Να μερικά απ' αυτά:
Πλανήτης Άρης
ΑΡΗΣ ΑΡΓΕΣΤΗΣ
"...Πρέπει να μάθουμε να αποστάζουμε σωστά τη ζωή. Απόσταγμα είναι το νέκταρ, απόσταγμα όμως είναι και το ξινισμένο κρασί..."
"...Σαν τα πουλιά την ώρα που σωπαίνουν εκστατικά καθώς γέρνει ο ήλιος, αφήστε κι εσείς λίγο τόπο στο νου σας για το δικό του ηλιοβασίλεμα..."
"...Κι έφτασαν σήμερα ν' αφήνουν οι άνθρωποι να οδηγούν τα βήματά τους, τόσο, που το φαγητό τους να μοιάζει με συσσίτιο και η ομορφιά της φορεσιάς να γίνει μια στολή..."
"...Τον ρώτησαν ποια έιναι η μητρική του γλώσσα. Κι εκείνος: -Η μητρική μου γλώσσα; Μα, η γλώσσα του παραμυθιού..."
"...Κάτω απ' τα λαμπρά τα τείχη που είδαν τις μεγάλες πράξεις, πήρα το δρόμο του γυρισμού σκυφτός..."
"...Η επικοινωνία στη σκέψη, καταργεί την απόσταση των ανθρώπων. Όπως το άκουσμα της ίδιας γλώσσας στη μακρινή ξενιτιά..."
"...Όταν ταπεινώνετε ένα παιδί, δεν υποπτεύεστε το δάκρυ που δεν έτρεξε πως κάποια μέρα μπορεί να γίνει ένα πικρό ποτάμι..."
"...Τούτη την πίκρα που σταλάζει μέρα με τη μέρα, τούτη την πίκρα που γίνεται όλο και πιο πηχτή και μας βουλιάζει, ποιος θα τη νιώσει, πίσω απ' τα γυαλιστερά φερσίματα της κάθε μέρας, της κάθε ανάγκης;..."
"...Όλα τα χρόνια του έστηναν το άγαλμά του. Την τελευταία στιγμή, σαν ένιωσε το ρίγος του έρημου πάρκου κι εκείνο το μυστικό πόνο των αγαλμάτων, κατέβηκε από το βάθρο. Στη θέση του βρήκαν μια κραυγή:
-Αναζητώ το πρόσωπό μου..."
"...Λιγότερο αντιστέκεται το Έβερεστ
από την ψυχή που πας να εξουσιάσεις..."
"...Την ώρα που ανοίγει τα μάτια της η μέρα με τα χρυσά σπαθιά του Ήλιου, κορφολογώ τα όσα έθρεψε η νύχτα..."
"...Η χαρά ν' ανακαλύπτεις το αθέατο νόημα της ζωής, μοιάζει μ' εκείνη που δίνουν τα χαμένα αγάλματα σαν έρχονται στο φως..."
"...Ένα κοχύλι είσαι ποιητή,
όπου αφουγκράζεσαι κι όπου ξαναγεννάς το λόγο..."
"..."Η τέχνη συμπληρώνει αυτό που ξέχασε να δημιουργήσει ο Θεός", είπε κάποιος. Κάντε τέχνη την καθημερινή σας πράξη προσθέτοντας μια δυο σταγόνες ομορφιάς..."
"...Πήγα κι ακούμπησα στον παιδικό τον βράχο που ξέπλενε το κύμα και είδα πως, όσο εκείνος είχα κι εγώ αλλάξει..."
"...Μην υποστηρίζετε με θόρυβο τις απόψεις σας.
Σκεφτείτε πως μπορεί να θυμίσετε "κρότο φελλού"..."
"..."Δίνω στους άλλους" σημαίνει μαθαίνω να τους ακούω..."
"...Πίσω από την οργή των παιδιών σας ακούστε την κραυγή:
"είσαι απών"..."
"...Τι ποικιλία από μάσκες. Τι τέλεια προσωπεία. Κι αυτός ανάμεσά τους μ' ένα ολοκαίνουριο διάφανο πρόσωπο..."
"...Ποτέ μην ψηλώνετε πολύ στα μάτια των άλλων.
Οι άνθρωποι δεν την αντέχουν αυτή τη σκιά..."
"...Τόσα χρόνια περπατάς πλάι μου και όμως δεν μ' άφησες να σε γνωρίσω. Εγώ σου φώναζα, μα εσύ δεν ήξερες να με ακούσεις..."
"...Η γνώση είναι σαν τη γύρη που ταξιδεύει με τον άνεμο.
Αναζητήστε την παντού..."
"...Στίχο το στίχο σμιλεύει τα τραγούδια του
ανάμεσα σ' ανθρώπους με βλέφαρα κλειστά,
μ' αυτιά που μόνο ορυμαγδούς μπορούν να ξεχωρίζουν πλέον..."
"...Αν θέλεις να χάσεις το πρόσωπό σου απ' τον καθρέφτη, ντύσου το ένδυμα του "δημοσίου ανδρός"..."
"...Η νοσταλγία δεν είναι πιο κάτω από το αντικείμενό της.
Μόνο που πολλές φορές έχει μια θλίψη..."
"...Μη νιώθετε έκπληξη για το φθόνο των άλλων.
Πάντα το τίποτα φθονεί το κάτι..."
"...Είδα τον κάματο μέσα στα μάτια σου απ' το πολύ που σου μιλούσα.
Με ικέτεψες: "Μίλησέ μου με τα χέρια σου.
Φώναξέ με με τη σιωπή σου"..."
"...Κι έγιναν μέσα μου οι πολυκατοικίες σύδεντρα κι οι πολιτείες δάση, με το κακό να κρύβεται στις σκοτεινές γωνιές..."
"...Φυλαχθείτε από την τοξίνη της απληστίας.
Γίνετε όμως άπληστοι της Γνώσης..."
"...Η ανάμνηση της ευγνωμοσύνης κρατάει, τις πιο πολλές φορές,
όσο το άρωμα ενός κομμένου λουλουδιού..."
"...Κι έφυγαν οι φίλοι γεμίζοντας με μακρόσυρτα σφυρίγματα τις Δημοσιές. Δρασκέλισαν το κατώφλι του χρόνου,
θάμπωσε η μορφή τους μες στον καθρέφτη της λησμονιάς..."
"...Μέσα σ' αυτή την άδεντρη πολιτεία. Μέσα στους
ορυμαγδούς και τις κραυγές. Μέσα σ' αυτές τις συμπληγάδες που οδηγούν τα βήματά μας, κρατήσου από το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού..."
"...Και χάνονται οι άνθρωποι μες στο λαβύρινθο του νου τους.
Γιατί οι σκέψεις τους βγαίνουν νεκρές,
όπως το πλήθος σε πανικό στην έξοδο κινδύνου..."
"...Είχε φροντίσει να λαδώσει τέλεια τις κλειδωσιές της πόρτας.
Έτσι, που έφυγε χωρίς θόρυβο,
ο πάταγος πάντα του πλήγωνε την ακοή..."
