Brilliant Blue Episode 6

by akuma sama

ถ้ายังไงก็อยากให้ Comment มากันจัง เราอยากรู้ว่า Fic 
เราเป็นไงมั่งน่ะ^_^ 
please....

---

Brilliant Blue Episode 6
“ผมทนรอไม่ไหวแล้วนะ Boss!!! 
ทำไมเราไม่รีบทำอะไรซักอย่างหรือไม่ก็ตามหา Hyde 
จะให้เรารออยู่อย่างนี้หรือไง!!!” เสียงสนทนาโต้ตอบผู้โทรมาดังลั่นห้อง 
มือเรียวทุบลงบนโต๊ะขนาดเล็กเสียงดังด้วยความไม่พอใจ 
สีหน้าผู้รับสายขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างหัวเสียแต่ดูท่าอีกฝ่ายที่โทรมาจะไม่แสดงอาการอะไรตามผู้นั้นเลย 
น้ำเสียงทุ้มยังคงนิ่งเรียบสุขุม
“แล้วเธอทำอะไรได้ล่ะ Tetsu...ตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้ข่าวคราวของ 
Hyde 
เหมือนกัน” Boss 
พูดไปเสียงนิ่งเรียบทำให้ผู้ฟังนั้นคลายอาการหัวเสียลงไปบ้าง 
ผู้รับสายนั้นนิ่งเงียบไป 
สายตาเรียวจดจ้องมอบไปรอบๆห้องในแมนชั่นแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่พักของเพื่อนร่วมงานอีก 
2 คนหนึ่งในนั้นก็คือคนที่เขาต้องการหาด้วย

“ผมรู้...รู้ว่าทำอะไรไม่ได้...แต่จะให้นิ่งดูดายอย่างนี้มันก็ยังไงอยู่...เพื่อนผมทั้งคนนะ 
Boss”
“ฉันว่าเธอน่าจะรู้อะไรมากกว่าฉันอีกนะ 
Tetsu...ว่าที่บาร์นั่นมีอะไรผิดปรกติบ้าง” ผู้โทรมาถามขึ้นอย่างสนใจ 
มือใหญ่หนานั้นเสียผมสีดำสนิทก่อนจะลูบคางเรียวของตนอย่างช้าๆแสดงอาการขบคิด 
ผู้ถูกถามนั่งนิ่งเงียบก่อนจะให้สมาธิพิจารณา 
หนุ่มผมน้ำตาลยาวขยี้ผมตัวเองอย่างใช้ความคิดก่อนจะเปรยออกมาช้าๆ
คนที่มาติดเจ้า Hyde 
ก็เยอะ...อีกอย่างก็ดันเป็นผู้ชายซะส่วนใหญ่...มันเยอะจริงๆครับ Boss 
แทบนึกไม่ออกเลย...แต่ที่มีมาที่บาร์บ่อยก็มาอยู่ 3 คนเห็นมาดูเจ้า Hyde 
ร้องเพลงบ่อยมาก...ผมจำไม่ได้แล้ว...แต่ถ้าเห็นคงนึกออกครับ” Tetsu 
พูดตอบไปอย่างจนใจ เขาพยายามนึกแล้วแต่มันก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด
“ไม่เป็นไร....ไม่เป็นไร...เดี๋ยวฉันจะลองถาม Ken 
ดูก็ได้...เธอไม่ต้องเครียดหรอก” Boss 
พูดขึ้นพยายามทำให้อีกฝ่ายที่ดูตรึงเครียดคลายออกไปบ้าง 
ไม่มีคำพูดอะไรต่อนอกจากเสียงโทรศัพท์จากผู้รับวางสายไปเสียเลย....ผู้เป็นนายนั้นมองโทรศัพท์อย่างงงงวยซักเล็กน้อยก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะแล้วสบถเบาๆปนเสียงหัวเราะหยอกๆ
“เฮ้อ...พนักงานร้านฉันแต่ละคนกระตือรือร้นดีจริงๆ”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“เอ้าๆอย่ารีบกินสิ...พอหายหวัดก็กินเก่งเชียวนะ...เจ้าสิงโตฉันยังแพ้เลยนะ” 
เสียงทุ้มกังวาลพูดขึ้นหยอกพลางหัวเราะกลั้วในลำคอ 
หน้าเครียวคมของผู้พูดแนบกับฝ่ามือในท่าท้าวคางประกอบกับดวงตาคมกร้าวที่จ้องมองมาที่ดวงหน้าสวยซึ่งตั้งหน้าตั้งกินอย่างไม่สนใจใคร 
แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายจ้องมองก็ไม่คิดจะโต้ตอบสายตานั้นกลัง 
ยังคงจ้องอยู่กับอาหารจานโตของตนเองอยู่

