Ζητώ να με συγχωρέσετε...δεν ξέρω τι με πιάνει κάθε φορά και θέλω να παρατείνω όσο γίνεται περισσότερο την παραμονή όλων μας σ' αυτόν τον μαγευτικό πλανήτη...για να μπορέσουμε να ρίξουμε ακόμα πιο πολλές κλεφτές ματιές μέσα στη ζωή των ευτυχισμένων αυτών πλασμάτων του σύμπαντος...να μαζέψουμε εικόνες για να μας συντροφεύουν στο υπόλοιπο της διαδρομής μας, αλλά και εμπειρίες...γιατί όποιου δεν του επέτρεψε ο εγωισμός του να διδαχτεί από τα παιδιά, δεν θα μάθει ποτέ τίποτα στη ζωή του...

"...Μικρή πατρίδα, παιδική πατριδογνωσία του μεγάλου και αξεδιάλυτου αινίγματος, αυτού που ψιθυρίζουν οι ποιητές στου θεού τ' αυτί, αυτού που τη λύση τα μικρά παιδιά ξέρουν και τραγουδούν στα δελφίνια του πελάγου και στα Αυγουστιάτικα άστρα. Μόνο λυγμούς αναγνωρίζω και δάκρυα φανερωμένα στης ομορφιάς σου το σπαραγμό, ζωή εσύ, ακριβή κι απέραντη, τέχνη μυστική αυτών που προηγήθηκαν και χρέος φανερό όσων ακολουθούν. Όπως στον Επιτάφιο..." ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΔΡΕΟΥ - ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

"...Αφήλιο, είναι αστρονομικός όρος και σημαίνει το πλέον απομακρυσμένο σημείο ενός πλανήτη κατά την τροχιά του γύρω από τον ήλιο. Εδώ, σημαίνει την ανάγκη για επικοινωνία που γεννά η απόσταση, την επιθυμία για φως που προκαλεί το σκοτάδι και την αλύτρωτη αγάπη για ζωή που προκαλεί το "τώρα" και ο θάνατός του. Έτσι, η παρέα μας μπήκε σ' ένα τρενάκι, για να διανύσει τη δική της απόσταση στο χρόνο και στο χώρο...Αυτό, ξεκίνησε χοροπηδώντας. Οι γραμμές ένα σκοπό σιγοσφύριζαν... Τριγύρω ιστορίες σκορπισμένες κι εμείς ανάμεσά τους περαστικοί, μες στο χάρτη τριγυρνώντας, στο τζάμι μας τα χνώτα κι η βροχή, σαν μουσική..." ΝΙΚΟΣ ΖΟΥΔΙΑΡΗΣ - ΑΦΗΛΙΟ

ΛΑΥΡΙΟ Διονύσης Σαββόπουλος "...Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά στην αγορά στο Λαύριο είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά κι όλο φοβάμαι το αύριο. Πως να κρυφτείς απ' τα παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα. Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας μα ο χρόνος ο αληθινός σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος μα ο χρόνος ο αληθινός είν' ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός. Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά μα ούτε και στους μεγάλους πέι καιρός που έχω μάθει ξαφνικά πως είμαι ασχημοπαπαγάλος. Πως να τα κρύψεις όλ' αυτά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά όταν γυρνάς μέσα στην πόλη..."

"...Άλλος τόπος, όπου λέγονταν πολλά παραμύθια, ήταν η θάλασσα. Εκεί, στην ακρογιαλιά ή μέσα στην τράτα, καθώς οι τρατάρηδες περίμεναν γύρω απ' τη φωτιά ή τη ναυτική λάμπα να 'ρθει η ώρα για τα δίχτυα ή όταν οι γεμιτζήδες ταξίδευαν ανοιχτά στο πέλαγος, μαζεύονταν όλοι στην πλώρη του καϊκιού κι έλεγαν παραμύθια για να περνάει η ώρα και να ξεχνιούνται. Μεγάλα και ωραία παραμύθια ακούγονταν εκεί. Επίσης, είναι γνωστό, πως πολλοί καραβοκύρηδες μίσθωναν γέρους παραμυθάδες για να ψυγαγωγούν το πλήρωμα στα μακρινά ταξίδια. Πάντως, όσο κρατάει το παραμύθι, δεν επιτρέπεται κανένας να το διακόψει..." ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ - Η ΒΟΥΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

"...Ο μάγος της πόλης μπορεί να βρίσκεται δίπλα σας και να μη τον διακρίνετε, γιατί δεν ξεχωρίζει από τους άλλους ανθρώπους. Ο μάγος της πόλης μπορεί να είναι αυτός που φεύγει, αυτός που έρχεται, αυτός που σας κάνει να γελάτε και να κλαίτε, ν' απορείτε και να θυμώνετε. Ο δικός μου μάγος ξεκίνησε μια Δευτέρα, στον όμορφο τον τόπο, μου είπε μια λέξη για τη ζωή μα, δε μου είπε τ' όνομά του. Ζήτησε μιαν αγάπη και χόρεψε ένα ζεϊμπέκικο όπως εκείνος ήξερε. Μεταμορφώθηκε σε αλχημιστή, μπήκε σ' ένα καράβι και βγήκε στη στεριά. Συνάντησε τα τσογλάνια της πρώτης του άνοιξης και θέλησε τον κόσμο όλο. Πέρασαν χρονάκια πολλά κι ύστερα εξαφανίστηκε, γιατί ήταν παιδάκι αλλιώτικο..." ΜΙΝΩΣ ΜΑΤΣΑΣ - Ο ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΖΟΡΡΟ Νένα Βενετσάνου "..."Σύννεφο κακό μες στον ουρανό θα 'μαι η μαμά, θα 'σαι το μωρό". "Καίει το μπαλκόνι μας σαν φωτιά θα 'μαι ο θεός, θα 'σαι πυρκαγιά". "Άγριος δράκοντας ρίχνει κεραυνούς και στον κάυσωνα χάθηκε ο παπούς". "Πόσο νευρικοί είναι οι γονείς θα 'μαι ο Κινγκ Κονγκ, θα 'σαι ο Ηρακλής". "Δεν θα δούμε φέτος ακρογιαλιές έλα να τις βάψουμε με μπογιές". "Όλα είν' ακριβά λέει ο μπαμπάς είμαι ο Ζορρό, μην το μαρτυράς". "Έφτασε στρατός στο διάστημα άγριοι αρχηγοί με παράσημα". "Κάποιος έρχεται, κρύψου μη μας δει πάρε τα φλουριά, δως μου το σπαθί". "Θα το θάψω μέσα στην έρημο στα υπόγεια με το θησαυρό". "Βάλε με στην άμμο να κοιμηθώ και την τρίτη μέρα θ' αναστηθώ". "Θα εμφανιστώ με μιαν άμαξα και θα καθαρίσω τη θάλασσα". "Βάλε τους μεγάλους στον πύραυλο για να τους αδειάσουμε στον ουρανό". "Μην κλαις κουτή κι άστους να λεν' θα 'μαι βασιλιάς, θα 'σαι ο Ρομπέν..."

"...Προχωράμε ανταλάσσοντας ανεπάρκειες με τους αγαπημένους μας και το πιο όμορφο παραμύθι είναι εκείνο με το λυπημένο τέλος. Είναι το μόνο παραμύθι που σε βάζει στον πειρασμό να το πιστέψεις..." ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ - ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΛΥΠΗΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ

25ος παράλληλος