สุวรรณา    บำเพ็ญเกียรติกุล
คอลัมนิสต์หนังสือพิมพ์ "งานกับคน" มีผลงานบทความดีๆเกี่ยวกับสังคมมาฝาก

บทความ

เรื่องสั้น

เรื่องที่อยากเล่า
“หน้าแตก … จริง ๆ”

              เมื่อประมาณ (หลายปีมาแล้ว) สมศรีได้รับบัตรเชิญให้เข้าชมงานนิทรรศการแสดงสินค้าด้านไอที ที่จัดขึ้นโดยความร่วมมือจากบริษัทต่าง ๆ ภายในงานมีการจัดแสดงสินค้ามากมายหลากหลายชนิด อาทิเช่น คอมพิวเตอร์ พริ้นเตอร์ และอื่น ๆ ล้วนแล้วแต่เป็นเทคโนโลยีใหม่ ๆ ทั้งนั้น แต่ละบริษัทที่นำสินค้ามาแสดง ก็จะมีกลยุทธ์ต่าง ๆ ในการเรียกร้องความสนใจจากผู้ชมที่เดินผ่านไปผ่านมาเป็นจำนวนมาก เพื่อให้เข้าชมสินค้าในบูธของตน ซึ่งในแต่ละบูธ นอกจากจะมีพนักงานขายและพนักงานสาธิต แล้ว ก็ยังมีเจ้าหน้าที่ระดับบริหารรวมอยู่ด้วย

               สมศรีก็เดินมาถึงบูธหนึ่ง มีการตกแต่งภายในบูธอย่างสวยงาม ด้านในมีเกมส์ให้เล่น มีการแจกของรางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ มีการสาธิตการใช้อุปกรณ์ต่าง ๆ ส่วนด้านนอกเป็นการแสดงชุดคอมพิวเตอร์มัลติ มิเดียชุดใหญ่ มีอุปกรณ์ครบชุดเลยทีเดียว และแล้ว … ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านในบูธ ท่าทาง ดีมาก ใส่สูท ดูภูมิฐาน ดูออกทันทีว่า ต้องเป็นผู้จัดการแน่ ๆ ..

               สมศรีบอกกับวิชัยและสีดาว่า “สงสัยจะเป็นระดับบริหารแน่ ๆ เลย”

                                        สีดา: “นั่นสิ ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าทุกคนเลยนะ แต่งตัวก็ดี๊ดีล่ะ”

วิชัย: “ท่าทางจะเก่งคอมพิวเตอร์นะเธอ ดูสิ .. เดินออกมานั่นแล้วสงสัยจะมาสาธิตการใช้เครื่องนี้ล่ะมั้ง”

               ชายคนนั้นเดินมายืนอยู่ตรงคอมพิวเตอร์ชุดใหญ่นั่นจริง ๆ ตอนนี้มีคนรอดูการสาธิตมากพอ สมควร รวมทั้งสมศรี วิชัย และสีดา

               ทุกคนรอดูอย่างสนใจ แล้วชายคนนั้นก็ประกาศว่า “สวัสดีครับ ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน” และยังไม่ทันที่ชายคนนั้นจะพูดอะไรต่อ สมศรีก็ลงไปนั่งหัวเราะงอกลิ้งอยู่บนพื้นหน้าบูธนั่นเอง คนอื่น ๆ ก็พากันหัวเราะเหมือนกัน แต่เสียงไม่ดังเหมือนสมศรี จนวิชัยกับสีดาต้องช่วยกันลากสมศรีออกจากบูธ …

สมศรี: จะไม่ให้หัวเราะได้ยังไง เธอคิดดูสิ ก็ตอนที่ผู้ชายคนนั้นพูด เค้าดันหยิบเม้าส์ที่วางไว้ข้างลำโพงขึ้นมาพูด คงคิดว่าเป็นไมรโครโฟนล่ะมั้ง?

สีดา: นั่นน่ะสิ ป่านนี้เค้าคงอายน่าดูแล้ว ก็เธอดันหัวเราะซะดังลั่นเลย ทำให้คนอื่น ๆ ที่ยืนดูพลอยหัวเราะไปด้วย

… แล้ว 3 คนก็หัวเราะต่ออีก เพราะมันขำจริง ๆ นึกไปแล้วสมศรีก็อดสงสารคนนั้นไม่ได้ เพราะเค้าคงอายจริง ๆ ด้วยล่ะ

เรื่องจริงเรียบเรียงโดย สุวรรณา บำเพ็ญเกียรติกุล

"คำเรียง"
ความรัก คืออะไร?

เป็นคำถามที่อมตะ ที่ใคร ๆ ก็ตอบได้

ความหมายของแต่ละคนย่อมแตกต่างกันออกไป

บ้างก็ว่า ความรัก คือ การให้

บ้างก็ว่า ความรัก คือ การให้อภัย

บ้างก็ว่า ความรัก คือ ความเข้าใจ

บ้างก็ว่า ความรัก คือ การให้ความรู้สึกที่ดีต่อกัน

หลากหลายนิยามตามความรู้สึกของแต่ละคน

ถ้าโลกใบนี้ มีแต่ความรักที่ทุกคนมีให้ต่อกันอย่างที่ให้ความหมายกันไว้

ก็คงไม่มี "ความทุกข์" ที่เกิดจากความรัก ...

บางที "ความทุกข์จะไม่เกิด

ถ้าเราไม่ปล่อยให้นิยามความรัก...เป็นเพียง "คำพูด"

คำเรียงโดย  สุวรรณา  บำเพ็ญเกียรติกุล

คำเรียงสไตล์ส่วนตัว
“จงอย่าดูถูกตัวเอง”

“ในชีวิตการทำงานของแต่ละคนย่อมได้รับโอกาสที่ไม่เหมือนกัน”
ก้าวไปทีละขั้น
อาจไปถึงจุดหมายช้ากว่า …
แต่สิ่งที่ได้รับ คือ รากฐานที่แข็งแรง มั่นคง และเต็มไปด้วยประสบการณ์
ทฤษฏีเพียงอย่างเดียว ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้ทั้งหมด
การเรียน กับ การเรียนรู้ ย่อมแตกต่างกัน
การเรียน ได้มาจากตำรา เปรียบเสมือนภาคทฤษฏี หาซื้อได้ทั่วไป
แต่การเรียนรู้ เปรียบเสมือนภาคปฏิบัติ ที่หาได้จากประสบการณ์ในชีวิต
คนเราต่างจิต ต่างใจ ต่างมุมมอง
คนที่เรียนเก่ง อาจทำงานไม่เก่งก็มี
คนที่เรียนไม่เก่ง แต่ทำงานเก่งก็มี
แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนมีเหมือนกัน ก็คือ “คุณค่าในตัวเอง”
จงอย่าเปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่น
แต่จงแข่งขันกับตัวเอง…
ความสามารถของคนไม่ได้ขึ้นอยู่กับการเรียนเพียงอย่างเดียว
จงเก็บเกี่ยวประสบการณ์ชีวิตเท่าที่จะทำได้ไว้ให้มาก ๆ
เพราะเมื่อเวลาผ่านไป … เราจะรู้สึกว่า ที่ผ่านมานั้น
… ไม่เสียดายเลย …”

ผู้เขียน / สุวรรณา บำเพ็ญเกียรติกุล

7smooth.com