“เรื่องของฉันน่า...คนมันหิวจะให้ทำยังไง!...ตอนเป็นหวัดก็เอาแต่ทำโจ๊กให้กินนี่หว่า...ใครจะอิ่ม...จริงมะ” 
น้ำเสียงทุ้มหวานพูดขึ้นเถียงบุคคลที่นั่งอยู่ตรงข้ามพลางหันไปพยักเพยิดหน้ากับเจ้าสิงโตเชื่องแสนน่าเอ็นดูที่นั่งเงยหน้าให้กับเขาอยู่เหมือนกัน 
เจ้าสิงโตพยักเพยิดหน้าเหมือนกับเข้าใจความ 
ทำเอาดวงหน้าสวยยิ้มร่าด้วยความพอใจราวกับเด็กๆ 
ทำเอาร่างสูงตรงข้ามนั้นอดขำเสียไม่ได้ 
เขาดันกายขึ้นพลันโน้มเข้าไปใกล้ๆร่างบอบบางแล้วใช้มือหนานั้นเช็ดรอบๆริมฝีปากอิ่มชื้นที่มันแผล็บเปรอะเปรื้อนนั้นออก 
เขาหัวเราะเบาๆในความไร้เดียงสาของร่างนั้น
“กินเลอะอย่างกันเด็กๆเลยนะ Hyde” 
ทันทีที่คำพูดเรียบนั้นแล่นเข้าโสตประสาทผู้ฟัง 
ดวงหน้านั้นก็พลันแดงซ่านขึ้นมาอย่ากะทันหัน 
ดวงตากลมโตหลบสายตาทันทีพร้อมกับปัดฝ่ายร่างสูงออกห่าง
“มะ...ไม่ต้อง...แค่นี้ฉันเช็ดเองได้...” Hyde 
พูดปฏิเสธเสียงเรียบก่อนจะดังร่างเล็กบอบบางของตนลุกขึ้นเดินหนีแต่ก็ถูกลำแขนแข็งแรงของอีกฝ่ายรั้งเอวคอดบางของตนไว้เสียก่อน

“จะไปไหนน่ะ...อยู่คุยกันหน่อยไม่ได้รึไง...เหมือนนายจะฝืนๆยังไงก็ไม่รู้นะ 
Hyde”

“ปะ...เปล่านี่...Sakura....ก็ฉันเป็นของฉันอย่างนี้อยู่แล้ว...นายคิดไปเองมั้ง” 
ดวงหน้าสวยพูดพลางยิ้มเจื่อยๆลงบนใบหน้าราวกับแก้ต่างความจริงที่อีกฝ่ายมองเขาออกพลันมือเรียวเล็กค่อยๆแกะฝ่ามือหนาที่ตะปบเข้าที่คอดเอวบางไม่ยอมปล่อย 
แต่แล้ว Sakura 
ก็เอ่ยขึ้นมาเป็นเชิงโมโหอยู่เล็กน้อยในน้ำเสียงทุ้มกังวาลที่เปล่งออก
“นายเป็นอะไรของนายน่ะ Hyde...อย่าทำตัวน่ารำคาญอย่างนี้ได้ไหม”
ทันทีที่ตำพูดเชิงตวาดแทรกผ่านเข่าไปในโสตประสาทของผู้ฟัง 
ร่างเล็กก็ต้องสะบัดเงยดวงหน้าขึ้นมองผู้พูดนั้นในทันทีพลันผลักร่างสูงนั้นออกห่างตนให้มากที่สุด

