Brilliant Blue Episode 2 

by akuma sama

 

"โกหก!!!!!!!!!!" ร่างเล็กร้องตะโกนขึ้นด้วยอาการตกใจ 
ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ... 
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย...ฝันเหรอ...พลางจ้องหน้าคมของอีกฝ่ายเขม็งด้วยความไม่เข้าใจซึ่งต่างจากร่างสูงที่ยืนมองด้วยสีหน้านิ่งเรียบไม่แสดงอาการใดๆ
"ล้อเล่นใช่ไหม..." 
น้ำเสียงทุ้มหวานถามเสียงแผ่วเบาสั่นพร่าบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ารู้สึกช็อคกับเรื่องนี้แค่ไหน..
"เปล่า...นี่นายยังโชคดีนะที่ฉันซื้อตัวนายไว้... 
ไม่อย่างงั้นคงโดนขายไปไอ้บาร์อย่างว่า.." Sakura 
ถอนหายใจพลางสบถถ้อยคำต่างๆออกมาเพื่อให้ดวงหน้าสวยที่ดูซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดตรงหน้ามีสีเลือดเจือจางขึ้นมาบนใบหน้าบ้าง

ดวงตากลมโตจ้องใบหน้าคมของร่างสูงผู้ช่วยชีวิตเขาไว้ราวกับจะบอกให้รู้ว่าเขากำลังขอบใจอยู่พลางเดินเข้าไปใกล้พร้อมเสียงทุ้มเจือด้วยความอ่อนหวานจะเอ่ยขึ้นอย่างดูโล่งอกไปมาก
"เอ่อ...ช่วยส่งฉันกลับบ้านทีได้ไหม...ฉันบอกทางได้นะ" 
ร่างเล็กพูดเป็นเชิงอ้อนวอนแก่ฝ่ายร่างสูง 
ดวงตากลมโตแววนั้นจ้องนิ่งแน่นแน่เข้าไปยังสายตาคมกร้าวราวกับสัตว์ป่าของอีกฝ่าย 
แต่แล้วคำตอบที่เขาได้รับกลับไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถนาเลยแม้แต่น้อย

"ไม่ไม่ไม่...ฉันเสียตังค์ซื้อนายมาแล้ว...จะปล่อยให้ไปได้ยังไง...อืม...จะว่าไปแล้วนายก็สวยเหมือนกันนะ...ผู้ชายที่สวยๆเหมือนผู้หญิงอย่างนายหายากซะด้วย..." 
ร่างสูงไม่พูดเปล่าพลันลำแขนแข็งแรงโอบรอบเอวบางคอดรั้งร่างบอบบางเข้ามากอด 
ฝ่ามืออุ่นหนานั้นเชยคางสวยได้รูปของดวงหน้าหวานขึ้นมาให้มองหน้าเขา
"ไอ้บ้า!!!!บอกว่าอย่ามายุ่งกับฉันอย่ามาจับตัวฉัน!! 
ถ้านายอยากเรื่องแบบนั้นมากก็ไปที่บาร์ไอ้อย่างว่าของนายสิ!!!!!!" Hyde 
พูดตะโกนขึ้นอย่างตกใจปะปนกับความรำคาญที่เริ่มก่อเกิดก่อนจะผลักร่างสูงที่โอบเขาให้ออกห่าง
"ฉันไม่ยุ่งกับนายก็ได้...แต่ฉันอยากจะเตือนนายว่าอยู่ที่นี่ซะดีกว่า 
ถ้านายขืนออกไปล่ะก็ไม่รอดแน่..." Sakura 
พูดพลางหัวเราะหยอกเย้าราวกับว่าจะดูถูกในความสามารถของร่างเล็ก
"ที่พูดอย่างนี้...ดูถูกฉันเกินไปแล้วม้าง~" 
เสียงทุ้มนั้นพูดเรียบๆพลางดวงหน้าสวยโน้มเข้าไปใกล้ๆร่างสูงที่จ้องมองเขาอย่างไม่ลดละ 
ดวงตากลมโตนั้นช้อนมองขึ้นอย่างยั่วเย้าพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่เจือแต้มระบายอยู่บนใบหน้าหวานอย่างกวนโมโห
"ตามใจๆ...ถ้านายไม่เชื่อ...ก็ลองดู" 
น้ำเสียงทุ้มกังวาลพูดเสียงเรียบก่อนจะละสายตาคมจากร่างบอบบางเดินออกจากห้องไป


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------


ค่ำคืนได้มาถึง...มันเป็นเวลาที่ร่างเล็กนั้นรอคอย...เขาค่อยๆก้าวออกมาตรงระเบียงห้องที่สามารถเห็นวิวทิวทัศน์โดยรอบได้ทั่ว 
ดวงหน้าหวานก้มลงมองพื้นหญ้าพลางกลืนน้ำลายฝืดคอ 
...ระยะห่างความสูงจากพื้นหญ้าข้างล่างกับระเบียงชั้นสองที่เขายืนอยู่ไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว 
...อุปกรณ์ที่จะช่วยให้ลงสู่พื้นโดยสวัสดิภาพก็ไม่มี ...เชือกก็ไม่มี...

