Brilliant Blue Episode 4

by akuma sama

สรรพสิ่งทุกอย่างเงียบสงัดไร้สิ้นเสียงใดๆเล็กลอดออกมาแม้แต่เจ้านกน้อยบริเวณรอบๆบ้านหลังใหญ่ที่เคยขับขานเสียงไพเราะนั้นต่างก็ไร้ซึ่งเสียง 
ภายในห้องกว้างต่างก็นิ่งสงัดต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันไม่ละสายตา 
จนแล้วจนรอดในที่สุดร่างบอบบางที่ถูกจับข้อมือเรียวเล็กไม่ให้เคลื่อนไหวนั้นจึงเอ่ยขึ้น

“เฮ้ย….Sakura…อย่าล้อเล่นแรงอย่างนี้สิ…ฉันไม่เล่นด้วยหรอกนะ…” 
น้ำเสียงทุ้มเจือหวานพูดเสียงค่อยลงอย่างเห็นได้ชัด 
ถึงแม้จะพูดอย่างนั้นตัว 
Hyde 
เองก็ไม่มั่นใจเลยซักนิดว่าบุคคลตรงหน้าเขาจะพูดเล่นยิ่งได้เห็นดวงตาคมกร้าวที่จ้องมองมาตรงๆที่เขานั้นยิ่งทำให้เขามั่นใจมากขึ้นด้วยซ้ำว่าร่างสูงตรงหน้าเอาจริง…
“ล้อเล่นเหรอ…ไม่มั้ง…” Sakura 
พูดพลางยิ้มเล็กน้อยปรากฏที่ใบหน้าคมเรียว 
ลำแขนแข็งแรงไม่รอช้ารั้งเอวบางคอดของอีกฝ่ายเข้าหาตัวอย่างรวดเร็วไม่ทันตั้งตัว 
ดวงหน้าคมโน้มลงประชิดติดดวงหน้าสวยในทันที 
ลมหายใจร้อนผ่าวจากจมูกโด่งสวยนั้นกระทบที่ผิวแก้มเนียนของร่างบอบบาง
“นายอย่ามาทำอย่างนี้นะเว้ย!!!….นายไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น!!”
“มีสิ!…ลืมง่ายหรือว่าแกล้งลืมกันแน่…ฉันซื้อนายมานะ Hyde… 
ทำตัวเป็นเด็กดีหน่อยสิ” 
ร่างสูงพูดโต้กลับอย่างไม่ต้องคิดพลันฝ่ามือหนานั้นดันร่างบอบบางชิดติดกำแพงแล้วเบียดร่างตนแนบชิดจนแทบเป็นร่างเดียวกัน 
Hyde 
เบือนหน้าหนีเมื่อริมฝีปากเรียวของอีกฝ่ายโลมไล้ที่ซอกคอขาวเนียนอย่างช้าๆ 
ลำแขนเรียวเล็กพยายามผลักร่างที่เบียดแน่นให้ออกห่างไปแต่แล้วก็ถูกลำแขนแข็งแรงซึ่งมีกำลังมากกว่าอย่างมหาศาลตรึงติดกับกำแพงจาไม่สามารถหลุดออกได้
ปากเรียวบางสวยได้รูปของฝ่ายรุกเร้านั้นไล่เลียลงมายังต้นคอ 
ปลายลิ้นอุ่นลากโลมไปทั่วค่อยๆปลุกห้วงอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ของร่างเล็กฝ่ายรับนั้นให้ตื่นขึ้น 
Hyde หลับตาแน่นเกรงกายต้านอย่างสุดกำลัง 
ริมฝีปากอิ่มชื้นสีชมพูจางนั้นกัดแน่นจนเป็นสีเลือด 
มือเรียวเล็กกำหมัดแน่นต่อต้านการรุกเร้าที่เริ่มรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
Sakura มองดวงหน้าสวยนั้นแล้วยิ้มให้กับตัวเอง 
ฝ่ามือหนาที่ตรึงแขนของอีกฝ่ายทั้งสองข้างแน่นนั้นค่อยๆปล่อยออกพลังเลื่อนลงมากอดรัดร่างบอบบางอย่างแนบแน่นจนร่างเล็กที่ถูกกอดนั้นรู้สึกอึดอัดและหวาบหวามอย่างประหลาดระคนกัน 

