Brilliant Blue Episode
9
by
akuma sama
ถ้ายังไงก็อยากให้ Comment มากันจัง เราอยากรู้ว่า Fic เราเป็นไงมั่งน่ะ^_^ please....
Sakura~ไม่เอาไอ้สิงโตน้อยไปด้วยเหรอ
เสียงทุ้มหวานตะโกนขึ้นทักร่างสูงที่กำลังไขกุญแจรถเตรียมออกจากบ้านอยู่ ผู้ถูกทักหันมาเลิ่กคิ้วก่อนจะยิ้มให้ร่างบอบบางไปด้วยอาการเหนื่อยหน่ายหน่อยๆ
หนักรถจะตาย
เฮ้อ
เมื่อไหร่นายจะขึ้นรถซักที
รู้สึกจะดูธรรมดามากเลยนะที่จะไปหาเพื่อนร่วมงานนายเนี่ย
Sakura
พูดก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาร่างบางที่นั่งลูบหัวเจ้าสิงโตน้อยสัตว์เลี้ยงแสนเชื่องของเขาอยู่อย่างเอ็นดู ร่างสูงหยุดยืนก่อนจะกอดอกมองดวงหน้าหวานที่เงยขึ้นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
จะไปกันได้รึยัง?
หรือจะให้ลากไป
เสียงทุ้มกังวาลพุดขึ้นนิ่งเรียบจน Hyde ต้องรีบคิดตำตอบเนื่องจากรับรู้อารมณ์ของอีกฝ่าย
ก็รู้เรื่องแล้ว
แค่ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ
อีกอย่าง ฉันก็ได้รู้ความจริงอีกอย่างนึงแล้ว ดวงห้นาสวยพูดพลางยิ้มร่างทำเอาดวงหน้าคมต้องขมวดคิ้วอย่างงงงวยแต่ก็ไม่คิดที่จะถามอะไรกลับอุ้มร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนของตนแล้วรีบเดินตรงไปที่รถทันที
เฮ้ย!!!ปล่อยเด้!!!ฉันเดินเองได้นะ Hyde พูดขึ้นพลางสะบัดขาดิ้นไปดิ้นมาไม่ยอมจำนนแก่ใบหน้าคม Sakura ถอนหายใจเฮือกก่อนจะปล่อยร่างนั้นให้ยืนเองกับพื้นหญ้าพลางสบถขึ้นอย่างเซ็งๆ
ให้ตายซิ
นายนี่ดื้อจริงๆ
เร็ว!ขึ้นรถได้แล้ว ว่าพลางก็ดันหลังร่างบางให้เข้ารถไป จากนั้นจึงเริ่มออกเดินทาง
--------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นอะไรไป
ไม่เห็นจ้ออย่างเคย เงียบผิดปกติยังไงก็ไม่รู้นะ Hyde ร่างสูงเอ่ยทักขึ้นขณะขับรถเมื่อเขารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายที่นั่งข้างเงียบจนผิดสังเกตไป ผู้ถูกถามหันมาทำหน้าตาเหลอหลาไม่รู้เรื่องรู้ราวก่อนจะพูดถามอีกฝ่ายไป
ห๊ะ
เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ
.ไม่ได้ฟัง Hyde พูดขึ้นพร้อมกับเขยิบตัวเข้าไปชิดพลางยื่นดวงหน้าสวยเข้าใกล้ แทนที่จะได้น้ำเสียงทุ้มกังวาลถามซ้ำแต่กลับเป็นนิ้วเรียวของหน้าคมที่หยิกเข้าที่แก้มเนียนใสของอีกฝ่ายจังๆแทน
โอ๊ย!!!เจ้าบ้า!!!
ทำอะไรน่ะ! ร่างบางสะดุ้งสุดตัวก่อนจะตะโกนโวยวายลั่นรถเก๋งคันงามที่กำลังมุ่งหน้าตรงเข้าสู่ตัวเมือง
ร่างสูงเจ้าของผมยาวประบ่าเหล่ตามองซักเล็กน้อยก่อนจะพูดตอกกลับไปด้วยดวงหน้าคมที่เจือยิ้มขบขันอยู่เล็กน้อย
โทษฐานที่ไม่ยอมฟังแต่แรกไง
ดวงหน้าหวานเบ้หน้าด้วยความไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดตอกกลับ ดวงตากลมโตช้อนมองแผงแววค้อนเคืองจนรู้สึกได้ Sakura มองดวงหน้านั้นซักครู่ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ
ก็แค่อยากให้ทำหน้าค้อนกับเขาอย่างนี้ไปนานๆเท่านั้น
ร่างเล็กข้างๆเขา
ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารักน่าแกล้ง
จริงๆนะ!
