(κείμενο: Blue Dream)
Κάτω απ' τα πόδια μας λαμποκοπούν τα ασημένια φεγγάρια του διάφανου πελάγου. Λίγα αμάραντα πορφυρένια κρίνα, ριγμένα άτακτα στις παρυφές της ψυχής μας για να βρίσκουμε το μονοπάτι της αναζήτησης.
Προαιώνιες στιγμές λαμπυρίζουν, σαν από χέρια έμπειρα βαλμένες να διακοσμούν το στερέωμα. Κι οι αργοναύτες της εκστρατείας των ταξιδευτών να ψάχνουν για σημάδια στο άπειρο. Χλωμές ανταύγειες, απόκοσμες λάμψεις, ροδογάλανες αναλαμπές, ένας κόσμος που ζητάει απεγνωσμένα να ισορροπήσει μέσα από τις αντιθέσεις του.
Πετάμε χαμηλά, βαδίζουμε ψηλά, αγναντεύουμε μακριά κι αφουγκραζόμαστε. Οι ψίθυροι του νου μέσα στη σιγαλιά των αστεριών σπάζουν με πάταγο, σαν κρύσταλλοι που ξεκόλλησαν από τον ουρανό και πέφτουν με ορμή στα φαράγγια του σύμπαντος. Κι όσοι με κόπο έσπευσαν να περισυλλέξουν τα κομμάτια με την ελπίδα πως ανήκουν σε πολύτιμα πετρώματα, κοιτάζουν με απογοήτευση να διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν. Νερό, πάγος, νερό, υδρατμός, τίποτα...
...Πλησιάζω αργά τη μελαγχολική ταξιδεύτρια:
"Τι σκέφτεσαι;", ρωτάω.
"Να, αναρωτιόμουν μόνο, πόσο μακριά πρέπει να ταξιδέψει κανείς για να μπορέσει ν' ανακαλύψει τα μυστικά της ύπαρξής του".
Έψαχνα με αγωνία στα τρίσβαθα του μυαλού μου, σκάλιζα με έκδηλο πανικό κι αμηχανία ταυτόχρονα, κάτω από στοίβες συσσωρευμένων γνώσεων, μήπως και βρω κρυμμένη κάποια, έστω και ατεκμηρίωτη, απάντηση. Ήμουν αναγκασμένος να πω κάτι έξυπνο. Η κοπελιά με παρατηρούσε με "ιερό δέος", σίγουρη πως έχω όλες τις απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα, αλλιώς γιατί να είχα αναλάβει τη δύσκολη αποστολή να οδηγήσω τόσους ταξιδευτές εδώ ψηλά με το πρόσχημα πως θα βρούμε τ' άγνωστα κι ανεξερεύνητα σπήλαια της μυθικής γνώσης;
Η φωνή της αντήχησε στ' αυτιά μου μελωδική και λυτρωτική συνάμα:
"Τι είναι αγάπη και πόση σχέση μπορεί να έχει με όσα αναζητάμε ταξιδεύοντας στο άπειρο;".
Ένιωσα να με διαπερνά ένα ρίγος. Κάτι άστραψε μέσα μου. Μα, βέβαια. Όλες οι ερωτήσεις κρύβουν μέσα τους και τις αντίστοιχες απαντήσεις. Όταν ψάχνουμε μια δύσκολη απάντηση δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε βαθύτερα μέσα στην ερώτηση. Και τις περισσότερες φορές η απάντηση είναι πολύ πιο απλή απ' όσο φανταζόμαστε. Ξεμακραίνει ο νους μας σε ατέρμονες αναζητήσεις όταν ακριβώς δίπλα του βρίσκονται όλα όσα ψάχνει να βρει. Φτάνει μόνο μια απλή και άδολη απορία να μας αναγκάσει να στρέψουμε την προσοχή μας στο σημείο που βρίσκεται η απάντηση, η οποία μάλιστα δεν είναι ούτε καν κρυμμένη, όπως ίσως είχαμε αρχικά φανταστεί. Μοιάζουμε μ' εκείνους τους ναυαγούς, που κρεμασμένοι σαν τσαμπιά από σταφύλια στην κουπαστή του καραβιού που βυθίζεται αργά, βάζουν το χέρι σκίαστρο πάνω απ' τα μάτια κι αναζητούν με αγωνία ένα κομμάτι στεριάς στα βάθη του ορίζοντα. Ώσπου, την ώρα που έρχονται σ' επαφή με τα παγωμένα νερά της θάλασσας, ανακαλύπτουν πως, στεριά ήταν το σημείο που προσέκρουσε το πλοίο τους και βρίσκεται μόλις μια ανάσα μπροστά τους.
