Αλλες φορες οταν μιλαμε φτωχαινουμε, αλλες ισως οχι...μερικες φορες συμβαινει το ιδιο και οταν ακουμε ή οταν διαβαζουμε...Αν και οταν διαβαζουμε δεν ειναι το ιδιο. Στην απ' ευθειας σχεση μου με τους ανθρωπους, ακομα κι οταν μιλαω για καποιον, δεν μπορω να το κανω παρα μιλωντας σε καποιον.
Μπροστα του εκτιθεμαι-δεσμευομαι-υποκειμαι στο ιδιο το γεγονος οτι με βλεπει...Με την εγκριση μου δηλαδη-και τη δικη του. Επιλεγω το "σε ποιον" και "το τι" θα πω. Το προσωπο του, το δικο μου, τα λεγομενα, η στιγμη, ειναι αυτα που φτιαχνουν το ιδιαιτερο..Δεν ισοπεδωνω τον αλλο γιατι μπορει να με διακοψει, να δηλωσει τη γνωμη του...
Εδω, ολα αυτα δεν υπηρξαν...Δεν μπορω να διανοηθω σε ποιον απευθυνω τα ιδια μου τα λογια-που καταντουν ετσι ακατανοητα και το χειροτερο, συσσιτιο για τον τυχαιο περαστικο. Τυφλο προσωπο εγω, δεν ξερω τι ειναι ουτε οι αλλοι που διαβαζουν. Κι εγω-φυσικα...-δεν ευθυνομαι παρα μονο για ο,τι λεω. Τι καταλαβαινει αυτος που διαβαζει, δεσμευει αυτον και μονο...Με συμφερει τελικα...Κι οταν φανει η διασταση αναμεσα σε 'κεινο που γραφτηκε κι εκεινο που προκειται να κατανοηθει, το τραγελαφικο εχει-επιτελους-επιτελεσθει..Αλλωστε, δεν ειμαι υποχρεωμενη ουτε εγω να βλεπω καλα...και για να αποχαιρετισω τον πλανητη που πατησα, αυτο: "Συντριπτικα μειοψηφουν ειναι το κλιτο μερος μιας ψυχης, οποιας και να 'ναι", ψυχη μου..

Dry...αλλά έχει αναλυθεί...