นี่
ขับเร็วๆหน่อยได้ไหม
ฉันอยากเจอ Tetsu กะ Ken จะแย่อยู่แล้วนะ เสียงทุ้มหวานเริ่มพูดยานคาง ดวงตากลมโตหรี่ปรือใกล้ปิดเนื่องจากความง่วงจากการนอนไม่พอและระยะทางที่ใช้เดินทางสู่เมือง Tokyo ดูจะทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตา ผู้ถูกถามหันมาตอบคำถามด้วยสีหน้าปกติ
ถ้าง่วงก็นอนก่อนก็ได้
เมื่อคืนโทษที
ทำให้นอนไม่พอไปหน่อย
Sakura พูดก่อนจะเหยียบคันเร่งให้รถคันสีดำขลับตามสีโปรดของตนวิ่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิมตามที่ร่างเล็กบอก
บ้า
จะพูดทำไมเล่า ดวงหน้าที่ฉีดสีเลือดแดงก่ำพูดขึ้นก่อนจะเบนหน้าหนีไปทางอื่น
ก็เพราะนายนั่นแหละ Sakura ที่ทำให้นอนไม่พอ
บ้าที่สุด! ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ!
ไม่เอาแล้ว! เลิกๆ..หาว
ง่วง
หลับซักหน่อยดีกว่าเรา
อีกนานกว่าจะถึง
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Hyde
ตื่นได้แล้ว
เฮ้
ถึงแล้ว เสียงเรียกซ้ำไปซ้ำมาพลางเขย่าร่างเล็กที่หลับเป็นตายคาเบาะที่นั่งผู้โดยสารแสนนุ่มสบายของรถเก๋งคันเท่ หน้าคมถอนหายใจเฮือกอย่างหนักใจ
ดวงหน้าหวานที่หลับไม่รู้ไม่ชี้ทำเอาเขาหมั่นเขี้ยวขึ้นมาตะหงิดๆ รอบที่ 4 แล้วก็ยังไม่ตื่น
ทำไงดีฟะ
จริงสิ
ถ้าใช้วิธีนี้ได้แน่ๆเชียว
. ร่างสูงคิดได้พลันโน้มเอี้ยวกายแข็งแรงของตนเข้าใกล้ร่างบอบบาง ดวงตาคมกร้าวมองขึ้นลงที่ดวงหน้าสวยที่หลับตาพริ้มพลางยิ้มออกมาด้วยท่าทางมีความสุข
แม้แต่ใบหน้าตอนหลับก็ยังดูเชิญชวนเขาถึงขนาดนี้
ก่อนที่จะกดดวงหน้าคมฝังลงที่ซอกคอเนียนระหงส์ของร่างที่หลับอยู่พลางใช้ปลายลิ้นอุ่นลามเลียไปทั่ว ปากบางสวยไล่เลื่อนไปตามสันคางไล่หอมจูบไปทั่วบริเวณพร้อมปลายลิ้นที่เลียเรื่อยอย่างสนุกชอบใจ ดวงหน้าคมเริ่มซุกไซร้ยังกกหูฝังปลายจมูกโด่งไว้จนยากจะต้านสัมผัสได้ กลิ่นหอมจากแชมพูบางๆแตะจมูก ปากเรียวบางขบเม้มที่ติ่งหูซึ่งใส่ต่างหูแบบแป้นอันเล็กกลมแบนเรียบง่ายไว้ด้วยแรงพอสมควร
ได้ผล
ร่างเล็กบอบบางสะลึมสะลือค่อยๆสร่างอาการหลับ
ดวงตากลมโตค่อยลืมมองขึ้นยังเพดานรถสีดำสนิท
อืม
ทำไมจอดรถซะล่ะ
ถึงแล้วเหรอ
เอ๊ะ
ทำไมรู้สึกอย่างกับมีอะไรมาทับอย่างนั้นแหละ
.อะไรมาป้วนเปี้ยนแถวๆหน้าอกเราหว่า
คิดพลางสายตาก็เบนจากเพดานรถมาจ้องมองหน้าคมที่กำลังเล่นสนุกกับตัวเขาอยู่ Hyde
เบิกตากลมโตจากที่เคยสะลึมสะลือจากอาการหลับแล้วกลับมาเป็นเบิกกว่างขึ้นมาทันที
เฮ้ย!
อย่ามาทำอะไรแบบไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้สิวะ!!ไอ้
Sakura!!!
เฮ้ย!!!เจ้าบ้า!
มาทำอะไรตรงนี้ฟะ!!
ออกไปนะ! ว่าพลางก็ใช้มือเรียวเล็กผลักร่างที่ทับเขาอยู่ให้ออกห่าง Sakura เงยหน้าขึ้นมาจากการ เล่นสนุก ของเขา หัวเราะกลั้วในลำคออย่างชอบใจ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้อยากหัวเราะตามกับเขาด้วยเลยซักนิด ดวงหน้าหวานงอหงิกไม่พอใจพลางกอดอกสบถคำว่าต่างๆนานนา ออกมาเป็นชุดโดยที่ร่างสูงนั้นได้เพียงแค่ยิ้มตอบกลับคำต่อว่านั้น
ฉันปลุกนายมา 4 รอบแล้ว อยากไม่ตื่นดีนัก
ถึงแล้วไง บาร์ของนายที่ทำงานอยู่ สิ้นคำร่างเล็กก็ทอดสายตามองไปตรงหน้า
ใช่แล้ว
บาร์ที่เขาคุ้นเคยมาก่อน
แม้จะปิดเงียบสนิทเนื่องจากไนเวลาตอนกลางวันไม่ใช่เวลาเปิดบาร์ แต่เขาก็ยังรู้ได้ว่ามีเจ้าเพื่อนอีก 2 ตนทำงานอย่างขะมักเขม้นอยู่ภายใจ
ในที่สุดเขาก็ได้กลับมาแล้ว
Hyde ยิ้มร่าด้วยความดีใจก่อนจะรีบเปิดประตูตรงไปที่แห่งนั้นทันทีโดยที่มี
ร่างสูงเดิมตามติดไม่ห่าง
มือเรียวเล็กค่อยๆแง้มเปิดประตูบาร์แห่งใหญ่เข้าไปอย่างช้าๆ ร่างเล็กชะโงกหน้าสวยของตนเข้าไปภายในของบาร์
เงียบ
ปราศจากผู้คน แต่ก็ยังมีห้องเล็กๆที่ยังไม่ได้เข้าไปสัมผัสอยู่ ขาเรียวเล็กค่อยๆก้าวเข้ามาในบาร์อย่างช้าๆพร้อมกับร่างสูงที่เดินตามมา Hyde หยุดนิ่งก่อนจะมองสภาพรอบๆภายใน
นี่เขาไม่ได้มาตั้งนานแล้วนะ
.รู้สึกอบอุ่น
บรรยากาศราวกับห่อหุ้มเขาไว้
ใช่แล้ว
เขารักที่นี่มาก ที่ที่เสมือนบ้านหลังที่สองของเขาก็ว่าได้
คิดพลางดวงตากลมโตก็ทอดยาวไปยังเวทีขนาดกะทัดรัดซึ่งเป็นที่บรรเลงเพลงขับขานแขกผู้เข้ามาและทำให้บาร์ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น ร่างเล็กค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ อดคิดไม่ได้ว่าช่วงที่เขาหายไปที่นี่จะเป็นยังไงบ้าง
เพลงที่เขาเคยขับขานจะมีคนมาร้องแทนหรือเปล่านะ
อยากรู้จัง
. ดวงหน้าสวยเหม่อลอยคิดไปเรื่อยพลางใช้ฝ่ามือเล็กเลื่อนแตะเครื่องเสียงที่คุ้นตาอย่างคิดถึงโดยที่มีสายตาของร่างสูงมองอยู่ไม่ห่าง
เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องเล็กๆที่ไว้สำหรับพนักงานเท่านั้นที่เข้าออกได้เปิดออก ร่างเล็กหันขวับไปทางต้นเสียงที่แสนเบานั้นทันที ภาพที่เห็นคือร่างโปร่งที่กำลังเดินออกมาต้อนรับผู้เข้ามาในบาร์ที่ดูจะเปรียบเสมือนบ้านทั้งเขาและผู้ที่ออกจากประตูบานนั้นมา Hyde
ร้องลั่นด้วยความดีใจทันทีซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับผู้เปิดประตูออกมาเมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนตะหง่านอยู่อยู่บนเวทีขนาดกะทัดรัด
