Brilliant Blue Episode 3

by akuma sama

 

เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นด้วยความไม่พอใจในขณะที่สีหน้าของผู้ทุบนั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ามีโทสะอยู่ 
เขาบ่นพึมพำด้วยความหัวเสียขณะอยู่ในผับในเวลากลางวันที่ปิดตัวอยู่เป็นที่ทำมาหากินของเขาจนในที่สุดเขาก็ทนความเงียบไม่ไหวต้องโวยออกมาด้วยความไม่พอใจในที่สุด
“อะไรวะ!….เจ้า Hyde 
มันหายไปไหนของมันวะ…แล้วงานร้องเพลงที่ผับจะให้ใครทำกันเล่า…ลูกค้ายิ่งเรียกร้องเจ้านั่นอยู่…เจ้าเตี้ยนั่น” 
เสียงนั้นบ่นขึ้นอย่างหงุดหงิดพลางร่างสูงของผู้บ่นนั้นเดินวนไปวนมาในผับพร้อมกับไม้ถูพื้นที่เปียกหมาดๆเตรียมพร้อมที่จะทำความสะอาดสถานที่ทำงานของเขา

ร่างโปร่งที่นั่งข้างๆนั้นชายตามองเขาซักเล็กน้อยแล้ววางขวดไวน์ที่ตนเองเช็ดไว้ที่ชั้นเครื่องดื่มที่เดิมของมันก่อนจะหมุนเก้าอี้หันมาทางผู้นั้น
“ก็เป็นอย่างนี้ล่ะน้า…แต่ฉันว่านะเจ้านั่นก็เคยไม่มาทำงานตั้ง 2 
อาทิตย์นี่นา….” 
ผู้หันมาพูดขึ้นพลางนั้นท้าวคางกับเคาเตอร์สีน้ำตาลแก่ซึ่งเป็นไม้เคลือบมันอย่างดีด้วยสีหน้าปรกติทั้งๆที่จริงแล้วตัวเขาเองก็ยังสงสัยกับเรื่องที่เขาโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสวยของเขาคราวนั้น 
ไม่รู้ว่าเรื่องจริงหรือว่าแกล้งเล่นตามปรกตินิสัยของเจ้านั่นที่ชอบแกล้งปั่นหัวคนอื่นเล่นพลางจ้องมองเพื่อนของตนที่ยืนถือไม้ถูพื้นที่ตั้งใจจะทำความสะอาดอยู่เป็นนานแต่ยังไม่ได้ทำเสียที
“ก็นั่นมันตอนนั้นนี่นา….ก็สมควรอยู่หรอกที่เจ้านั่นจะหยุดไป 2 
อาทิตย์…ก็เล่นมีไอ้หนุ่มที่ไหนไม่รู้มาจับๆจ้องๆมันตลอดเวลาตั้งแต่ผับเปิดยันผับเลิกยังนั้นนี่นา….ฉันว่าเจ้า 
Hyde 
คงขนลุกน่าดูที่มีผู้ชายด้วยกันมาจ้องอย่างกับจะจีบมันอย่างนั้นน่ะ…จริงไหม 
Tetsu” 
ผู้นั้นบ่นอธิบายเรื่องราวก่อนจะทิ้งทายเป็นคำถามขอความเห็นกับเพื่อนของเขา

ผู้ถูกถามนั้นถอนหายใจเฮือกอย่างหนักใจก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วมองไปยังเวทีขนาดเล็กพอเหมาะกับนักร้องประจำผับซึ่งก็คือเพื่อนร่วมงานของเขาได้โชว์ลีลาการขับขานเสียงเพลงนั้นแล้วทรุดตัวลงนั่งที่เดิมก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถืออกมาจากกระเป๋า
“ฉันลองติดต่อเจ้าหมอนั่นดูอีกทีดีกว่านะ” Tetsu 
พูดขึ้นพลางกดเบอร์โทรศัพท์มือถือของเจ้าตัวปัญหาที่ทำให้คนอื่นเขากังวลกันหมดอย่างช้าๆเพื่อให้แน่ใจว่าเบอร์นั้นถูกต้อง… 
ได้ผล…มีเสียงคนรับโทรศัพท์ Tetsu โดดโหยงด้วยความดีใจพลางหันไปทาง Ken 
เพื่อนร่วมงานของตนที่ตอนนี้กลายมาเป็นซี้กันราวกับจะบอกว่าติดต่อกับเพื่อนสวยได้เรียบร้อยแล้ว
“ฮัลโหล…” 
เสียงทุ้มเจือความอ่อนหวานที่เขาคุ้นหูแทรกผ่านเข้าโสตประสาทของผู้โทรมา
“เฮ้ย!!!!!Hyde นั่นนายใช่ไหม” Tetsu 
ถามขึ้นเพื่อให้แน่ใจอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ฟังได้ชัดว่าดีใจอย่างมากมายพลางกวักมือเรียกเจ้า 
Ken ที่ยืนถือไม้ถูพื้นให้เข้ามาใกล้
“Tetsu….!!!! นายจริงๆด้วย” 
ร่างเล็กที่รับสายนั้นพูดด้วยอาการดีใจไม่แพ้อีกฝ่ายเช่นกัน 
เขาดันตัวลุกขึ้นจากเตียงนุ่มที่นั่งอยู่เดินไปรอบๆห้องกว้างนั้นอย่างร่าเริงเมื่อไม่ได้คุยกับเพื่อนซี้มาเกือบเดือน
“ว่าแต่ Hyde 
นายไปอยู่ที่ไหนมาน่ะ…นายไม่มาทำงานเกือบเดือนแล้วนะ…ลูกค้าที่ร้านเขาติดใจเสียงนายกันทั้งนั้นแหละ” 
Tetsu ถามขึ้นตรงประเด็นในทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา

