σε μας επαφίεται ή δικαίωση αυτού του ονόματος κι αυτό θα συμβεί όταν θα καταλάβουμε πως κάθε τι γύρω μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ομορφιά...είναι τμήμα του συνόλου της και δεν έχει κανείς μας το δικαίωμα να αλλοιώσει αυτή την εικόνα...
(Κινέζικη ποίηση: Li Tai Po 701-762 μ.Χ.)
"...Με τη γαλάζια γραμμή των βουνών στα βορινά
και στην Ανατολή μια νερένια λευκή καμπύλη,
εδώ θα χωριστούμε. Στο μακρύ ταξίδι μου
θα 'μαι σα νερολούλουδο ξεριζωμένο.
Μ' ένα πλεούμενο σύννεφο θα σου στέλνω την έγνοια μου,
κι εσύ το δειλινό να με θυμάσαι.
...Κουνάμε τα χέρια μας γι' αποχαιρετισμό,
και τ' άλογό μου βιάζεται να ξεκινήσει..."
Κική Δημουλά
"...Εσωτερικές ειδήσεις:
Φρόνιμοι οι θόρυβοι στο σπίτι.
Έχει αρχίσει να νυστάζει
αυτή η κουρασμένη αρετή τους.
Το σώμα φόρεσε τη νυχτικιά ψυχή του
ετοιμάζεται να πέσει.
Ήπιαν οι σκιές τον δυναμωτικό τους
τρόπο και μεγαλώνουν στους τοίχους.
Κάποιες ξαφνικές αναλαμπές
που είχε η καύτρα του τσιγάρου
τις κατεύνασε η ψυχίατρος στάχτη.
Τα γυαλιά σου οκλαδόν στο γραφείο
βούδας σε αυτοόραση βαθιά.
Σπουδαία ανακάλυψη του μεγεθυντικού
φακού: κάτω απ' το βλέμμα του
αποθηριώνεται η σκόνη, διογκώνεται
σαν άμμος κι εθεάθη ερημική
να σεργιανάει ολόκληρη αμμουδιά
πάνω στα πράγματά σου.
Εξωτερικές ειδήσεις:
Ο καιρός ήταν σήμερα
λίγο καλύτερος απ' τον χαμένον.
Αλλά επειδή εμένα με λιγώνουν οι μικρές
βελτιώσεις ούτε που τον δοκίμασα καθόλου.
Εορτάσθηκαν πάλι χτες τα γεννέθλια
του ανυπόφορου κάθε έξι μέρες Κυριακή.
Φάρος ανευρέθη, το νόημά του απωλέσθη
μετά των υφάλων.
Έγινε δεκτή η παραίτησή σου.
Κρίμα.
Είχες πολλά ακόμα να χάσεις..."
Κώστας Καρυωτάκης
"...Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού.
Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.
Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρυσμά της. Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια. Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της. Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν. Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου. Οι αύρες μου άγγιζαν τα μαλλιά. Άστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια.. Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.
Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της,
το τραγούδι που δεσμεύει και παρηγορεί.
Είδα πολλά λιμάνια. Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές. Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Άνθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες. Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.
Ύστερα ενύχτωσε. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων.
Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά.
Όλα τ' άλλα - ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος - ένα τεράστιο μαύρο παραπέτασμα..."