Tetsu!!!! เฮ้ย!!Hyde ไอ้เตี้ยเอ๊ย!!!มาได้ไงเนี่ย
สิ้นเสียงแห่งความดีใจของทั้งสองฝ่าย เจ้าของร่างบอบบางก็ตรงรี่เข้ากระโดดกอดเพื่อนซี้ที่ไม่ได้เห็นหน้ากันนานด้วยความดีใจแทบคลั่ง พลันพนักงานในร้านอีกคนก็โผล่พรวดออกมาทันทีเนื่องจากได้ยินเสียงทักทายที่ดงลั่นบาร์จนทะลุเสียดเข้าแก้วหูเขาจนต้องวิ่งออกมาดูก่อนจะเบิกตาเรียวรีของตัวเองกว้างอย่างไม่เชื่อสายตาเมื่อคนที่เขาไม่คิดว่าจะมียืนอยู่ตรงนี้ได้กลับมาให้เขาเห็นหน้าหลังจากที่หายไปนานแทบไม่ได้ข่าวคราวใดๆทั้งสิ้นแม้แต่น้อย ผู้นั้นกระโดดโหยงอย่างดีใจพลางวิ่งปรี่เข้ามาหาร่างเล็กดูท่าจะดีใจอย่างสุดซึ้ง
ไอ้จิ๋ว!!!!มาอยู่ที่นี่ได้ไงฟะเนี่ย
Hyde!
ว่าไง Ken ไม่ได้เจอกันนานเลยแฮะ! Hyde พูดทักทายก่อนจะกระโดดกอดเพื่อนหน้าแมวของตนด้วยความคิดถึง แต่ก่อนที่เขาจะได้พร่ำถามทุกข์สุขอะไรกันให้ยืดยาวตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอหน้ากัน ร่างโปร่งก็สะดุดกึกกับร่างสูงในชุดสีดำกับผมยาวประบ่าที่นั่งอยู่ตรงหน้าเคาเตอร์ของบาร์ที่ประจำที่ใช้เก็บเครื่องดื่มราคาแพงลิ่บลิ่วต่างๆ ดวงตาคมกร้าวของบุคคลที่เขาไม่รู้จักทอดมองมาที่ร่างเล็กตรงหน้าที่อยู่ไม่ห่างนัก Tetsu หันไปทางร่างเล็กที่ยังคงยิ้มร่าด้วยความดีใจแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
ใครน่ะ Hyde นายรู้จักกันเหรอ
คนที่นั่งอยู่ตรงเคาเตอร์นั่นน่ะร่างเล็กผู้ถูกถามหันไปมองร่างสูงของชายหนุ่มที่พาเขามาซักครู่ ในขณะที่ร่างสูงต้นเหตุปุจฉาก็จ้องมองเขากลับมาเช่นกันด้วยสีหน้านิ่งไม่แสดงอาการใดๆพลางยื่นยิ้มให้แก่ร่างบอบบางนั้น Hyde หันกลับมาทางเพื่อนซี้ของตนก่อนจพูดอธิบาายให้ความกระจ่างเรื่องความเป็นมาของผู้ที่นั่งอยู่หน้าเคาเตอร์ให้แก่พวก Ken และ Tetsu ฟัง
เอ่อ
ฟังนะ Ken, Tetsu คือว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นที่นายสงสัยน่ะเขาเป็น
Kiyoharu อยู่ไหน?
เสียงทุ้มของชายผู้นั้นแทรกขึ้นก่อนที่ร่างเล็กจะได้อธิบายอะไรให้เพื่อนเขาเข้าในเสียก่อนพลันลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าเคาเตอร์เดินตรงมาหาร่างเล็กที่ยืนมองหน้าเขาอย่างงงๆอยู่
อ้อ
ถ้าเป็น Kiyoharu หมอนั่นไม่ได้ทำงานมา 4 วันแล้วหล่ะ Ken พูดตอบคำถามฝ่ายร่างสูงแปลกหน้าที่เขาไม่รู้จักได้ตั้งปุจฉาไว้ Sakura หันมายิ้มให้กับร่างเล็กด้วยดวงตาคมกร้าวที่นิ่งขึง
นี่ไง Hyde ทีนี้นายจะเชื่อฉันได้รึยัง
ไม่!!
