Καθώς βρισκόμουν στον πλανήτη των παγετώνων και με είχε απορροφήσει η ενασχόλησή μου με τα ηλεκτρονικά κυκλώματα του υπολογιστή του σκάφους αλλά και η εγκύμναση του νου και η αυτοσυγκέντρωσή μου, συνέβη κάτι παράξενο...είχα σηκώσει τα μάτια ψηλά και παρατηρούσα το στερέωμα, αυτή τη μαύρη μάζα με τις περίεργες αναλαμπές, όταν διέκρινα σε πολύ μικρή απόσταση να διαχέεται ένα παράξενο γαλαζοπράσινο φως...Έμοιαζε με μικροσκοπικό πλανήτη που είχε ξεφυτρώσει από το πουθενά και αιωρούνταν καταμεσής του στερεώματος...Η παροιμιώδης πια περιέργειά μου για κάθε τι καινούριο σ' αυτόν τον κόσμο του μυστηρίου και των διαρκών εκπλήξεων, έκανε και πάλι το θαύμα της...σε ανύποπτο χρόνο είχα βάλει σε λειτουργία τις τουρμπίνες του φεγγαρόπλοιου και κατευθυνόμουν προς το περίεργο αυτό άστρο...φτάνοντας κοντά παρατήρησα ένα γαλάζιο νεφέλωμα χρώματος γαλάζιου να επικάθεται σχεδόν πάνω στο έδαφος που ξεχώριζε από την πυκνή και πλούσια βλάστησή του...απ' αυτό το νεφέλωμα και την αντανάκλαση του πλησιέστερου ήλιου του γαλαξία πάνω του και σε συνδυασμό με την διάθλαση του φωτός μέσα στη βλάστηση του πλανήτη, προερχόταν και η γαλαζοπράσινη δέσμη φωτός που διασκορπιζόταν στον γύρω από τον πλανήτη σκοτεινό θόλο του διαστήματος...προσεδάφισα το σκάφος και κατέβηκα όσο μπορούσα πιο γρήγορα...η περιέργειά μου μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο...άρχισα να βαδίζω προς μία κατεύθυνση χωρίς συγκεκριμένο λόγο...το τοπίο ήταν πανέμορφο αλλά όπου κι αν έστρεφα το βλέμμα μου έμοιαζε πανομοιότυπο...ξεχώρισα ένα μονοπάτι που έδειχνε να ανηφορίζει προς κάποιο λόφο και συνέχισα την πορεία μου...πρέπει να περπατούσα ώρα πολύ όταν κατάλαβα ότι έχω ανέβει σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο...και τότε, ανάμεσα στα γαλανά σύννεφα, το είδα...
