Ίσως να είναι μια από τις σπάνιες φορές που βιάζομαι να φύγω από τον πλανήτη μου...από το μέρος που ξέρω πως κάποια μέρα, εκτός σοβαρού απροόπτου κατά τις διαστημικές διαδρομές, θα με περιμένει για να με παραδώσει στη σπηλιά μου κι αυτή με τη σειρά της να γαληνέψει όλες τις ανησυχίες μου... Όμως τώρα, είναι αυτό το τέρας της αναζήτησης που μου τρώει τα σωθικά...από αυτό το σημείο που βρισκόμαστε-το πλησιέστερο προς το Γαλαξία που ξεκινήσαμε να εξερευνήσουμε-βλέπω ακόμα πιο καθαρά εκείνο το απόκοσμο φως και την ίδια μυστηριώδη κίνηση...και νιώθω πως όλοι έχουμε μια παρόμοια βιάση και μας βασανίζει η ίδια δίψα για έρευνα και απαντήσεις πριν την επιστροφή μας και την ολοκλήρωση του ταξιδιού...Γι' αυτό λέω να συντομεύουμε τις διαδικασίες...

"...Ταξίδι κάτω απ' το τρένο, πάνω απ' τις ταράτσες, μέσα απ' το χάος. Στο τέρμα μετράς τα ρέστα σου, αν φτάσεις..." ΑΡΛΕΤΑ - ΕΜΠΟΡΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

"...Κράτα την καρδιά σου από τους πειρατές..." ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

"...Ζούμε σ' έναν κακομεταφρασμένο κόσμο. Άλλοι κόσμοι, χειρότεροι ίσως, είχαν μια "κοινή γλώσσα", κοινά κατανοητούς κώδικες. Σήμερα όλα θέλουν μετάφραση, όλα αυθαίρετα φορούν την ταμπελίτσα που τα βολεύει. Τίποτα σ' αυτή την εποχή της εικόνας δε δείχνει τι είναι, όλα δείχνουν κάτι άλλο. Λέμε φύγε και εννοούμε μείνε, λέμε καλημέρα κι εννοούμε άει στο διάολο, λέμε καλώς όρισες κι εννοούμε ξεκουμπίδια. Όσο για τους πολιτικούς, η μετάφραση είναι αδύνατη. Όσο πιο αδύνατη, τόσο πιο πετυχημένος ο πολιτικός. Η τέχνη είναι απ' τη φύση της ανοχύρωτη κι έτσι ήταν εύκολο θύμα. Όσο πιο ασαφής, τόσο καλύτερα, λένε οι πορνοβοσκοί της. Άλλο περίπλοκο, άλλο περίτεχνο, άλλο ασαφές, αλλά ποιος νοιάζεται, μιας και μπερδεμένη βολεύει καλύτερα! Άλλωστε ποιος έχει χρόνο. Time is money, πουλάκι μου! Ζούμε σ' έναν κακομεταφρασμένο κόσμο, γι' αυτό τσακωθήκαμε. Εσύ με μετέφραζες λάθος. Εγώ νόμιζα ότι με μεταφράζεις σωστά. Το γελοίο είναι ότι δεν χρειαζότανε μετάφραση..." ΑΡΛΕΤΑ - ΕΜΠΟΡΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

"...Η δύση και η αυγή έχουν το ίδιο χρώμα..." ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

