***1/2

Jak sie okazalo jest to ostatnia plyta The Wildhearts. Po blisko pieciu latach dzialalnosci Ginger- wokalista, lider i tworca prawie calego repertuaru postanowil rozwiazac zespol. P.H.U.Q. nie przynosila spodziewanych zyskow, wiec ich firma plytowa odmowila dalszej promocji.
Grupa znalazla sie w dlugach i w czasie, gdy jest pisana recenzja przygotowuje sie do porzegnalnego tournee.
P.H.U.Q. to zbior melodyjnych hard rockowych utworow. Takie skrzyzowanie Red Hot Chili Peppers i Slade. Jezeli juz w ktorejs z piosenek znajduja sie bardziej skomplikowane rytmy lub riffy gitarowe, to zawsze po nich nastepuje refren z przyjemna linia melodyczna. Tak jest np. w Caprice, w ktorym jest troche z Red Hotow a nawet z Metallici oraz w Be My Drug. Ten drugi zaczyna sie jak nastrojowa ballada. Pozniej jest chwila gitarowego czadu i refren, w ktorym
The Wildhearts lagodza nieco brzmienie dzieki uzyciu gitar akustycznych.
Typowa rockowa ballada jest In Lilly's Garden. Najszybsza i najbardziej halasliwa piosenka na P.H.U.Q. Jest Woah Shit, You Got Through dorownujaca tempem Ace Of Spades Motorheadu. I Wanna Go Where The People Go - utwor z pierwszego i chyba ostatniego singla z tej plyty, rownie dobrze moglby sie znalezc na najnowszym longplayu Green Day. W Anglii cieszyl sie powodzeniem, o czym swiadczy debiut w pierwszej dwudziestce listy przebojow.

To co laczy poszczegolne utwory to charakterystyczne harmonie wokalne w kazdym z refrenow a czesto rowniez w poszczegolnych zwrotkach. Przypominaja nieco to co robil kiedys The Wonder Stuff. Plyte konczy krotki swingowy zart muzyczny. Przy akompaniamencie gitary akustycznej, fortepianu i kontrabasu Ginger spiewa- Don't Worry About Me, I'll Be Alright, jakby przewidujac przyszlosc.

by Grzegorz K Kluska
sierpien 1995