ฉันจะไม่เชื่อจนกว่าฉันจะได้เห็นได้ยินกับตัวฉันเอง! ร่างเล็กบอบบางพูดตอบก่อนจะช้อนมองเข้าไปในดวงตาคู่คมนั้นราวกับไม่ยอมแพ้ต่อคำพูดของฝ่ายร่างสูงง่ายๆ
Sakura ถอนหายใจเฮือกอย่างหนักใจในความดึงดันของบุคคลตรงหน้าจนต้องสบถต่อว่าขึ้นมาอย่างหัวเสีย
ฉันล่ะเซ็งกะไอ้นิสัยดื้อด้านของนายจริงๆ Hyde
ไอ้คำว่าไม่เชื่อของนายที่พูดไปนายพูดตามความเป็นจริงแล้วหรือยังล่ะ
!
ฉันไม่เชื่อเพราะรู้จัก Kiyo มาก็นานพอสมควร
Sakura ฉันต้องการให้ Kiyoharu พูดกับฉันด้วยตัวเขาเองไม่ใช่ให้นายสรุปเอาเองอย่างนี้นะ! ดวงตากลมโตคู่คมจ้องมองกลับดูเอาเรื่องร่างสูงตรงหน้า Sakura ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา
เมื่อไหร่จะทำให้ร่างเล็กคนนี้เข้าใจได้เลยทีเดียวนะ
มีแต่ดื้อรั้นไม่ยอมความได้ตลอด เชื่อแต่ความคิดของตัวเองฝ่ายเดียว ไม่ค่อยยอมฟังความคิดเห็นคนรอบข้าง
จุดเสียของร่างบอบบางก็มีตรงนี้ที่นึงล่ะที่เขารู้สึกเบื่อหน่าย
แต่ยังไงเขาก็ต้องทำให้คนๆนี้เชื่อให้ได้ล่ะ
ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
เกิดอะไรขึ้นเหรอ Hyde ร่างโปร่งเพื่อนซี้ถามขึ้นด้วยความสงสัยซึ่งก็ไม่ต่างกับเจ้า Ken ที่ยืนเกาหัวแกรกๆอยู่ข้างๆด้วยใบหน้าคล้ายแมวที่มุ่นมุ่ยบ่งบอกอาการงุนงงอย่างเห็นได้ชัดผู้ถูกถามถอนหายใจก่อนจะพูดออกไปแต่ยังไม่ทันจะได้เรื่องได้ราวอะไรให้ผู้สงสัยเข้าใจ
ร่างสูงข้างๆก็พูดแทรกขึ้นจนทำเอา Hyde หันขวับด้วยแววตาคู่สวยที่ดูขุ่นเคืองแฝงอารมณ์กรุ่นอย่างเห็นได้ชัด
ฉันว่าให้ฉันอธิบายดีกว่านะ Hyde คำพูดจากปากเรียวบางยิ่งทำให้ร่างเล็กยิ่งดูมีโทสะมากยิ่งขึ้น Hyde โวยวายขึ้นอย่างไม่พอใจทันที
มันเรื่องของฉันนะ!!Saku!!! ถามฉันไม่ได้ถามนาย!
ถ้าให้นายพูด
นายก็คงจะพยายามช่วย Kiyoharu ใช่ไหมล่ะ? ประโยคที่พูดขึ้นทำให้ Hyde ชะงักแต่ก็ดูท่าจะยังไม่ยอมง่ายๆโดยที่ Sakura รู้ได้จากดวงตาคู่กลมโตสวยนั้น Hyde
นี่นายเห็น Kiyoharu น่าเชื่อถือกว่าฉันรึไง
รึนายคิดแค่เพียงว่ารู้จักฉันได้ไม่เท่าไร
แต่ยังไงนายก็รักฉันไม่ใช่รึไง
ต้องมีเหตุผลอื่น
.
