De tijdlijn van de
islamitische kruistochten
De waarheid over
het islamitische imperialisme
James M. Arlandson
Historische feiten vertellen ons dat de
islam imperialistisch was en dat nog steeds wil zijn, al was
het alleen om religieuze redenen. Moslimpropagandisten willen bijvoorbeeld graag de
islamitische wetgeving over de gehele wereld invoeren.
Historische feiten vertellen dat de islam, inclusief
Mohammed, haar eigen kruistochten voerde tegen het
christendom, lang vóór de Europese kruistochten.
Vandaag de dag beweren moslimpolemici en
-missionarissen, die geloven dat de islam de beste religie
ter wereld is dat het Westen de islamitische landen gestolen
heeft en dat (alleen) het Westen imperialistisch is; ze
lijken te impliceren dat deze landen sinds mensenheugenis in
handen van moslims zijn geweest, wellicht al sinds Adam en
Eva.
Een moslim e-mailer schreef me over het
ontwikkelde westen en de onontwikkelde islamitische landen:
“Jullie hebben onze landen gestolen” waarna hij de toets met
het uitroepingsteken langdurig indrukte. Dus imperialisme, een woord dat bovennatuurlijke proporties
heeft bereikt, alle discussie overbodig maakt en alle vragen
beantwoordt, verklaart waarom de islamitische landen het
Westen niet hebben kunnen bijhouden. De e-mailer keek echter
niet naar binnen, als of zijn eigen cultuur of religie
misschien een rol spelen. In plaats daarvan is het altijd de
schuld van het Westen.
Westerlingen, zelfs academici, zijn het eens
met het idee dat alleen het Westen agressief was. Het lijkt
alsof de islam altijd onschuldig en passief is. Het is
moeilijk te achterhalen wat de oorzaak is van deze westerse
zelfhaat. Het is echter een pathologie die westerlingen meer
lijkt te raken dan andere mensen op de wereld. Deze
antiwesterse pathologie uit zich in de westerse haat voor de
Europese kruistochten in de middeleeuwen.
Toegegeven, er is veel om je van af te keren
in de Europese kruistochten. Als het wordt vergeleken met de
missie en het geestelijke ambt van Jezus en de eerste
generaties van christenen dan geven de kruistochten een
slechte indruk. Maar lanceerden de Europeanen de eerste
kruistochten op dwaze en bloeddorstige en irrationele manier
of waren er meer dringende redenen? Waren zij de enigen die
militant waren? Het doel van dit artikel is niet het
rechtvaardigen of verdedigen van de Europese kruistochten,
maar om ze gedeeltelijk uit te leggen - hoewel geleerden een
heel eind kunnen gaan in het verdedigen en rechtvaardigen
van de kruistochten.
In dit artikel betekent het woord
“kruistocht” in een islamitische context heilige oorlog of
djihaad. Het wordt gebruikt als een tegenwicht voor de
moslimbeschuldiging dat alleen de Europeanen kruistochten
voerden. Moslims lijken te vergeten dat zij hun eigen hadden,
verscheidene eeuwen voordat de Europeanen die van hun
lanceerden als een verdediging tegen de islamitische
expansie.
Deze gedeeltelijke tijdlijn gaat tot het
eerste Europese antwoord op islamitisch imperialisme wanneer
paus Urbanus II zijn eerste kruistocht lanceert in 1095.
De tijdslijn blijft voornamelijk binnen de tijdslijn
van het Grotere Middenoosten. De vetgedrukte data zijn van
speciaal belang om vroege islamitische wreedheden, hun
geloof in het heroïsme van oorlogvoering, of de politiek van
vandaag te onthullen.
De islamitische kruistochten waren zeer
succesvol. De Byzantijnse en Perzische Rijken putten
zichzelf uit met vechten en ze creëerden zo een machtsvacuüm.
In dit vacuüm raasde de islam.
Na de tijdlijn worden twee vragen gesteld
die uitvoerig beantwoord zullen worden.
De Tijdlijn
630 – Twee jaar vóór Mohammeds dood na een
koorts, lanceert hij de Taboek-kruistochten waarin hij met
30.000 djihadisten optrok tegen de Byzantijnse christenen.
Hij hoorde van een enorm leger dat samentrok om Arabië aan
te vallen, maar dit bleek echter een vals gerucht te zijn.