หน้าคมค่อยเลื่อนขึ้นซุกไซร้กกหูพลางลามโลมปลายลิ้นบริเวณหูนั้นอย่างช้าๆแล้วขบเม้มที่ติ่งหูนั้นอย่างแรง 
ดวงหน้าสวยนิ่วหน้าพร้อมกับร้องขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความเจ็บจากการกระทำของร่างสูงเมื่อครู่ 
พลันปากอิ่มสวยที่ขบแน่นนั้นคลายออกทันทีเปิดโอกาสให้ใบหน้าคมนั้นประกบจูบ

ปลายลิ้นสอดแทรกเข้าซอกซอนทั่วจนดวงตากลมโตยิ่งปิดแน่นพยายามที่จะผลักอีกฝ่ายออกไปอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใดกลับยิ่งทำให้ร่างที่รุกเร้ากอดรัดแน่นยิ่งขึ้นจากอารมณ์ที่กดไว้แทบจะแตกกระจายไปเดี๋ยวนั้น

ร่างสูงจึงค่อยถอนริมฝีปากออกจ้องมองร่างบางที่หอบหายใจถี่ด้วยความเหนื่อย 
ดวงหน้าสวยนั้นแดงก่ำพลันใช้ดวงตากลมโตช้อนมองอีกฝ่ายซึ่งเต็มไปด้วยแววตั้งคำถามแต่ไม่ทันที่ริมฝีปากจะได้ขยับพูดออกมาเป็นถ้อยคำต่างๆก็ถูกอีกฝ่ายเข้าประกบจูบอีกครั้งหนึ่ง

ฝ่ามืออุ่นของร่างสูงเลื่อนเข้าไปยังเสื้อตัวบางสีขาวสะอ้านของร่างบอบบางพลางลูบไล้ไปมาในขณะที่ปากเรียวบางของเขานั้นเล้าไปเรื่อยตามปลายคางสวยได้รูปก่อนที่เสียงทุ้มกังวาลจะกระซิบแผ่วที่ข้างหู
“ฉันรู้น่า…นายเก็บมันไว้ไม่อยู่หรอก Hyde” Sakura 
พูดพลางหัวเราะหยอกเย้าเล่นในขณะที่มือของเจ้าของคำพูดนั้เลื่อนลงมาแกะกระดุมเม็ดงามที่อยู่ด้านหลังเสื้อตัวบางของร่างเล็กออกแล้วค่อยๆปลดมันออกอย่างช้าๆวางลงกับพื้นล้วใช้ปลายลิ้นลามเลียโดยทั่วที่อกขาวเนียนอย่างไม่ละความพยายาม 
ในที่สุดเสียงครางหวานของฝ่ายตรงข้ามนั้นก็หลุดออกมาอย่างลืมตัว
Hyde 
สะดุ้งพร้อมกับเบือนหน้าหนีไม่กล้าจ้องมองหน้าคมของฝ่ายรุกเร้าเมื่อรู้ว่าเมื่อครู่นั้นตนได้ทำสิ่งใดลงไป 
แม้จะรู้ดีว่าตอนนี้สติที่มีอยู่ใกล้จะหายไปเต็มทีแล้ว 
เมฆหมอกแห่งอารมณ์นั้นเริ่มครอบคลุมจนยากที่จะทำให้จางหายไปได้ 
ถึงตอนนี้แล้วเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจะให้ฝ่ายตรงข้ามหยุดการกระทำนี้เสียที 
แต่มันก็ดูจะยิ่งยากกว่าเดิมเสียอีก

ริมฝีปากบางเลื่อนลงอีกลามเลียขบเม้มยังหน้าท้องขาวเนียนราบโดยที่ลำแขนแข็งแรงนั้นยังกอดรัดแน่นที่คอดเอวบางอยู่ไม่ยอมปล่อย
“พอซะที…อย่าทำอย่างนี้…Sakura” Hyde 
ฝืนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาประปนเสียงครางที่เล็ดลอดออกมาพร้อมกับหอบหายใจน้อยๆด้วยดวงหน้าที่แดงก่ำ 
ลำแขนเรียวเล็กนั้นเริ่มเลื่อนมาโอบรอบลำคออีกฝ่ายอย่างนุ่มนวลบางเบา