“ถ้ารำคาญนักก็อย่ามายุ่งสิ...ว่าฉันยังงั้นว่าฉันยังงี้...คิดว่าตัวเองดีนักรึไงฟะ!!!” 
สายตาจากดวงตากลมโตคู่สวยนั้นฉายแววโกรธอยู่เป็นนัยจนทำให้ผู้ยืนอยู่ตรงหน้าชะงักงันไป 
Sakura 
นิ่งเงียบจ้องมองดวงหน้าสวยซึ่งก็จ้องเขาเขม็งเช่นกัน...เฮ้ย...อะไรกัน...เจ้านี่งอนแล้วเหรอเนี่ย....
ยังไม่ทันที่ลำแขนแข็งแรงจะได้รั้งไว้ทัน 
ร่างเล็กก็เดินสะบัดปลิวด้วยอาการหงุดหงิดหนีฝ่ายตางข้ามไปเสียแล้ว Sakura 
ยืนมองเบื้องหลังร่างบอบบางนั้นด้วยอาการครุ่นคิดซักครู่ก่อนสายตาคมจะละจากร่างนั้นโดยที่ไม่มีท่าทีสนใจแต่อย่างใด
Hyde 
หยุดกึกก่อนจะหันหลังมองไปอีกครั้งหนึ่ง...ว่างเปล่า...เจ้า 
Sakura 
นั่นหายไปแล้ว...สายตาจากดวงตาคู่งามทอดมองไปรอบๆ...ทำไมถึงไม่รั้งเขาไว้นะ...ไหนบอกว่ารักไหนบอกว่าไม่อยากให้ไปไหน...แล้วทีอย่างนี้มาทำไม่สนใจ 
นี่มันหมายความว่ายังไงกัน!....หงุดหงิดแล้วนะ...ไม่พอใจ...ทำไมไม่สนใจล่ะ!!
“Sakura!! ไอ้บ้าเอ๊ย!! คอยดูนะ 
จะหนีออกจากที่นี่ให้ห่วงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเลย...คอยดู!!” 
สิ้นคำพูดเจ้าของถ้อยคำนั้นก็สะบัดจนตัวแทบปลิวเดินเข้าห้องไปโดยไม่ทันได้ยินเสียงอีกฝ่ายที่หัวเราะหยอกราวกับชอบใจการกระทำของเขาอยู่ 
ร่างสูงหยุดหัวเราะแต่ก็ยังมีรอยยิ้มเจือที่หน้าคมนั้นอยู่
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เวลาผ่านไปเพียง 1 นาที 
ราวกับจะเป็นชั่วโมงหรือเป็นวันๆสำหรับร่างงที่นั่งกอดเข่าอยุ่บนเตียงนุ่ม 
ดวงหน้าสวยมุ่นคิ้วทอดสายตามองตรงไปที่ผนังห้อง 
ในหัวเขาไม่คิดอะไรนอกจากคนๆนั้นเพียงคนเดียว 
เสียงเข็มนาฬิกาไม้ที่ผนังดังชัดเจนแสดงให้รู้ว่าภายในห้องนั้นเงียบสงัด 
Hyde 
ถอนหายใจเบาๆอย่างเซ็งๆก่อนจะดันตัวลุกขึ้นจากเตียงเดินไปรอบๆห้องด้วยความเบื่อหน่าย