Dit Byzantijnse leger materialiseerde nooit. Hij
keerde om en ging weer terug naar huis, maar niet zonder
“overeenkomsten” met de noordelijke stammen te sluiten. Zij
konden het “voorrecht” genieten om onder islamitische
“bescherming” te leven (lees: niet aangevallen te worden
door de islam) als ze een belasting betaalden.
Deze belasting zette de toon voor Mohammeds politiek en
later die van de kaliefen. Als de aangevallen stad zich niet
tot de islam wilde bekeren dan betaalde ze een djizja
belasting. Als men zich bekeerde betaalde
men een zakaat belasting. In elk geval vloeide er
geld terug naar de islamitische schatkist in Arabië of naar
de locale moslimgouverneur.
632-634 Onder het kalifaat van Aboe Bakr heroveren en
veroverden de moslimkruisvaarders soms voor de eerste keer
de polytheïsten van Arabië. Deze Arabische
polytheïsten moesten zich bekeren tot de islam of sterven.
Ze hadden niet de keus in hun geloof te blijven en een
belasting te betalen. Islam staat geen religieuze vrijheid
toe.
633 De moslimkruisvaarders, geleid door
Chalid Al-Walied, een superieure maar bloeddorstig
aanvoerder, die door Mohammed werd omschreven als het Zwaard
van Allah om zijn wreedheid in de strijd (Tabari 8:158 /
1616-17), veroveren de stad Oellais langs de rivier de
Eufraat (wat tegenwoordig Irak is). Chalid nam gevangen en
onthoofde zoveel mensen dat een nabij gelegen kanaal waarin
het bloed stroomde ‘bloedkanaal’ genoemd
werd. (Tabari 11:24 / 2034-35)
634 Bij de slag van Jarmoek in Syrië versloegen de
moslimkruisvaarders de Byzantijnen. Vandaag de dag put Osama
bin Laden inspiratie uit deze nederlaag en in het bijzonder
uit een anekdote over Chalid Al-Walied. In Chalids dagen
merkt een onbekende moslim op: “De Romeinen zijn zo talrijk
en de moslims met zo weinig.” Waarop Chalid vinnig antwoord:
“Met hoe weinig zijn de Romeinen en met hoeveel de moslims!
Legers worden alleen groot door overwinning en klein door
verlies, niet door het aantal mensen. Bij God, ik zou het
heerlijk vinden…als de vijand met twee maal zoveel was” (Tabari
11:94/2095). Osama bin Laden citeert
Chalid en zegt dat zijn strijders de dood meer liefhebben
dan wij in het westen het leven liefhebben.
Deze filosofie van de dood komt
waarschijnlijk van een vers als soera 2:96. Mohammed schat
de joden in: “Voorzeker, je zult hen (Joden) het meest van
alle mensen verlangend naar het leven vinden, zelfs meer dan
de afgodendienaren.”
634-644 Het kalifaat van Oemar ibn
al-Chattaab, dat beschouwd wordt als bijzonder wreed.
635 Moslimkruisvaarders belegeren en veroveren Damascus.
636 Moslimkruisvaarders verslaan de Byzantijnen totaal in de
slag van Jarmoek.
637 Moslimkruisvaarders veroveren Irak in de slag van
al-Qadisia (Sommigen dateren het in 635 of 636)
638 Moslimkruisvaarders veroveren en annexeren
Jeruzalem, namen het af van de Byzantijnen.
638-650 Moslimkruisvaarders veroveren Iran, met uitzondering
van het deel langs de Kaspische zee.
639-642 Moslimkruisvaarders veroveren Egypte.
641 Moslims beheersen Syrië en Palestina
643-707 Moslimkruisvaarders veroveren Noord
Afrika
644 Kalief Oemar wordt vermoord door een
Perzische krijgsgevangene; Oethmaan ibn Affaan, die door
veel moslims werd gezien als gematigder dan Oemar wordt
gekozen als derde kalief.
644-650 Moslimkruisvaarders veroveren
Cyprus, Tripoli in Noord Afrika en vestigen de islamitische
wetgeving in Iran, Afghanistan en Sind.
656 Kalief Oethmaan wordt vermoord door
ontevreden moslimsoldaten; Ali ibn Abi Talib, schoonzoon en
neef van Mohammed, die Fatima trouwde, de dochter van de
profeet uit zijn eerste huwelijk met zijn vrouw Chadiedja,
wordt geïnstalleerd als kalief.