“ไม่หยุดหรอก….ฉันหยุดไม่ได้…แล้วอีกอย่างนายก็หยุดอารมณ์ของนายตอนนี้ไม่ได้ด้วยใช่ไหมล่ะ” 
Sakura พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกอารมณ์ไม่แพ้กัน 
ใช่…เจ้าหมอนั่นพูดถูก….ตอนนี้ตัว Hyde 
เองก็ไม่สามารถหยุดอารมณ์ที่ก่อเกิดได้เช่นกัน 
สติสัมปชัญญะเริ่มปริแตกพร้อมที่จะกระจายออกเป็นเสี่ยงได้ถ้าหากได้รับแรงรุกมากกว่าที่เป็นอยู่นี้ 

ยิ่งแรงรุกเร้ามากขึ้นเท่าไรยิ่งเร่งให้เสียงครางแห่งความสุขนั้นเพิ่มมากขึ้นจนแทบจะกรีดร้องออกมา
ดวงหน้าสวยสะบัดเงยขึ้น 
คิ้วเรียวขมวดเป็นปมเมื่อฝ่ายร่างสูงยกเรียวขาขาวนั้นขึ้นลูบไล้คลอเคล้าด้วยเสียงครางหวาน 
….ในใจปรารถนาเหลือเกินว่าอยากให้หยุดการกระทำนี้ลงเสียที 
ตัวร่างเล็กเองไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้วในขณะนี้ 
มันขาดออกแล้วสติที่อดกลั้นไว้ทั้งหมด ลำแขนเรียวของ Hyde 
ค่อยๆเลื่อนลูบเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีดำไปมาที่แผ่นหลังอย่างแผ่วเบา
จู่ๆเสียงคำรามของเจ้าสัตว์หนึ่งก็ดังขึ้นในระยะใกล้ 
เสียงที่แต่ก่อนนั้นเคยมอบความกลัวให้กับ Hyde 
นั้นแต่ตอนนี้มันกลับเป็นเสียงที่ได้ยินจนคุ้นหูไปเสียแล้วพร้อมกับร่างของเจ้าตัวต้นเสียงนั้นพุ่งเข้ามาหายังเจ้านายของมันในทันทีแล้วใช้ลิ้นสากๆเลียที่ใบหน้าคมด้วยความน่าเอ็นดู
“เฮ้ย!!…โผล่มาทำไมตอนนี้เล่า!!” Sakura 
พูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นเจ้าสัตว์เลี้ยงของตนโผล่เข้ามาในช่วงเวลานี้แล้วยังมาใช้ลิ้นเลียหน้าเขาราวกบขัดจังหวะเสียนี่
Hyde 
มองร่างสูงและเจ้าสิงโตน้อยแสนเชื่องนั้นอย่างงงๆก่อนจะค่อยๆประติดปะต่อสติของตนที่กระจัดกระจายไปให้อยู่คงเดิมแล้วหยิบเสื้อตัวบางนั้นมาใส่ก่อนจะผละร่างบอบบางของตนรีบรี่วิ่งออกจากห้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ 
แต่ก็ไม่พ้นสายตาคมกร้าวที่ละจากเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักนั้นมาทางเขาได้ 
ร่างสูงวิ่งตามไปทันทีอย่างไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น
“เดี๋ยวก่อน Hyde!!!” Sakura 
พูดขึ้นเสียงดังก้องหยุดอีกฝ่ายที่วิ่งลิ่วๆไว้ในขณะที่ขาเรียวของเขาก็สาวเท้าตามไปติดร่างเล็กที่กุมเสื้อตัวเองไว้แน่นอย่างติดๆ
“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!!!ไอ้พวกบ้า Sex!!!คนอย่างนายน่ะ….!!” 
ยังไม่ทันที่ Hyde จะได้ก่นด่าอะไรต่อ 
แขนเรียวเล็กของเขาก็ถูกกระชากให้เข้ามาหาร่างของ Sakura เสียก่อน 
ดวงหน้าสวยหันขวับมาด้วยแรงโทสะทันทีจ้องมองยังสายตาคมกร้าวของอีกฝ่ายราวกับจะตำหนิติเตียน 
ใบหน้าสวยนั้นยังแดงก่ำไม่หายเพียงแต่เก็บอาการไว้เท่านั้น

“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะเว้ย!!…หาผู้หญิงที่ไหนไม่ได้ก็มาเล่นฉันเนี่ยนะ!!!…บอกว่าให้ปล่อยไงเล่า…ไม่ได้ยินหรือไง!!!” 
ร่างเล็กพูดตะโกนไปด้วยอาการตกใจและมีโทสะปะปนกันเมื่อร่างสูงรั้งเขาเข้ามากอดให้แน่นยิ่งขึ้นอีก 