"จะว่าไปแล้วเจ้านั่นน่าจะมาเฝ้านะ...ในเมื่อรู้ว่าเราจะหนีเมื่อไหร่ก็ได้นี่นา..." 
ร่างเล็กชะงักพลันนิ่งคิดถึงคนๆนั้นแต่แล้วความคิดนี้ก็ถูกขัดเมื่อความต้องการอิสระนั้นแทรกขึ้นมาซะก่อนจนเขาเองยากที่จะคิดเรื่องอื่นได้ 
ดวงตากลมโตมองลงบนพื้นข้างล่างอย่างประหวั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจทำในเรื่องที่เขาก็กล้าๆกลัวๆอยู่เหมือนกัน
"เอาวะ!...กระโดดลงไปนี่หล่ะ...คงไม่ถึงตายหรอก...อย่างมากก็ขาหัก" 
Hyde 
พูดพลางกลืนน้ำลายอีกรอบพลันขาเรียวเล็กของเขานั้นขึ้นวางพาดเหยียบราวระเบียงเตรียมที่จะกระโดดสู่ผืนดินที่ปกคลุมด้วยหญ้าเขียวชะอุ่มขึ้นเป็นหย่อมๆนั้นโดยไม่ทันสังเกตเห็นสายตาของบางสิ่งบางอย่างที่จ้องมองเขามาจากด้านล่าง

"ถ้าไม่ใช่ไอ้ชุดลุ่มล่ามที่ยาวเป็นกระโปรงที่เจ้านั้นจับใส่ให้ล่ะก็...ป่านนี้ปีนได้สบายแล้ว" 
ยังไม่วายก่นด่าร่างสูงที่ช่วยชีวิตเขาไว้ด้วยความรำคาญ 
จากนั้นเขาจึงตัดสินใจกระโดดลงไปทันที 
แต่แล้วเสียงคำรามของสิ่งหนึ่งก็แผดดังก้องขึ้นผ่านเข้าโสตประสาทของร่างที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศ 
ดวงหน้าสวยนั้นเพ่งมองไปยังพื้นหญ้าซึ่งเป็นต้นเสียงของสิ่งนั้นพลันถลึงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ
"สิงโต!!!!!!!" 
เขาร้องขึ้นด้วยอาการตกใจและยิ่งมีมากขึ้นเมื่อรู้ว่าร่างบอบบางของตนใกล้ถึงพื้นเต็มทีแล้ว 
เจ้าราชสีห์ตัวใหญ่อ้าปากเตรียมรอรับเหยื่อของมันเป็นอย่างดี Hyde 
หลับตาแน่นไม่อยากมองหรือคิดสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับเขาต่อไป... 
ทำไมต้องมาเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้กับคนบ้าๆอย่างนั้นด้วยนะ...
"ฟุบ!!!" 
เสียงหนึ่งดังขึ้นคลับคล้ายคลับคลาว่าจะมีสิ่งหนึ่งมารับร่างของเขาไว้ 
ดวงตากลมโตที่ปิดแน่นนั้นค่อยๆลืมขึ้นมองอย่างช้าๆ
"ฉันบอกแล้วไงไม่เชื่อ...เกือบตายแล้วเห็นไหม.." 
น้ำเสียงทุ้มกังวาลที่คุ้นหูแก่ร่างเล็กเอ่ยขึ้นเป็นเชิงติเตียนพลางจ้องมองร่างเล็กบางในอ้อมแขนของเขาที่รับมาจากข้างบนอย่างพอเหมาะพอเจาะ
"Sakura...มาได้ไง...แล้ว..สิงโตล่ะ" Hyde 
พูดอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตาตัวเองซักเท่าไหร่แล้วมองไปยังเจ้าราชสีห์ที่ค่อยๆย่างกรายเข้ามาใกล้เขามากขึ้น 
ดวงตากลมโตปิดแน่นอีกครั้งเนื่องจากความกลัว 
มือเรียวเล็กกำเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่นไม่ยอมปล่อย 
แต่แล้วลิ้นสากๆของเจ้าตัวปัญหาก็เลียเข้าที่หน้าเนียนของเขา Hyde 
ลืมตามองอย่างงงๆเมื่อเจ้าราชสีห์ที่อ้าปากรอเขาเมื่อครู่นั้นบัดนี้เชื่องราวกับลูกแมวตัวหนึ่ง...
"อะไร...นี่มัน...อะไรกัน.." 
ร่างบอบบางพูดพลางหันไปมองร่างสูงที่นั่นลงข้างๆซึ่งกำลังลูบหัวเจ้าสิงโตเชื่องด้วยความเอ็นดูอยู่
"สัตว์เลี้ยงฉันเอง"
"สัตว์เลี้ยง!!!จะบ้าเรอะ!!!!มันผิดกฎหมายนะเฟ้ย!!!!" Hyde ตกใจโวยวาน 
เกิดมาในชีวิตเขาไม่เคยเจอเรื่องประหลาดอย่างนี้มาก่อนเลยจริงๆ
"โอ้ย!!!!เด็กดีจริงๆนะนาย...ก็ฉันพอใจจะเลี้ยงของฉันอย่างนี้" 
หน้าคมพูดตอบไปพลางจ้องมองดวงหน้าสวยที่ทำหน้าไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องรู้ราวก่อนจะอุ้มร่างนั้นไว้ในอ้อมแขนของตน
"เฮ้ย!!!!ปล่อย...บอกว่าอย่ามาจับตัวฉันไงไอ้บ้า!!!!ปล่อยเซ่!!!!!!!!" 
Hyde 
ร้องขึ้นโวยวายให้ร่างสูงปล่อยเขาแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายที่ถูกสั่งเชิงอ้อนวอนนั้นจะไม่ได้ใส่ใจอะไรกับอาการของดวงหน้าสวยนั้นเสียเลย
"อยู่เฉยๆน่ะ...ถ้านายดื้อได้เจอดีกับฉันแน่..." Sakura 
พูดก่อนจะอุ้มร่างบอบบางเข้าไปในบ้านหลังใหญ่โดยที่มีสายตาของเจ้าสิงโตเชื่องมองอยู่ด้วยแววที่บ่งบอกว่าสงสัยอยู่...

to be continous 
«back past 1   next part 3»