θα παραμείνει εκεί για λίγο μόνος του, για να ασχοληθεί απερίσπαστος με κάποιες εξαιρετικά λεπτές εργασίες πάνω στο σκάφος και κυρίως στον ηλεκτρονικό του εγκέφαλο (του σκάφους φυσικά, χα χα).
Είναι εργασίες σχετικές με την ταξινόμηση σκέψεων που κάνουν όλα τα όντα σε κάποιες δεδομένες φάσεις της ζωής τους...εδώ έχουμε να κάνουμε με ταξινόμηση σκέψεων του...υπολογιστή ταξιδίου του φεγγαρόπλοιου
(ναι, υπάρχει και τέτοιος)...μη κάνετε σύγχιση με τις σκέψεις του κυβερνήτη...αυτές είναι ταξινομημένες...όσες έχει δηλαδή...
Ο αστεροειδής των παγετώνων-έτσι λέγεται αυτό το απομονωμένο ουράνιο σώμα που θα προσαράξει το παράξενο σκαρί μας-προσφέρεται για τέτοιου είδους εργασίες, επειδή λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών που επικρατούν αποφεύγεται κάθε περίπτωση υπερθέρμανσης του ηλεκτρονικού εγκέφαλου και των...αρτηριών του (βλέπετε καλωδιώσεών του)...εσείς μπορείτε να χαλαρώσετε και να διασκεδάσετε στον πλανήτη της φαντασίας που άλλωστε έχει τόσα πολλά να σας προσφέρει...ίσως η στάση στον αστεροειδή των παγετώνων να μπορούσε να γίνει μετά την αναχώρισή μας από τον πλανήτη της φαντασίας και να τον επισκεπτόμαστε όλοι μαζί...όμως υπάρχει σοβαρός κίνδυνος, αν πατηθούν τα εδάφη του από πολλά ζευγάρια πόδια ταυτόχρονα, να δημιουργηθεί η υπερθέρμανση που θέλουμε να αποφύγουμε, να λιώσουν οι πάγοι και να βρεθούμε όλοι μαζί στο κενό...καλή σας διασκέδαση λοιπόν και καλή δουλειά και άσκηση στον κυβερνήτη...ραντεβού σε λίγες αστρικές μέρες...
όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα, η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατεύονταν. Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο.
Δυο φωνές μου μιλούσαν. Η πρώτη, ύπουλη και σταθερή, έλεγε: "Η Γη είναι ένα γλύκισμα ωραίο, μπορώ (και η ευχαρίστησή σου θα 'ναι τότε χωρίς τέλος!) να σου δώσω μιαν όρεξη παρόμοια μεγάλη". Και η δεύτερη: "Έλα! ω, έλα στο ταξίδι των ονείρων, πέρα από το δυνατό, πέρα από το γνωρισμένο!". Και η φωνή αυτή τραγουδούσε όπως ο άνεμος στις ακρογιαλιές, φάντασμα που κλαυθμυρίζει και κανείς δεν ξέρει πούθε ήρθε, που χαϊδεύει το αυτί
κι όμως το τρομάζει. Σου απάντησα: "Ναι γλυκιά φωνή!".
Από τότε κρατάει αυτό που μπορεί, αλίμονο! να ειπωθεί πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω από τις σκηνοθεσίες της απεράντου υπάρξεως, στο μελανότερο της αβύσσου, βλέπω καθαρά κόσμους παράξενους και, θύμα εκστατικό της οξυδέρκειάς μου, σέρνω φίδια που μου δαγκάνουν τα πόδια. Κι από εκείνο τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά, καθώς οι προφήτες, την έρημο και τη θάλασσα, γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές, βρίσκω μια γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί, νομίζω πολλές φορές για ψέματα τις αλήθειες και, με τα μάτια στον ουρανό, πέφτω σε γκρεμούς.
Αλλά η Φωνή με παρηγορεί και λέει: "Κράτησε τα όνειρά σου.
Οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!"..."
CHARLES BAUDELAIRE
Κώστας Καρυωτάκης
"...Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα.
Κοντόφθάλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ
για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.
Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων,
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου.
Ο Σάντσος λέει: "δε στο 'λεγα;" μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων μένουνε και: "Σάντσο, τ' άλογό μου!".
Έτσι αν το θέλει ο Θερβαντές - εγώ τους είδα μέσα
στην μιαν ανάλγητη Ζωή, του Ονείρου τους ιππότες
άναντρα να πεζέψουνε και με πικρήν ανέσα,
με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν' απαρνηθούν τις πρώτες.
Τους είδα πίσω να 'ρθουνε - παράφρονες, ωραίοι
ρηγάδες που επολεμήσανε γι' ανύπαρχτο βασίλειο -
και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικά πως ρέει,
την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!..."
Κώστας Καρυωτάκης
"...Ατσάλινος και σοβαρός απάνω στ' αχαμνό του
το άλογο, του Θερβαντές ο ήρωας περνάει
και πίσω του, στο στωικό γαϊδούρι του καβάλα,
ο ιπποκόμος του ο χοντρός αγάλια ακολουθάει.
Αιώνες που ξεκίνησε κι αιώνες που διαβαίνει,
με σφραγισμένα επίσημα, ερμητικά τα χείλια
και με τα μάτια εκστατικά, το χέρι στο κοντάρι,
πηγαίνοντας στα γαλανά της Χίμαιρας βασίλεια.
Στο πέρασμα τ' ατσάλινο του σκιάχτρου από τις στράτες
του κόσμου, τις πολύβοες, οι άνθρωποι γυρνάνε,
τον δείχνει ο ένας τ' αλλουνού κι ειρωνικά γελάνε...
Ω, ποιητή! στο διάβα σου παρόμοια οι κοινοί
ανθρώποι χασκαρίζουνε. Άσε τους να γελάνε:
Οι Δον Κιχώτες πάν' μπροστά - κι οι Σάντσοι ακολουθάνε..."
Paul Verlaine
"...-Μπα! Και η μοίρα μας έγινε πεζή.
Αν θέλετε, πεθαίνουμε μαζί;
-Σπανία η πρόταση, ορισμένως.
-Ωραίο το σπάνιο. Λοιπόν εμπρός.
Ο τρόπος θαυμάσιος και ο καιρός.
-Χι! χι! χι! Απογοητευμένος!
-Ίσως. Αλλά προπάντων εραστής
άψογος. Ανέκαθεν ιδεαλιστής.
Να πεθάνουμε τώρα ελάτε.
-Περισσότερο ειρωνεύεστε, θαρρώ,
παρά όσο κάνετε τον τρυφερό.
Πάψετε, κύριε,αν αγαπάτε.
Έτσι το βράδυ 'κείνο απάνω στη
χλόη και στ' άνθη απάνω καθιστοί,
δυο περίεργοι ερωτευμένοι
αναβάλανε τέτοιο ζηλευτό
θάνατο κι απομείνανε γι' αυτό
- χι! χι! χι! - καταγοητευμένοι..."