แต่แล้วเขาก็ต้องนิ่งเงียบไปเมื่อสายตากร้าวนั้นจ้องนิ่งเข้าไปภายในดวงตากลมโตที่ส่อแววหวาดระแวงของเขา 
ทำไมนะ….? เขาต้องแพ้สายตาคู่นี้เสียทุกที

“เอ่อ…ฟังฉันนะ…ฉันขอโทษ…ฉันเพียงแค่ไม่อยากให้นายไปจากฉันก็เท่านั้นจริงๆ…” 
เสียงทุ้มกังวาลที่ฟังดูน่าเกรงขามแต่ก่อนนั้นบัดนี้ดูอ่อนโยนและค่อยลงจนจับเส้นเสียงได้ทำให้ตัวผู้ฟังเองรู้สึกถึงสัมผัสของคำพูดได้เช่นกัน
ร่างบอบบางนิ่งเงียบไปซักครู่โดยที่ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา 
จากนั้นร่างสูงจึงปล่อยลำแขนที่โอบรอบเอวบางนั้นออกจ้องมองดวงหน้าหวานอย่างแน่วแน่อีกครั้งก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทางให้พ้นสายตาของร่างที่ยืนจ้องมองเขาอยู่อย่างงงงวย
อะไรกัน….สิ่งที่เจ้านั่นพูดหมายความว่ายังไง…คงไม่ใช่… Hyde 
สั่นหัวตัวเองอย่างไม่เชื่อหู… 
สิ่งที่พูดไม่จริงใช่ไหมเนี่ย!!!….เจ้านั่นคิดกับเราแบบ….!? 
ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจในความคิดของตัวเองเมื่อครู่ก่อนจะก้าวขาเรียวเล็กของตนเดินเข้าห้องไปอย่างอึ้งๆ….


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พระอาทิตย์เป็นสีแดงส้มใกล้เวลาลาลับแล้ว 
ท้องฟ้าในตอนนี้เป็นสีทองในเวลาเย็น 
ดวงตากลมโตทอดสายตาไปยังนาฬิกาไม้สลัก 
เข็มนาฬิกาชี้บอกว่าเกือบทุ่มแล้ว 
ร่างเล็กดันตัวลุกขึ้นจากเตียงที่ตัวเองนั่งอยู่นั้นก่อนเตรียมออกจากห้อง

“เอ…เวลาอาหารเย็นแล้วนี่นา….ไม่เห็นมาตามอย่างแต่ก่อน…แต่ช่างเถอะ! 
คนบ้าๆอย่างนั้นทำไมเราจะต้องไปสนใจด้วยล่ะ” 
ว่าพลางมือเรียวเล็กก็บิดลูกบิดประตูเปิดทันทีแต่แล้วเขาก็ต้องได้พบกับความเงียบสงัดที่อยู่บริเวณรอบๆ 
Hyde 
ส่ายสายตามองไปโดยทั่วก่อนขาเรียวเล็กของเขาจะค่อยๆก้าวย่างเหยียบพื้นหินอ่อนสีฟ้าลวดลายสวยงามเดินตรงไปยังห้องอาหาร
“ทำไมมันวังเวงอย่างนี้นะ…” 
เสียงทุ้มหวานพูดเบาๆในความคิดฉุกนึกถึงคนๆหนึ่งซึ่งพาเขามาที่นี่กะทันหัน 
….หายไปไหนกันนะ…. 
เสียงลมหวีดหวิวจากหน้าต่างบานที่อยู่ด้านหลังเขาทำเอาตัวร่างเล็กบอบบางนั่นสั่นไปด้วยความหนาว
“จริงสิ…นี่ก็เข้าหน้าหนาวแล้วสินะ…..” Hyde 
พูดพลางกอดตัวเองแน่น 
เขาน่าจะหยิบเสื้ออะไรที่ใส่แล้วอุ่นๆสักตัวก่อนออกจากห้องมาด้วยนะเนี่ย 
….คิดพลางรีบสาวเท้าเดินตรงไปให้ถึงห้องอาหารให้เร็วที่สุดเผื่อว่าห้องนั้นจะอุ่นจากแสงเทียนเหลืองนวลที่ตั้งไว้ประจำได้บ้าง…จะเจอไอ้หมอนั่นก็ช่างปะไร… 
แต่ไม่เพียงแค่ไม่เป็นอย่างที่คิดเพียงเท่านั้น ในห้องอาหารกว้างแสนหรู 
โคมไฟบนเพดานลวดลายสวยงามสีเหลืองนวลดูเย็นตานั้นตอนนี้ปิดสนิทไร้แสง 
บนโต๊ะที่ปูด้วยผ้าลวดลายกุหลาบว่างเปล่า 
เขาเห็นเพียงแค่เจ้าสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักที่อยู่ภายในห้องนี้เท่านั้น