"...Όταν κάτι δεν ακούγεται δεν σημαίνει ότι παύει και να υπάρχει..." ΜΑΝΟΣ ΓΙΟΒΑΤΖΙΔΑΚΗΣ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Ο πιστός τραγουδιστής ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ "...Εμφανιζότανε πάντα λίγο πριν από το Πάσχα, ο τυφλός ακορντεονίστας και τραγουδιστής. Διέσχιζε την οδό Δαφνομήλη τα απογεύματα κυρίως. Έμοιαζε να έρχεται από την Ομόνοια ή από τα προάστια. Τον συνόδευε πάντοτε μια γυναίκα που προηγείτο ένα δυο βήματα μπροστά και τον οδηγούσε. Φορούσε κι εκείνη ρούχα τιποτένια σ' ένα χρώμα σταχτοπράσινο. Όπως κι εκείνος μια τριμμένη καμπαρντίνα μισάνοιχτη, ριγμένη, αφημένη πάνω του ελαφρά σαν να τον προστάτευε. Η φωνή του στεντόρια σπαρακτική, ακουγότανε αρκετή ώρα πριν εμφανιστεί ο ίδιος. Έμοιαζε να μην είχε ακούσει ποτέ κανείς τόσο συγκινημένη φωνή, τόσο που σε έκανε να αισθάνεσαι αδιάκριτος που την ακούς. Έλεγε τραγούδια συνήθως λαϊκά, από τη φύτρα τους μαύρα και μόνο η φωνή του έριχνε πάνω τους ένα αμυδρό φως που έβγαινε από το ιερό της ψυχής του. Πλησίαζαν οι δυο τους αργά-αργά λες κι ανέβαιναν στην υπόληψη του κόσμου. Με έναν λίγο ελαφρύ, λίγο βαρύ βηματισμό, περνούσαν και χάνονταν μυστηριωδώς όπως είχαν εμφανιστεί. Πίσω τους έμενε ο απόηχος της μουσικής και του τραγουδιού τους. Αόριστη ελπίδα. Ρουμάνοι, Ελληνορουμάνοι βιολιστές. Ντουέτα Αλβανών, ορχήστρες μικρές τσιγγάνων, ακορντεονίστες, κιθαρίστες. Περιπλανόμενοι ξεσπάνε τις λύπες τους στους δρόμους των Αθηνών, πότε εδώ και πότε εκεί, στις πλατείες, στα καφενεία, στο Θησείο. Με τα βαλς, τα τανγκό, τα νοσταλγικά ρεφρέν, τις Ευρωπαϊκές, τις τσιγγάνικες μελωδίες, παιγμένα όλα με μια περιπάθεια Βαλκανική. Σχεδόν σ' όλους, αν προσέξεις, σαν μια παράξενη πτυχή της ψυχής τους, σχηματίζεται στο πρόσωπό τους λίγο αυστηρά ένα χαμόγελο. Είναι η μουσική. Ίσως η μόνη που δεν τους άφησε. Γιατί κάποιος έσβησε. Κάποιον έχασαν. Τον πατέρα τους, την πόλη τους, το σπίτι τους, τον φίλο, τον κόσμο τους. Γι' αυτό στο πέρασμά τους, όπως στον ορφανό, στον μοναχό, τον έρημο άνθρωπο, απλώνονται πολλά χέρια να ασημώσουν τον πένθιμο τόνο, το άσχημο σημάδι της απώλειας. Για τον εαυτό τους φοβούνται. Κι αυτοί ευγενικοί, συγκινημένοι, υποκλινόμενοι με την αδιόρατη πλήξη όσων βαριούνται τις ατέλειωτες διασκεδάσεις των ευεργετών τους, παίζουν με ακόμη μεγαλύτερο πάθος τον σκοπό τους. Παίζουν και διασχίζουν, διαπερνούν το πλήθος, περνούν ανάμεσα στον πλέον ανήσυχο και φοβισμένο χορό του. Με εκείνο το γνώριμο τέμπο του μουσικού, τον λίγο ελαφρύ, λίγο βαρύ βηματισμό. Δεν ξέρεις αν είναι το τέλος ή η αρχή. Σαν την μουσική..."

"...Αν σε κάποιο φανάρι της πυρακτωμένης Αθήνας, ένας μελαγχολικός μαύρος σας προτείνει ν' αγοράσετε τα τριαντάφυλλα που πουλάει, προσέξτε μην αρνηθείτε ενοχλημένα. Γιατί μπορεί να σας προσφέρει ένα χαμογελώντας και να σας κάνει λιώμα..."

Σεμίραμις