(κείμενο: Blue Dream)
Μέρος Α΄
Ένα χαστούκι που κυριολεκτικά τον βγάζει έξω από την πορεία του. Και είναι πια θέμα αντίληψης και συναισθηματικού κόσμου για να μπορέσει να εκτιμήσει τη σημασία ενός τέτοιου τραντάγματος και να οριοθετήσει ξανά τους σκοπούς της ζωής του. Κάποιοι, απλά πιάνουν το μάγουλό τους και συνεχίζουν το σύρσιμο στο χρόνο, λες και ποτέ δεν ένιωσαν τίποτα, λες και ποτέ κανείς δεν τους είπε κάτι.
Σε μερικούς άλλους όμως, το ξάφνιασμα είναι τόσο δυνατό που αισθάνονται τον κόσμο να γυρίζει ανάποδα. Όλα πια μοιάζουν τελείως διαφορετικά απ' ότι τα είχαν συνηθίσει. Είναι σα να ξυπνούν από λήθαργο και αργοσαλεύουν τα μέλη τους για να ξεμουδιάσουν. Και τότε ακούνε καθαρά τη φωνή της καρδιάς να τους καλεί ν' ακολουθήσουν το δρόμο που τους δείχνει. Το μόνο αληθινό δρόμο της ζωής. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το δρόμο της ίδιας της καρδιάς τους, το μονοπάτι της αγάπης.
Το πρώτο τους μέλημα είναι να σπάσουν τα γυάλινα φράγματα, να γκρεμίσουν τα πέτρινα τείχη που τους περιβάλλουν και να ορμήσουν ελέυθεροι σαν τον άνεμο πέρα απ' τα σύνορα του καθωσπρεπισμού και της αποχαύνωσης.
Χτίζουμε λοιπόν πύργους στην άμμο και μόλις φυσήξει ο πρώτος άνεμος τους σωριάζει στο προσκεφάλι του κύματος; Ίσως. Όμως είναι προτιμότερο να κοιμόμαστε αγκαλιά μ' αυτό το τόσο αγαπημένο προσκεφάλι κι ας βρέχεται το σώμα μας κι ας κρυώνει σε κάθε φύσημα του ανέμου. Τότε είναι που γινόμαστε ένα με τα στοιχεία της φύσης και πετάμε ελεύθεροι, απαλλαγμένοι από τα γήινα βάρη, με αγαπημένη συντροφιά μας το κάθε της δημιούργημα, τα ψάρια, τα δέντρα, τα πουλιά. Κι όταν πιάσει η μπόρα ακόμα, εμείς δε χρειάζεται να τρέξουμε να κρυφτούμε. Ας γδυθούμε τότε κι ας αφήσουμε τις σταγόνες της βροχής ν' αγκαλιάσουν το κορμί μας, να γίνουν ένα μαζί του και να κυλήσουμε αγκαλιασμένοι στα αυλάκια που σχηματίζουν τα απόνερα, ας τ' αφήσουμε να μας πάνε όπου θέλουν, στο άγνωστο. Τότε θα νιώσουμε την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας, την αξία της αγάπης και του πόνου για την αγάπη.
Η αγάπη είναι ο πραγματικός θεός των αισθημάτων και κρύβεται στα πιο απίθανα μέρη γελώντας μας και κοροϊδεύοντάς μας, προκαλώντας μας να τη βρούμε, να παίξουμε κυνηγητό μαζί της και να την πιάσουμε. Μόνο που το άγγιγμά της καίει και το κάψιμο αφήνει σημάδια ανεξίτηλα στην καρδιά, στο κορμί, στο μυαλό. Μας μουδιάζει τα μέλη και μας παραλύει, είναι μια γλυκιά ζάλη που μας πεθαίνει κάθε στιγμή. Κι όσο πιο σκληροί υπήρξαμε ως τώρα, τόσο πιο πολύ γελάει μαζί μας που κατάφερε να μας νικήσει.. Δεν οφελεί ν' αντιστεκόμαστε, έχουμε χάσει. Μέσα μας ίσως να την αποζητάμε αυτή την ήττα, άλλωστε η μάχη είναι άνιση, όμως είναι αποκλειστικά δική μας και πρέπει να παλέψουμε μέχρι το τέλος, όποιο κι αν είναι αυτό. Είναι μια μάχη από την οποία, κατά βάθος, δεν θέλουμε να βγούμε νικητές.
