ΑΡΗΣ ΑΡΓΕΣΤΗΣ 2 (Ιχνηλασία)
"...Μη γελιέσαι που ξέρεις να χειρίζεσαι τις πιο σύγχρονες μηχανές. Κοίταξε προσεκτικά μες στον καθρέφτη και θα δεις να κρατάς ένα ρόπαλο ή ένα δόρυ ντυμένος την αρχαία προβιά..."
"...Τα ποιήματα είναι λίγα κυκλάμινα
που ανθίζουν στα ρήγματα της μνήμης..."
"...Σαν ένα σκαρί γερμένο στο πλάι μέσα στα ξέβαθα βολεύονται οι άνθρωποι κι όλο ονειρεύονται και ζουν με τα ταξίδια των άλλων.
Ούτε που υποπτεύονται πως μπορούν να κάνουν να φουσκώσει η θάλασσα και να τους αρμενίσει..."
"...Κάθισε κι έκλαψε γιατί τόσο αργά κατάλαβε πως
πιο πολύ αγάπησε τις "ιδέες" του απ' τους ανθρώπους..."
"...Φοβηθείτε τον καιρό που και η ποίηση θα λογαριάζεται παράβαση..."
"...Πως παγιδεύτηκα μες στο πολύπλοκο...το απλό μόνο είχα ονειρευτεί..."
"...Εκεί που φτάσαμε, λες τούτη την άνοιξη να μην ξανάρθουν τα χελιδόνια; ή λες να μάθουν κι αυτά να χτίζουν φωλιές στην άσφαλτο;..."
"...Πονώ, έλεγε, τους ανθρώπους της γης. Όμως δεν άκουγε τις κραυγές των συνθλιμμένων λουλουδιών κάτω απ' τα πέλματά του..."
"...Μίλησέ μας για την ελευθερία, του είπαν. Κι εκείνος, ένα αέρινο σκαρί αρμάτωσε κι έδραμε σ' Ωκεανούς Γαλάζιου..."
"...Από τότε που μ' έχτισαν στον τοίχο
έμαθα ν' ανασαίνω ωκεανούς και λειμώνες..."
"...Στις νύμφες σ' εμπιστεύτηκα, σε φύλαξα απ' τους χειμώνες. Μόνο από σένα δε μπόρεσα να σε γλυτώσω..."
"...Η διπλή μοναξιά, είναι μοναξιά χωρίς ελπίδα..."
"...Ευτυχία είναι να ξυπνάς στον ίδιο τόπο
και κάθε μέρα και να σου φαίνεται καινούριος..."
"...Η μέλισσα ποτέ δεν θυμάται το όνομα του λουλουδιού που τρυγά. Το όνομα του λουλουδιού είναι η πληροφορία. Οι χυμοί του είναι η Γνώση..."
"...Μου είπες: -Άφησέ με να γίνω το χαλί στο Ναό σου. Κι εγώ έγινα τόσο ανάλαφρος που κάθε μέρα "πατώ" επάνω σου χωρίς να σε αγγίζω..."
"...Όταν τα σύννεφα επιμένουν να κρύβουν τον Ήλιο, θα τον αντικρύσει εκείνος που μπορεί να σηκωθεί πάνω απ' αυτά..."
"...Τώρα που άδειασε το σπίτι από τις παιδικές φωνές,
τι να την κάνεις τη μοναξιά;..."
"...Πέρασε τόσα και τόσα μέχρι να μάθει να προστατεύεται απ' τους ανθρώπους όπως από τον άνεμο και τη βροχή..."
"...Μη δείτε ποτέ την ψυχή του άλλου σαν έπαθλο, γιατί είναι ένα ευαίσθητο πουλί που τρομάζει και πετάει μακριά..."
"...Όσο κι αν ανησυχείτε για την τύχη των παιδιών σας,
δε μπορείτε να τα προστατέψετε περισσότερο
απ' ότι η Γη τα δέντρα και τα λουλούδια της..."
"...Αγάπη είναι να πιστεύεις ότι και το ξερό κλαδί μπορεί ν' ανθίσει..."