656 De slag van de Kameel waarin Aïsja, Mohammeds vrouw een
opstand leidt tegen Ali voor het niet wreken van de moord op
Oethmaan. De partizanen van Ali winnen.
657 De slag om Siffin tussen Ali en de moslimgouverneur van
Jeruzalem, de bemiddeling gaat tegen Ali.
661 De moord op Ali door een extremist; De aanhangers van
Ali roepen zijn zoon Hasan uit als volgende kalief, maar hij
komt tot een overeenkomst met Moe’awija I en trekt zich
terug naar Medina.
661-680 Het kalifaat van Moe’awija I. Hij sticht de dynastie
van Omajjaden en verhuist de hoofdstad van Medina naar
Damascus.
673-678 De Arabieren belegeren Constantinopel, de
hoofdstad van het Byzantijnse rijk.
680 De slachting van Hoessein (Mohammeds
kleinzoon), zijn familie en aanhangers in Karbala, Irak
691 De Rots Koepel wordt afgemaakt
in Jeruzalem, slechts zes
decennia na Mohammeds dood.
705 Abd al-Malik herstelt de regering van de Omajjaden.
710-713 Moslimkruisvaarders veroveren de Lage Indus Vallei.
711-713 Moslimkruisvaarders veroveren Spanje en dwingen het
koninkrijk van Andalusië af.
Dit artikel verhaalt hoe moslims hun verdrijving nog steeds
berouwen 700 jaar later. Ze lijken te geloven dat het land
hen in de eerste plaats toebehoorde.
719 Cordoba, Spanje, wordt de zetel van het Arabische
gouverneurschap.
732 De moslimkruisvaarders worden gestopt bij de slag van
Poitiers; de Franken (Frankrijk) stoppen de Arabische
expansie.
749 De Abbasiden veroveren Koefah en werpen de Omajjaden
dynastie omver.
756 De stichting van het Omajjaden-emiraat van Cordoba,
Spanje, een onafhankelijk koninkrijk ten opzichte van de
Abbasiden.
762 De stichting van Bagdad.
785 Oprichting van de Grote Moskee van
Cordoba.
789 De opkomst van de Idrisid emirs
(moslimkruisvaarders) in Marokko; stichting van Fez;
Christoforos, een moslim die zich bekeerde tot het
christendom, wordt geëxecuteerd.
800 De autonome dynastie van de
Aghlabieden (moslimkruisvaarders) in Tunesië.
807 Kalief Haroen al-Rashid beveelt de
vernietiging van niet-islamitische gebedshuizen en van de
kerk van Maria Magdalena in Jeruzalem.
809 Aghlabieden (moslimkruisvaarders)
veroveren Sardinië in Italië.
813 Christenen in Palestina worden
aangevallen; velen ontvluchten het land.
831 Moslimkruisvaarders veroveren Palermo in
Italië; verder invallen in Zuid Italië.
850 Kalief al-Matawakkil beveelt de
vernietiging van niet-islamitische gebedshuizen
855 Opstand van de christenen in Hims
(Syrië)
837-901 Aghlabieden (moslim kruisvaarders)
veroveren Sicilië, vallen Corsica, Italië en Frankrijk
binnen.
869-883 Opstand van slaven in Irak.
909 Opkomst van het Fatimid kalifaat in Tunesië; deze
moslimkruisvaarders bezetten Sicilië en Sardinië.
928-969 Byzantijnse militaire opleving, ze heroveren oude
territoria zoals Cyprus (964) en Tarsus (969).
937 De Ikhshid, een bijzonder wrede moslimheerser, schrijft
keizer Romanus, pochend over zijn controle over de heilige
plaatsen.
937 De kerk van het Heilig Graf wordt
platgebrand door moslims; meer kerken in Jeruzalem worden
aangevallen.
960 De bekering van de Qarakhanid-turken tot de islam.
966 Antichristelijke rellen in Jeruzalem.
969 De Fatimiden (moslimkruisvaarders) veroveren Egypte en
stichtten Cairo.
970 De Seltsjoeken betreden veroverde islamitische gebieden
vanuit het oosten
973 Israël en het zuiden van Syrië worden opnieuw veroverd
door de Fatimiden.