Κοίταξα κατάματα την συνταξιδιώτισσά μου. Τώρα ήξερα. Η αγωνία είχε παραχωρήσει τη θέση της σε μια γλυκιά εσωτερική γαλήνη.
"Νομίζω πως είμαστε στο τέρμα. Δεν υπάρχουν άλλες κρυμμένες απαντήσεις. Το μεγάλο μυστικό της ύπαρξής μας στέκεται ακριβώς εδώ, μπροστά μας. Κοίταξε γύρω σου όλα αυτά τα θαύματα. Νομίζεις πως είναι τίποτα τυχαίο; Δες, να, εκεί ψηλά. Το στερέωμα στέκει μέσα στα βάθη των αιώνων στην ίδια θέση. Όσο μικροί κι αν αισθανόμαστε κρύβουμε μέσα μας μια δύναμη τόσο καταλυτική γα το μέλλον και τη διαιώνισή μας που ποτέ δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Εμείς οι ίδιοι θα διαλέξουμε αν αυτή η δύναμη θα είναι καταστροφική ή αν θ' αποτελέσει την απαρχή για φτιάξουμε ένα ον που θα γνωρίζει πως να χρησιμοποιεί σωστά το μεγαλο μυστικό της ύπαρξής του. Πρόσεξε τ' αστέρια, παρατήρησε λίγο πιο προσεκτικά την ομορφιά τους. Ο λόγος της δικής τους ύπαρξης, αυτός που τους χαρίζει τη λάμψη και τη μαγεία που αναδύουν είναι το κέλευσμα ν' αγαπηθούν. Το ίδιο συμβαίνει με τα δάση, τα φυτά, τη θάλασσα, τα ποτάμια, τα ζώα, τα πουλιά, τους συνανθρώπους μας. Ό,τι όμορφο γύρω μας, μας καλεί να το αγαπήσουμε. Κι εκείνο σε ανταπόδοση μας χαρίζει την ομορφιά του. Είναι εύκολο να καταστρέφουμε. Το δύσκολο είναι να μπορούμε ν' αγαπάμε. Θέλει τέχνη αυτός ο σκοπός γι' αυτό και είναι ο υπέρτατος. Ό,τι δημιούργησε η φύση έχει ένα σκοπό να εκπληρώσει. Το ίδιο κι εμείς. Με τη διαφορά πως, χωρίς καμιά διάθεση εγωισμού, εμείς είμαστε εκείνοι που έχουν επιφορτισθεί με τον ανώτατο σκοπό. Ν' αγαπούν, να προστατεύουν και να διαφυλάττουν όλα όσα βρίσκονται στο έλεός τους. Για να τα παραδώσουν ανέπαφα στις επόμενες γενιές. Και νομίζω πως πρέπει να κάνουμε την αρχή από εμάς τους ίδιους. Αν δεν αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον, αν δεν τον προστατεύσουμε, αν δεν βοηθήσουμε εκείνους που δυσκολεύονται ν' ανέβουν ένα σκαλοπάτι ψηλότερα στο δρόμο της γνώσης, που εμείς από καλή μας τύχη βρεθήκαμε, δεν θ' αξίζουμε να μας χαρίζεται με τόση απλοχεριά η ομορφιά. Βρισκόμαστε ο ένας στο έλεος του άλλου. Πρέπει να μάθουμε ν' ακολουθούμε τις λαμπηδόνες του πνεύματος σε συνάρτηση με τις επιταγές της καρδιάς. Αυτό που κάνουμε τούτη τη στιγμή οι δυο μας είναι ο υπέρτατος σκοπός. Σου μιλώ με αγάπη και με ακούς με αγάπη. Κι αυτό το νέκταρ ψυχής σταλάζει μέσα μας και γίνεται ποτάμι του οποίου οι εκβολές δεν είναι άλλες από τις καρδιές των ανθρώπων. Ναι, νομίζω πως φτάσαμε στα άδυτα των αδύτων. Τώρα μπορούμε να μεταφέρουμε αυτή τη δάδα της ανώτερης γνώσης και στους υπόλοιπους".