"...Λίγο κουράγιο ακόμα να σηκωθούμε
κανά δυο πόντους "πάνω απ' το μαύρο"..."
"...Ο άνθρωπος είναι σαν ένα έργο τέχνης με προοπτική. Όσο πιο κοντά του πηγαίνουμε, τόσο πιο πολλές ατέλειες φανερώνονται..."
"...Όταν δεν περιμένεις απ' όλα τα δέντρα να σου δώσουν τους ίδιους καρπούς, γιατί να το ζητάς αυτό απ' τους ανθρώπους;..."
"...Και στη ζωή πρέπει να μάθετε να φυλάγεστε από την αποθαλασσιά. Πολλές φορές είναι πιο επικίνδυνη από τη φουρτούνα..."
"...Το γεφύρι που ενώνει τους ανθρώπους το λένε "κατανόηση"..."
"...Οι άνθρωποι αντέχουν πιο εύκολα τη δική τους
δυστυχία από την ευτυχία των άλλων..."
"...Έτσι απλά έδυσε το όνειρο.
Έτσι απίστευτα απλά πληγώθηκε το δειλινό..."
"...Η αγάπη που σας δένει με το σύντροφό του "κοινού ονείρου",
είναι ο δρόμος που οδηγεί στο "χρυσοφόρο" κοίτασμα..."
"...Τα παιδιά που μεγάλωσαν είναι τοπία που άλλαξαν, είναι καράβια που άνοιξαν πανιά, είναι πουλιά που πέταξαν μακριά. Με λίγο κουράγιο ακόμη, κλείσε την πόρτα του κλουβιού, κλείσε και την πληγή σου..."
"...Όταν εκεί που οι άλλοι βλέπουν καταχνιά
κι εσύ ουράνιο τόξο, περίμενε το θαύμα..."
"...Κάθε πρωί ανοίγω το παράθυρό μου στον κόσμο
κι ακούω μια ηχώ που ξεκουφαίνει: Απών...ων...ων. Απών...ων...ων...
Σκύβω μέσα μου κι ακούω μια βουή: Παρών...ων...ων.... Παρών...ων...ων..."
"...Κι όμως, εμείς ποτέ δεν θα πούμε: "τούτη η στάχτη το δίκιο τους"..."
"...Σ' άγγιξα ανάλαφρα, σε κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια κι εσύ μου αποκρίθηκες: "σ' ευχαριστώ που δε μου μίλησες, μου είπες τόσα πολλά"..."
"...Όταν βγεις με κόπο στο ξέφωτο, μη γυρίζεις να κοιτάξεις πίσω σου..."
"...Μη πλησιάζετε τους άλλους περισσότερο απ' όσο η Γη τον Ήλιο.
Λίγο πιο μακριά, παγώνετε. Λίγο πιο κοντά, θα καείτε..."
"...Στη ζωή δε γίνεται μόνο να καλωσορίζεις.
Πρέπει να μάθεις και να αποχαιρετάς..."
"...Ούτε και σήμερα μπόρεσες να κρατήσεις μια σταγόνα φως
από έναν Ήλιο τόσο γενναιόδωρο.
Και σήμερα δεν πρόσεξες, τις "μάτωσες" τις λέξεις..."
"...Κατακτώντας μια-μια τις "μικρές αγιότητες",
κάνετε και ένα βήμα προς το "εσώτερο ήθος".
Κόβετε και μια από τις "ρίζες" που κυβερνούν τη ζωή σας..."
"...Ο άνθρωπος με τις πολλές βεβαιότητες είναι σαν ένα πουλί με αγκυλωμένα φτερά. Δεν πρόκειται να πετάξει ποτέ..."
"...Για να πεις ότι έφτασες, πρέπει να μάθεις ν' αγαπάς,
να σιωπάς και να διανοείσαι..."
"...Τόσο πολύ έγιναν οι άλλοι ο καθρέφτης του, που όταν
κάποτε αναζήτησε την ψυχή του, μάταια την καλούσε..."