1003 De eerste vervolgingen door al-Hakim; de kerk van St.
Marcus in Fustat, Egypte, wordt vernietigd.
1009 De vernietiging van de kerk van Het Heilig Graf door
al-Hakim (zie 937)
1012 Het begin van al-Hakims onderdrukkende decreten tegen
joden en christenen.
1015 Aardbeving in Palestina; de Rots Koepel stort in.
1031 De val van het kalifaat van Omajjaden en de
totstandkoming van 15 kleine onafhankelijke dynastieën
door
geheel moslim-Andalusië.
1048 De restauratie van de kerk van het Heilig Graf
voltooit.
1050 De oprichting van de Almoraviden (moslimkruisvaarders)
beweging in Mauritanië; Almoraviden, (ook wel bekend als
Moerabitoen) zijn een coalitie van west-Saharische Berbers;
volgelingen van islam, gefocust op de koran, de hadith en de
Malikitische wet.
1055 Seldsjoek prins Toeghroel betreedt Bagdad, consolidatie
van het Seldsjoek sultanaat.
1055 Het in beslag nemen van het eigendom van de kerk van
Het Heilig Graf.
1071 De slag bij Manzikert, Seldsjoeks turken
(moslimkruisvaarders) verslaan de Byzantijnen en bezetten
een groot deel van Anatolië.
1071 Turken (moslimkruisvaarders) dringen Palestina binnen.
1073 Verovering van Jeruzalem door de turken
(moslimkruisvaarders)
1075 Seldsjoeks (moslimkruisvaarders) veroveren Nicea (
Iznik) en maken het tot hun hoofdstad in Anatolië.
1076 De Almoraviden (moslimkruisvaarders)
(zie 1050) veroveren west Ghana.
1085 Toledo wordt terug genomen door
christelijke legers.
1086 De Almoraviden (moslimkruisvaarders)
(zie 1050) zenden hulp naar Andalus, de slag van Zallaca.
1090-1091 De Almoraviden (moslimkruisvaarders) bezetten
geheel Andalus, behalve Saragossa en de Balearen.
1094 Byzantijns keizer Alexius Comnenus I vraagt het
christelijke westen om hulp tegen de Seldsjoek invasies van
zijn gebied; Seldsjoeks zijn moslim turkse familie van
oosterse origine; zie 970.
1095 Paus Urbanus II preekt de
eerste kruistocht; ze
veroveren Jeruzalem in 1099.
Dus uiteindelijk is het om de agressieve
islamitische invasies dat het christelijke westen haar
eerste kruistochten lanceert.
Er kan gesteld worden dat de Byzantijnen en
de Europese leiders zich niet bepaald voorbeeldig gedroegen,
dus over dat onderwerp zou ook een tijdlijn ontworpen kunnen
worden.
En soms gedroegen de moslims zich voorbeeldig. Beide
zijn waar. Echter het doel van deze tijdlijn is om het beeld
helderder in evenwicht te brengen. Veel mensen zien de islam
als een onschuldig slachtoffer, en de Byzantijnen en
Europeanen als aanstichters. Dit is echter nauwelijks in
overeenkomst met de historische werkelijkheid van de
agressieve militaire moslimcampagnes zoals hierboven
beschreven.
Beter nog kunnen we een stap terug nemen en naar het hele
plaatje kijken. Als de islam in Arabië
gebleven was en geen veroveringsoorlogen gevoerd had, zouden
er zich geen problemen voorgedaan hebben. Maar de waarheid
is dit: De islam was agressief tijdens het kalifaat van Aboe
Bakr en Oemar in de 7 e eeuw, en de andere kaliefen zetten
dit door; alleen dat deed de westerse Europeanen
substantieel reageren (zie 1094).
Tenslotte moet worden opgemerkt dat de
islamitische expansie zich voortzette tot aan de 17 e eeuw.
De moslimkruisvaarders bijvoorbeeld, veroverden
Constantinopel in 1453 en probeerden zonder succes voor de
tweede keer Wenen
te veroveren (de eerste keer was in 1529).
In de 17e en de 18e eeuw namen de islamitische
kruistochten
af vanwege het westerse verzet. Sindsdien heeft de
islamitische beschaving zich niet ver ontwikkeld.
Twee vragen zullen nu gesteld worden en
verder uitgewerkt worden.