“หายไปไหนนะ….อยากจะออกไปไหนก็ไปได้นี่!ไม่เหมือนกับฉัน…เจ้านายแกแย่มากเลยรู้ไหม” 
ร่างเล็กพูดขึ้นแล้วหันไปทางเจ้าสิงโตที่นอนแผ่หราอยู่ที่พื้นอย่างสบายใจแล้วทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้หรูข้างๆกายเจ้าสิงโตเชื่องนั้น 
ลำแขนเรียวเล็กกอดกระชับร่างบางของตนแน่นยิ่งขึ้น


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เฮ้ย Tetsu จดหมายจาก Boss ของที่นี่ส่งมา” 
บุคคลหนึ่งพูดพลางยื่นจดหมายให้กับเพื่อนร่วมงานของเขาที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมที่จะเปิดบาร์ใหญ่ใจกลางเมืองนั้น 

ผู้นั้นละสายตาจากการจัดโต๊ะเก้าอี้ทรงกลมได้รูปในบาร์หรูนั้นแล้วหันมาหยิบจดหมายในทันควันโดยที่มีเจ้าเพื่อนซี้นั้นยืนดูอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“แปลกนะ…Boss เรา ตั้งแต่เราเข้ามาทำงานก็ร่วม 2 
ปีกว่าแล้วยังไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันเลย… ขนาดเจ้า Hyde ที่ว่าสนิทกับ 
Boss 
ที่สุดก็ยังไม่เคยเห็นหน้าได้แค่เขียนจดหมายตอบไปตอบมาเหมือนกัน” Tetsu 
ว่าขึ้นมาลอยๆพลางแกะจดหมายอ่าน 
กระดาษจดหมายนั้นเขียนด้วยลายมือที่หวัดแต่ก็พอจะอ่านได้แซมด้วยกลิ่นหอมของกระดาษหน่อยๆ

“เรื่องนักร้องของบาร์ไม่ต้องห่วง…เราจะไม่หาใหม่หรือไล่คนเก่าออก…เรื่องที่บาร์คงดูแลกันดีแล้วถ้าว่างๆฉันจะมาดูที่นี่บ้าง….จาก 
Boss” ข้อความแสนสั้นสิ้นสุดลงเมื่อ Tetsu อ่านจบพอดี 
ผู้อ่านพับกระดาษเก็บใส่ซองให้เหมือนตอนส่งมาทุกประการด้วยความงุนงงซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับเพื่อนที่ยืนดูอยู่ข้างๆ
“อะไรวะ….Boss เรานี่ก็ประหลาด” เจ้า Ken 
บ่นขึ้นพลางผละจากร่างโปร่งของเพื่อนซี้ไปจัดการเรื่องอื่นเนื่องจากใกล้เวลาในการเปิดบาร์แห่งนี้เต็มที
Tetsu 
มองจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงสถานที่แห่งนี้ด้วยลายมือหวัดๆนั้นอีกครั้งก่อนจะเก็บมันใส่ลิ้นชักโดยไม่ได้ใส่ใจอะไร… 
เป็นปกติอย่างนี้ทุกครั้ง… Boss ไม่เคยมาดูแลบาร์นี้เลย… 
ตลอดเวลาก็จะส่งมาเพียงจดหมายฉบับสั้นๆเพียงแค่นั้น 
เขาจึงไม่จำเป็นต้องเอะใจอะไรเนื่องจากมันเป็นเรื่องปรกติวิสัยอยู่แล้ว 
จะมีพนักงานที่บาร์เพียงคนเดียวเท่านั้นที่เคยเห็นหน้าค่าตาของ Boss 
มาก่อน 
แต่เขาก็ไม่ได้บอกอะไรเพิ่มนอกจากว่า Boss เป็นคนดีก็เท่านั้น 
ในความคิดของเขานั้นคิดอยู่เพียงเรื่องเดียวคือเพื่อนสวยของเขาที่หายตัวไป…


