Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
"...Είδα ένα όνειρο, όνειρο κι αυτό...
Άκουγα κάτι παράξενα τραγούδια.
Σε γκρίζες παραλίες
ανάβανε ηλεκτρικά λουλούδια
κι ένας άνεμος ζεστός
με τύλιγε θυμάμαι...
Λουλούδια που παίρναν τη λάμψη τους
από τα πλοία των απάνω ωκεανών.
Θάλασσες...
Θάλασσες βουβές μέσα στην ερημιά.
Μέσα στην ερημιά,
μέσα στη μοναξιά του τίποτα.
Περαστικοί μετεωρίτες
διασταυρώνουνε τροχιές
με θαλαμίσκους του 60,
με πεθαμένους αστροναύτες
με θαλαμίσκους του 60 ξεχασμένους.
Το SOS ακόμα αναμμένο.
"Do you read me?
Do you read me?
Do you read me down there?
I' m calling earth"..."
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
"...Μες στο κλειστό δωμάτιο
μπορείς να βρεις
ότι δεν τόλμησες ποτέ
να ονειρευτείς δεν τόλμησες
και ότι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες
να βγαίνει αληθινό.
Όλα είν' εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες στο κλειστό δωμάτιο
όλα και τίποτα.
Αγάλματα θεών λησμονημένων
και της Ελένης το πουκάμισο
όλα είν' εκεί κι άλλα πολλά
που κάποτε φαντάστηκες.
Ο φόβος του Χριστού
στον κήπο της Γεστθημανής
τα βήματα της θλίψης του
της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων
και οι χαμένοι στόχοι τους
το ψύχος το δριμύ των χωρισμών.
Το διαμαντένιο αηδόνι
του βασιλιά της Κίνας
σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ
απ' άγνωστες φυλές
κι εφηβικά κορμιά
και καλοκαίρια γαλανά
θάνατοι και φωτιές
κι αόρατη ομορφιά.
Μες στο κλειστό δωμάτιο
υπάρχουν όλα
αν έχεις μάτια να τα δεις
αν έχεις χέρια να τ' αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί
να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας ολάνοιχτος
γυρεύοντάς τα..."
Ελευθερία Αρβανιτάκη
"...Είναι κάτι αγάπες μου
που σηκώνω στις πλάτες μου
είναι χέρια που κράτησα
-κράτα με-
σαν πουλάκια τ' άφησα.
Είναι κάτι στον άνθρωπο
τρυφερό και απάνθρωπο
και ο κόσμος παράξενος
-γυάλινος-
σκοτεινός και διάφανος.
Είν' ο κόσμος δύσκολη γραφή
όλο σβήνεται
κι αν δεν διαβαστεί με την αφή
τίποτα δεν γίνεται.
Είναι λύπες που ξέχασα
και χαρές που δεν έζησα
είναι χρόνια που φύγανε
-μίλα μου-
πες μου που να πήγανε.
Είναι φίλοι που χάθηκαν
και φωνές που μου στάθηκαν
είναι μάτια που φίλησα
-μάτια μου-
κι από φως ξεχείλισα.
Είναι σπίτια που έχασα
και ποτέ δεν τα ξέχασα
ένα σχήμα που μπόρεσα
-σώμα μου-
κι άλλα που δεν χώρεσα.
Είναι κάτι στον άνεμο
μυστικό και παράνομο
που τρελαίνει τα σώματα
-πόνα τα-
με σκιές και χρώματα..."
Αρλέτα
"...Στης σχιζοφρένειας τον καιρό γεννήθηκα κι εγώ
πότε πετάει, πότε περπατάει
και πότε σούρνεται στους δρόμους και με κυνηγάει.
Στης σχιζοφρένειας τον καιρό δεν ξέρω, δεν ρωτώ
ποιος θα νικήσει, ποιος θα φαγωθεί
κρύβομαι μέσα στη σπηλιά μου και τρέμω μη με βρει.
Σε κρύο κι άστατο καιρό γεννήθηκα κι εγώ
χρώματα αλλάζω, ψέμματα σκρπάω
μη με τρομάξεις γιατί αμέσως σε πετροβολάω.
Σ' αυτό το δίσεκτο καιρό γεννήθηκα κι εγώ
μπερδεύτηκα κι ως να ξεμπερδευτώ
ξέχασα κάπου την ψυχή μου και ψάχνω να τη βρω.
Στης σχιζοφρένειας τον καιρό θα 'ρθω για να σε βρω
γωνία Συμπληγάδων και Γκρεμού
να κάνουμε ένα ταξιδάκι κι ας είναι του χαμού..."
Δήμητρα Γαλάνη
"...Πάρε με νύχτα, πάρε με
στων αστεριών το άρμα
να σεργιανίσω μια ψυχή
που τυραννάω καιρό.
Στον κόσμο αυτό παιδεύτηκα
γιατ' ήρθα μ' ένα κάρμα
το πάρα πέρα απ' τη ζωή
να μάθω ν' αγαπώ.
Ατομική μου ενέργεια
κι ανάσα μου στα χείλη
την πρώτη ουσία στην αρχή
σηκώστε με να δω.
Όχι από περιέργεια
μα δεν χωράω στη ύλη
και τούτη η ψεύτρα η εποχή
την έχει για θεό.
Δίνε μου κόσμε, δίνε μου
το πιο θλιμμένο ώπα
να στο γυρίσω μια στροφή
με σώμα ευγενικό.
Κι αν είναι από το είναι μου
κι απ' την καρδιά που το 'πα
να γίνει η αγάπη προσευχή
και στάχτη το κακό..."