Wat is buiten het volgen van Mohammed, in de eerste plaats
de reden dat moslims hun kruistochten buiten Arabië
lanceerden?
Het is vanzelfsprekend om te vragen waarom
de islam haar eigen kruistochten al ver vóór die van
het
christendom lanceerde. Met de ingewikkelde
moslimkruistochten die al vele eeuwen vóór de Europese
kruisvaarders plaatsvonden, is het moeilijk om tot één
enkele theorie te komen over het hoe en waarom van deze
kruistochten.
Vanwege deze moeilijkheid laten we drie
geleerden en twee ooggetuige deelnemers de motieven van de
vroege islamitische kruistochten analyseren.
1. Godsdienstige verovering van de wereld
Moslimpolemici zoals Sayyid Qutb beweren dat de missie van
de islam is om de ongerechtigheden
van de wereld te
corrigeren. Wat hij bedoelt is dat als islam een
maatschappij niet bestuurt,
onrecht zal domineren, ipso
facto. Maar als islam het domineert,
dan zal
rechtvaardigheid die maatschappij regeren.
( In the Shade of the Qur'an,
vol. 7, pp.
8-15). Islam is expansionistisch en moet de wereld veroveren
om
Allah’s volmaakte wil op deze planeet uit te drukken, zo
geloven Qutb en andere moslims.
2. Ongedisciplineerde energieën in Arabië?
Karen Armstrong, een voormalige non en
uitgesproken, productief auteur en apologeet ten gunste van
de islam, komt met alles behalve dan een bevredigende
rechtvaardiging voor de moslimkruistochten:
Toen [Aboe Bakr] de rebellie onderdrukte
[tegen islamitische heerschappij in Arabië], zou Aboe Bakr
wellicht hebben besloten om de interne spanningen te
verlichten door de onstuimige energieën in de Oemma [moslim
gemeenschap] tewerk te stellen tegen externe vijanden.
Wat ook het geval is, in 633
begonnen moslimlegers een nieuwe reeks van veldtochten in
Perzië, Syrië en Irak. ( Jerusalem: One City, three Faiths,
New York: Ballantine, 1997, p. 226).
Armstrong merkt ook op dat in het Arabië
van 633 de “vijanden van buitenaf” van de islam de Perzen en
de Byzantijnen waren, maar deze waren na jaren van strijd te
zwak geworden om een serieuze bedreiging te vormen voor de
islam. Daardoor kwam het in een niet
uitgelokte “machtsvacuüm” terecht ( Armstrong, p, 227). Ze
weet simpelweg niet waarom de moslims noordwaarts uit Arabië
marcheerden.
3. Religie, economie en politieke
beheersing.
Fred M. Donner, de decaan van historici
gespecialiseerd in de vroege islamitische veroveringen,
citeert drie grote factoren voor de islamitische
kruistochten. Allereerst zet de ideologische
boodschap van de islam zelf de regerende moslimelite aan om
eenvoudig Mohammed en zijn veroveringen te volgen; islam had
een goddelijk verordende missie om in de naam van Allah te
veroveren. (The Early Islamic
Conquests, Princeton UP, 1981, p. 270). De tweede
factor is economisch van aard. De regerende elite “wilde de
politieke grenzen van de nieuwe staat verleggen om meer dan
tevoren de trans-Arabische handel te verzekeren die zij
gedurende een eeuw of meer bedreven had” (p. 270). De
laatste factor is politieke besturing. De regeerders wilden
hun toppositie handhaven in de nieuwe politieke hiërarchie
door agressieve Arabische stammen te migreren naar de nieuw
veroverde gebieden (p. 271). Deze
notie van “agressieve Arabische stammen” ondersteunt
Armstrongs observatie (nummer 1, boven)
Dus deze redenen hebben niets te maken met
rechtvaardige oorlogen ter zelfverdediging. De vroege islam
was alleen maar agressief zonder enige provocatie van de
omringende Byzantijnse en Perzische imperia.