ร่างบอบบางที่ถูกถามนั้นทอดสายตามองประตูรูปทรงสวยงามที่สลักไว้เป็นอย่างดีนั้นก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าของที่นี่ไม่ได้เข้ามา 
ขาเรียวเล็กก้าวไปที่ระเบียงเพื่อให้เสียงเพื่อนผู้โทรมานั้นชัดเจนยิ่งขึ้น
“นี่….ฉันไม่ได้แกล้งนายเล่นนะเว้ย Tetsu 
ฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันอยู่ที่ไหน…แล้วคนที่พาฉันมา…เอ่อ…จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ….” 
Hyde 
อ้ำอึ้งอยู่เล็กน้อยเมื่อสรรหาถ้อยคำต่างๆให้มันดูดีไม่ได้เนื่องจากความเป็นจริงที่เกิดขึ้นกับเขาก็ทำเขาช็อคมาครั้งหนึ่งแล้ว 
แล้วถ้าบอกเพื่อนเขาคนนี้จะไม่ยิ่งช็อคไปกันใหญ่หรือไง…
“มีอะไรก็พูดมาสิ…อ้ำอึ้งอยู่ได้ 
นายอย่าทำให้คนอื่นต้องห่วงกันมากนักสิ” 
ร่างโปร่งเริ่มอารมณ์เสียกับของเพื่อนคนนี้เสียจริงๆซึ่งร่างเล็กเองก็ทำหน้าหนักใจบอกไม่ถูกเหมือนกันทีจะบอกเพื่อนคนนี้
“ฉันขอถามนายซักข้อหนึ่งก่อนได้ไหม Tetsu… 
นายจะเชื่อเรื่องที่ฉันพูดรึเปล่าล่ะ” 
น้ำเสียงทุ้มหวานเอ่ยขึ้นเป็นเชิงต่อรองตั้งคำถามกับอีกฝ่ายที่โทรมาเผื่อว่าบางทีฝ่ายนั้นอาจจะทำใจได้ถ้าเขาบอกเรื่องที่ไม่น่าเชื่อนี้ต่อไป

“นายก็บอกมาสิ…ฉันก็ต้องเชื่อเพื่อนร่วมงานที่ทำงานด้วยกันมาหลายปีอยู่แล้ว” 
ผู้ถูกถามตอบไปอย่างไม่ต้องสงสัยแต่เขาเองก็ยังเอะใจว่าเรื่องที่เพื่อนสวยจะพูดต่อไปเป็นเรื่องยังไงกันแน่
“คือว่า…คนที่ซื้อฉันมา…บอกว่าฉันโดยจับมาขายน่ะสิ”
“อะไรนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!” 
ร่างโปร่งลากเสียงยาวแสดงอาการตกใจในคำพูดของอีกฝ่ายที่บอกกล่าว…เฮ้ย…มันพูดผิดรึเปล่าเนี่ย…
“เฮ้ย….ล้อเล่นน่า Hyde…” Tetsu 
ยังคงถามไปด้วยความไม่เชื่อหูของตัวเองที่ได้ยินมาหยกๆในขณะที่เจ้า Ken 
ที่พอจะได้ยินเสียงการสนทนาบ้างก็รู้สึกตกใจไม่แพ้กัน

“เรื่องจริงเว้ย!!!!ขนาดฉันเองก็ยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวฉัน….” 
น้ำเสียงทุ้มเจือหวานของร่างเล็กพูดด้วยเสียงที่ค่อยลงอย่างเห็นได้ชัดเจน
“แล้ว…แล้วถ้ามันเป็นจริง…ใครที่ซื้อตัวนายไว้ล่ะ!!!!” Tetsu 
ถามขึ้นอย่างตกใจพลางลุกเดินวนไปวนมารอบผับด้วยความกังวลซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับเจ้าเพื่อนผมเซอร์ของเขาที่เดินตามไปเพื่อฟังการสนทนาเท่าไหร่นัก
“เอ่อ…ใช่แล้ว…เรื่องจริง…แล้วคนที่พาฉันมาน่ะเขาชื่อ…Sa….” 
จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็โดยตัดไปอย่างกระทันหันเหมือนมีใครกดปิดยังไงยังงั้น
“เฮ้ย!!!!!เดี๋ยวสิ Hyde…เฮ้ย!!!!!” 
ไม่ทันเสียแล้ว…สายโทรศัพท์ถูกตัดไปเสียแล้ว Tetsu 
สบถขึ้นอย่างเสียอารมณ์เมื่อยังคุยกับเพื่อนตนไม่ทันรู้เรื่อง 
แถมยังมีใครบางคนมากดปิดมือถือของอีกฝ่ายซะนี่
“บ้าเอ๊ย!!!แล้วจะทำยังไงต่อล่ะเนี่ย…” Ken 
สบถขึ้นด้วยความหัวเสียแต่ก็ตกใจอยู่ไม่น้อยที่ได้รับรู้เรื่องที่ไม่น่าเชื่ออย่างนี้…. 
ต่างคนต่างตกอยู่ในความเงียบอย่างไม่ได้ตั้งใจให้เกิด 
ความอึมครึมเริ่มเข้าคลอบคลุมผับนี้เสียแล้ว

