Brilliant Blue Episode 1 

by akuma sama

 

เปลือกตาบางของผมค่อยลืมตาขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อนมองเพดานห้องสีครีมนวลที่แปลกตาไปจากที่เคยเป็นอย่างงุนงง

ผมดันร่างบอบบางของผมที่ใครก็มักจะทักว่าอย่างนั้นขึ้นจากเตียงนุ่มฟูสีขาวละเอียดละอออย่างช้าพลางส่ายสายตามองไปรอบๆห้องที่ดูผิดแปลกไปจากที่ผมเคยเห็น 
...นี่ผมมาอยู่ที่ไหนกันแน่นะ...แล้วมาอยู่ได้ยังไง... ใครพาผมมา... 
คำถามในใจไหลทะลักเข้ามาในหัวสมองผมมากมายแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้เลยแม้แต่คำถามเดียว
ผมเหลือบมองแจกันที่อยู่บนโต๊ะข้างๆเตียงหรูนั่น 
แจกันลวดลายสวยงามราคาแพงถูกประดับประดาให้ดูมีรัศมียิ่งขึ้นด้วยกุหลาบสีขาวที่ยังดูสดอยู่ 
เป็นการบ่งบอกว่าเจ้าของห้องนี้เพิ่งจะเอามาเปลี่ยนได้ไม่นาน 
แต่นั่นก็ยังไม่คลายความสงสัยให้กับตัวผมได้เลยแม้แต่น้อย
เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าผมดังขึ้นมาจนทำให้ผมเองสะดุ้งตกใจ 
ผมรีบหยิบมันขึ้นมารับด้วยอาการงงๆเล็กน้อยก่อนจะพูดทักทายประโยคแรกของการสนทนาไป
"ฮัลโหล..."
"เฮ้ย!!Hyde นั่นนายใช่ไหม... อยู่ที่ไหนน่ะ... 
ตอนนี้คนอื่นเค้าเป็นห่วงกันแย่เลยรู้ไหม!! จู่ๆก็หายตัวไป 
บอกมานะตอนนี้นายอยู่ไหน!!" 
เสียงตะโกนกึ่งตวาดของใครคนหนึ่งที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้นมาพร้อมกับคำถามเป็นชุดที่ตัวผมเองก็ไม่สามารถตอบได้เช่นกัน
"มีอะไร Tetsu..." 
ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆทั้งๆที่ใจผมตอนนี้ก็กลัวเหลือเกินว่าผมคงต้องหลงทางแน่ๆ
"แล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหนล่ะ...ฉันจะรีบไปรับ" 
เพื่อนซี้ของผมพูดขึ้นด้วยอาการลนลานที่เห็นได้ชัดเจนจากน้ำเสียงที่โทรมา
ผมจึงรีบรี่วิ่งไปยังระเบียงที่อยู่ภายนอกห้องในทันที 
แต่แล้วผมเองก็ต้องตกตะลึงยิ่งกว่าที่เป็น 
สภาพภายนอกที่ผมได้เห็นมันเป็นเหมือนป่าหรือวนอุทยานอะไรซักอย่าง 
ผมมองเห็นตัวเมืองที่เป็นบ้านของผมอยู่ไกลลิบลิ่ว
"เป็นอะไรไป Hyde รีบๆบอกมาดีกว่า มือถือฉันแบตจะหมดแล้วนะ" 
Tetsu 
ถามผมด้วยอาการเร่งรีบซึ่งไม่ต่างอะไรกับผมที่งงเป็นไก่ตาแตกเท่าไรนัก
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้อยู่ไหน!!" 
ผมตอบคำถามไปอย่างจนใจในเมื่อผมไม่รู้จริงๆผมก็บอกไม่ได้ว่าที่ที่ผมอยู่คือที่ไหนในตอนนี้
ผมรีบสาวเท้าเล็กๆของผมไปที่ประตูห้องที่เป็นไม้สักไว้สวยงาม 
แต่ผมก็ไม่ได้ชื่นชมความงามของมันแม้แต่น้อย 
ในใจของผมหวังอย่างเดียวว่าจะต้องออกไปจากสถานที่นี้ให้ได้
แต่ทันที่ที่ผมเปิดประตูออกไปราวกับว่ารู้ทันความคิดของผม 
ชายร่างสูงโปร่งกับผมที่ยาวประบ่าของเขายืนกั้นประตูอยู่จนผมไม่สามารถจะแทรกผ่านออกไปข้างนอกได้ 
เขาก้าวเท้าเข้ามาในห้องในขณะที่ผมเองก็ถอยหนีเขาไปเรื่อยๆ