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ฝีเท้าหนักๆค่อยๆก้าวเดินตรงไปยังห้องอาหารพลางยกลำแขนของตนซึ่งใส่นาฬิกานั้นขึ้นเพื่อดูเวลาในขณะนี้เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว…. 
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นละสายตาจากนาฬิกาแล้วเดินต่อไป
“ป่านนี้เจ้านั่นคงหลับแล้วมั้ง….” 
น้ำเสียงทุ้มพูดพึมพำเบาๆก่อนที่ฝีเท้าเขาจะหยุดลงตรงหน้าห้องอาหารนั้นแล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆพลันเมื่อเห็นร่างหนึ่งนอนฟุบอยู่ 
ทำให้เขาต้องรีบสาวเท้าไปยังร่างนั้นอย่างทันทีทันใดพลางเขย่าตัวร่างบอบบางที่นอนฟุบหลับอยู่ให้ตื่นขึ้น
“เฮ้ย Hyde… 
มานอนอะไรตรงนี้เล่า…มันหนาวเดี๋ยวก็ได้เป็นหวัดหรอก” 
เขาพูดก่อนจะโน้มตัวเข้าไปใกล้ร่างที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาด้วยความงัวเงีย 
ดวงตากลมโตที่สะลึมสะลือนั้นมองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยเต็มตาเท่าไรเนื่องจากตอนนี้อาการง่วงนอนได้ครอบคลุมเขาจนยากที่จะถ่างตามองฝ่ายร่างสูงหรือขัดขืนอะไรได้…
“อืม…เจ้าบ้า 
Sakura…หายไปไหนมา…ไม่ต้องมาเข้าใกล้ฉันเลยนะ….”
“ถ้าพูดมันลำบากนักก็ไม่ต้อง…ฉันจะพาไปนอนที่ห้อง 
อยู่ตรงนี้เดี๋ยวได้เป็นหวัดตายกันพอดี” Sakura 
พูดตอบอย่างทันควันแล้วยกร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนแม้เขาจะรู้ว่าผู้นั้นจะต่อต้านเพียงใดก็ตามแต่ก็ไม่คิดที่จะใส่ใจอะไรเพียงแต่โน้มใบหน้าคมของตนเข้าใกล้แล้วมอบสัมผัสอุ่นที่หน้าผากเนียนของดวงหนาสวยให้อย่างเบาบางเหมือนกับเป็นการบอกว่าเขาไม่ได้ทำอันตรายใดๆต่อตัว 
Hyde แทนถ้อยคำต่างๆ 
แล้วนำร่างนั้นเข้าไปในห้องนอนกว้างขวางซึ่งเข้าได้ยกให้ 
Hyde 
เป็นเจ้าของเรียบร้อยแล้วก่อนจะวางร่างนั้นลงกับเตียงนุ่มอย่างเบาๆพลางเลื่อนผ้าห่มคลุมตัวร่างเล็กให้ความอบอุ่น
Sakura 
เหลือบมองดวงหน้าหวานที่สะลึมสะลือนั้นซักครู่ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากเตียงเพื่อกลับไปยังห้องของตนแต่แล้วก็ถูกมือเรียวเล็กของอีกฝ่ายหยุดการกระทำไว้โดยรั้งเสื้อของเขากำไว้แน่น

นายเป็นใครกันแน่นะ….Sakura…เข้ามาในชีวิตฉัน…คนบ้าๆอย่างนาย….” 
น้ำเสียงทุ้มหวานพูดแผ่วเบาจนแทบเป็นเสียงพึมพำแต่มันก็พอที่จะทำให้ผู้ฟังนั้นได้ยินบ้าง 

พูดจบร่างเล็กนั้นก็จมลงสู่ห้วงนิทราแต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นมือเรียวเล็กก็ยังไม่คลายจากเนื้อผ้าของอีกฝ่าย 
Sakura โน้มลงจูบที่แก้มเนียนนั้นแล้วลูบไล้เรือนผมนั้นเบาๆ
“นั่นสิ…ฉันเป็นใคร…นายไม่รู้หรอกว่าฉันเฝ้ามองนายมาตลอด” 
Sakura 
พูดขึ้นก่อนจะผละกายของตนจากร่างเล็กบอบบางที่หลับสนิทแล้วเดินออกไปจากห้อง……..

to be continous 
«back part 3   next part 5»