“ทำอะไรน่ะ!!!!!ไอ้บ้า Sakura!!” Hyde 
พูดขึ้นหันมามองตาขวางใส่ร่างสูงด้านหลังที่จู่ๆก็เดินมาคว้ามือถือของเขาแล้วปิดลงเสียดื้อๆอย่างนั้น 
ผู้ถูกถามไม่ตอบอะไรเพียงแต่จ้องมองร่างบอบบางด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนจะมีโทสะอยู่เป็นนัยๆจนในที่สุด 
Hyde 
ก็ต้องเงียบไปเมื่อเจอสีหน้าอีกฝ่ายที่จ้องมองมาอย่างไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา
“จะโทรให้คนมาช่วยหรือไง?” 
น้ำเสียงทุ้มกังวาลพูดอย่างเรียบๆไม่แสดงอาการแต่มันก็ปรากฏเด่นชัดที่ใบหน้าคมและดวงตาของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 
ร่างเล็กนั่งนิ่งไม่ตอบใดๆเพราะเขาก็ไม่รู้จะคุดคุ้ยถ้อยคำแก้ตัวใดๆออกมาพูดกับร่างสูงตรงหน้าที่มีอาการเหมือนกับโกรธเขาอยู่
“……”

“ถ้าเงียบฉันจะกล่าวหาว่านายคิดจะหนีไปจากที่นี่นะ….ว่าไง…จะพูดไม่พูด” 
Sakura พูดขึ้นราวกับจะต้อน Hyde 
ให้จนมุมแล้วมันก็เป็นอย่างว่าจริงๆร่างเล็กไม่มีอะไรที่จะพูดต่อก็คงต้องยอมให้เขาถูกกล่าวหาไปแต่…ไม่ไม่ไม่!!! 
ยังไงเขาก็ไม่ยอมแพ้เจ้าบ้านี่อย่างแน่นอนก็ต้องเถียงให้ถึงที่สุดนั่นแหละ
“แล้วทำจะโทรไม่ได้ล่ะ…!! 
เพื่อนของฉันเป็นคนโทรมาเองนะ…ใครบอกว่าฉันโทรไปให้เขาช่วย…อยู่ๆจะมากล่าวหากันชุ่ยๆได้ยังไงมิทราบ!!!” 
นิสัยที่ไม่ยอมแพ้ใครของเจ้าของดวงหน้าสวยนั้นก็เริ่มออกลาย 
ไม่มีทางหรอกที่เขาจะยอมจนมุมอยู่ฝ่ายเดียวไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
“ถ้าอย่างนั้น…ฉันก็คงจะต้องยึดโทรศัพท์นายไว้ซะแล้วสิ”
“ทำอย่างนั้นได้ยังไงเล่า!!!!!!!!!!” 
น้ำเสียงทุ้มหวานเอ่ยขึ้นเชิงตะโกนอย่างไม่ยอมความแต่โทรศัพท์มือถือของเขาก็ถูกเก็บเข้ากระเป๋าอีกฝ่ายไปเสียแล้ว 
ร่างสูงมองไปที่ดวงหน้าสวยนั้นก่อนจะยิ้มให้หยอกๆแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบแสดงอาการปรกติ

“ฉันบอกแล้วไง…ฉันซื้อนายมานะ…หรือว่า…ฉันจะต้องทำให้นายไม่หนีจากฉันไปไหนดีล่ะ” 
Sakura 
พูดขึ้นแล้วยิ้มให้ออกจะดูเจ้าเล่ห์แล้วค่อยๆก้าวมาหาร่างบางที่ถอยหนีเขาเหมือนรู้ทันความคิด 
ขาเรียวเล็กเตรียมที่จะวิ่งหนีแต่ก็ถูกหยุดไว้เมื่อลำแขนของเขาถูกอีกฝ่ายดึงไว้ให้ร่างเขาอยู่กับที่ซะก่อน
“อย่าทำอะไรบ้าๆเชียวนะเฟ้ย!!Sakura” Hyde 
พูดเตือนด้วยสีหน้าตกใจและด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไม่แพ้กับอาการ….

to be continous 
«back part 2   next part 4»