ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΚΕΝΤΡΑ ΠΡΟΒΛΕΨΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΒΑΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΚΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ

Η εργασία στην Ευρώπη στο τέλος του 20ου αιώνα (KA001)

΄Οπως είχαμε προαναγγείλει πριν από λίγους μήνες εγκαινιάζοντας τις δραστηριότητές μας μέσα στα πλαίσια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, το Μακεδονικό Ινστιτούτο Εργασίας του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης έχει μπει στη νέα φάση δραστηριοτήτων του προσπαθώντας να ανοίξει και στην Ελλάδα το διάλογο για τα ζητήματα της εργασίας, εφ’ όλης της ύλης.

Για ένα Ινστιτούτο σαν το δικό μας, με ιδρυτικό φορέα Συνδικαλιστική Οργάνωση Εργαζομένων, είναι υποχρέωση το να προχωρήσουμε σε βάθος τη μελέτη και τις έρευνες για τη ίδια τη φύση της εργασίας και το ρόλο της στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται στις κοινωνίες της τρίτης χιλιετίας.

΄Ολοι αποφαίνονται πως η ανεργία στην Ευρώπη είναι φαινόμενο διαρθρωτικό των οικονομιών και της εξέλιξής τους και δεν αντιμετωπίζεται με παλιές συνταγές. Το ζητούμενο είναι να μπορέσουμε να βρούμε τις μεθόδους αλλά και τις πολιτικές εκείνες, που αναδιαμορφώνουν συνολικά το τοπίο στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, κατοχυρώνοντας θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη και παράλληλα ανατρέποντας τη λογική που θέλει την κυριαρχία της απάνθρωπης θεώρησης της κοινωνίας, όπου ο άνεργος και ο συνταξιούχος μπαίνουν στο περιθώριο. Επειδή πιστεύουμε ότι η αναδιοργάνωση των οικονομιών δεν είναι δεν είναι θέμα τεχνοκρατικής αντιμετώπισης αριθμών και συγκλίσεων, προτείνουμε το δρόμο της πολιτικής αναδιοργάνωσης, με άξονα τον άνθρωπο δημιουργό.

Τους τελευταίους αιώνες η εργασία αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα ανάπτυξης των κοινωνιών και των σχέσεων σ’ αυτές. Η θέση του πολίτη στην κοινωνία εξαρτήθηκε σε μέγιστο βαθμό από το είδος και την ποιότητα της εργασίας που προσέφερε. Οι συνθήκες όμως εξελίσσονται ραγδαία. Η έκρηξη των ερευνών και των άμεσων εφαρμογών στον τομέα των τεχνολογιών, έχει ανατρέψει τον τύπο, την ποιότητα και τις ανάγκες της ίδιας της κοινωνίας στον τομέα της εργασίας. Πράγμα που επιφέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις στον τομέα και των εργασιακών αλλά και συνολικότερα των κοινωνικών σχέσεων.΄Ετσι ένα κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι το εάν θα εξακολουθήσει η εργασία και στην επόμενη χιλιετία να αποτελεί τον κορμό ανάπτυξης των κοινωνιών.

Εδώ όμως υπάρχει και ένα άλλο κομβικό ζήτημα που δεν έχει ακόμη αντιμετωπισθεί σ’ όλο του το εύρος: Η εργασία από τη φύση της, αλλά και ως κύριος άξονας των κοινωνικών σχέσεων, παράγει πολιτισμό. Παράγει πολιτισμό είτε ως φυσικό αποτέλεσμα και προϊόν της ίδιας της εργασίας είτε ως επακόλουθο των σχέσεων που διαμορφώνει και αναπτύσσει. Το ποτήρι από το οποίο πίνουμε είναι προϊόν της εργασίας ενός άγνωστου εργαζόμενου, αποτελεί όμως στοιχείο του πολιτισμού μας. Η καρέκλα που κάθεστε, τα έπιπλα, το ίδιο το κτίριο που βρισκόμαστε, είναι δημιούργημα εργαζομένων. Κάποτε ο κτίστης, ο σιδεράς που δημιουργούσε αριστουργήματα κεντώντας με το σίδερο στα Βαλκάνια, ο ξυλουργός που σμίλευε το ξύλο και παρέδιδε έργα τέχνης στις πόρτες και τα παράθυρα, ένοιωθαν δημιουργοί. ΄Ενοιωθαν συμμέτοχοι στην παραγωγή του τελικού προϊόντος και φυσικά δημιουργούσαν πολιτισμό.

Ερώτημα καίριο που γεννιέται: Με τη σημερινή κατάτμηση και εξειδίκευση της εργασίας, ο εργαζόμενος που καθημερινά κάνει μιαν επαναλαμβανόμενη αενάως και άνευ οποιασδήποτε άλλης πρωτοβουλίας κίνηση στη βιομηχανική παραγωγή, μπορεί να νοιώθει συνδημιουργός; Παράλληλα η εργασία διαμορφώνοντας οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις επίσης δημιουργεί το δικό της πολιτισμό, που επηρεάζει άμεσα τη συνολική εικόνα μιας κοινωνίας. Γι’ αυτόν τον πολιτισμό της εργασίας δεν μίλησε ποτέ κανείς ή τουλάχιστον δεν αξιολογήθηκε και αναδείχθηκε όπως έπρεπε.

Εμείς με τις εκδηλώσεις μας το τολμούμε και μάλιστα προχωράμε ακόμη παραπέρα. Θέλουμε να αναδείξουμε τον πολιτισμό που σπονδυλική του στήλη είναι η δημιουργία, η δημοκρατία, το συμμετοχικό συνδικάτο. Αναζητούμε τους τρόπους και τις διαδικασίες ανάδειξής του. Επιμένοντας σ’ αυτά που στην αρχή είπαμε, για την κατοχύρωση του θεμελιώδους δικαιώματος του πολίτη στην εργασία, αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία, σε συντονισμό με τους συναδέλφους μας από την υπόλοιπη Ευρώπη, να επαναφέρουμε την εργασία και τις σχέσεις που αυτή δημιουργεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και με αυτή της τη διάσταση.

΄Ετσι σε αυτό το διήμερο, θα συζητήσουμε, θα σχεδιάσουμε και θα προσπαθήσουμε να οργανώσουμε την πρωτοβουλία να καθιερωθεί μαζί με την εκάστοτε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και η Πρωτεύουσα του Πολιτισμού της Εργασίας. Οι Πολιτιστικές Πρωτεύουσες ως θεσμός καθιερωμένος στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση καλύπτει σήμερα τις ουσιαστικές και πραγματικές ανάγκες των πολιτών της ΄Ενωσης στον πολιτισμό; Γιατί και εδώ υπάρχει ένα σημαντικό ερωτηματικό: Οι εργάτες που έκτισαν το Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα, οι τεχνικοί που το εξόπλισαν κ.λ.π. είχαν ποτέ την ευκαιρία να το απολαύσουν και εν λειτουργία;

Χωρίς να διολισθήσουμε προς διαθέσεις λαϊκιστικές ή λογικές εργατιστικές, πιστεύουμε πως μέσα από τη πρωτοβουλία μας αυτή μπορούν να βγουν πολύτιμα συμπεράσματα και ο προγραμματισμός μας για το νέο ευρωπαϊκό θεσμό που προτείνουμε θα εξελιχθεί θετικά.

Αρχική σελίδα