสียงครางอย่างพึงใจของเขา ยามที่ร่างกายของเขา เคลื่อนไหวอยู่ในร่างกายของข้า และข้าได้ยินเสียงครางของตัวเอง ที่ดังสอดประสานกับเสียงของเขา ยามที่มือของเขาลูบไล้บนผิวกายของข้า

ข้าไม่อาจหยุดความต้องการของตัวข้าเองได้ ข้าต้องการเขา.....

ข้ากรีดร้อง เมื่อเขานำพาข้าไปถึงที่สุดแห่งความต้องการ ในขณะที่เขายังตักตวงความเกษมศานต์จากร่างกายของข้า ข้าเงยหน้าขึ้นเพราะต้องการมองเห็นเขา ร่างกายของข้ายังสั่นระริก เขาอยู่เบื้องหลังข้า กำลังโลดแล่นไปตามแรงอารมณ์ของตนเอง ข้ามองเขา และสบตากับเงาของตัวเองในกระจกนั่น

ดวงตาที่มองตอบกลับมา ทำให้ข้าวาบลึกในหัวใจ เพราะมันฟ้องความรู้สึกของข้าออกมาจนหมดสิ้น ดวงตาที่บอกถึงอารมณ์ใคร่ของตัวข้า ความปรารถนา ที่มันควบคุมอยู่เหนือจิตใจ และเอาชนะความทะนงตัวของข้า จนทำให้ข้ามาสู่อ้อมกอดนี้ มาสู่ความหอมหวานอันแสนทรมาน มาสู่บ่วงแห่งรักต้องห้าม ที่กำลังล่ามข้าไว้ไม่ให้หลบหนีไปไหน หรือแม้กระทั่งจะหักห้ามใจตัวเอง ก็ทำไม่ได้

ข้าเกลียดตัวเองเหลือเกิน เกลียดความอ่อนแอ เกลียดการพ่ายแพ้ใจตัวเอง เกลียดที่มันรู้สึกเต็มตื้นทุกครั้งเวลาเขากอดข้า เวลาเขาสัมผัสตัวข้า เกลียดตัวเองที่เป็นฝ่ายเรียกร้อง จนต้องจมปลักกับความทุกข์ทรมาน เกลียดที่ต้องหลบซ่อนความสัมพันธ์ ต้องทำให้เขาคิดว่า ข้าต้องการเขาเป็นเพียงเพื่อนนอนของข้าแค่ชั่วครั้งชั่วยามเท่านั้น และเกลียดที่ต้องรับรู้ความจริงในใจของข้า ความจริงในใจที่ว่า....

ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าไม่เคยเสียใจเลยที่ทำแบบนี้

เพราะข้ารักเขา และยิ่งข้าเกลียดตัวเองเท่าไหร่

ข้ายิ่งรักเขามากขึ้นเท่านั้น

ข้ารักอารากอร์น...