4. De zuivere opwinding van verovering en martelaarschap.
Chalid al-Walid (d. 642), een bloeddorstig
doch superieur officier van het moslimleger destijds,
beantwoordt ook de vraag waarom moslims Arabië uitstormden,
uiteengezet in zijn overgavevoorwaarden aan de gouverneur
van al-Hira, een stad langs de Eufraat in Irak. Hij werd
gestuurd om mensen te roepen tot de islam of tot het betalen
van een “ beschermings”-belasting in ruil voor het
“voorrecht” om te leven onder islamitische heerschappij
(lees: niet opnieuw te worden aangevallen) als dhimmies of
tweederangsburgers. Chalid zegt:
“Ik roep u tot God en tot de islam. Als u antwoordt op
de oproep, bent u moslims. U verkrijgt de voordelen die zij
genieten en neemt de verantwoordelijkheden op die zij
dragen. Als u weigert, dan [moet u] de
djizja betalen. Als u de djizja weigert,
zal ik stammen van volken die
meer naar de dood smachten dan u voor het leven tegenover u
brengen. We zullen u bevechten tot
God besluit tussen ons en u.” (
Tabari , The Challenge to the Empires, vertaald
Khalid Yahya Blankinship, NY: SUNYP, 1993, vol. 11, p. 4;
Arabische pagina 2017)
Dus, volgens Chalid is religie het
hoofdmotief van de vroege islam (hoewel niet de enige) om
volken te overwinnen.
In een korte preek zegt Aboe Bakr:
… Inderdaad, de onderscheiding in Gods
boek voor djihaad in Gods pad, is iets waarvoor een moslim
graag zou worden uitgekozen, waardoor God [mensen] redde van
vernedering, en waardoor Hij adellijkheid in deze wereld en
de volgende uitreikte. (Tabari 11:80 / 2083-84)
Dus de Kalief herhaalt de handel
beschreven in de koran van dit leven voor het volgende, in
een
economische transactie
en in de context van djihaad (vergelijk Soera’s 4: 74; 9:
111 en 61: 10-13). Dit aanbod van martelaarschap,
overeenstemmend met Donners eerste factor, de religieuze
motivering, is voldoende om jonge moslims zover te krijgen
om zich in te schrijven voor kruistochten buiten Arabië in
de zevende eeuw.
Chalid zei ook dat als sommigen zich niet
willen bekeren of de belasting niet willen betalen, ze tegen
een leger moeten strijden dat
de dood even lief heeft
als andere mensen het leven liefhebben. (zie 634)
5. Verbetering van het leven ten opzichte
van dat in Arabië
Materieel voordeel moet worden ingesloten in
deze niet zo heilige oproep Toen Chalid waarnam dat zijn
moslimkruisvaarders verlangden terug te keren naar Arabië,
bracht hij naar voren hoe overvloeiend het land van de
Perzen was:
“Beschouwt u [ uw] eten niet als een
stoffige vallei? Bij God, als strijd voor Gods zaak en het
roepen [van mensen] tot God niet van ons werden vereist, en
er waren geen afwegingen behalve ons leven, zou het [nog]
wijs moeten zijn om dit platteland te treffen totdat we het
bezitten” (Tabari 11:20 / 2031)
Chalid was afkomstig uit Mekka. In de tijd
van deze “motivatie”toespraak, behoorde Irak tot het
Perzische Rijk, en hier was Chalid oorlog aan het voeren.
Behalve het religieuze doel van het islamiseren van
de bewoners door oorlog te voeren, is het Chalid’s doel om
het land “in bezit te nemen.”
Zoals de paus Urbanus II in 1095 voor de eerste keer de
middeleeuwse kruisvaarders aanmoedigde om oorlog te voeren
tegen de moslim “ongelovigen”, in antwoord op de
moslimagressie dat eeuwen aan de gang was, geeft Aboe Bakr
zijn eigen toespraak in 634 na Christus, moslims
aanmoedigend om oorlog te voeren tegen de “ongelovigen,”
hoewel hij niet zo lang van stof is als de paus.
Moslim polemici geloven dat de islam militair verspreid werd
door een wonder van Allah. Deze vijf aardse redenen leggen
dingen echter duidelijker uit.
Dwongen de islamitische kruistochten bekering met het zwaard
af?
Historische feiten laten zien dat de meeste van de veroverde
steden en regio’s, de laatste van de drie opties uiteengezet
in Soera 9: 29 aanvaarden en door de latere
moslimkruisvaarders afgedwongen: (1) strijden en sterven,
(2) bekeren en de zakaat belasting betalen; (3) Hun bijbelse
geloof behouden en de djizja belasting betalen. De meesten
verkozen om hun eigen religie te behouden.