Η ταξιδεύτρια έστρεψε το βλέμμα στα σκοτεινά βάθη του έναστρου θόλου. Η ματιά της πλανήθηκε ένα γύρω δίχως βιάση. Έμοιαζε ν' απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής της. Ξάφνου, την είδα να σηκώνει τα χέρια ψηλά προς τον ουρανό, σα να ήθελε να κλείσει στην αγκαλιά της το σύμπαν. Για μια στιγμή πίστεψα πως συντελείται κάτι πρωτόγνωρο, ίσως και να ήταν η ιδέα μου. Μου φάνηκε σα να μην πατάει στο έδαφος αλλά να αιωρείται λίγα εκατοστά πάνω από το διάφανο υπόστρωμα του πλανήτη που βρισκόμαστε. Μπορεί να ήταν αντανάκλαση αυτής της διαφάνειας. Ένα απλό φαινόμενο οφθαλμαπάτης. Άλλωστε είναι τόσο συχνά τέτοια φαινόμενα εδώ στο διάστημα. Έπειτα πάλι την έβλεπα ολόκληρη διάφανη. Μπορούσα να δω μέσα απ' το σώμα της και να ξεχωρίσω τα αντικείμενα που υπήρχαν πίσω απ' αυτήν. Στο τέλος άρχισε σιγά σιγά να ξεμακραίνει προς το σημείο που ήταν συγκεντρωμένοι οι υπόλοιποι ταξιδευτές.
Επέστρεψα με αργά βήματα στο ακινητοποιημένο σκάφος. Έφτασα στην καμπίνα που βρίσκεται το πιλοτήριο και βούλιαξα στην αναπαυτική μου πολυθρόνα, στη γνωστή, αγαπημένη θέση πλοήγησης. Άναψα τσιγάρο και ξεφυσώντας τον καπνό έριξα μια ματιά έξω από το φινιστρίνι μου. Ένα μαύρο πέπλο σκέπαζε τα πάντα κι απάνω του, σαν κέντημα σε βελούδινη κουρτίνα, τρεμόπαιζαν χιλιάδες μικρά φωτάκια. Κάπου μακριά πρόσεξα να διαχέεται μια γαλακτώδης ακτίνα που στο κέντρο της γινόταν πιο φωτεινή, ενώ στις άκρες έσμιγε απαλά με το απόλυτο σκοτάδι του χάους. Ήταν η διαχωριστική γραμμή κάποιου άγνωστου γαλαξία με το σκοτεινό κομμάτι του σύμπαντος που βρισκόμαστε. Έσκυψα προς το χοντρό άθραυστο τζάμι και κόλλησα πάνω του το πρόσωπό μου για να δω καλύτερα. Εκεί, στο κέντρο ακριβώς του μακρινού γαλαξία, κάτι έμοιαζε να κινείται. Ή μήπως να πάλλεται; Έσβησα το τσιγάρο και έτριψα τα μάτια μου για να παρατηρήσω την εικόνα πιο καθαρά. Η απόσταση που με χώριζε από το παράξενο φαινόμενο ήταν απίστευτα μεγάλη, όμως μπορούσα να ξεχωρίσω μια ανεπαίσθητη κίνηση. Έτρεξα έξω από το σκάφος ψάχνοντας τον φυσικό της αποστολής, με την ελπίδα να μου επιβεβαιώσει πως επρόκειτο μόνο για ένα κοινό διαστημικό νεφέλωμα. Ή τέλος πάντων μια απλή κοσμική καταιγίδα που το επίκεντρό της βρισκόταν μέσα στην καρδιά του μακρινού, άγνωστου γαλαξία. Οι απορίες μου πολλαπλασιάστηκαν όταν είδα κι αυτόν ακόμα να κοιτάζει έκθαμβος το περίεργο θέαμα. Καμιά εξήγηση που να ευσταθεί...
...Ταξιδευτές και πλήρωμα επιβιβάστηκαν στο σκάφος. Οι μηχανές γύρισαν βάζοντας φωτιά στις τουρμπίνες. Σε λίγα λεπτά αφήναμε πίσω μας το διάφανο πλανήτη με προορισμό το γαλαξία του μυστηρίου. Η αναζήτηση του άγνωστου, του αναπάντεχου, ήταν κάτι που μας συνάρπαζε όλους. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι.
Όπως έσκιζε το σκάφος μας τον έναστρο ουρανό, έτσι, με την ίδια ταχύτητα, ταξίδευαν και οι σκέψεις μου στο λαβύρινθο του μυαλού μου.
Τελικά, η μόνη αλήθεια που υπάρχει πραγματικά, είναι πως όταν έχεις συνδέσει τη ζωή σου με τα ταξίδια και τις αδιάκοπες αναζητήσεις, δε μπορείς παρά να περιμένεις να γεννηθεί μέσα σου το απώτερο φως για να πιστέψεις κάποτε πως ό,τι ψάχνεις βρίσκεται κρυμμένο βαθιά στην καρδιά σου.
Μόλις φθάσουμε στον προορισμό μας πρέπει αμέσως να ξανακουβεντιάσω με την ταξιδεύτρια...
