Εδώ, στο αχανές διάστημα, συμβαίνουν αλλόκοτα πράγματα...οι επιρροές που δέχονται όσοι ταξιδεύουν στις ανεξερεύνητες γωνιές του, ποικίλουν τόσο σε εναλλαγές συναισθημάτων, όσο και σε συγκομιδή εμπειριών...από το ζενίθ στο ναδίρ και τούμπαλιν...και έχει την εξήγησή του αυτό το φαινόμενο, δεν είναι τυχαίο...πρώτα πρώτα έχει να κάνει με το είδος των ανθρώπων και των λοιπών όντων του διαγαλαξιακού στερεώματος...κανενός η παρουσία δεν είναι τυχαία σε τούτες τις κοσμικές διαδρομές...κανείς "τυχαίος" δεν αποφασίζει ένα τέτοιο ταξίδι σε μια εποχή που αρέσκεται να καταπίνει όνειρα κι ονειρευτές...έτσι, δεν απομένει παρά να κοιτάξει ο καθένας βαθιά μέσα του για να μπορέσει να ανακαλύψει τα κοιμισμένα όνειρά του πριν κι αυτά καταδυθούν στα βάθη του εσώτερου όντος που κυβερνά τις ζωές μας και αποτελέσουν τροφή για να θεριέψει και να καταβροχθίσει τις προσδοκίες μας... "...Πρέπει να υπάρχει μέσα σου το χάος για να γεννήσεις το αστέρι που χορεύει..." ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΖΟΡΑΝ (στίχοι: Blue Dream) Δέκα χειμώνες σαν τον κλέφτη στη Βαγδάτη ζούσε το όνειρο του Ζόραν του υπνοβάτη ύστερα, ήρθ' ένα σύννεφο, ένας κατακλυσμός σε χίλια σκίστηκε κομμάτια ο ουρανός. Πήρε στη δίνη του ότι ήταν αταξίδευτο σ' ένα ταξίδι για φευγάτους, απερίγραπτο πέρασαν θάλασσες, ωκεανούς, μήκη και πλάτη πως μοιάζαν όλα ουτοπία, αυταπάτη. Κόπασε ο άνεμος, γαλήνεψαν οι μοίρες το σύννεφο χαμήλωσε σε ηφαίστειου κρατήρες κατέβηκε το όνειρο και κοίταξε στη δύση ουράνιο τόξο έβγαινε και χάιδευε τη φύση. Γονάτισε και έφτιαξε από λάβα μια καρδιά στα δυο τα στήθη έσκισε, την έκρυψε βαθιά περπάτησε σε δάση, ξάπλωνε στις σημυθιές στο νου του στριφογύριζαν αλήθειες και ψευτιές. Ξημέρωνε όταν έφτασε στου Ζόραν το κρεβάτι πήρε ξανά τη θέση του στου ύπνου το παλάτι μα, ο Ζόραν είχε, όπως συνήθιζε, τη νύχτα σηκωθεί κι αφού δεν βρήκε τ' όνειρο στην τρέλα είχε χαθεί.
				Σιγοτραγουδώντας στη σιγαλιά...