ทำไมนายถึงดื้อดึงที่จะไม่เชื่อคำพูดฉันล่ะ
ร่างสูงเอ่ยถามขึ้น ดวงตาคมกร้าวจ้องมองยังดวงตาคู่งดงามนั้นนิ่งแน่วแน่ไม่มีทีท่าหวั่นไหวแม้แต่น้อย
ร่างเล็กยืนนิ่งซักครู่
จู่ๆก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ใจ
เพราะเรื่องที่เราจะพูด
เพราะเหตุผลที่เราจะบอกไปใช่ไหม
?
มือเรียวเล็กยืนกำหมัดแน่นหรุบตาลงต่ำก่อนจะตัดสินใจพูดระบายสิ่งที่อัดอั้นไว้ตั้งแต่วันนั้น
แล้วทำไมล่ะ!!!นายต้องปิดบังทุกอย่างด้วย
ทำอย่างนี้ฉันจะกล้าเชื่อนายได้ยังไง!!
ปิดบัง
ทั้งๆที่ฉันกับนายก็รู้จักมานานพอๆกับ Kiyo
.! ปิดบัง
เรื่องที่จริงๆแล้วนายก็คือ Boss ของที่นี่!!!!!!! สิ้นเสียงทุ้มหวานที่ตะโกนไป ทุกคนต่างอยู่ในความเงียบสงัดไปในทันที ทั้ง
Ken และ Tetsu มองหน้ากันอย่างไม่เชื่อหูตัวเองตั้งแต่ได้ยินเสียงทุ้มหวานของเพื่อนซี้แทรกเข้าโสตประสาท พลันต้องหันควับไปมองร่างสูงในชุดสีดำดูภูมิฐานตรงหน้าที่ยืนนิ่งจ้องมองร่างเล็กที่เริ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
ร่างสูงที่ถูกสวนกลับยังคงมีสีหน้านิ่งเรียบตามเดิม
แต่ลึกๆในใจจริงล่ะ
ความรู้สึกที่เห็นคนที่รักตรงหน้าเจ็บปวดจากการกระทำของตน
เขายังนิ่งเฉยเหมือนสีหน้าที่แสดงต่อหน้าคนอื่นได้งั้นหรือ!
ดวงหน้าหวานหรี่ตากลมโตพร้อมด้วยเรียวคิ้วมุ่น
พลางจ้องมองร่างสูงตรงหน้าทั้งๆที่น้ำใสๆเริ่มคลอที่เบ้าตา ร่างเล็กเสหันหน้าไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนรอยความปวดร้าวนั้น
ทำไมนะ
ถึงรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเฉยๆ
ทั้งๆที่ก็แน่ใจตั้งแต่ตอนเจอจดหมายฉบับนั้นแล้วในห้องของ
Sakura แท้ๆ
แต่พอมาถึงตอนนี้
ตอนที่ได้พูดออกไป รู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก ที่ถูกเจ้าหมอนี่ปิดบังความจริงทั้งหมดไว้ แล้วทำราวกับคนไม่รู้จักทั้งๆที่ก็เป็นคนที่เขาเคารพรักตลอดเวลา
ปั่นหัวเขางั้นเหรอ
ทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร Sakura
บอกฉันสิ
อย่ามัวแต่นิ่งเฉย
อย่าแสดงสีหน้าไร้อาการกับฉัน
พูดแก้ตัวกับฉันซักคำ
หรือว่านายไม่มีคำแก้ตัวที่ดีกว่านิ่งเฉยอย่างนี้แล้ว
!?!