“เฮ้อ!…เบื่อ...จริงๆถ้าเวลานี้เจ้านั่นต้องเข้ามายียวนกวนประสาทแล้วนะเนี่ย...โอ้ย!!!นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย!!” 
พูดพลางมือเรียวเล็กขยี้หัวตัวเองอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินกระทืบเท้าไปรอบห้อง...ทำไมเขาเอาแต่ใจอย่างนี้นะ...แต่ก็อยากให้เจ้านั่นสนใจจริงๆนี่นา...แต่...ทำอย่างนี้ก็เท่ากับว่าไม่มีเหตุผลเลยสิ...ความคิดสองแง่ตีกันในยุ่งเหยิงในสมองจนแยกไม่ออก 
ในที่สุด Hyde ก็แพ้ความเอาแต่ใจที่มีอยู่ในตัวเองเข้าเสียแล้ว
“ลองไปเดินแถวๆบ้านนี้ซัก 2-3 
รอบก็ได้นี่นา...เจ้านั่นคงไม่รู้หรอกก็ออกจะเก็บตัวอยู่ในห้องเหมือนกันนี่” 
ว่าพลางก็สาวเท้าเดินออกจากห้องไปทันที

มือเรียวเล็กเลื่อนประตูรั้วหน้าบ้านออกเสียงดังลั่นเหมือนอยากจะให้อีกฝ่ายได้ยิน 
พลันเหลือบสายตามองหน้าต่างหน้าห้องของบุคคลอีกคนหนึ่งที่อยู่ด้านเดียวกับรั้ว...เงียบ...ไม่มีแม้แต่ผ้าม่านหน้าต่างกระหวัดไหว...นี่เจ้านั่นจะแกล้วเรารึไง...
ฝีเท้าเล็กเหยียบย่างกราบลงบนพื้นหญ้าดังกรอบแกรบ 
ดวงตากลมโตส่ายสายตามองธรรมชาติรอบๆตัวอย่างตระการตา 
ต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวชอุ่มห้องล้อมเต็มไปหมด Hyde 
ค่อยๆเดินไปเรื่อยเปื่อยอย่างช้าๆโดยไม่ทันสังเกตบุคคลอีกคนหนึ่งเดินตามหลังมาทิ้งระยะห่างมากพอสมควรจึงทำให้เขาไม่สามารถรับรู้ถึงสิ่งผิดปรกติได้

“ไม่เคยเห็นที่นี่เลยจริงๆแฮะ...ก็ไม่เห็นจะมีอันตรายอะไรเลยนี่นา...” 
ริมฝีปากอิ่มบ่นพึมพำเบาๆก่อนเท้าเล็กจะก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างเพลิดเพลิน 
เส้นทางที่เป็นทุ่งดอกไม้กว้างทอดไปตรงหน้าสุดลูกหูลูกตา 
สายลมอ่อนพัดมาแผ่วเบาเย็นสบาย...อืม...มีที่ที่มีอาการดีอย่างนี้ด้วยเหรอเนี่ย.... 
ร่างเล็กคิดพลางสาวเท้าเดินตรงไปยังที่ตรงนั้น 
แต่แล้วเสียงแทรกของฝีเท้าอีกฝีเท้าหนึ่งก็ดังแทรกผ่ายเข้าหูเขา 
แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังได้ยินเนื่องจากบริเวณนี้เงียบสงบปราศจากผู้คน 
ทันทีที่ได้ยินเสียงประหลาดแทรกขึ้น ฝีเท้าเล็กก็หยุดชะงัก Hyde 
ยืนนิ่งซักพักก่อนจะค่อยๆหันไปมองเบื้องหลังเขาช้าๆ...เอ...ไม่มีใครนี่นา...หรือว่าเจ้า 
Sakura นั่นจะเดินตามมา...คงไม่ใช่หรอกมั้ง.... แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น 
ร่างเล็กก็ก้าวเท้าเดินต่อไปเพื่อพิสูจน์ให้แน่ใจ 
เสียงฝีเท้าแกรกกรากดังขึ้นเป็นระยะใกล้ตัวเขาเข้ามาทุกที Hyde 
ค่อยๆเงยหน้าจากพื้นหญ้าเบื้องล่างหันควับกลับไปมองทันที 
ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนที่เขาต้องการพบ...แต่เป็น...
“นายมาทำอะไรที่นี่...Ki…!!!” 
ร่างเล็กทิ้งตัวฮวบลงไปกับพื้นทันทีทั้งๆที่ยังพูดไม่จบประโยค 
เนื่องจากฤทธิ์ยาสลบที่เขาสูดเข้าไปเมื่อครู่ 
ลำแขนนั้นคว้ารองรับคอดเอวบางไว้ไม่ให้ร่างที่ไร้สติล้มลงกับพื้นหญ้านั้นเสียก่อน 
บุคคลปริศนานั้นลูบไล้ใบหน้านวลเบาๆพลางยิ้มให้ดวงหน้าที่สลบไสลนั้นอย่างมีเลศนัย
“นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกซะแล้ว Hyde”