Echter, de mensen bekeerden zich
uiteindelijk. Alles wel beschouwd worden islamitische landen
zo genoemd vanwege een reden - of vele redenen. Waarom? Vier
moslimpolemici vergoelijken de redenen dat mensen zich
bekeerden, dus hun wetenschappelijkheid is verdacht.
1. Het polemische antwoord
Allereerst, Malise Ruthven en Azim Nanji
gebruiken de koran om latere historische feiten uit te
leggen: “De islam breidde zich uit door verovering en
bekering. Hoewel soms werd gezegd dat het geloof van de
islam verspreid werd door het zwaard, zijn de twee niet
hetzelfde. De koran stelt onbetwistbaar: “Er is geen dwang
in religie ” (soera 2: 256).” ( Historical Atlas of
Islam, Cambridge, Mass: Harvard, 2004, 30) Volgens hen
zegt de koran er moet geen dwang zijn, dus conformeren de
historische feiten zich aan heilige tekst. Deze gammele
redenering wordt verderop onder “historische feiten”
geanalyseerd.
Vervolgens verwijst David Dakake ook naar
soera 2: 256, en definieert dwang erg smal. Djihaad werd
fout gerepresenteerd als het dwingen van joden, christenen
en andere mensen uit het Midden Oosten, Azië en Afrika om
zich te bekeren tot de islam “ op straffe van de dood.”
(“The Myth of Militant Islam,”
Islam, Fundamentalism, and the Betrayal of Tradition,
ed. J.E.B. Lumbard, Bloomington :
World Wisdom, 2004, p. 13) Dit is een te smalle definitie
van dwang, zoals we verderop onder “historische feiten”
zullen zien.
Tenslotte is zelfs Qutb, ook soera 2: 256
citerend, meer beslist: “Nooit in de geschiedenis dwong de
islam iemand om zijn geloof te veranderen” ( In de the
Shade of the Qur'an, vol. 8, p. 307). Dit is absurd op
eerste gezicht, en het demonstreert alleen de
tendentieusheid van islamitische wetenschappelijkheid, die
iedere keer hier in het Westen uitgedaagd moet worden. Het
is een droevig feit dat dit type “redeneren” en “kritisch
denken” de polemische moslim wetenschappelijkheid
doordrenkt.
Voor meer informatie en grondige logica, zie
dit artikel.
2. De historische feiten
Maar de geschiedenis echter laat zich niet
leiden door Geschriften om de simpele reden dat mensen dat
niet doen. Maakte de grote meerderheid van de overwonnen
mensen dergelijke fijn onderscheid, zelfs als een generaal
pardon werd gegeven aan de Mensen van het Boek? Misschien
deden enkele koppigen dat, maar de meerderheid? De meeste
mensen in die tijd konden niet lezen of nauwelijks lezen,
dus waarom zouden zij zich nu of later niet bekeren toen zij
een moslimleger buiten hun poorten zagen? Tot
Ruthven’sen Nanji krediet komen zij met andere redenen voor
de bekeringen behalve het zwaard, zoals moeheid van mensen
om kerkruzie’s, enkele doctrinale overeenkomsten,
eenvoudigheid van het bekeringsproces, een verlangen om bij
de rangen van de nieuwe regerende elite te komen, enzovoort.
Echter de koran te gebruiken om meer recente
feiten te interpreteren plaatst de geschiedenis van islam op
een onrealistisch hoge standaard.
Het misleidende verband tussen de Schrift en
de latere feiten gaan niet samen. Openbaringen of idealen
moeten niet klakkeloos over latere historische feiten heen
lopen, alsof alle volgelingen hun Schriften volmaakt
gehoorzamen.
Tot zijn krediet heeft Ibn Khaldun
(1332-1406), de late middeleeuwse staatsman, jurist,
historicus en geleerde, genoeg integriteit en eerlijkheid om
deze vier moslimapologeten tegenwicht te bieden, schrijvend
een geschiedenis die nog gewaardeerd wordt door historici
vandaag. Hij stelt het alom bekende:
In de moslimgemeenschap is de heilige oorlog een
religieuze verplichting, vanwege het universalisme van de
moslimmissie en (de verplichting om) iedereen tot de islam
te bekeren door overtuiging of door dwang.