นั่นสิ
นายรู้สินะ
เพราะงั้นถึงไม่เชื่อที่ฉันพูด
เสียงทุ้มกังวาลเอ่ยขึ้นหลังจากที่นิ่งเงียบไปซักพัก ร่างเล็กส่ายหน้าช้าๆแต่ไม่ได้พูดอะไรตอบไปยิ่งทำให้ดูสถานการณ์หนักยิ่งขึ้นไปอีกก่อนจะรีบผละร่างบอบบางของตนเดินออกไปข้างนอกให้เร็วที่สุดในทันที แม้ว่าเสียงเรียกขานรั้งเขาไว้จะดังเท่าไร ยังไง ก็ดูเหมือนจะหยุดร่างที่จะเดินออกไปไม่ได้ ประตูบาร์ปิดกระแทกอย่างแรง ดวงตาคมกร้าวได้แต่มองร่างนั้นเดินออกไป ก่อนที่ขาเรียวยาวของ Sakura จะก้าวตามไปเสียงของพนักงานในบาร์ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรด้วยเลยก็หยุดเขาไว้เสียก่อน
นี่มันหมายความว่ายังไง
.นายเป็น Boss ของที่นี่งั้นเหรอ
อธิบายให้พวกเราเข้าใจหน่อยสิ Ken ละสายตาจากร่างเล็กที่เดินออกไปเมื่อครู่แล้วหันมาทางร่างสูงที่กำลังจะก้าวออกไป ผู้ถูกถามหันมาตอบคำถามที่ดูไม่กระจ่างชัดให้แก่ผู้ถามพร้อมกับเสียงถอนหายใจเฮือกก่อนจะเสยผมสีดำสนิทได้รูป
ใช่
อย่าเพิ่งถามอะไรมากมายกว่านี้
เรื่องทั้งหมดฉันจะเป็นคนเล่าให้ฟังหลังจากที่ตามหา Hyde กลับมาได้แล้ว
ก่อนที่ Kiyoharu จะทำอะไรมากกว่านี้
Kiyoharu? หมอนั่นเกี่ยวอะไรด้วย! Tetsu ถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ ดูท่าเรื่องที่เพื่อนสวยของเขาเผชิญอยู่จะไม่ใช่เรื่องเล็กๆซะแล้ว
ยิ่งดูจากสีหน้าของ Boss ที่เพิ่งปรากฏตัวให้เห็นได้ไม่นาน แต่ยังไงก็ขอถามให้ความกระจ่างแก่ตัวเองซักนิดก็ยังดี
ฉันบอกแล้วไง
ว่าจะเล่าให้ฟังทีหลัง
ตอนนี้ Hyde ออกไปคนเดียวทำอะไรไอ้หมอนั่นไม่ได้หรอก
เร็วเข้าสิ! เสียงเร่งที่ดูจริงจังทำให้ทั้ง Ken และ Tetsu ตื่นตัวทันทีพลันออกตามหา Hyde ที่ออกไปไหนต่อไหนโดยที่ไม่ได้ระวังตัวเองเลย
.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
ลำแขนเรียวเล็กง้างขึ้นสูง ในมือกำก้อนหินใหญ่สีดำไว้แน่น ดวงตากลมโตจ้องมองแน่นิ่งไปยังสายน้ำในลำธารใสก่อนจะแหว่งข้าวงสิ่งนั้น ลงในลำธารสุดแรงจนน้ำกระจายสูงเป็นวงกว้างกระเพื่อมไปทั่ว ร่างบอบบางที่นั่งยองๆอยู่ข้างๆริมลำธารมองทอดไปเรื่อยเปื่อย
ก้มดวงหน้าหวานของตนลงให้ผมนุ่มสีน้ำตาลเหยียดปิดใบหน้าด้านข้างไว้ มือเรียวเล็กตีผิวน้ำเบาๆก่อนจะเพิ่มแรงให้น้ำกระเซ็นมากยิ่งขึ้นจนแทบจะสาดให้ตัวเขาเปียกทั้งตัวได้เลยทีเดียว ร่างบอบบางถอนหายใจก่อนจะนั่งลงกับพื้นหญ้าสีเขียวเข้มนั้นแล้วสบถขึ้นด้วยความโมโหกึ่งน้อยใจ
Sakuraบ้า!!!บ้าที่สุดเลย!!!
ทำไมจะต้องทำอย่างนี้ด้วยเล่า
ปิดบังกันแม้กระทั่งฉัน
!ทั้งๆที่นายก็รู้ว่าฉันรักนาย
ทำอย่างงี้กับฉันไม่คิดเลยหรือไงว่าฉันจะเจ็บปวดเสียความรู้สึกขนาดไหน!บ้าๆๆๆๆๆ!!!! ว่าพลางมือเรียวเล็กก็คว้าก้อนหินบริเวณรอบๆที่ตนนั่งอยู่ขว้างลงน้ำพัลวันลงน้ำใสในลำธารกระเซ็นแล้วกระเซ็นเล่า ก่อนจะหยุดพักหอบหายใจให้หายเหนื่อยจากอาการออกแรงระบายอารมณ์จนสุดแหว่งนั้นแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ปริ่มจะไหลออกโดยไม่ทันได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้
ปกติที่รกร้างแห่งนี้ไม่มีใครเดินสัญจรไปมาอยู่แล้ว จึงง่ายที่จะรู้สึกได้ว่ามีคนเดินใกล้เข้ามา
แต่คงเป็นเพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่เลยไม่ทันได้เงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ
ผู้เดินมาหยุดนิ่ง
จ้องอมร่างบอบบางที่คุ้นตาเขา
ในที่สุดก็เจอแล้ว Hyde
.