ความตกใจจากร่างสูงตรงหน้าทำให้ผมเผลอปิดมือถือไปอย่างช่วยไม่ได้ทั้งๆที่ไม่อยากจะปิดก็เถอะ

ชายผู้นั้นมองหน้าของผมอย่างพินิจพิจารณาซึ่งต่างกับผมที่มองด้วยสายตาที่รู้สึกหวาดระแวงก่อนที่คำถามในใจผมนั้นจะออกมาเป็นคำพูด
"นาย...เป็นใครน่ะ" 
ผมถามไปด้วยสีหน้าหวาดระแวงในขณะที่เขาค่อยๆเข้าประชิดตัวผมมากขึ้นไปอีกจนผมต้องถอยหนีเขา
"อืม...นายชื่อ Hyde สินะ" 
เสียงทุ้มกังวาลที่น่าเกรงขามนั้นไม่ตอบคำถามผมแต่เปลี่ยนเป็นการทักชื่อของผมแทนที่
"ใช่!! แต่ว่าตอนนี้ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ผมป้อนคำถามที่ 2 
แก่เขาไป
....เงียบ... ไม่มีเสียงตอบจากร่างสูงตรงหน้าผมเลยแม้แต่น้อย 
แต่กลับเป็นการที่ลำแขนแข็งแรงของเขารั้งร่างเล็กของผมเข้ามาประชิดติดตัวแนบแน่นจนเกือบจะเป็นร่างเดียวกัน

ผมสะดุ้งตกใจอย่างมากก่อนที่จะผลักร่างสูงออกแต่ก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด 
เขาจับข้อมือผมไว้แน่นไม่ให้ไปไหน
"ปล่อย!!!" ผมร้องขึ้นด้วยความโมโห 
แรงโทสะมีมากขึ้นเมื่อร่างสูงนั่นยังทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร
จู่ๆหน้าคมของเขาก็ค่อยๆโน้มลงมาลงมาประชิดหน้าของผมแล้วมอบสัมผัสอุ่นจากริมฝีปากบางสวยของหมอนั่นยังปากของผมในทันทีโดยที่ผมเองไม่ทันตั้งตัว

"ทำอะไรน่ะ!!!" 
ร่างบางผลักฝ่ายที่จูบเขาออกไปอย่างแรงพร้อมกับเช็ดริมฝีปากอิ่มชื้นสีชมพูจางๆออก
ชายร่างสูงจ้องมองผู้ที่โวยวายนั้นด้วยสายตาที่แฝงอะไรบางอย่าง

ดวงตากลมโตคมที่ทอประกายแวววาวสดใสจ้องมองมาที่เขาอย่างหวาดระแวงและตกใจพร้อมกับเรียวคิ้วบางสวยที่มุ่นแสดงให้เห็นว่ามีแรงโทสะและริมฝีปากอิ่มชื้นสวยสีชมพูเจือจางที่เผยอออกอย่างกังวล 
ทุกสิ่งทุกอย่างรับกับใบหน้าที่ขาวเนียนใสได้รูปในกรอบของผมสีน้ำตาลยาวเหยียดตรงเกือบถึงกลางหลัง 
ทุกสิ่งทุกอย่างลงตัวในแบบผู้หญิงจนยากที่จะมองได้ว่าชายหนุ่มร่างเล็กตรงหน้าคือผู้ชาย 
สายตาคมกร้าวของร่างสูงไม่สามารถละสายตาจากร่างเล็กบางนั้นได้เลย
"คำถามที่ฉันถามไปตอบมาสิ!!!" 
น้ำเสียงทุ้มเจือหวานนั้นตะโกนถามขึ้นอย่างสั่นพร่าและดูจะตกอกตกใจ
"ฉันชื่อ Sakura...ทำไมดูตกใจอะไรขนาดนั้น" 
เขาถามขึ้นพลางยิ้มบางๆปรากฎที่ใบหน้าคมนั้น 
ร่างเล็กยังคงจ้องมองไม่ละสายตา
แต่แล้ว Hyde 
เองก็ต้องนิ่งอึ้งชะงักงันไปยิ่งกว่าเดิมเป็นหลายเท่าเมื่อได้ยินสิ่งที่ร่างสูงนั้นพูดออกมา
"อ้าว...นายยังไม่รู้เหรอ...มีคนขายนายให้ฉันนะ" ....

to be continous 
go to part 2