Η αγάπη είναι μια θεότητα που τη μια μας φέρνει στα ύψη και ζαλιζόμαστε και την άλλη μας γκρεμίζει στα πιο μαύρα σκοτάδια του απόλυτου χάους. Κι όσο κι αν πιστέψαμε στην προηγούμενη ζωή μας πως την είχαμε γνωρίσει, πως ξέραμε τα τερτίπια της και τις αγωνίες της, πάντα πέφτουμε έξω στις εκτιμήσεις μας. Δεν την γνωρίσαμε ποτέ στ' αλήθεια. Η πραγματική αγάπη συνοδεύεται από ένα αβάσταχτο πόνο που μας πεθαίνει διαρκώς.
Κι όλα τ' άλλα που ζήσαμε τι ήταν; Οι εμπειρίες οι αμέτρητες, σαν την άμμο της θάλασσας δεν υπήρξαν ποτέ; Αυτή η τεράστια συλλογή από πολύχρωμες πεταλούδες που κάθε μια άφησε και κάποιο σημάδι στη ζωή μας δεν κράτησαν ούτε μια μικρή θέση στις γωνιές της μνήμης μας;
Έτσι προστάζει ο θεός των αισθημάτων και υπαγορεύει στην ύπαρξή μας. Μέχρι σήμερα βασιλεύαμε εμείς, οι άρχοντες, οι κυρίαρχοι της καρδιάς μας. Τώρα πια αναλαμβάνει αυτός τα πάντα, τώρα θα υποστούμε τις συνέπειες όλων των προηγούμενων πράξεών μας. Για όσα παιχνίδια κάναμε σ' αυτόν, τον θεό των αισθημάτων, τώρα θα πληρώσουμε. Και θα είναι σκληρή η τιμωρία μας, τόσο σκληρή όσο επίμονη ήταν και η άρνησή μας μέχρι σήμερα να τον δεχτούμε.
Αυτό ήταν. Ξάφνου ανοίγουν οι πύλες της κόλασης και ξεχύνονται οι δαίμονες της εκδίκησης. Πως μπορεί λοιπόν ένας θεός τόσο τρυφερός να κρύβει μέσα του τέτοια μανία; Πόσο διεστραμμένη φαντασία πρέπει να διαθέτει για να σκεφτεί τέτοια επώδυνη τιμωρία; Σε ποιο βαθμό πρέπει να εξασκήσουμε τις αντοχές μας, αν είναι ποτέ δυνατόν αυτές να εξασκηθούν, για να αντιπαλέψουμε με τους ουράνιους αλλά και τους επίγειους δαίμονες; Τι ανεξάντλητες δυνάμεις πρέπει να αναπτύξουμε για να μπορέσουμε να κονταροχτυπηθούμε στα μαρμαρένια αλώνια, ενάντια στους μαύρους άγγελους που έστειλε να μας κυνηγήσουν ο θεός των ωραιότερων αισθημάτων; Και πόσο δύσκολο θα είναι να δώσουμε μια μάχη που από την αρχή δεν θέλουμε να κερδίσουμε;
Είναι λοιπόν η θεωρία, "επιτρέπεται να πεθάνεις, απαγορεύεται ν' αγαπάς", η λογική ενός κόσμου που ξεφτίζει έξω από το κατώφλι του 2000; Μα, μπροστά σ' αυτή τη θεωρία, η Κόλαση του Δάντη μοιάζει με απλό ευθυμογράφημα. Όλα οδηγούν σ' ένα ολέθριο συμπέρασμα. Η αγάπη είναι εξευτελισμός, είναι η ολοκληρωτική ταπείνωση του ατόμου. Ίσως τα μόνα πλάσματα στη γη που θα μπορούσαν να μιλήσουν για την αγάπη σαν τέλειοι γνώστες της, πρέπει να είναι τα σκουλήκια, αφού για να τη γνωρίσουν θα χρειαστεί να συρθούν πολλές φορές στη λάσπη. Δεν υπάρχει δυσκολότερη διαδρομή για το απόλυτο από αυτή που μας δείχνει η καρδιά. Κι αλήθεια, αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί ο μόνος σωστός δρόμος στη ζωή μας είναι αυτός που επιβάλει η καρδιά ν' ακολουθήσουμε; Είναι πολύ απλό. Γιατί είναι το μόνο όργανο του κορμιού μας που δεν δέχεται εντολές από πουθενά, δεν υποτάσσεται σε κανένα άλλο. Ξέρει μόνο να καθοδηγεί και να κατευθύνει όλα τ' άλλα. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που πρέπει να την ακολουθούμε δείχνοντάς της τυφλή εμπιστοσύνη. Ακόμα και τα λάθη της είναι τόσο γλυκά που μας παρασύρουν στις πιο τρελές αποφάσεις της ζωής μας. Και τότε γινόμαστε ακροβάτες. Κι αν ψάξουμε μέσα μας θα δούμε ότι ακροβάτης δε μπορεί να γίνει ο καθένας, γιατί αυτοί που το καταφέρνουν πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα και να ξέρουν καλά πως μέσα στο παιχνίδι υπάρχει πάντα και η πιθανότητα να πέσουν και να τσακιστούν. Κι όμως τολμούν.
Νικητές δεν είναι αυτοί που δειλιάζουν να περάσουν ένα ναρκοπέδιο από φόβο για τη ζωή τους, αλλά αυτοί που το δοκιμάζουν ακόμα κι αν δεν καταφέρουν ποτέ να φτάσουν απέναντι.
Τι νόημα έχει η ήσυχη, απλή, καθημερινή ζωή των "λογικών" ανθρώπων και σε τι διαφέρει από αυτή ενός κοπαδιού ήρεμων αγελάδων που βοσκούν γαλήνια σ' ένα καταπράσινο, πλούσιο από βλάστηση λιβάδι;
Όχι. Να είμαστε αγρίμια! Αγριοκάτσικα! Να παλεύουμε με τις κοφτερές πέτρες του κακοτράχαλου βουνού και να τις νικάμε.
Και ν' ανεβαίνουμε θριαμβευτές, έχοντας υποτάξει τον άγριο βράχο, καμαρώνοντας στις ψηλότερες κορφές του. Ακόμα κι αν πέσουμε και τσακιστούμε, θα είναι πιο γλυκό αυτό το γκρεμοτσάκισμα από την αποχαύνωση των χονδρών, ήρεμων αγελάδων.
Οι δυσκολίες που συναντά η αγάπη πολλές φορές είναι αξεπέραστες. Οι γνωστές επωδοί "η αγάπη μετακινεί βουνά" ή "υπερνικάει όλα τα εμπόδια" δε μπορούν να επαληθευθούν στο σύνολο των περιπτώσεων. Σ' αυτές τις περιπτώσεις η αγάπη είναι ένα ατύχημα που συμβαίνει μόνο σε μας. Κανείς άλλος δεν πρέπει να υποστεί την παραμικρή συνέπεια.
Η απόλυτη ευτυχία από την απόλυτη δυστυχία απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους. Το τίμημα όμως της ευτυχίας είναι πολύ ακριβό για 'κείνους που μπορούν να την αγίξουν. Και πρέπει μόλις την αναγνωρίσει κάποιος, να τρέξει, να προλάβει να την αγγίξει. Γιατί, όπως λέει και ένα πολύ σοφό γνωμικό, "αναγνωρίζουμε πάντα την ευτυχία από το θόρυβο που κάνει φεύγοντας".
Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που την αναγνωρίζουμε έγκαιρα αλλά δεν τολμάμε να την αγγίξουμε, όχι για να μη μας κάψει τα δάχτυλα, αλλά από φόβο να μη την πληγώσουμε με τη δύναμη του πάθους μας. Ξέρει καλά ν' αγαπά αυτός που μπορεί από μακριά ν' αγαπά...
Συνεχίζεται στην επόμενη σελίδα...