สายตาคมกร้าวที่ราวกับสัตว์ป่านั้นจ้องมองยังบุคคลนั้นด้วยความนัยที่แฝงไปด้วยโทสะ 
....เจ้านั่นโผล่มาได้ตอนนี้...หึ...ก็เราเป็นศัตรูกันนี่นาแม้จะแสร้งเหมือนตีสนิทกันซักแค่ไหน.... 
ร่างสูงยิ้มเล็กน้อยปรากฎที่ใบหน้าคมก่อนจะค่อยๆปรากฎตัวให้บุคคลที่ 3 
เห็นอย่างชัดเจน 
บุคคลนั้นละสายตาจากร่างบอบบางที่หลับตาพริ้มในอ้อมแขนมาทางร่างสูงที่เพิ่งปรากฎตัวอย่างตกตะลึงก่อนจะค่อยๆวางร่างเล็กลงกับพื้นหญ้าแล้วหันมาทางร่างสูงนั้น
“Sakura... นายเองงั้นเหรอ” 
เสียงที่ดูสั่นพร่าเอ่ยขึ้นดูเหมือนกลัวบุคคลตรงหน้าที่ตนเผชิญหน้าอยู่
“นั่นสิ...ไม่ได้เจอกันนายทีเดียวนะ...นี่นายคิดจะมาเอาตัว 
Hyde 
ถึงที่นี่เลยนะ” Sakura 
เอ่ยขึ้นเสียงเรียบก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆร่างของบุคคลนั้นก่อนจะใช้สายตาดุกราวมองดวงแรงโทสะ 
ลำแขนแข็งแรงง้างขึ้นชกที่หน้าฝ่ายตรงข้ามทันทีจนร่างที่ถูกชกล้มหงายลงไปกับพื้นหญ้า 
ชายหนุ่มผู้นั้นปากเลือดที่กลบริมฝีปากนั้นออกก่อนจะลุกขึ้นยืนมองจ้องหน้าอีกฝ่าย

“แล้วทำไม!!!…นายทำให้ทุกอย่างที่ฉันวางไว้ล้มเหลวทั้งหมด...จริงๆแล้ว Hyde 
น่าจะอยู่กับฉันมากกว่า!”

“เขาอยู่กับแก...แต่ก็ไม่ได้รักแกอย่างที่แกคิดหรอก...ไอ้โง่!!!” 
เสียงทุ้มกังวาลโต้ตอบกลับไปด้วยแรงโทสะก่อนจะกระชากคอเสื้อของฝ่ายตรงข้ามเขาหาตัว 
ง้างหมัดเตรียมชกแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อประโยคของบุคคลนั้นแทรกขึ้นด้วยเสียงดังลั่น
“แล้วนายคิดว่าเขารักนายรึไง...!!!”
ความเงียบเริ่มเข้าคลอบคลุมบริเวณนั้นขึ้นมาทันที 
ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันโดยไม่มีคำพูดใดๆ 
สายตาคมกร้าวฉายแววโทสะละสายตาจากชายหนุ่มมาที่ร่างบอบบางก่อนจะผลักผู้ที่ถูกเขากระชากคอเสื้อแล้วเดินตรงไปอุ้มร่างนั้นขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน
“แต่ฉันรู้และก็แน่ใจด้วย...ว่า Hyde 
คิดยังไงกับฉัน...ถ้านายขืนมายุ่งอีก ฉันคงต้องไล่นายออกซะแล้ว”

to be continous 
«back part 5   next part 7»