ΑΣΚΗΤΙΚΗ
Πιστεύω σ' ένα θεό, Ακρίτα, Διγενή, στρατευόμενο, πάσχοντα, μεγαλοδύναμο, όχι παντοδύναμο, πολεμιστή στ' ακρότατα σύνορα, στρατηγό, αυτοκράτορα σε όλες τις φωτεινές δυνάμες, τις ορατές και τις αόρατες.
Πιστεύω στ' αναρίθμητα, εφήμερα προσωπεία που πήρε ο θεός στους αιώνες και ξεκρίνω πίσω απ' αυτή τη ροή του την ακατάπαυστη ενότητα.
Πιστεύω στον άγρυπνο βαρύν αγώνα του, που δαμάζει και καρπίζει την ύλη - τη ζωοδόχα πηγή φυτών,
ζώων κι ανθρώπων.
Πιστεύω στην καρδιά του ανθρώπου, το χωματένιο αλώνι, όπου μέρα και νύχτα παλεύει ο Ακρίτας με το θάνατο.
"Βοήθεια!" κράζεις, κύριε,
"βοήθεια!" κράζεις, κύριε, κι ακούω.
Μέσα μου οι πρόγονοι κι απόγονοι κι οι ράτσες όλες, κι όλη η γης, ακούμε με τρόμο, με χαρά, την κραυγή σου.
Μακάριοι όσοι ακούν και χύνουνται
να σε λυτρώσουν, κύριε, και λεν:
"Εγώ και συ μονάχα υπάρχουμε".
Μακάριοι όσοι σε λύτρωσαν,
σμίγουν μαζί σου, κύριε, και λεν:
"Εγώ και συ είμαστε ένα".
Και τρισμακάριοι όσοι κρατούν, και δε λυγούν, απάνω στους ώμους τους, το μέγα, εξαίσιο, αποτρόπαιο μυστικό:
Και το ένα τούτο
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Νίκος Καζαντζάκης