( The Muqaddimah: an Introduction to
History ( ingekort), vertaling Franz Rosenthal,
Princeton UP, 1967, p. 183)
Wanneer de islamitische kruisvaarders
uitgingen om te veroveren, dragend een islamitische met
Arabische inscriptie tot glorie en waarheid van hun profeet,
zou Ibn Khaldun niet ontkennen dat de missie van het leger,
behalve de materiele redenen van verovering, het bekeren van
de inwoners is. Islam is een universele religie, en als
bekeerlingen zich tot de schare voegen of door overtuiging
of door dwang, dan is dat de natuur van de islam.
Bovendien legt Ibn Khaldun uit waarom een
dynastie nauwelijks zichzelf stevig in landen van de vele
verschillende stammen en groepen vestigt. Echter, het kan
worden gedaan na een lange tijd en door de volgende
tactieken te gebruiken, zoals gezien wordt in de Maghreb
(Noord en Noordwest Afrika) vanaf het begin van de islam tot
Ibn Khaldun’s eigen tijd.
De eerste (moslim)overwinning over hen
en de Europese christenen (in de Maghreb) was van weinig
nut. Zij bleven rebelleren en apostatiseerden keer op keer.
De moslims moorden velen van hen uit.
Nadat de moslimreligie zich onder hen had
gevestigd, gingen zij door met het in opstand te komen en
zich af te scheiden en zij namen vaak dissidente religieuze
meningen aan. Zij bleven ongehoorzaam en onhandelbaar…
Daarom kostte het de Arabieren een lange tijd om hun
dynastie in de Maghreb te vestigen. (p. 131).
Conclusie
Hoewel Europese kruisvaarders oprecht mogen zijn geweest,
dwaalden zij af van de oorsprong van het christendom toen
zij er op in hakten en branden stichtten en bekeringen
afdwongen. Jezus gebruikte nooit geweld,
noch riep hij zijn discipelen op om het te gebruiken.
Gegeven dit historische feit, is het alleen vanzelfsprekend
dat het nieuwe testament nooit geweld zou bekrachtigen om
het woord van de ware God te verspreiden. Tekstuele
realiteit komt overeen met historische werkelijkheid.
In tegenstelling, moslims die er op in
hakten en branden stichtten en bekeringen afdwongen dwaalden
niet af van de oorsprong van de islam, maar volgden het
nauwgezet. Het is een helder en onwelgevallig historisch
feit dat in de tien jaren dat Mohammed in Medina (622-632)
woonde, hij 74 rooftochten, expedities of volledige oorlogen
leidde of initieerde, variërend van kleine moordsquadrons
tot de Taboek-kruistocht hierboven beschreven (zie 630).
Soms resulteerden de expedities niet in geweld, maar een
moslimleger lag altijd op de loer. Mohammed kon
verschrikkelijke wraak uitoefenen op een individu of een
stam dat of die hem bedroog. Deze tien jaren kenden
geen lange periodes van vrede.
Daarom zou het alleen maar logisch zijn dat de koran gevuld
is zijn met verwijzingen naar djihaad en qital, het latere
woord dat vechten, doden, oorlog voeren en slachten inhoudt.
Tekstuele realiteit komt overeen met historische
werkelijkheid.
Dit betekent echter dat de kerk door de eeuwen heen terug
moest vechten of verzwolgen zou worden door een agressieve
religie. Dus de kerk trok niet uit op een dwaze,
bloeddorstige en irrationele manier, hoewel de christelijke
kruistochten verre van volmaakt waren.
Islam was de agressor in haar eigen
kruistochten, lang voordat Europa reageerde met haar eigen.
Referentie
Gil, Moshe. A History of Palestine :
634-1099 . Cambridge UP, 1983, 1997.
Nicolle , David. The Armies of Islam.
Men-at-Arms. Osprey, 1982.
Nicolle , David .. Saladin and the
Saracens. Men-at Arms. Osprey, 1986.
Nicolle , David. Armies of the
Muslim Conquests. Men-at-Arms.
Osprey, 1993.
Nicolle , David ..The Moors, the
Islamic West. Men-at-Arms. Osprey, 2001.
- Korancitaten zijn uit de
Nederlandstalige interpretatie van de koran die op het
web te vinden is.
- Andere citaten zijn rechtstreeks
uit het Engels vertaald
- Laatste bewerking:
februari 2006
- Met toestemming
van de auteur vertaald; de originele titel luidt:
Timeline of the Islam Crusades