ลำแขนของร่างผู้มาเยือนคล้องคอร่างบอบบางที่นั่งอยู่แล้วจูบแก้มเนียนเบาๆ ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปทันที คิดว่าถ้าเป็นคนๆนั้นตามมาง้องอนล่ะก็จะผลักตกสระนี่ซะเลย
แต่
Saku
อ่ะ
.Kiyoharu!!!!!! ริมฝีปากอิ่มสวยอ้าปากจะเรียกชื่อร่างสูงคนรักของตนแต่ก็ต้องชะงักงันเมื่อคนที่มายืนอยู่ข้างหลังแล้วกอด จูบแก้มเนียนของเขาราวกับสนิทชิดเชื้อคือบุคคลที่ถูก Sakura กล่าวหา!
ว่าไง Hyde
มาทำอะไรคนเดียวในที่เปลี่ยวๆอย่างนี้ล่ะ
ฮึ? ผู้มาเยือนยิ้มให้แก่ร่างเล็กที่ยันร่างลุกขึ้นยืนหันหน้ามาทางเขาด้วยหน้าตาตื่น
แต่ดูเหมือนรอยยิ้มนั้จะดูไม่เหมือนกับยิ้มที่เคยมอบให้เขาอย่างที่ผ่านๆมา
เย็นชา
เฉยเมย
แต่แฝงด้วยแววโทสะลุกโชติในดวงตาจนผู้ถูกถามต้องเดินร่นถอยห่างแต่แล้วลำแขนอีกฝ่ายก็ยึดตัวเขาไว้ไม่ให้ไปไหนนอกจากเผชิญหน้ากับบุคคลตรงหน้าเท่านั้น คำพูดและเรื่องราวต่างๆที่ Sakura เล่าให้ฟังผุดขึ้นมากะทันหัน
Kiyoharu
ปล่อยก่อนเด้
เอ่อ
ทำไมต้องมายึดฉันไว้แน่นอย่างนี้ด้วยเล่า!ไม่สนุกเลยนะเว้ย
Hyde พูดพลางพยายามสะบัดแขนออก
ช้อนดวงตาคู่งดงามขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยดีนักเนื่องจากสายตาที่จ้องมองมาที่เขาไม่ลดละ ยิ่งทำให้ดวงตากลมโตมองด้วยความประหวั่นพรั่นพรึงมากขึ้น
หรือว่าสิ่งที่ Sakura พูดจะเป็นจริงอย่างนั้นเหรอ!?!
.สายตาที่ดูเย็นชาของหนุ่มผมทองทำให้ Hyde หยุดชะงักนิ่ง Kiyoharu กระชากร่างบอบบางให้เดินตามมากับตน
แต่อีกฝ่ายก็พยายามฝืนแรงกระทำนั้นอย่างเต็มที่
ปล่อยนะ Kiyoharu!!!ปล่อยเซ่!จะพาฉันไปไหน
บอกว่าให้ปละ
.!!!!!!!!
เสียงทุ้มหวานที่โวยวายหยุดเงียบไปราวกับปิดสวิสต์ ร่างเล็กหยุดนิ่งอยู่กับที่แข็งไปทั่วร่างเมื่อเห็นฝ่ายหนุ่มหัวทองชักกระบอกปืนสีดำขลับแล้วจี้ไว้ที่หลังเล็กอย่างแรงจนรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เสียงทุ้มของเจ้าของปืนกระบอกกะทัดรัดกระซิบข้างหูด้วยเสียงเย็นเรียบที่ฟังดูอันตรายเหลือเกิน
มากันฉันเดี๋ยวนี้
ถ้าทำตามดีๆนายคงจะปลอดภัยจากฉันนะ
ฉันพูดจริงนะ!!อย่าหาว่าฉันล้อเล่นอย่างที่เคยเล่นกับนายเหมือนแต่ก่อน!!!
.
to be
continous
«back part 8
next part 10»
